เล่าช้วน ๆ คนนี้เป็นคนพลเรือนอยู่ในเมืองเชียงอาน เวลาวันหนึ่งเล่าช้วนไม่อยู่มีพระสงฆ์มาเรี่ยรายหล่อพระพุทธรูป ภรรยาเอากำไลทองคำที่ใส่ข้อมือถวายพระสงฆ์ไป เล่าช้วนโกรธพูดอยาบคาย ภรรยามีความเสียใจผูกคอตาย เล่าช้วนคิดถึงภรรยาร้องไห้ทุกวันทุกคืน เวลานั้นพระเจ้าถังไทจงฮ่องเต้ได้กลับจากเมืองนรกมีประกาศว่า ผู้ใดรับอาสาเอาแตงโมไปเมืองนรก จะมีบำเหน็จรางวัลให้ เล่าช้วนคิดถึงภรรยาจึงเข้ารับอาสาไป ภายหลังได้พบกับภรรยาแลกลับมายังมนุษโลกย์ตามเดิม
ท่านสมภารฮวดเม้งอยู่วัดกิมซัวยี่ เป็นที่พระราชาคณะใหญ่ บรรดาวัดที่อยู่ในหัวเมืองกังจิวต้องมาขึ้นและเคารพทั้งสิ้น โดยเหตุท่านเป็นผู้มัธยัดถือสิกขาวินัยเคร่งครัด ทั้งเป็นผู้สำเร็จในทางฌานเชี่ยวชาญมาก เมื่อพระถังซัมจั๋งยังเป็นทารกมารดาปล่อยลอยมาในน้ำ ท่านเก็บได้เลี้ยงไว้จนได้บวชเรียน คือท่านเป็นอาจารย์ของพระถังซัมจั๋ง
พระยานาคเล่งอ๋องนี้เป็นผู้รักษาการณ์อยู่ในแม่น้ำเกียฮ้อ มีฤทธิ์อานุภาพแปลงตัวมาหาหมอดู จีนแสอวนซิ้วเซ้งก็ดูให้ดังตาเห็น แต่เล่งอ๋องแกล้งทำให้ฝนตกเคลื่อนคลาดเวลาไป เง็กเซียงฮ่องเต้จึงได้ลงโทษให้งุยเต็งเอาไปประหารชีวิตรเสียในกลางอากาศ
เล่าฮองผู้นี้เป็นคนแจวเรือจ้าง อาศัยอยู่ในแม่น้ำฮองกังคอยรับคนโดยสารข้ามฟาก ถ้าเห็นผู้โดยสารมีทรัพย์สิ่งของควรจะเอาได้ ก็ฆ่าเจ้าของทรัพย์เก็บเอาทรัพย์สิ่งของนั้น ๆ ทำอยู่อย่างนี้เนือง ๆ มาเวลานั้นตั๊นกองหยีจอหงวน ลงโดยสารมาในเรือเล่าฮองก็นำเรือไปที่ลับจับบ่าวไพร่ฆ่าเสียหมด แล้วจับตัวตั๊นกองหยีจอหงวนตีจนตายผลักลงในน้ำ ยังแต่นางอุนเกี๋ยวไม่ฆ่า พาไปเลี้ยงเป็นภรรยา นำท้องตราขึ้นไปกินเมืองกังจิว ต่อภายหลังงุยเต็งยกกองทัพไปจับตัวเล่าฮองฆ่าเอาศพเส้นตั๊นกองหยีที่แม่น้ำฮองกัง
เฮ๊กฮองใต้อ๋อง เดิมกำเนิดเป็นหมีดำ ได้ปฏิบัติบวชสำเร็จแบ่งภาคเปลี่ยนแปลงเป็นมนุษย์ได้ มีฤทธิ์เดชศักดากล้าหาญ อาศัยอยู่ที่เขาเฮ๊กฮองซัวถ้ำเฮ๊กฮองต๋องใกล้วัดกวนอิมเซียนยี่ เมื่อเวลาพระถังซัมจั๋งมาถึงวัดก็เข้าพักอาศัยนอน เฮ๊กฮองใต้อ๋องลักเอาผ้ากาสาวพัสตร์ของพระถังซัมจั๋งไป ถูกเห้งเจียกำจัดจับได้ พระโพธิสัตว์กวนอิมเอาตัวไปเลี้ยงที่น่ำไฮ้
ครั้นอยู่มาวันหนึ่ง หงอคงตรึกตรองเห็นว่า ตั้งแต่ไปปราบ
ปรามหุนซีหม้อกุนอ๋องเอาอาวุธมาได้ดังนี้ ควรจะฝึกหัดใช้อาวุธซักซ้อมฝีมือไว้ให้ชำนาญจึงจะชอบ จึงสั่งวานรทั้งหลายให้ไปเที่ยวหาไม้มาทำอาวุธ คือ กระบอง พลองสั้นสองมือ แลพลองยาวสี่ศอก แลหาไม้รวกมาทำหลาว แหลน เครื่องทิ่มแทง แลให้ทำธงสีต่าง ๆ หัดตั้งค่าย ขุดสนามเพลาะ กระทำสนามรบ หัดรำเพลงอาวุธต่าง ๆ ให้ชำนิชำนาญมาหลายเวลาแล้ว
ครั้นอยู่มาวันหนึ่ง หงอคงนั่งตริตรองคิดขึ้นมาได้จึงบอก
แก่พวกบริวารทั้งหลายว่า เราอยู่ที่นี่ ฝึกหัดซ้อมเพลงอาวุธกันอย่างนี้ เราวิตกอยู่ว่า นานไปจะเป็นการเล่าลือทั่วไปในประเทศบ้านเมืองทั้งหลาย หากรู้ว่าเรามั่วสุมกันอยู่ที่นี่มาก ก็คงจะยกทัพใหญ่มารบกวนพวกเรา คงจะเกิดรบสู้ฆ่าฟันกันขึ้น เราจะเอาอาวุธที่ไหนมาต่อสู้แก่ศัตรูของเราได้ เพราะฉะนั้น เราจะต้องเตรียมหาเครื่องศัสตราวุธที่เป็นเหล็กไว้สำหรับพวกเราให้พร้อมมือกันจึงจะควร เราคิดเห็นอย่างนี้ แต่ยังไม่รู้ที่ว่าจะไปเอาอาวุธที่ไหนได้
ในเวลานั้น มีหัวหน้าวานรอยู่สี่ตน เป็นลิงเสนสองตน
เป็นลิงชะนีสองตน ได้ยินหงอคงปรารภดังนั้น จึงลุกยืนขึ้นแล้วคำนับหงอคงพูดว่า ไต้อ๋องจะต้องการเครื่องอาวุธเหล็กอันมีคมดูจะไม่สู้ยากนัก เพราะข้าพเจ้าทราบมาว่า มีเมืองหนึ่งชื่อว่า เมืองเง่าล่ายก๊ก ในเมืองนั้นบริบูรณ์ประกอบไปด้วยสมบัติผู้คนมาก ย่อมบริบูรณ์ด้วยเครื่องศัสตราวุธต่าง ๆ แต่หนทางที่จะไปเมืองนั้นต้องข้ามทะเลไปทางทิศตะวันออกไกลประมาณสองร้อยโยชน์จึงจะถึงเมืองนั้น ถ้าไต้อ๋องไปเมืองนี้เห็นจะสำเร็จเป็นแน่ อีกประการหนึ่ง ธรรมเนียมบ้านเมืองต้องมีเครื่องรักษาอาณาเขตจึงจะมั่นคง
หงอคงได้ฟังสี่วานรชี้แจงให้ทราบแล้วก็มีความยินดีเป็น
ที่สุด จึงพูดว่า ถ้าดังนั้น ท่านทั้งหลายจงพร้อมกันคอยเราอยู่ในสถานที่นี้ สั่งแล้วหงอคงก็ร่ายพระเวทคาถาสำรวมกิริยาเหาะขึ้นบนอากาศ ข้ามทะเลใหญ่ไปประมาณสองร้อยโยชน์ก็แลเห็นชัยภูมิเมืองเง่าล่ายก๊ก ในเมืองนั้นมีเรือนร้านตลาดผู้คนไปมาค้าขายสินค้าสิ่งของเครื่องบริโภคแลเครื่องใช้สอยต่าง ๆ พิเคราะห์ดูมีความสนุกสนานมาก หงอคงค่อยพิจารณาดูจึงมาคิดในใจว่า ชะรอยในกำแพงเมืองคงจะมีเครื่องศัสตราวุธรักษาเมืองเป็นแน่ ถ้าเราลงไปถามซื้อคงจะขัดข้อง เพราะตัวเราเป็นต่างชาติต่างภาษากัน คงจะไม่สำเร็จ จำจะต้องคิดเอาโดยลับเห็นจะดีกว่า
เมื่อคิดดังนั้นแล้ว จึงร่ายพระเวทวิทยามนต์เป็นลมพายุใหญ่มืดฟ้ามัวฝนพัดเป็นทรายหินศิลาส่งเข้าไปในเมือง ผู้คนตามบ้านร้านตลาดตกใจตื่นวุ่นวาย ก็ปิดประตูหน้าต่างทุกบ้านทุดเรือน ตามถนนไม่มีใครเดิน ไปมา หงอคงเห็นได้การ จึงอ่านคาถาผ่อนกายลงยังพื้นดิน ตรงเข้าไปจนถึงประตูคลังที่ไว้อาวุธต่าง ๆ สิบแปดอย่าง ก็ถีบประตูคลังทำลายลง เห็นเครื่องอาวุธเรียงรายกันอยู่ ก็มีความยินดี
จึงคิดว่า ถ้าเราจะเอาคนเดียว ก็จะ
เอาไปไม่ได้เท่าใด คิดดังนั้นแล้วก็อ่านคาถากระชากขนในตัวใส่ปากภาวนาพ่นออกมาเป็นวานรประมาณพันตัว จึง
สั่งวานรเหล่านั้นให้เข้าเก็บขนเอาอาวุธต่าง ๆ วานรกายสิทธิ์ทั้งหลายเหล่านั้นก็พร้อมกันเข้าแบกขนเครื่องอาวุธมัด
หอบเอาเต็มกำลังทั้งพันตัว ได้แล้วหงอคงก็เหาะนำหน้าขึ้นอากาศ ลิงกายสิทธิ์ทั้งหลายก็เหาะตามหงอคงตรงมายัง
สำนัก หงอคงก็อ่านพระเวทคาถา วานรทั้งหลายก็สูญหายไปกลับเป็นขนเข้ากายไปตามเดิม เครื่องอาวุธต่าง ๆ ที่
ลิงกายสิทธิ์ขนมากองวางอยู่เป็นอันมาก
หงอคงจึงเรียกวานรทั้งหลายมาแล้วสั่งว่า พวกเจ้าจงเลือกเอาอาวุธไว้สำหรับ
มือทุก ๆ ตน
วานรทั้งหลายได้ยินหงอคงสั่งดังนั้น ต่างตัวต่างก็วิ่งมาพร้อมกัน เห็นอาวุธวางกองอยู่ก็มีความยินดี
บ้างหยิบเอาหอก บ้างหยิบเอาดาบแลอาวุธต่าง ๆ ไว้สำหรับตัวทุก ๆ ตน ครั้นรุ่งขึ้น หงอคงก็ฝึกหัดให้วานรทั้งหลาย
ใช้อาวุธฟันแทงยิงแลปัดป้องให้ว่องไว แลตั้งกระบวนค่ายมั่น แลเดินกระบวน แลทำทีจะเข้าประจญประจัญบาน ให้รู้
ในทางหนีทีไล่จนชำนิชำนาญ รวบรวมพวกวานรได้สี่หมื่นเก้าพันเศษ ตั้งแต่นั้นมาก็เล่าลือทั่วไปตามปิศาจแลยักษ์ที่อยู่
ในถ้ำแลเขาเจ็ดสิบสองแห่ง ได้ทราบกิตติศัพท์ก็ตกใจหวั่นไหวไปทุกตำบล ทุกถ้ำ แลทุกเขา
พวกปิศาจยักษ์เหล่านั้น
ก็พากันเข้ามาสามิภักดิ์เข้าด้วยหงอคง ก็นำเอาเครื่องบรรณาการมาเคารพหงอคงมิได้ขาด ตั้งแต่นั้นมา ก็ฝึกหัดแล
ซักซ้อมพลทหารวานรทั้งหลายให้แคล่วคล่องว่องไว จัดกันเป็นหมวดเป็นกองเรียบร้อย ก็สะสมเสบียงอาหารผลไม้สด
แห้ง ไว้พรักพร้อมบริบูรณ์ ตั้งมั่นอยู่เขตเขาฮวยก๊วยซัว เพราะเขาฮวยก๊วยซัวเป็นที่คับขันมั่นคงรอบคอบดุจกำแพงเหล็ก
หงอคงไต้อ๋องกับบริวารมีความสุขสำราญปราศจากภัยอันตรายต่าง ๆ หงอคงจึงพูดแก่บริวารว่า พวกเจ้ามีอาวุธครบมือ
กันบริบูรณ์แล้ว แต่ตัวเรายังหามีอาวุธสำหรับมือให้พอแก่กำลังของเราไม่ ง้าวที่ได้มาจากหม้ออ๋องก็ดูเกะกะไม่เป็นที่
พอใจเรา
ในขณะนั้น มีวานรใหญ่ตนหนึ่งซึ่งเป็นทหารจึงบอกแก่หงอคงว่า ท่านก็เป็นเซียน คือ เทวดา มี
อานุภาพแล้ว เครื่องอาวุธเหล่านี้ที่ได้มาไม่ควรใช้ ไต้อ๋องจะไปในน้ำได้หรือไม่
หงอคงตอบว่า เราตั้งแต่เรียนวิชาสำเร็จแล้ว พระอาจารย์บอกคาบกิริยาที่จะเหาะเหินเดินอากาศ ดำ
น้ำ แลลุยไฟ หรือล่องหนกำบังกาย หรือจะนฤมิตบิดเบือนเปลี่ยนแปลงกายได้ถึงเจ็ดสิบสองอย่างโดย
ชำนิชำนาญ ย่อมสำเร็จได้ทุกสิ่งทุกประการ ทำไมเราจึงจะเดินน้ำแลดำน้ำไม่ได้เล่า
วานรตนนั้นจึงพูดว่า ถ้าไต้อ๋องมีวิชาอันวิเศษเช่นนั้น
ในถ้ำนี้ใต้สะพานเหล็กลงไปมีลำธารทะลุตลอด
ไปถึงเมืองบาดาลอันเป็นสถานที่อยู่ของพระยาเล่งอ๋อง คือ พระยานาคในฝ่ายทิศบูรพาตะวันออก
มหาสมุทรใหญ่ ไต้อ๋องลงไปค้นดูที่เมืองพระยานาค คงจะมีอาวุธวิเศษที่พอใจสักอย่างหนึ่งเป็นแน่
หงอคงได้ฟังบริวารบอกเล่าดังนั้นก็มีความยินดี จึงพูดแก่วานรทั้งหลายว่า ถ้าดังนั้น เราจะลงไปยัง
เมืองพระยานาคสืบถามดูให้รู้แน่ ว่าดังนั้นแล้วหงอคงก็ออกมาที่สะพานเหล็ก จึงโอมอ่านพระเวท
คาถาแหวกน้ำ แล้วก็กระโดดลงไปในน้ำดุจดังว่าเดินอยู่ที่บนบกฉะนั้น หงอคงเดินตัดกระแสชลไปยัง
เมืองพระยานาค
ฝ่ายพวกพลตระเวนนาคในเมืองบาดาลที่เดินรักษาท้องที่กระแสชลอยู่ในที่นั้น ครั้นมาพบหงอคงเข้า จึงร้องถามหงอคงว่า
ที่เดินมานั้นเป็นทหารหรือเป็นเทพารักษ์เป็นเจ้าในเขตแขวงประเทศทิศใด ขอจงบอกให้ข้าพเจ้าทราบบ้าง เพื่อจะได้เชื้อ
เชิญตามสมควร
หงอคงจึงบอกแก่พลตระเวนผู้รักษาด่านทางว่า เราอยู่ที่เขาฮวยก๊วยซัว ฟ้าแลดินให้ตัวเราบังเกิด
นามเราชื่อว่า หงอคง แซ่ซึง เราเป็นผู้ที่ชอบพอกันแก่พระยาเล่งอ๋อง ทำไมพวกท่านไม่รู้จักเราหรือ
พวกพลตระเวนได้ฟังหงอคงบอกดังนั้น ก็พากันกลับเข้าไปบอกพระยานาคว่า มิไต้อ๋องผู้หนึ่งมา
บอกว่า อยู่เขาฮวยก๊วยซัว ชื่อซึงหงอคง แลพูดว่า รู้จักคุ้นเคยแก่พระองค์จะเข้ามาหา
ฝ่ายพระยาเล่งอ๋องได้ฟังดังนั้นก็ออกมาจากปราสาทจุ๊ยเจีย ต้อนรับหงอคงเชิญเข้าไปใน
ปราสาทนั่งที่อันสมควร แล้วจึงถามว่า ท่านได้ศึกษาเล่าเรียนบรรลุมรรคผลแล้วหรือ ได้เรียนรู้วิชาอันวิเศษสิ่งใดบ้าง
หงอคงจึงตอบพระยานาคว่า ตัวข้าพเจ้าได้พยายามบวชแลศึกษาเล่าเรียนรู้วิชาแสวงหาผู้
วิเศษเพื่อรู้ธรรมที่ไม่เกิดไม่แก่ไม่ตาย มาบัดนี้ ข้าพเจ้าได้ฝึกซ้อมทหารวานรไว้เพื่อได้รักษาอาณาเขตเขาแลถ้ำซึ่ง
เป็นที่อยู่อาศัย บัดนี้ ขัดด้วยเครื่องศัสตราวุธอย่างดีสำหรับมือยังหามีไม่ แม้ว่าที่มีอยู่แล้วก็หาพอแก่กำลังของข้าพเจ้า
ไม่
ข้าพเจ้าได้ทราบข่าวว่า ท่านมีความสุขสบายสำราญอยู่ในเมืองบาดาลนี้ช้านานมาแล้ว คงจะมีอาวุธกายสิทธิ์
วิเศษที่เหลือใช้อยู่บ้างเป็นแน่ เพราะฉะนั้น จึงอุตสาหะมาเพื่อจะขออาวุธท่านสักสิ่งหนึ่งไว้ถือสำหรับมือ
ขณะนั้น พระยานาคราชเล่งอ๋องได้ฟังหงอคงพูดว่า จะขออาวุธวิเศษสักอย่างหนึ่ง ก็ไม่สามารถจะขัด
ได้ จึงรับสั่งแก่ขุนนางเจ้าพนักงานปลาซึ่งเป็นผู้รักษาเครื่องอาวุธให้แบกง้าวอย่างใหญ่ออกมาให้หงอคง หงอคงเห็น
แล้วจึงบอกแก่พระยานาคว่า ง้าวเล่มนี้เบาไปไม่พอแก่กำลังข้าพเจ้า ข้าพเจ้าขอคืน
พระยานาคจึงสั่งขุนนางให้ไปนำเอาเหล็กแหลมอันใหญ่สำหรับมือมาให้หงอคงดู หงอคงลงจากแท่น
เดินมาจับยกขยับดู แล้วบอกพระยานาคว่า เบาไม่ ไม่ควรแก่กำลังเรา
พระยานาคหัวเราะแล้วพูดว่า เหล็กแหลมอันนี้หนักถึงสามพันหกร้อยชั่ง
หงอคงจึงบอกว่า ถึงหนักเท่านั้นก็จริง แต่ยังหาพอแก่กำลังของเราที่จะจับถือรบสู้แก่ข้าศึกไม่
พระยานาคได้ฟังดังนั้นก็หวาดหวั่นอยู่ในใจ จึงเรียกอุปราชแลขุนนางนายทหารทั้งสองให้ พล
ทหารหามทวนเล่มใหญ่ออกมา ทวนเล่มนั้นมีน้ำหนักถึงเจ็ดพันสองร้อยชั่ง
หงอคงรับทวนใหญ่มายกขยับดูแล้วก็ร้องว่า เบา ไม่พอแก่มือเราเลย พระยาเล่งอ๋องได้เห็นดังนั้นก็
สะดุ้งตกใจประหม่าหน้าซีดสลดลงทันที จึงพูดแก่หงอคงว่า ข้าพเจ้ามีของสำหรับบ้านเมืองอยู่แต่สามสิ่ง นี่แลเป็นอาวุธ
วิเศษแล้ว นอกจากนี้ ก็ไม่มีอาวุธอันใดจะให้สมประสงค์ของท่านได้แล้ว
หงอคงได้ฟังพระยานาคบอกว่า อาวุธวิเศษสำหรับบ้านเมืองมีอยู่แต่สามอย่างเท่านั้น ไม่มีอาวุธที่จะ
ดีกว่านี้ต่อไปแล้ว จึงทำเป็นหัวเราะแล้วพูดว่า นี่แน่ะ ท่านพระยาเล่งอ๋อง เราได้ฟังคำโบราณท่านกล่าวปรากฏว่า ใน
เมืองบาดาลมีของดี ๆ มาก ตัวท่านเล่าก็เป็นพระยานาคอันประเสริฐ จะไม่มีของวิเศษกายสิทธิ์บ้างเทียวหรือ ข้าพเจ้า
ยังมีความสงสัยอยู่ ท่านจะลวงเราดอกกระมัง เรายังหาเชื่อท่านไม่ ท่านจงกลับเข้าไปค้นดูเอง บางทีจะมีอาวุธวิเศษ
อยู่อีกกระมัง ขอท่านอย่าอำพราง ได้เห็นแก่ไมตรีของเราเถิด ถ้าได้สมความปรารถนาแล้วจะมีความขอบคุณท่านเป็น
อันมาก แลจะคิดราคาให้แก่ท่านจงสมควร
พระยาเล่งอ๋องบอกว่า ข้าพเจ้ามิได้ล่อลวงท่านเลย พูดตามความสัจจริงทุกประการ เพราะสิ่งของที่
อย่างดีนั้นไม่มีแล้ว
เมื่อขณะพระยานาคพูดอยู่แก่หงอคง มเหสีแห่งพระยานาคอยู่ข้างในครั้นได้ยินจึงพยักหน้าให้พระ
ยานาคเข้าไปข้างในเพื่อจะบอกความลับ พระยานาคก็เดินเข้าไปที่มเหสี ภรรยากับบุตรีจึงบอกว่า การที่หงอคงมา
ครั้งนี้ไม่ใช่การเล็กน้อย ย่อมเป็นการสำคัญมากอยู่ ข้าพเจ้าทราบว่า ในเขตท้องทะเลของเรานี้ยังมีแท่งเหล็กใหญ่
กายสิทธิ์จมอยู่ในกลางพระมหาสมุทรแห่งหนึ่ง แลเมื่อสามสี่วันก่อนนี้มีแสงสว่างพลุ่งขึ้นดูรัศมีโชติช่วงเห็นเป็นอัศจรรย์
มากนัก คงเป็นเหตุประกอบกันแก่หงอคงไต้อ๋องนี้เป็นแน่ ข้าพเจ้าเห็นดังนี้ ท่าจะเห็นประการใด
ขณะนั้น พระยาเล่งอ๋องก็นึกขึ้นมาได้ จึงพูดว่า เหล็กแท่งนี้เมื่อครั้งไต้บู๊ตี๋ได้สะกดจมน้ำไว้จริง เรา
จะไปเอามาให้เขาได้หรือ แลอีกประการหนึ่ง ก็เป็นของกายสิทธิ์ ผู้ใดจะเอามาใช้ก็เห็นจะไม่ได้ ฮูหยินของพระยา
นาคจึงพูดว่า ท่านจะขัดเขาทำไม ตามใจเขา เมื่อเขาจะเอาใช้ได้หรือไม่ได้นั้นก็สุดแล้วแต่เขา ช่างเขาเป็นไร เราปัดส่ง
เสียแต่พอให้พ้นเราไปเท่านั้น จะไม่ดีหรือ
ตามที่ข้าพเจ้าคิดเห็นนี้ย่อมเป็นประโยชน์ทั้งสองอย่าง คือ หนึ่ง ถ้าหงอคงไปเอาแท่งเหล็กได้ ก็
จะขอบคุณท่านว่าไม่ปิดบัง สอง ถ้าหงอคงไปเอาแท่งเหล็กนี้ไม่ได้ โดยเหตุฤทธาหงอคงไม่พอแก่
เหล็ก ก็จะมีความอายเลยหลบหน้าไปทีเดียว ไม่ต้องกลับมารบกวนเราอีกเป็นแน่ ข้าพเจ้าเห็นการ
เช่นนี้ ขอท่านได้ดำริดูจงดีเถิด
พระยาเล่งอ๋องได้ฟังภรรยากับบุตรพูดชี้แจงให้สติดังนั้นก็เห็นชอบด้วย จึงกลับออกมาพูดแก่หงอคง
ว่า ยังมีแท่งเหล็กใหญ่อยู่อีกแท่งหนึ่งสะกดจมอยู่กลางใจทะเล แม้ท่านจะต้องการ ก็ขอเชิญท่าน
ไปเอาเถิด
หงอคงว่า ขอท่านช่วยสงเคราะห์ให้ใครไปนำมาให้ด้วยเถิด จะขอบใจท่านเป็นอันมาก
พระยานาคตอบว่า ของกายสิทธิ์สิ่งนี้มีน้ำหนักมานัก ไม่มีใครแบกหามไหว เมื่อท่านจะต้องการ
แล้ว ขอเชิญท่านไปดูเอาเองเถิด
หงอคงจึงว่า ถ้าดังนั้น ขอท่านได้นำชี้ที่ให้ด้วยเถิด
เล่งอ๋องก็นำหงอคงไปยังสะดือทะเล แล้วชี้แจงให้หงอคงเข้าใจ แล้วก็กลับมายังบาดาล
ฝ่ายหงอคงก็ดำลงไปคลำสังเกตดูก็รู้ได้ว่า เหล็กกายสิทธิ์นั้นยาวประมาณสองวาเศษ หงอคงจึงจับโดยมั่นคง
แล้ว ก็โยกไปโยกมา ปากก็บริกรรมว่า สั้นเข้าแลเล็กลง ๆ เหล็กกายสิทธิ์นั้นก็สั้นเข้าแลเล็กลงทุกทีจนได้ขนาด
พอดีที่จะถือเป็นอาวุธ คือ คทาธร หงอคงมีความยินดีที่สุด จึงจับเอามาพิจารณาดู ด้วยเดิมเหล็กแท่งนี้เป็นท่อน
เหล็กเลี่ยมทองสองข้าง มีอักษรจารึกไว้แถวหนึ่งห้าอักษร คือ ยู่อี่กิมซือเป๊ง มีน้ำหนักหมื่นสามพันห้าร้อยชั่ง
หงอคงมีความยินดีหาที่เปรียบมิได้ จึงคิดว่า ของกายสิทธิ์สิ่งนี้ถูกแก่ใจเรา หงอคงก็แผลงอิทธิ
ฤทธิ์มายังเมืองพระยานาค พระยานาคเห็นดังนั้นอกใจเต้นสั่นระรัวแข็งใจเดินออกมารับหงอคง หมู่นาคบริวารแล
ปลาทั้งหลายก็พากันกลัวเกรงอำนาจพระยาวานรเผือก
ฝ่ายพระยาวานรก็เดินตรงเข้าไปนั่งในท่ามกลางนาคทั้งหลาย จึงมีสุนทรวาจาแก่พระยานาคว่า
ขอบใจท่านที่ได้ช่วยแนะนำจนได้อาวุธวิเศษสำหรับมือสมความมุ่งหมาย บัดนี้ ยังขาดแต่เครื่องประดับสำหรับ
ยุทธ ของท่านมีข้าพเจ้าขอท่านสักเครื่องหนึ่ง
พระยานาคบอกว่า เครื่องแต่งตัวจะให้สมควรแก่ท่านนั้น ของ
ข้าพเจ้าหามีไม่
หงอคงจึงว่าแก่พระยาเล่งอ๋องว่า ถ้าข้าพเจ้าไม่ได้เครื่องแต่งตัวแล้ว ข้าพเจ้าก็จะไม่ไปจากปราสาทท่าน
พระยาเล่งอ๋องพูดอ้อนวอนว่า ขอท่านไต้อ๋องได้เที่ยวค้นดูตามทะเลอื่น ๆ บางทีจะได้บ้างดอกกระมัง
หงอคงจึงตอบว่า ถึงจะไปเที่ยวหาให้หลายแห่งหลายคน ก็คงจะสู้ที่นี่ไม่ได้ ขอร้อยขอพันท่านก็คงช่วยขอให้
ได้ พระยาเล่งอ๋องก็ยืนคำอยู่ว่า ไม่ได้ ไม่มีจริง ๆ
หงอคงว่า ถ้าไม่ได้จริง ๆ แล้ว เราจะเอากระบองเหล็กอันนี้ลองศีรษะท่าน พระยานาคได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ
กลัว จึงอ้อนวอนหงอคงว่า ท่านอย่าเพ่อวุ่นวาย คอยข้าพเจ้าจะถามน้องดูก่อน ถ้ามีแล้วจะขอให้ท่านเครื่องหนึ่งจงได้
หงอคงถามว่า น้องท่านอยู่ที่ไหน ใกล้หรือไกล เมื่อไรจะรู้กัน
เล่งอ๋องตอบว่า อยู่ทิศทักษิณมหาสมุทรผู้หนึ่งชื่อ เง่าคำเล่งอ๋อง อยู่ทิศอุดรผู้หนึ่งชื่อ เง่าสุนเล่งอ๋อง
อยู่ทิศประจิมผู้หนึ่งชื่อ เง่าหยุนเล่งอ๋อง อยู่ทิศบูรพาคือตัวข้าพเจ้า รวมเป็นสี่คนด้วยกันเป็นผู้รักษาอาณาเขตในทะเล
ทั้งสี่ทิศ
หงอคงจึงพูดแก่เง่าก๊วงเล่งอ๋องว่า ถ้าดังนั้น ท่านจงช่วยสงเคราะห์ไปถามดู บางทีจะได้บ้าง
ข้าพเจ้าจะคอย ถ้าได้ จะขอบใจท่านเป็นอันมาก
พระยานาคตอบว่า ไม่ต้องไปก็ได้ เพราะข้าพเจ้ามีหอกลองเหล็กหอระฆังทองเป็นเครื่องสัญญา ถ้า
จะมีทุกข์สุขประการใดอย่างไรแล้วก็ขึ้นบนหอตีกลองตีระฆังขึ้นสามลาตาม บรรดาน้องทั้งหลายนั้นก็มาโดยทันที
หงอคงจึงว่า ถ้ากระนั้น ท่านจงตีระฆังขึ้นโดยเร็วเถิด
พระยาเล่งอ๋องก็ขึ้นหอตีระฆังตีกลองขึ้นสามลา บรรดาน้องชายทั้งสามรู้แล้วรีบตกแต่งกายมายัง
ปราสาท เล่งอ๋องผู้น้องทั้งสามคนครั้นถึงจึงถามว่า พี่มีกิจธุระทุกข์ร้อนประการใดหรือ จึงได้ตีกลองแลระฆังสัญญา
เง่าก๊วงเล่งอ๋องจึงพูดว่า ภัยมาถึงตัวเราแล้ว คือ เหตุมีขึ้นที่เขาฮวยก๊วยซัว ฟ้าดินประกอบกันให้
บังเกิดวานรขึ้นตัวหนึ่ง
ชื่อ ซึงหงอคง เป็นผู้สำเร็จประกอบด้วยวิทยา มีฤทธิ์เดชานุภาพมาก มาทำเป็นว่าสหายเข้ากับ
เรา แล้วอ้อนวอนขอเครื่องอาวุธง้าวทวนอันวิเศษล้วนแต่ไม่มีผู้ใดจะถือได้มีน้ำหนักเกินประมาณ ทุก ๆ สิ่งเราเอามา
ให้ก็ไม่ชอบใจ เพราะฉะนั้น พี่จึงชี้ให้ไปเอาแท่งเหล็กกายสิทธิ์ที่จมอยู่ในกลางใจทะเลนั้น เธอก็ไปเอามาได้สมประสงค์
ตกลงว่า เป็นได้เครื่องอาวุธพอใจแล้ว ยังขอเครื่องประดับแต่งตัวต่อไปอีก เช่นนี้ พี่จึงบอกว่าไม่มี เธอก็ไม่ยอม จะ
เร่งเอาให้จงได้ ถ้าไม่ได้ก็คงจะทำอันตรายพี่ ได้ชื่อว่า พี่ตกอยู่ในที่คับแค้นแล้ว จึงได้ตีกลองตีระฆังเรียกน้องทั้งสาม
มาเพื่อจะได้ปรึกษาหารือกันว่า เจ้ามีเครื่องแต่งตัวอะไรบ้าง จะได้ให้เธอ เธอจะได้ไปเสียรู้แล้วไป หาไม่ก็จะมารบกวน
อยู่มิรู้แล้ว
เง่าคำเล่งอ๋องผู้น้องจึงพูดว่า เราสี่คนพี่น้องช่วยกันล้อมจับหงอคงให้ได้มิดีหรือ จะมาปล่อยให้ข่มขี่
อยู่ทำไม
เง่าก๊วงเล่งอ๋องผู้พี่จึงห้ามว่า เจ้าอย่าพูดเช่นนั้นเลย พวกเราหมดทั้งสี่คนสี่เมืองก็หาสู้กำลังเขาได้ไม่
แต่โดยน้ำหนักของแท่งเหล็กกายสิทธิ์นั้น เขามาต้องตีรันอะไร เขาจะเอาวาทับเราลงทั้งสี่คน พวกเราก็จักเหลวแหลก
ละเอียดไปไม่ถึงแก่จะรบรอต่อการ
เง่าหยุนเล่งอ๋องจึงพูดว่า เขามีศักดานุภาพเช่นนั้นก็อย่าวุ่นวายแก่เขาเลย สู้เราหาเครื่องประดับ
สำหรับตัวให้เขาจะดีกว่า ภายหลังเราทั้งสี่คิดทำฎีกาขึ้นไปถวายเง็กเซียงฮ่องเต้ เง็กเซียงฮ่องเต้คงจะลงโทษเขาโดย
สาหัส
เง่าสุนเล่งอ๋องว่า ส่วนตัวข้าพเจ้ามีรองเท้าทำด้วยใยบัวหนึ่งคู่ใส่แล้วก็เหาะได้ เง่าหยุนเล่งอ๋องว่า
ข้าพเจ้ามีเกราะทองคำเกราะหนึ่งสามารถจะป้องกันอาวุธได้ เง่าคำเล่งอ๋องว่า ข้าพเจ้ามีหมวกทองคำปีกหงส์หนึ่ง
หมวกสวมศีรษะแล้วก็แคล้วคลาด เง่าก๊วงเล่งอ๋องผู้พี่พูดว่า ถ้าดังนั้น เป็นการดีแล้ว ก็พากันเอาหมวก แลเกราะ แล
รองเท้ามาให้หงอคง หงอคงก็สวมใส่หมวก แลเกราะ แลรองเท้าแล้วมีความยินดี มือถือกระบองเหล็กยืนพูดแก่พระยา
นาค ทั้งสี่ตนว่า ข้าพเจ้าขอบใจท่านทั้งสี่พี่น้องเป็นอย่างยิ่ง เราจะขอลาท่านกลับไปแล้ว
พระยานาคทั้งสี่ก็กระทำคำนับ
หงอคงก็ออกจากเมืองบาดาล
พระยานาคทั้งสี่ก็ตรึกตรองการที่จะฎีกาถวายเง็กเซียงฮ่องเต้ต่อไป
หงอคงออกจากเมืองนาคแล้วก็ลงตามกระแสน้ำกลับมา ครั้นถึงสะพานเหล็กก็โดดขึ้นบนสะพาน
บรรดาวานรทั้งหลายที่คอยรังหงอคงอยู่ริมสะพานทั้งซ้ายขวาเห็นหงอคงกลับมา บริวารทั้งหลายต่างตนก็คำนับต้อนรับ
อยู่พร้อมกัน
หงอคงขึ้นนั่งอยู่บนแท่นท่ามกลางลิงบริวาร จึงเอากระบองเหล็กวางไว้ข้างตัว เหล่าวานรทั้งหลาย
เห็นกระบองเหล็กก็เข้าไปลูบคลำดู บ้างก็ลองผลักดู ก็มิได้ไหวสะเทือนเลย ทุก ๆ วานรเห็นดังนั้นก็ให้มีใจหวั่น
หวาดกลัวเกรงยิ่งนัก แล้วจึงถามหงอคงว่า ไต้อ๋องได้กระบองเหล็กนี้ในที่ใด
หงอคงลุกยืนขึ้นจับกระบองชูให้ดู แล้วบอกพวกวานรว่า สิ่งของนี้เดิมมีเจ้าของเขาเอามาสะกดจม
น้ำไว้กลางทะเล แลในปีนี้มีรัศมีเกิดพลุ่งขึ้นมา พระยานาคนำไปชี้ให้แก่เรา แล้วพระยานาคบอกว่า ตัวเขาและบริวาร
นาคทั้งสิ้นจะยกหรือจับก็ไม่ไหวเขยื้อนเลย เพราะเป็นเหล็กกายสิทธิ์น้ำหนักถึงหมื่นสามพันห้าร้อยชั่ง ถ้าเราจะบอก
กระบองให้ใหญ่ออกไปก็ได้ จะบอกให้เล็กเข้ามาก็ได้ตามความประสงค์ แต่น้ำหนักก็คงอยู่เท่านั้น แล้วหงอคง
ก็สั่งให้ใหญ่ให้เล็กให้พวกบริวารทั้งหลายเห็นทั่วกัน จนที่สุดให้เล็กเท่าเข็มเอาขึ้นทัดหูก็ได้ แล้วหงอคงเดินออกมา
นอกถ้ำ ก็ทำแผลงอิทธิฤทธิ์ให้พวกวานรดูต่าง ๆ กระทำให้กายสูงเท่าพระสุเมรุก็ได้ รูปร่างน่ากลัว นัยน์ตาดุจสาย
ฟ้าแลบ ปากกว้างดังบ่อ เขี้ยวแลฟันคมเหมือนหอกดาบ มือทั้งสองข้างยกขึ้นสูงสิบสองชั้นฟ้า
เมื่อหงอคงทำแผลง
ฤทธิ์ครั้งนั้นก็บันลือสะเทือนไปถึงพระยาปิศาจยักษ์ทุก ๆ ถ้ำทั้งเจ็ดสิบสองถ้ำ มีความกลัวเกรงหงอคง ก็ก้มศีรษะยกมือ
คำนับ ในอกใจให้สั่นไปทุก ๆ คน แล้วหงอคงก็กลายกลับเท่ารูปเดิม แต่กระบองเหล็กนั้นให้เล็กเท่าเข็มเหน็บซ่อน
ไว้ในหู แล้วก็กลับเข้ามาในถ้ำขึ้นบนแท่น พวกปิศาจยักษ์ทั้งหลายก็เข้ามาคำนับพร้อมกัน หงอคงจึงสั่งให้พลทหาร
วานรทั้งหลายยกธงอาญาสิทธิ์ แลตีกลองฝึกหัดทหารซักซ้อมให้พร้อมเพรียงในกระบวนศึกทุก
ประการ แล้วหงอคงก็จัดตั้งวานรให้เป็นนายทหารใหญ่สี่วานร คือ ลิงเสนสองตัวนั้นให้เป็นที่หลิว
เบ๊แม่ทัพ ชะนีสองตัวนั้นตั้งให้เป็นนายทหารเอกคือปั่งป้าเจียงกุ๋น
หงอคงจึงมอบการฝึกหัดแลการ
รับผิดชอบให้นายทหารวานรทั้งสี่จัดแจงดูแลแทนตัว เสร็จแล้วหงอคงก็เที่ยวเหาะไปรอบจักรวาลคบ
เพื่อนมิตรสหายแต่ที่มีฤทธาศักดานุภาพแข็งแรง คือ พระยาหงู้หม้ออ๋อง ชาติกระบือ หนึ่ง พระยา
เกาหม้ออ๋อง ชาตินาคา หนึ่ง พระยาพังหม้ออ๋อง ชาตินกอินทรี หนึ่ง พระยาไซท่ออ๋อง ชาติสิงโต
หนึ่ง พระยามีเกาอ๋อง ชาติค่าง หนึ่ง พระยาโง่ซุดอ๋อง ชาติหมี หนึ่ง รวมทั้งหงอคงไต้อ๋องเป็น
เจ็ดพระยาด้วยกัน ชวนกันมาประชุมฝึกหัดซักซ้อมกำลังแลฝีมือกันเล่นเสมอ ๆ เป็นที่รื่นเริงสำราญ
มาช้านาน
อยู่มาวันหนึ่ง หงอคงให้จัดอาหารเลี้ยงเชิญสหายทั้งหกคนมาเสพสุราเป็นที่รื่นเริงสำราญใจ
ครั้นเลี้ยงดูกันเสร็จแล้ว
สหายทั้งหกพระยาก็ลาหงอคง หงอคงก็ออกมาส่งสหายทั้งหกคน แต่เมื่อจะกลับเข้าถ้ำ หงอคงเมาสุรามาก ยืนพิง
ต้นไม้หลับไป ให้เกิดนิมิตฝันว่า มีบุรุษสองคนเดินตรงเข้ามามีมือถือป้ายหนังสือ ในป้ายจารึกอักษรสามตัวว่า ซึงหงอ
คง ครั้นเข้ามาใกล้แล้ว บุรุษสองคนนั้นก็เอาเชือกมัดมือหงอคงฉุดลากไปจนถึงกำแพงแห่งหนึ่ง ในขณะเวลาฝันนั้น
หงอคงพอสร่างเหล้า จึงแหงนหน้าขึ้นดูบนหน้าประตูกำแพง มีป้ายเหล็กแผ่นหนึ่งมีหนังสืออักษรใหญ่สามตัวว่า อู
เบงก่าย คือ ต้นอาณาเขตเมืองนรก
หงอคงเห็นดังนั้นก็ได้สติ พูดว่า ที่นี่อูเบงก่าย ทำไมเราจึงมาที่นี่ได้เล่า บุรุษทั้ง
สองได้ยินหงอคงถามดังนั้นจึงบอกว่า ในมนุษยโลกอายุของท่านสิ้นแล้ว เราทั้งสองได้รับคำสั่งของเงี่ยมฬ่ออ๋อง คือ
พระยามัจจุราช ให้จับตัวท่านมา
หงอคงได้ฟังดังนั้นจึงพูดแก่คนทั้งสองว่า เราออกจากสามภพแล้ว ไม่ได้อยู่ในธาตุทั้งสี่ แลมิได้อยู่
ในบังคับของผู้ใด เหตุใดจึงบังอาจไปจับเรามาทำไม จะพาเราไปข้างไหน คนทั้งสองก็ไม่ฟัง เข้าฉุดคร่าจะพาเอาตัว
หงอคงไปให้ได้ หงอคงเกิดโทโสขึ้น มือจับกระบองเหล็กกายสิทธิ์ตีถูกคนทั้งสองป่นละเอียดไป
แล้วหงอคงก็ควง
กระบองเหล็กตีกระหนาบเข้าไปในกำแพงเมือง พวกยมบาลหน้าม้าหน้ากระบือพากันวิ่งหลบหนีไปสิ้น บ้างก็วิ่งเข้าไป
แจ้งความแก่พระยามัจจุราชว่า ภัยจะมาถึงท่านใดเดี๋ยวนี้แล้ว ข้างนอกนั้นสัตว์อะไรข้าพเจ้าก็ไม่รู้จัก เหมือนรามสูร
หน้ามีขนรุงรัง ตีกระหนาบเข้ามา จวนจะถึงท่านอยู่แล้ว
เงี่ยมฬ่ออ๋องทั้งสิบคนได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ รีบจัดแจงแต่งกาย เสร็จแล้วก็เดินออกไปดู เห็น
วานรตัวหนึ่งทำกิริยาดุร้ายยิ่งนัก จึงร้องว่า ท่านไต้เซียนจงหยุดก่อน ท่านชื่อไร เหตุไรจึงได้ทำบังอาจล่วงเกินดังนี้
หงอคงตอบว่า ท่านไม่รู้จักชื่อเราหรือ ทำไมท่านอาจสามารถใช้ให้คนของท่านไปจับเรามาทำไม
ซึ่งท่านมาถามเรา เราจะบอกให้ เราอยู่เขาฮวยก๊วยซัว ถ้ำจุ๊ยเลียมต๋อง ฟ้ามาบังเกิดคือตัวเรา แซ่ซึง ชื่อหงอคง
ตัวท่านเป็นขุนนางตำแหน่งอะไร รีบบอกเรามาโดยเร็ว
เงี่ยมฬ่ออ๋องทั้งสิบคนจึงบอกแก่หงอคงว่า ข้าพเจ้าทั้งหลายเหล่านี้ที่หนึ่งชื่อ ซินกวั้งอ๋อง ที่สองชื่อ
โซ้กังอ๋อง ที่สามชื่อ ซังตี๋อ๋อง ที่สี่ชื่อ เหงากัวอ๋อง ที่ห้าชื่อ เงี่ยมฬ่ออ๋อง ที่หกชื่อ เบี่ยนเส้งอ๋อง ที่เจ็ดชื่อ ทั้ยซั้นอ๋อง
ที่แปดชื่อ เพ็งเต็งอ๋อง ที่เก้าชื่อ เตาฉีอ๋อง ที่สิบชื่อ จ๊วนลุ้นอ๋อง ข้าพเจ้าทั้งสิบนี้คือเป็นพระยามัจจุราช ได้ดูการ
งานในที่อันนี้
หงอคงได้ฟังพระยาเงี่ยมฬ่ออ๋องบอกชื่อแลตำแหน่งดังนั้นแล้ว จึงว่า ท่านทั้งหลายก็มีเกียรติ
ยศ ยุติธรรมแลเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ เหตุใดจึงไม่รู้การดีแลชั่ว ตัวเราก็ได้บวชรักษาศีลเจริญกุศลภาวนาได้สำเร็จบรรลุธรรม
วิเศษข้ามพ้นจากภพทั้งสามแล้ว อายุเราก็ยืนเสมอเท่าฟ้าแลดินปราศจากธาตุทั้งสี่ดินน้ำลมไฟแล้ว ทำไมท่านจึง
ใช้ให้คนไปจับเรามา ท่านจะทำอะไรแก่เราหรือ
เงี่ยมฬ่ออ๋องทั้งสิบจึงว่า ขอท่านได้ระงับความโกรธเสียก่อน เราจะว่าให้ท่านฟัง ด้วยในใต้หล้า
นี้ชื่อเดียวแซ่เดียวกันหรือพ้องกันก็มีโดยชุกชุม ซึ่งคนทั้งสองไปจับท่านมานั้นบางทีจะจับผิดไป
หงอคงตอบว่า ท่าน
ทั้งหลายพูดไม่เป็นยุติธรรม ถ้าเจ้าใช้แลนายใช้ จะผิดอะไรแก่คนไปจับ ท่านจงรีบไปเอาสารบบมาให้เราดูเดี๋ยวนี้
เงี่ยมฬ่ออ๋องจึงเชิญหงอคงขึ้นไปนั่งบนที่นั่งซันหลอ คือ ที่พระยามัจจุราชรับแขก หงอคงก็ขึ้นไปนั่งอยู่ท่ามกลาง
พระยามัจจุราช พระยามัจจุราชจึงให้ขุนนางนำสมุดสารบัญชีชื่อสัตว์เกิดตายมาให้หงอคงไต้อ๋องดู หงอคงก็หยิบ
สารบบคลี่เปิดพลิกไปดูตลอด ๆ ทุกสัตว์ที่มีปีกมีขนจนถึงวานรลักษณะคล้ายคนแต่ไม่มีชื่อแลแซ่เหมือนมนุษย์
ไม่อยู่ในบังคับสัตว์ทั้งหลาย
หงอคงหยิบสารบบเล่มอื่นมาตรวจดูอีกจนถึงชื่อหงอคงว่า อากาศประมวลศิลาเกิด มีกำหนดอายุ
ยืนสามร้อยยี่สิบสองปีจึงจะสิ้นอายุ หงอคงตรวจดูเห็นดังนั้นแล้ว จึงหยิบพู่กันจุ้มน้ำหมึกเข้า แล้วก็ตรวจดูอีก ถ้าเห็น
ที่ไหนมีชื่อวานรก็ขีดกาลบเสียทั้งสิ้น แล้วจึงพูดว่า ตั้งแต่นี้ไปเราไม่ต้องอยู่ในบังคับผู้ใดทั้งสิ้นในโลกนี้ ครั้นลบบัญชี
เสร็จแล้ว หงอคงก็จับกระบองควงเดินออกมา เงี่ยมฬ่ออ๋องทั้งหลายเหล่านั้นก็ไม่อาจเข้าใกล้หงอคง ครั้นหงอคงไป
แล้ว เงี่ยมฬ่ออ๋องทั้งสิบคนก็ชวนกันทำฎีกาจะถวายเง็กเซียงฮ่องเต้ แต่ยังมิได้ถวาย
ฝ่ายหงอคงในขณะเมื่อฝันว่าออกมาจากนรกแล้วเดินไปสะดุดเถาวัลย์เข้าเกือบจะล้ม ก็ได้สติตกใจ
ตื่นขึ้น รู้สึกตัวว่าเป็นความฝัน บิดกาย แล้วก็ลืมตาขึ้นทันที พอได้ยินเสียงวานรทั้งสี่ซึ่งเป็นทหารเอกพูดว่า ไต้อ๋องเสพ
สุราเห็นจะเมามากไปกระมัง เมื่อคืนนี้ยืนหลับทั้งคืนไม่ตื่นเลย
หงอคงบอกว่า เมื่อคนนี้ เราหลับไปหน่อยหนึ่งก็ฝันว่า มีคนสองคนมาจับตัวเราไปจนถึงเมืองพระ
ยามัจจุราช จึงได้สร้างเมาได้สติมา เมื่อในฝันว่า เราได้ไปในปราสาทเงี่ยมฬ่ออ๋องทั้งสิบ แลได้พูดโต้ตอบกัน
แก่พระยามัจจุราช
พระยามัจจุราชจึงเอาสารบบบัญชีซึ่งกำหนดเกิดตายของสัตว์ทั้งหลายมาให้เราดู เราดูแล้วแลเห็นชื่อ
เรา แลชื่อท่านทั้งหลาย เราจึงเอาพู่กันจุ้มน้ำหมึกลบเสียสิ้นแล้ว เพราะฉะนั้น ตั้งแต่นี้ต่อไป พวกเราไม่ต้องอยู่ใน
บังคับผู้ใดทั้งสิ้น
พวกวานรทั้งหลายเมื่อได้ฟังหงอคงเล่าให้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี พากันกราบไหว้สรรเสริญหงอคง
แลขอบพระคุณขึ้นพร้อมกันทั้งสิ้น เพราะอาศัยเหตุนี้ วานรทั้งหลายจึงมีอายุยืนมาก หงอคงอยู่ในถ้ำกับด้วยฝูงบริวาร
เป็นสุขสำราญมาช้านาน
ฝ่ายเง็กเซียงฮ่องเต้วันหนึ่งเสด็จออกพระที่นั่งวิมานเหลงเซียวโป๊เต้ย แวดล้อมไปด้วยหมู่เทพยดาทั้งหลาย
เฝ้าพร้อมหน้ากัน
ในขณะนั้น มีเทพบุตรดูฮ้วงเจ๋องค์หนึ่งกราบทูลว่า ขอพระองค์ได้ทรงทราบ ข้างนอกมีพระยาเง่าก๊วง
เล่งอ๋องอันอยู่สำนักยังมหาสมุทรทิศฝ่ายบูรพาจะมาเฝ้าถวายฎีกาด้วยเรื่องอันใดไม่ทราบ บัดนี้ อยู่ข้างนอก
เง็กเซียงฮ่องเต้ได้ทรงทราบดังนั้นจึงมีรับสั่งให้นำพระยานาคเข้ามาเฝ้า พระยานาคก็ถวายฎีกาแก่
เง็กเซียงฮ่องเต้ เทพบุตรเซียงกง พนักงานรับฎีกา ก็อ่านฎีกาถวายเง็กเซียงฮ่องเต้ ในฎีกามีใจความ
ว่า
ข้าพระพุทธเจ้า เง่าก๊วง ซึ่งเป็นผู้รักษาเขตมหาสมุทรใหญ่ในทิศบูรพา ขอพระราชทานกราบ
ทูลทรงทราบ ด้วยที่เขาฮวยก๊วยซัว ถ้ำจุ๊ยเลียมต๋อง มีปิศาจลิงชื่อ ซึงหงอคง มีความหมิ่นประมาท
ดูถูกพระบารมีของพระองค์ ลงไปที่บาดาล บังคับขอเครื่องอาวุธแลเครื่องแต่งตัว
ข้าพระองค์ก็ให้แท่ง
เหล็กกายสิทธิ์ที่สะกดจมอยู่กลางใจทะเล แลหมวกปีกหงส์ทองคำหมวกหนึ่ง เกราะทองคำสำรับ
หนึ่ง รองเท้าใยบัวคู่หนึ่ง รวมสี่สิ่งแล้ว หงอคงยังทำอิทธิฤทธิ์กดขี่ข่มเหง
ข้าพระพุทธเจ้าไม่สามารถจะต่อต้านสู้รบได้ ขอพระองค์ได้โปรดมีเทวบัญชาให้เทพยดาองค์ใดไป
ปราบปรามจับตัวหงอคงมาลงโทษให้เข็ดหลาบ
ข้าพระพุทธเจ้าจะได้รักษาอาณาเขตในท้องทะเลให้อยู่เย็นเป็นสุขสืบไป
เมื่อเง็กเซียงฮ่องเต้ได้ทรงทราบความฎีกาของพระยานาคแล้ว จึงรับสั่งว่า ท่านจงกลับไปรักษามหาสมุทรตามเดิม
การต่อไปเราจะคิดอ่านปราบปราม
ขณะนั้น มีกัดเซียงกงเทพยดาองค์หนึ่งกราบทูลเง็กเซียงฮ่องเต้ขึ้นว่า ขอพระองค์จงทราบ บัดนี้
มีพระยามัจจุราชจะเข้ามาถวายฎีกา แลมีชื่อพระตี้จองอ๋องในฎีกาด้วย แล้วส่งฎีกาให้เทพบุตรเจ้าหน้าที่นำฎีกา
ถวายเง็กเซียงฮ่องเต้ ใจความในฎีกามีว่าในเมืองนรก อาณาเขตฟ้าแลดิน ก็มีเจ้า แลมีวนเวียน
กลับไปกลับมา คือ เกิดแล้วก็ตาย ตายแล้วกลับเกิด แลย่อมมีสภาพลิงคเพศพันธุ์เป็นหญิงแลชาย
เป็นไปตามกำหนดแห่งยถากรรมของสัตว์ที่ประกอบกรรมดีแลกรรมชั่วอันจะให้เป็นวิบากผล
ตกแต่งสัตว์ แต่บัดนี้ ที่เขาฮวยก๊วยซัว
ถ้ำจุ๊ยเลียมต๋อง มีศิลาก้อนหนึ่งต้องแสงพระอาทิตย์พระ
จันทร์ แลดินฟ้าอากาศธาตุ ฤดูร้อนแลเย็น บังเกิดเป็นลิงปิศาจตัวหนึ่งขึ้นชื่อ ซึงหงอคง ทำ
อำนาจดุร้าย ดื้อดึง ไม่ยอมอยู่ในบังคับบัญชาของผู้ใด แผลงฤทธาศักดานุภาพรุกไล่ตีตลอดไป
ถึงเมืองนรก รบกวนรุกรานไปกระทั่งปราสาทที่อยู่ของพระยามัจจุราช บังคับให้ข้าพระพุทธเจ้านำเอา
สารบบบัญชีชื่อจำนวนพวกวานรมาลบเสียหมดว่าไม่อยู่ในบังคับของความเกิดดับ ฉะนี้ ขอพระเป็น
เจ้า เป็นประธานแห่งเทวโลกได้โปรดปราบปรามเสียให้ราบคาบ สวรรค์แลนรกจึงจะเป็นไปตามนิยม
แห่งยถากรรมของสัตว์ได้
ฝ่ายพระผู้เป็นเจ้าแห่งโลกจึงมีเทวบัญชาให้พระยามัจจุราชกลับไปยังที่อยู่ก่อน แล้วพระองค์จึงจะจัดการต่อไป
เง็กเซียงฮ่องเต้จึงมีรับสั่งถามเทพบุตรทั้งหลายว่า สัตว์เดรัจฉานวานรตัวนี้เกิดเมื่อไร ถือความปาฏิหาริย์อย่างไร
จึงได้วิชาอันเชี่ยวชาญอย่างนี้ เทพยดาทั้งหลายก็พากันนิ่งอยู่ ไม่มีเทพบุตรพระองค์ใดกราบทูลประการใด
มีเทพยดาสองพระองค์มีนามว่า เชยหลีงั้น พระองค์หนึ่ง นามว่า ซุ่นฮองฮี้ พระองค์หนึ่ง
เทพบุตรทั้งสองนี้กราบทูลขึ้นว่า วานรนี้เมื่อสามร้อยปีก่อนประกอบอากาศธาตุฟ้าดินบังเกิด แล้วต่อมาไม่ทราบว่า
จะไปบวชเรียนแห่งหนตำบลใดจึงได้วิชาอันเชี่ยวชาญ บรรดายักษ์ แลปิศาจ แลสัตว์ทั้งหลายย่อมอยู่ในอำนาจลิง
ตัวนี้
เง็กเซียงฮ่องเต้จึงตรัสว่า ถ้าดังนั้น ต้องให้เทพยดาที่มีมหิสรเดชาลงไปปราบเสียงโดยเร็ว จึง
จะได้
ในขณะนั้น ไทเป๊กกิมแช เทพยดาผู้ใหญ่ จึงกราบทูลเง็กเซียงฮ่องเต้ว่า ในไตรโลกธาตุอันนี้มี
ทวารทั้งเก้าแลมีความประพฤติดีแล้วบวชเรียนก็คงสำเร็จได้ดังประสงค์ วานรตัวนี้ประกอบด้วยกำลังอากาศธาตุ
ฤดูฟ้าดิน บังเกิดมีลักษณะรูปคล้ายมนุษย์ จึงไปบวชเล่าเรียนรู้วิชาเชี่ยวชาญเหมือนมนุษย์ไม่ผิดกัน
ขอพระองค์ได้ทรง
พระเมตตาโปรดอย่าให้เสียเกียรติยศแห่งเซียนทั้งหลายเลย ข้าพระองค์จะขออาสาไปเกลี้ยกล่อมขึ้นมาตั้งเป็นขุน
นางแต่เล็กน้อยเพื่อให้อยู่ในอำนาจของพระองค์ ถ้าประพฤติดีมีความชอบอยู่ในเทวบัญชา ก็แล้วแต่จะโปรด
ประทานบำเหน็จรางวัลตามความชอบ ถ้ามิอยู่ในบังคับบัญชา จึงค่อยจับตัวลงโทษเมื่อภายหลัง เพราะเขาก็ได้เล่า
เรียนแลบวชเป็นนักพรต คงมีภูมิแลนิสัยในมรรคผลหนทางอันดีอยู่แล้ว จึงตั้งตัวมีอำนาจอันดีได้ฉะนี้
เมื่อเง็กเซียงฮ่องเต้ได้ทรงฟังดังนั้นก็มีพระทัยยินดีเห็นชอบด้วย จึงรับสั่งแก่ปุนเต็กแชกุน สมุห์บัญชี
ใหญ่ ให้แต่งพระอักษรพระราชทานให้แก่ไทเป๊กกิมแชลงไปเกลี้ยกล่อมหงอคง
ครั้นพนักงานแต่งพระอักษรเสร็จแล้ว ไทเป๊กกิมแชก็ถวายเทวราชทูตลงมาเชิญไต้อ๋องนายพวกเจ้า
ให้ขึ้นไปเฝ้าเดี๋ยวนี้
พลวานรที่เฝ้าประตูชั้นนอกได้ฟังดังนั้นจึงบอกกันต่อ ๆ ไปเป็นชั้น ๆ จนถึงวานรที่เป็นนายใหญ่ก็
นำความแจ้งแก่หงอคงไต้อ๋องตามถ้อยคำของเทพยดา
ซึงหงอคงได้ฟังวานรบอกดังนั้นก็มีความยินดีเป็นที่สุด แล้วจึงว่า เมื่อสองวันก่อนนั้น เราก็คิดอยู่แล้ว
ว่า จะไปเฝ้าพระอิศวรผู้เป็นเจ้าจอมพิภพ มาวันนี้ บังเอิญมีเทวราชทูตลงมาเชิญตัวเรา เรามีความยินดียิ่งนัก ว่า
แล้วก็จัดแจงแต่งกายออกไปรับเทวราชทูต
ครั้นออกมาถึง เห็นไทเป๊กกิมแช ก็เชิญให้เข้าไปในถ้ำ ให้นั่งที่อันสมควร แล้วยกน้ำชามาเลี้ยงดู
กันตามธรรมเนียม ไทเป๊กกิมแชแจ้งความแก่หงอคงไต้อ๋องว่า บัดนี้ เง็กเซียงฮ่องเต้มีเทวบัญชาให้ข้าพเจ้ามา
เชิญท่านไต้อ๋องขึ้นไปเฝ้า จะพระราชทานตำแหน่งยศ ให้ท่านมีอำนาจในเทวสถานด้วย
หงอคงได้ฟังไทเป๊กกิมแชบอกดังนั้นก็มีความยินดี จึงพูดว่า ขอบพระคุณของพระผู้เป็นประธานโลก
วันนี้ท่านได้มาถึงสถานที่อยู่แห่งข้าพเจ้าแล้ว ขอเชิญท่านผู้เป็นเทพยดาใหญ่รับประทานอาหารด้วยข้าพเจ้าสัก
มื้อหนึ่ง
ไทเป๊กกิมแชตอบว่า ขอบใจท่านแล้ว แต่จะอยู่ช้ามิได้ ด้วยมีรับสั่งให้กลับโดยเร็ว พระเป็นเจ้ายัง
คอยท่านอยู่ ขอเชิญท่านไต้เซียนขึ้นไปเฝ้าโดยเร็วเถิด
หงอคงจึงเรียกวานรซึ่งเป็นนายใหญ่ ทหารเอกทั้งสี่นายมามอบหมายกิจการทั้งปวงให้รับผิดแลชอบ ดูแลรักษาอาณาเขตเขาฮวยก๊วยซัวเสร็จแล้ว ก็พร้อมกับไทเป๊กกิมแชออกจากถ้ำจุ๊ยเลียมต๋องสำรวมจิตร่ายพระเวท ให้กายเบาเหาะลอยขึ้นไปยังชั้นดาวดึงส์พิภพ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น