ตอน ปราบมังกรขาว ได้ม้าใหม่
ครั้นมาได้สองสามวันกำลังเป็นฤดูหนาวลมพัดกล้าอากาศเยือกเย็นตามเนินเขาน้ำค้างตกลงมาดาดทั่วไปทั้งนั้น ครั้นจะตัดเดินไปตามบนเขาทางก็เป็นคูเป็นโขดเป็นลำดับแสนที่จะกันดาร พระถังซัมจั๋งอยู่บนหลังม้ามีความวิตกเป็นอันมากในกำลังที่เดินไปนั้น ได้ยินเหมือนเสียงคลื่นซัดน้ำออกฉาดฉาน พระถังซัมจั๋งได้ยินดังนั้นจึงถามเห้งเจียว่าที่ใกล้ ๆ นี้เห็นจะมีแม่น้ำจึงได้ยินเสียงคลื่นซัดดังนี้
เห้งเจียได้ฟังพระอาจารย์ถามดังนั้นจึงบอกว่า ที่แห่งนี้ข้าพเจ้าจำได้เรียกว่าเขา (จั๋วปั๋วซัว) มีบึงหนึ่งกว้างใหญ่นามเรียกว่า (เองเส้าบึง) ซึ่งได้ยินเสียงเหมือนคลื่นนั้นเห็นจะเป็นบึงนี้เอง เมื่อกำลังพูดกันอยู่นั้นเดินใกล้บึงเข้ามา
พระถังซัมจั๋งเดินเข้าไปริมฝั่งบึง พิจารณาดูในลำบึงสักครู่หนึ่งได้ยินเสียงใต้น้ำแลเป็นละลอกฟูขึ้นเป็นฝอย เห็นมังกรร้ายโผล่ขึ้นมาตัวหนึ่งโบกหางเล่นคลื่นอยู่กลางน้ำ บัดเดี๋ยวก็รี่เข้ามาริมฝั่งเลื้อยขึ้นมาใกล้ตรงมาจะทำร้ายพระถังซัมจั๋ง
เห้งเจียเห็นดังนั้นก็ตกใจ วางหาบวิ่งเข้าอุ้มพระถังซัมจั๋งลงจากหลังม้าหนี มังกรไล่มาไม่ทันก็หันหน้ากลับคาบเอาม้าขยอกกลืนเข้าไปทั้งตัวแล้วกลับลงน้ำจมลงไปไม่เห็นตัว เห้งเจียอุ้มพระถังซัมจั๋งไปวางไว้ที่โขดสูงแล้ว ก็กลับมาจะเอาหาบแลม้า ครั้นมาถึงก็เห็นแต่หาบแต่ม้าหาเห็นไม่ จึงยกหาบมาวางที่พระอาจารย์แล้วจึงบอกว่ามังกรนั้นหายไปข้างไหนแล้วหาเห็นตัวไม่ แต่ม้าของเรานั้นจะตกใจวิ่งหนีไปข้างไหนหารู้ไม่ ข้าพเจ้าจะไปตามค้นหาดูก่อน พูดดังนั้นแล้วก็เหาะขึ้นกลางอากาศเอามือป้องหน้าพิจารณาดูรอบทั้งสี่ทิศโดยละเอียด ก็มิได้เห็นร่องรอยที่ไหนจึงกลับลงมาบอกแก่พระอาจารย์ว่า ม้าของเรานั้นจะสูญเสียแล้วชะรอยมังกรจะกินเสียแล้ว ข้าพเจ้าเหาะขึ้นไปดูบนกลางอากาศเที่ยวแลรอบก็มิได้เห็นเลย
พระถังซัมจั๋งได้ฟังเห้งเจียพูดบอกดังนั้นจึงพูดว่า มังกรนั้นปากมันจะกว้างสักเท่าใด จึงอาจกลืนม้าเข้าไปได้ทั้งตัวทีเดียวหรือ เราคิดเห็นว่าม้าของเราจะตกใจ เที่ยวหนีซุกซ่อนตามป่าหรือซอกเขาเป็นแน่ ท่านจงกลับไปเที่ยวค้นดูให้ดีเถิดบางทีจะพบบ้างดอกกระมัง
เห้งเจียบอกแก่พระอาจารย์ว่า ท่านยังไม่ทราบเหตุของข้าพเจ้า ๆ นี้ได้จักษุอันวิเศษ ถ้ากลางวันดังนี้แล้วข้าพเจ้าแลไปเห็นได้ลงพันโยชน์ ถึงจะมีตัวสัตว์อะไรเล็กน้อยเท่าละอองธุลีก็อาจเห็นได้ ทำไมม้าตัวใหญ่ ๆ อย่างนี้ข้าพเจ้าจะไม่เห็นเล่า ขอพระอาจารย์อย่าได้สงสัยเลย
พระถังซัมจั๋งจึงถามว่าถ้าดังนั้น เราจะได้ม้าที่ไหนขี่ต่อไปเล่า หนทางก็ไกลแสนกันดารทำอย่างไรจะไปได้ พูดดังนั้นแล้วน้ำตาก็ไหลหยดลงผอย ๆ
เห้งเจียเห็นดังนั้นก็มีความสงสารพระอาจารย์ยิ่งนัก จึงพูดแก่พระอาจารย์ว่า ขอพระอาจารย์อย่าโทมนัสไปเลย จงนั่งคอยข้าพเจ้าอยู่ที่นี้ ข้าพเจ้าจะไปตามม้าของเรามาให้จงได้
พระถังซัมจั๋งจึงพูดว่าอย่าไปเลย ถ้าเห้งเจียทิ้งเราไว้ไปเที่ยวหาม้าแล้ว มังกรมันก็จะแอบเข้ามาข้างนี้กินเราเสียทั้งม้าทั้งคนก็จะไปรวมอยู่ในท้องมังกรหมด เจ้าคิดอย่างนี้จะดีหรือ
เห้งเจียได้ฟังพระอาจารย์พูดดังนั้น ก็ยิ่งแค้นใจขึ้นมาเป็นอันมาก จึงร้องขึ้นด้วยกำลังโทษะดุจเสียงฟ้าผ่า ว่าถ้าอย่างนี้จะทำอย่างไรต่อไปเล่า ม้าก็อยากได้ จะไปก็ไม่ให้ไปตามถ้าอย่างนั้นจะมิต้องนั่งเฝ้าหาบอยู่ที่นี่จนแก่ ไม่ต้องไปไซทีแล้ว เมื่อเห้งเจียกำลังพูดเสียงอยู่ดังนั้นยังหาตกลงว่าจะทำอย่างไรไม่ ก็พอได้ยินเสียงบนอากาศพูดว่าท่านถังซัมจั๋งกับเห้งเจีย อย่าโทมนัสวุ่นวายไปเลย ข้าพเจ้านี้คือหมู่เทพยดาเทพารักษ์ทั้งหลาย ซึ่งพระกวนอิมใช้ให้มาคอยคุ้มครองป้องกันรักษา ผู้ที่จะไปอาราธนาพระไตรปิฎก
พระถังซัมจั๋งได้ยินดังนั้นก็มีความยินดียิ่งนัก ในทันใดนั้นเห้งเจียจึงร้องถามตอบขึ้นไปว่า ท่านที่พูดอยู่นั้นคือท่านพระองค์ใด โปรดบอกนามมาให้ข้าพเจ้าทราบจะได้จดจำไว้
เทพยดาจึงตอบว่าข้าพเจ้าคือหลักเต็งหลักกะเหงาฮึกเวี๊ยดที้หู้แก่แค่ล้ำได้ผลัดกันมาคอยระวังรักษาท่าน แลคอยฟังเหตุการณ์ต่าง ๆ
เห้งเจียได้ฟังดังนั้นจึงพูดว่า ถ้าดังนั้นก็เชิญท่านหลักเต็งแลหมู่เทพารักษ์ทั้งหลายมาอยู่รักษาเฝ้าพระอาจารย์ข้าพเจ้าไว้อย่าให้มีเหตุการขึ้นได้ ข้าพเจ้าจะได้ไปตามมังกรเอาม้าคืนมาให้ได้
หมู่เทพยดาเทพารักษ์ทั้งหลาย เมื่อได้ฟังเห้งเจียพูดดังนั้นจึงพูดว่า ท่านอย่ามีความวิตกเลย ซึ่งพระอาจารย์ของท่านนั้นข้าพเจ้าจะรับรักษามิให้มีเหตุการ์ขึ้นได้
เห้งเจียได้ฟังดังนั้นก็วางใจจึงนิมนต์พระอาจารย์ให้ขึ้นนั่งอยู่บนโขดเขาคอยท่า แล้วเห้งเจียก็ลาพระอาจารย์เหาะขึ้นบนอากาศรีบมา ครั้นถึงก็คอยอยู่กลางบึง แล้วร้องเรียกด้วยเสียงอันดังว่า เฮ้ยอ้ายสัตว์เดรัจฉานอยู่ใต้น้ำ เองจงเร่งเอาม้ามาให้กูโดยเร็วถ้าช้าไปกูจะทำลายบึงให้ราบเป็นธุลี
ฝ่ายมังกรเมื่อกินม้าแล้ว ก็จมกบดานอยู่ใต้น้ำรักษาอารมณ์อยู่ พอได้ยินเสียงคนมาร้องเรียกอยู่ปากบึง กล่าวถ้อยคำโอหังต่าง ๆ ก็สะกดใจไว้ไม่อยู่ โทษะบันดานเกิดขึ้นไม่สามารถจะอดกลั้นไว้ได้ก็ผุดทะลึ่งโผนขึ้นมาอยู่บนหลังน้ำ ร้องถามมาว่าใครหวาอาจสามารถมาร้องเรียกให้เราหนวกหู เองไม่กลัวชีวิตรจะเป็นอันตรายหรือ
เห้งเจียเห็นดังนั้นก็ร้องตวาดด้วยเสียงอันดังว่า มึงอย่าหนีไปจงรีบเอาม้ามาให้เราเสียโดยเร็ว พูดดังนั้นแล้วก็ควงกระบองตรงมาจะตีมังกร ๆ ก็อ้าปากแยกเขี้ยวขยายเล็บกระโดดเข้าต่อสู้
เห้งเจียกับมังกรต่อสู้กันไปมาประมาณสองชั่วโมง มังกรทานกำลังเห้งเจียไม่ได้ก็กระโดดกลับลงในน้ำ หนี จมลงไปกบดานอยู่ใต้น้ำไม่ขึ้นมาต่อสู้ เห้งเจียด่าว่าสักเท่าใด ๆ มังกรก็ทำไม่ได้ยินเสียง นิ่ง กบดานเฉยอยู่เสียแต่ใต้น้ำ เห้งเจียก็สิ้นปัญญาไม่รู้ที่ว่าจะทำประการใดก็กลับมาหาพระอาจารย์
พระถังซัมจั๋งจึงว่า เมื่อวันก่อนนั้นเจ้าตีเสือตายได้พูดอวดแก่เราว่า ถึงมังกรแลเสือก็คงจะกำจัดได้ทั้งสิ้น วันนี้ทำไมจึงไม่ปราบมังกรให้ได้เล่า
เห้งเจียได้ฟังพระอาจารย์พูดนั้น ก็มีมานะนึกโกรธขึ้นมาจึงพูดแก่พระอาจารย์ว่า ท่านอย่าพูดให้มากไปเลยข้าพเจ้าจะกลับไปลองฝีมือกับมังกรให้ถึงแพ้ชนะจงได้ เห้งเจียพูดดังนั้นแล้วก็รีบเหาะกลับมาที่ริมบึงแล้ว ก็ร่ายพระคาถาบันดาลให้น้ำในบึงใสเห็นกระทั่งพื้นดินด้วยอำนาจพระคาถา ใต้บึงก็เกิดเป็นคลื่นหามีความสุขไม่ มังกรจึงเผยอศรีษะชะเง้อขึ้นดูเห็นเห้งเจียอยู่ริมบึง ก็มีความโกรธแค้นเป็นอันมาก ขยับเขี้ยวคำรามทะลึ่งโลดขึ้นมาร้องถามเห้งเจียว่า อ้ายปิศาจที่ไหนมาพูดจาดูถูกเราอย่างนี้
เห้งเจียได้ฟังดังนั้นจึงตอบว่า มึงไม่ต้องมาขู่กู ถ้าเอ็งไม่อยากจะตายเอ็งจงเร่งคืนม้ามาให้แก่กู ๆ จะยกชีวิตให้สักครั้งหนึ่ง ถ้าขัดขืนแล้วเอ็งจงมาลองฝีมือกันกับกูให้ถึงแพ้ และ ชนะ
มังกรตอบว่าม้านั้นถูกกลืนเข้าในท้องเสียแล้ว กูไม่มีม้าจะใช้ให้มึง เมื่อมึงจะทำประการใดก็ให้เร่งมาทำแก่กูเถิด
เห้งเจียจึงว่ามึงไม่คืนม้าให้แก่กูได้ กูก็จะฆ่ามึงแทนม้า ว่าแล้วเห้งเจียก็กระโดดเข้าตีมังกร ๆ ก็ต่อสู้โดยสามารถ ต่างกล้าหาญถ้อยทีผลัดเปลี่ยนกันไปมา
ฝ่ายมังกรกำลังอ่อนลงทุกที เห็นว่าจะสู้เห้งเจียไม่ได้ก็ร่ายมนต์แปลงตัวเป็นงูน้ำมุดซ่อนตัวอยู่ในปล้องหญ้าริมขอบบึง
เห้งเจียเห็นมังกรหายไปดังนั้น จับกระบองเหล็กแหวกหญ้าค้นหาก็ไม่เห็นร่องรอย ยืนนิ่งคิดขึ้นได้ จึงภาวนาคาถาเรียกพระภูมิเจ้าที่ แลเจ้าเขาเจ้าป่าให้มาโดยเร็ว
ฝ่ายพระภูมิเจ้าที่แลเจ้าป่าเจ้าเขาทั้งหลาย เมื่อเห้งเจียอ่านคาถาเรียกดังนั้นก็พากันรีบมาโดยเร็ว ครั้นถึงก็คุกเข่าคำนับเห้งเจีย แล้วถามว่าท่านจะประสงค์สิ่งใด
เห้งเจียจึงถามว่า ทำไมท่านทั้งหลายจึงไม่มาเยือนเราบ้าง เมื่อเราติดอยู่ในเขาเง้าเห้งซัว ก็ไม่เห็นมาเยี่ยมเยือนเราเลย เจ้าพวกนี้มีความผิดมาก จะต้องตีด้วยกระบองจึงจะสมแก่ความผิด
เทพารักษ์ทั้งหลายกับพระภูมิเจ้าที่ จึงพูดอ้อนว่อนว่า ขอท่านใต้เซียได้โปรดข้าพเจ้าทั้งหลายด้วยเถิด เดิมท่านติดอยู่ในเขาเมื่อไรก็ไม่ทราบ ขอท่านจงกรุณายกโทษข้าพเจ้าสักครั้งหนึ่งเถิด
เห้งเจียจึงพูดว่า ถ้ากระนั้นเราไม่ตีจะยกโทษให้ เรามีประสงค์จะถามว่า ในบึงนี้มีมังกรร้ายตัวหนึ่ง บัดนี้มันกินม้าของพระอาจารย์เราเสียแล้ว เราจะทำประการใดจึงจะรู้ว่ามันหลบหนีซ่อนเร้นอยู่ที่ไหน
เทพารักษ์ทั้งหลายได้ฟังเห้งเจียถามว่าดังนั้น จึงตอบว่า แต่เดิมมาข้าพเจ้าทั้งหลาย ไม่เคยเห็นพระอาจารย์องค์ใดมาทางนี้เลย พระอาจารย์ของใต้เซียนั้นมาเมื่อเวลาใดเล่า จึงได้เกิดเหตุขึ้นดังนี้
เห้งเจียจึงบอกว่า ท่านทั้งหลายยังไม่ทราบเหตุเดิม เพราะพระกวนอิมสั่งเราให้ติดตามไปเป็นสานุศิษย์พระถังซัมจั๋ง เพื่อไปอาราธนาพระคัมภีร์ไตรปิฎกธรรมที่ประเทศเมืองไซที เพราะฉะนั้นจึงต้องเดินทางมาทางนี้ เรากับอาจารย์มาถึงบึงนี้ มังกรร้ายมันจับเอาม้าของพระอาจารย์เราไปกินเสีย
เทพารักษ์ทั้งหลายได้ฟังเห้งเจียเล่าให้ฟังดังนั้น จึงพูดว่าบึงนี้ตั้งแต่เดิมมาก็ไม่มีของร้ายอะไรอยู่ แลลำบึงนี้ก็กว้างยาว น้ำก็ใสแลเห็นตลอดถึงก้นบึง พวกปักษา กานกบินข้ามบึงก็แลเห็นเงาอยู่ในน้ำ นกทั้งหลายซึ่งบินข้ามบึง เมื่อแลเห็นเงาอยู่ในน้ำก็นึกว่าพวกเดียวกันอยู่ที่นั่น ก็ราปีกรอดูน้ำ บางตัวก็พลัดตกลงในน้ำ เพราะฉนั้น จึงมีนามเรียกว่าบึง (เสร้ากั๊ง) เมื่อปีที่ล่วงมาแล้วนั้น พระกวนอิมเหาะข้ามมาทางนี้ จะไปหาคนอาราธนาคัมภีร์พระไตรปิฎก จึงได้เอามังกรตัวหนึ่งมาไว้ในบึงนี้ บัดนี้ก็มาทำความชั่วอย่างนี้อีก เห็นว่ามันจะถึงชีวิตอันตรายเป็นแน่แล้วจึงได้ทำการดังนี้
เห้งเจียพูดว่า เมื่อกี้นี้มันแปลงตัวมุดลงไปในกอหญ้าแล้วหายไป เราค้นหาก็ไม่เห็น
พระภูมิเจ้าที่จึงบอกว่า ในลำบึงนี้รูเรี้ยวตั้งหมื่นตั้งพันเห็นจะมุดเข้าแอบตามรูซ่อนตัวอยู่กระมัง ถ้าดังนั้นท่านใต้เซียอย่าวิตก ท่านคอยข้าพเจ้าอยู่ที่นี่ก่อน ข้าพเจ้าจะไปเชิญพระกวนอิมมาจับตัวมันให้จงได้
เห้งเจียได้ฟังดังนั้น จึงชวนเทพารักษ์ทั้งหลายมาหาพระอาจารย์ เล่ามูลเหตุให้ฟังทุกประการ
พระถังซัมจั๋งจึงพูดว่า ท่านทั้งหลายจะไปหาพระกวนอิมนั้นสักกี่เวลาจึงจะได้กลับมา อาตมอยู่ที่นี่ถ้าเกิดอันตรายขึ้นประการใดจะเหลียวหาใครเล่า พูดปรึกษากันยังไม่ทันจะขาดคำลง ก็ได้ยินเสียงบนอากาศพูดว่า ท่านเห้งเจียแลเทพารักษ์ทั้งหลายไม่ต้องวุ่นวายไว้ธุระข้าพเจ้าจะไปนิมนต์พระกวนอิมมาเอ็ง (ที่พูดนั้นคือเทพยดาเอี๊ยดที้)
พระถังซัมจั๋งเห้งเจียเทพารักษ์ทั้งหลาย ได้ยินดังนั้นก็มีความยินดี ต่างคนสนทนานั่งคอยอยู่
ฝ่ายเทพยดาเอี๊ยดที้ร้องบอกดังนั้นแล้ว ก็ขึ้นยืนบนเมฆเหาะตรงไปยังเขาน่ำไฮ้โพ้ท่อซัว ครั้นถึงก็เข้าไปนมัสการแล้วจึงเล่าความตามเหตุผลให้พระกวนอิมฟังทุกประการ พระกวนอิมได้ฟังดังนั้นจึงพร้อมด้วยเอี๊ยดที้ ปาฏิหารย์รีบเหาะตรงมายังบึง ครั้นถึงพระกวนอิมจึงรออยู่บนอากาศ แลไปเห็นเห้งเจียกำลังยืนอยู่ข้างริมบึง ด่าแช่งเสียงอึกกระทึกอยู่ พระกวนอิมจึงให้เอี๊ยดที่ลงไปเรียกเห้งเจียบอกว่าพระกวนอิมให้ไปหาเดี๋ยวนี้
เห้งเจียได้ทราบดังนั้น ก็รีบเหาะขึ้นไปหาเห็นพระกวนอิมลอยอยู่ในอากาศจึงตรงเข้าไปพูดว่า ทำไมท่านจึงคิดมาแกล้งข้าพเจ้าอย่างนี้ เดิมพระพุทธเจ้าทั้งเจ็ดพระองค์ ก็เป็นครูบาอาจารย์สั่งสอนสืบมา อันความเมตากรุณาจิตนั้นเป็นที่หนึ่ง เหตุใดท่านจึงสอนคาถาให้ท่านอาจารย์ถังซัมจั๋งดังนี้ ท่านเห็นควรแลหรือ
พระกวนอิมได้ฟังเห้งเจียพูดดังนั้น จึงตอบว่าเราเที่ยวหาคนจะให้ไปอาราธนาพระคัมภีร์ไตรปิฎกจึงได้มาพบเจ้า เราได้ช่วยเจ้าให้รอดพ้นจากที่คับแค้นแล้ว เจ้าหามีความเคารพต่อคุณของเราซึ่งมีแก่เจ้าไม่ เจ้ายังมีหน้ากลับมาพูดต่อว่าอย่างนี้อีกเล่า
เห้งเจียจึงพูดว่า ท่านปล่อยข้าพเจ้าออกแล้วสั่งให้ข้าพเจ้ารักษาคุ้มครองพระถังซัมจั๋งไปไซทีก็ดีแล้ว เหตุไฉน ท่านจึงเอาหมวกมงคลมาให้พระถังซัมจั๋งหลอกให้ข้าพเจ้าใส่ แลสอนคาถาภาวนาให้ข้าพเจ้าปวดศรีษะแทบจะพัง อย่างนี้ ไม่ใช่คิดฆ่าข้าพเจ้าดอกหรือ
พระกวนอิมหัวเราะแล้วจึงพูดว่า ตัวเป็นวานรไม่อยู่ในคำสั่งสอนแลไม่มีความอดทน มีแต่ความ
มุทะลุดุดันดื้อดึง ถ้าไม่มีเครื่องบังคับกดขี่ไว้เช่นนั้น ตัวก็จะทำบ้าหลังไม่รู้จักฟ้าต่ำดินสูงว่าผิดชอบหนักเบาประการ
ใด เหมือนเมื่อครั้งก่อนนั้น ก็ได้เกิดความวุ่นวายใหญ่เพราะไม่มีใครบังคับเจ้าได้ เพราะฉะนั้นจึงต้องมีหมวกหัวผี
อย่างนี้จึงจะบังคับเจ้าได้ เจ้าจะได้ตั้งอยู่ในทางสัมมาปฏิปทาตลอดไปได้
เห้งเจียจึงตอบว่า หมวกอย่างนี้เรียกว่าหัวผีคุ้มตัวข้าพเจ้าได้ก็ตามทีเถิด ก็เหตุใดจึงเอามังกร
ร้ายมาทิ้งไว้ที่ในบึงนี้ จนเกิดเป็นปิศาจขึ้น มากินม้าของพระอาจารย์ข้าพเจ้าเสีย ถ้าวิเคราะห์ดูก็เหมือนท่านคบค้า
แก่คนร้ายเหมือนกัน
พระกวนอิมว่ามังกรตัวนี้ เราได้ไปขอเง็กเซียงฮ่องเต้ให้อยู่ที่นี่ เพื่อคอยท่าผู้ที่จะไปไซที
อาราธนาคำภีร์พระไตรปิฎกมาทางนี้ จะได้รับเป็นพาหนะอันประเสริฐ เจ้ามาคิดเสียดายม้าในมนุษย์นั้นหาชอบไม่
ด้วยระยะทางที่จะไปนั้น แสนกันดารทำไมจึงจะไปถึงได้ ถ้าได้ม้ามังกรขี่ไปจึงจะถึงได้โดยเร็ว
เห้งเจียได้ฟังพระกวนอิมพูดชี้แจงดังนั้น ก็ดีใจจึงพูดว่า ถ้าดังนั้นก็เป็นบุญของข้าพเจ้าจริง
แต่มังกรนั้นมันดำน้ำหายไปเสียแล้วจะทำประการใดดี จึงจะได้ตัวมันมาเล่า
พระกวนอิมได้ฟังเห้งเจียว่าดังนั้น จึงสั่งให้เอี๊ยดที้ไปที่ริมบึงร้องเรียกเง็กเล้งซัมไทจื๊อให้ขึ้นมาหา
บอกว่าเราคอยท่าอยู่ที่นี่
เอี๊ยดที้ได้ฟังพระกวนอิมสั่งดังนั้น ก็ลงไปข้างริมบึงร้องเรียกด้วยเสียงอันดังว่า ซัมไทจื๊อเร่งขึ้นมา
โดยเร็ว
ฝ่ายมังกร เมื่อได้ยินออกชื่อพระกวนอิมดังนั้น ก็แหวกน้ำขึ้นมาแปลงกายเป็นรูปมนุษย์ แล้วก็
เหาะขึ้นบนอากาศ มาคำนับพระกวนอิมแล้วพูดว่า ข้าพเจ้าได้พึ่งบารมีของท่านจึงรอดชีวิต
ข้าพเจ้าตั้งใจคอยท่าอยู่ที่นี้นานแล้ว ยังไม่เห็นผู้ที่จะไปอาราธนาพระคัมภีร์ไตรปิฎกมาทางนี้เลย
แลไม่ได้ข่าวคราวนานนักหนาแล้ว
พระกวนอิมจึงชี้ให้ดูเห้งเจียว่า นั่นมิใช่สานุศิษย์ใหญ่ของผู้จะไปอาราธนาพระไตรปิฎกหรือ
มังกรได้ฟังดังนั้นจึงตอบว่า วานนี้ข้าพเจ้าอดอยากมีความหิวเป็นกำลัง จึงได้ขึ้นมาจับม้าของ
ท่านผู้นี้กินเสีย ท่านผู้นี้มีกำลังและฝีมือเป็นอันมาก ข้าพเจ้าสู้ไม่ได้จึงหนีซ่อนอยู่ในปล้องหญ้า ข้าพเจ้าไม่เห็น
ผู้อาราธนาสักคนหนึ่งเลยเห้งเจียจึงพูดว่าทำไมตัวจึงไม่ถามเราเล่า มังกรว่าเราได้ถามแล้วว่าอยู่ที่ไหน มาที่นี่
ด้วยเหตุอะไรท่านก็ไม่ตอบให้เรารู้ ตั้งใจทวงแต่จะเอาม้าให้จงได้ ไม่ได้บอกอะไรแต่สักคำหนึ่งเลย
พระกวนอิมพูดว่า เห้งเจียนั้นเป็นคนมักจะอวดดีแลเจ้าโทโส ถ้าออกชื่อคนอาราธนาพระคัมภีร์
แล้ว ก็จะไม่ต้องลำบากเลยตั้งแต่นี้ต่อไปแม้ผู้ใดจะยอมสวามิภักดิ์ไปด้วย ก็ให้ออกนามผู้จะไปอาราธนาพระคัมภีร์
อย่าทำเอาโดยอำนาจของตัว การข้างหน้าจึงจะไม่ลำบากต่อไป
เห้งเจียได้ฟังคำสั่งของพระกวนอิมดังนั้น ก็คำนับมีความยินดี พระกวนอิมจึงเอาไม้เขียนฮุด ปัก
บนศรีษะมังกร ร่ายพระคาถาเรียกให้มังกรแปลงเป็นม้า มังกรก็แปรกายเป็นม้าขาวยืนนิ่งอยู่ พระกวนอิมจึงสั่งม้า
มังกรว่า ตัวเจ้าจงตั้งใจไปให้ดี เมื่อสำเร็จการแล้วจะพ้นซึ่งเวรกรรม คงจะได้แจ้งมรรคผลในภายหน้า
มังกรก็รับคำสั่งพระกวนอิม ๆ จึงเรียกเห้งเจียมาสั่งให้พาม้ามังกรไปให้พระถังซัมจั๋ง อาตมาจะลากลับไปน่ำไฮ้
เห้งเจียได้ฟังพระกวนอิมพูดดังนั้น จึงคุกเข่าลงคำนับแล้วพูดว่า หนทางเมืองไซทีที่จะไปนั้น
ระยะทางแสนจะกันดารแลมีสัตว์ร้ายปีศาจยักษ์ก็ชุกชุม จะรักษาคุ้มครองพระถังซัมจั๋งซึ่งเป็น
ปุถุชนอย่างนี้สักเมื่อไรจึงจะถึงได้ ชีวิตข้าพเจ้าจะไม่ตลอด จะสำเร็จมรรคผลอะไรได้ ข้าพเจ้า
จะไม่ไปละ
พระกวนอิมจึงพูดแนะนำสั่งสอนเห้งเจียว่า เกิดมาเป็นรูปกายชีวิต อินทรีย์อย่างนี้แล้ว ต้องจำ
เป็นอุตสาหะรักษาความดีให้ตลอด ตั้งความเพียรมีมานะอย่าทำใจหดหู่ท้อถอย ทำไมเจ้าจึงคิด
ท้อถอยเช่นนี้เล่า วิสัยธรรมดาของผู้ปฏิบัติจะต้องมีความอดทนเอาความระงับแลความสัตย์เชื่อ
ในคุณแห่งพระรัตนไตรเป็นที่ตั้ง มาทว่าเห้งเจียจะถึงแก่ความตายหรือคับแค้น อาตมภาพก็จะ
ร้องให้ฟ้าแลดินช่วย คงจะประสิทธิ์ให้ดังประสงค์ แล้วเรียกเห้งเจียให้กระเถิบเข้ามาให้ใกล้
พระกวนอิมจึงเอากิ่งสนมาเด็ดออกสามใบวางลงที่ท้ายทอยเห้งเจีย แล้วก็ร่ายพระคาถาเป่าลง
ที่ใบสน ๆ ก็กลับเป็นขนคุ้มชีวิตสามเส้น ครั้นเสร็จแล้วจึงสั่งว่า แม้ถึงที่อับจนไม่มีที่อาศัย
แล้ว จงผันแปรไปตามการก็จะช่วยให้พ้นความทุกข์ยากได้
ฝ่ายเห้งเจีย ครั้นพระกวนอิมให้สิ่งของอันวิเศษและสั่งสอนทุกประการ ก็มีความยินดีเป็นอันมาก
คำนับลาแล้วก็จูงม้ามังกรกลับมาหาพระถังซัมจั๋ง
ฝ่ายพระกวนอิมก็เหาะกลับไปยังน่ำไฮ้ที่อยู่ตามเดิม
ฝ่ายเห้งเจียจูงม้ามาถึงพระอาจารย์แล้วก็คำนับ พระถังสัมจั๋งเห็นม้าก็ดีใจจึงถามเห้งเจียว่า
ม้านี้ ทำไมดูกลับแข็งแรงยิ่งกว่าเก่า ท่านไปค้นหาได้มาแต่ที่ไหนดูอ้วนพีมีกำลังมาก
เห้งเจียบอกว่าเมื่อกี้นี้กิมเท้าเอี๊ยดที้เทพยดา ไปเชิญพระกวนอิม ท่านจึงได้มาจับม้ามังกรที่
ในบึงนั้น ท่านให้มังกรแปลงกายเป็นม้าให้ข้าพเจ้าพามาให้พระอาจารย์ แล้วเห้งเจียก็เล่าความตั้งแต่หลัง
ให้พระถังซัมจั๋งฟังทุกประการ
พระถังซัมจั๋งได้ฟังเห้งเจียบอกเล่าดังนั้น จึงจุดธูปเทียนขึ้นนมัสการ ผินหน้าไปทางทิศน่ำไฮ้
ครั้นแล้วเห้งเจียจึงบอกให้เทพยดาทั้งหลายกลับไปที่อยู่ แล้วก็นิมนต์พระอาจารย์ให้ขึ้นม้า เห้งเจียเอาหาบใส่บ่า
พากันออกเดินตรงไปยังมัชฌิมประเทศ ครั้นมาถึงฝั่งบึงจะข้ามฟาก แลไปเห็นเฒ่าชะราคนหนึ่งค้ำแพลอยมาก็ดีใจ
เห้งเจียจึงกวักมือร้องเรียกว่า ท่านตาโปรดอนุเคราะห์ช่วยส่งข้าพเจ้าข้ามฟากด้วยเถิด
ผู้เฒ่าได้ยินดังนั้นก็ค้ำแพเทียบเข้ามาริมฝั่ง
เห้งเจียจึงจูงม้าเอาหาบลงแล้วพระถังซัมจั๋งก็ลงแพ
ผู้เฒ่าก็ค้ำแพข้ามไปครั้นถึงฝั่งแล้ว พระถังซัมจั๋งจึงขึ้นบนฝั่ง เห้งเจียก็จูงม้ายกหาบขึ้นวางบนบก แล้วจะเอาเงินให้
ผู้เฒ่าเป็นค่าเหนื่อย แต่ผู้เฒ่าก็หารับเงินไม่ ค้ำแพออกจากตลิ่งลอยตามน้ำไป พระถังซัมจั๋งจึงร้องว่าขอบใจท่าน
ตาขอให้ท่านเจริญสุข ๆ เถิด
เห้งเจียจึงบอกแก่พระอาจารย์ว่า ท่านจำไมได้หรือคือเจ้าในลำบึงนี้เอ็ง พระถังซัมจั๋งได้ฟังเห้ง
เจียบอกดังนั้นก็นิ่งอยู่ เห้งเจียเอาหาบขึ้นบ่า พระถังซัมจั๋งขึ้นม้าแล้ว อาจารย์กับศิษย์ก็ออกเดินตามระยะทางมา
ครั้นเวลาจวนค่ำพระถังซัมจั๋งแลไปข้างหน้าเห็นข้างทางนั้นมีศาลเจ้าศาลหนึ่ง จึงหยุดม้าแล้วลงจากม้าเดินเข้าไป
ที่หน้าศาล เห็นหนังสือแขวนไว้ตัวใหญ่ ๆ สามตัวคือ (ลี้เสียสื้อ) พระถังซัมจั๋งก็เดินเข้าในศาล มืผู้เฒ่าคนหนึ่ง
เดินออกมารับคำนับแล้ว เชิญพระถังซัมจั๋งให้นั่งอาสน์อันควรแล้ว พระถังซัมจั๋งจึงถามผู้เฒ่าว่าที่แห่งนี้ทำไมจึงเรียก
ว่า ลี้เสียสื้อ
ผู้เฒ่าตอบว่าที่ตำบลนี้เรียกว่า กั๊ปปี๊ดก๊ก เป็นเขตแดนเมืองไซฮวน ที่ศาลนี้คนทั้งหลายเขา
บูชาเจ้าแม่ประสพเป็นที่นับถือกันทั้งเมือง แล้วผู้เฒ่าจึงถามพระถังซัมจั๋งว่า นี่ท่านอาจารย์อยู่
ที่เมืองไหนจึงได้มาถึงตำบลนี้
พระถังซัมจั๋งจึงตอบว่า อาตมอยู่เมืองใต้ถังทิศบูรพาพระเจ้าถังไทจงฮ่องเต้ มีรับสั่งให้ไปยัง
ประเทศไซที นมัศการพระขออาราธนาพระไตรปิฎกธรรม บัดนี้เดินทางมาก็จวนค่ำขอท่านจงได้
กรุณาให้อาตมภาพอาศัยนอนสักคืนหนึ่ง พอได้อรุณก็จะลาไป
ผู้เฒ่าได้ฟังดังนั้นก็จัดหาน้ำชาออกมาเลี้ยง แล้วผู้เฒ่าก็เดินออกไปที่ประตูศาลเจ้า แลเห็นม้า
ผูกข้างริมนั้นดูงามดี แต่ทำไมจึงไม่มีเบาะแลบังเหียนจึงกลับเข้ามาในศาลเจ้า ถามว่า
เหตุใดเครื่องสำหรับม้าจึงหามีไม่
เห้งเจียได้ฟังผู้เฒ่าถามดังนั้น ก็เล่าความตั้งแต่หลังมาให้ผู้เฒ่าฟังทุกประการ ผู้เฒ่าได้ฟังดังนั้น
จึงพูดว่าดีแล้ว ข้าพเจ้ามีเครื่องม้าสำรับหนึ่งเก็บไว้เปล่า ๆ ข้าพเจ้าจะให้ท่านเอาไปใช้ไม่คิด
เอาราคาเลย
พระถังซัมจั๋งจึงพูดว่าขอบคุณท่านตาได้เอ็นดูแก่ข้าพเจ้า ต่างสนทนากันได้เวลาแล้วต่างก็ลากัน
ไปพักกาย ครั้นรุ่งสว่างผู้เฒ่าก็จัดแจงเอาเครื่องแจมาถวาย พระถังซัมจั๋งฉันแล้วก็ยะถาสัพพีให้พรไปตามเพศและ
ลัทธิหลวงจีน
ผู้เฒ่าเอาเครื่องม้ามาให้เห้งเจีย ๆ ก็มีความยินดีจึงเอาเครื่องม้าออกไปจัดแจงแต่งม้าเสร็จแล้ว
ก็มานิมนต์พระถังซัมจั๋ง ๆ ก็ลาผู้เฒ่าออกจากศาลเจ้าขึ้นม้า
เห้งเจียก็คำนับลาผู้เฒ่าเอาหาบขึ้นใส่บ่า ผู้เฒ่าเดินตาม
ออกมาส่งยังทาง แล้วผู้เฒ่าเอาธูปหอมอย่างดีอันหนึ่งและไม้เรียวถักด้วยเอ็นเสืออันหนึ่ง ถวายให้พระถังซัมจั๋ง ๆ
มีความยินดีรับสิ่งของผู้เฒ่าแล้วจึงพูดว่า ขอบคุณท่านตาได้เอ็นดูให้ของแก่อาตมภาพ ๆ ขอลาท่านไปก่อนแล้ว
ผู้เฒ่ารับคำนับแล้วก็กลับไป
พระถังซัมจั๋งออกเดินได้สามสี่ก้าว จึงหันหน้ากลับมาดูผู้เฒ่าก็ไม่เห็นผู้เฒ่า ทั้งศาลเจ้าก็หายไป
แลเตียนโล่งเป็นป่าหมด
ขณะนั้นได้ยินเสียงบนอากาศร้องลงมาว่า ท่านถังซัมจั๋งข้าพเจ้าขออภัยเถิด ข้าพเจ้าคือ
เจ้าสิงอยู่ที่เขาน่ำไฮ้ รับคำสั่งของพระกวนอิมใช้เอาเครื่องม้ามาให้ท่าน ขอท่านจงตั้งใจไปอย่าท้อถอยเลย
พระถังซัมจั๋งได้ยินดังนั้นก็ลงจากม้าคำนับพูดว่า ข้าพเจ้าเป็นมนุษย์ปุถุชนหารู้หาทราบความไม่
ขอท่านจงได้ให้อภัยแก่ข้าพเจ้าเถิด
เห้งเจียเห็นดังนั้นก็หัวเราะเสียงดังกั่ก ๆ พระถังซัมจั๋งถามว่าท่านหัวเราะด้วยเหตุอะไรจึงได้ออกงอ
ไปดังนั้น จงคำนับขอบคุณท่านเสียเถิด
เห้งเจียพูดว่าข้าพเจ้าหาคำนับไม่ ควรจะเอากระบองตีสักทีจึงจะดีเพราะมาหลอกกันเล่นอย่างนี้ ข้าพเจ้า
เกรงใจพระกวนอิมจึงนิ่งให้กลับไปโดยปรกติ ถ้าข้าพเจ้าคำนับจะกล้ากลับมารับคำนับข้าพเจ้าหรือ
พระถังซัมจั๋งห้ามว่าอย่าพูดให้มากไปเลยจงจัดแจงไปเถิด
เห้งเจียได้ฟังพระอาจารย์ว่าดังนั้นก็ยกหาบขึ้นบ่าออกเดินไปตามทาง มาประมาณได้สักสอง
เดือนโดยความสวัสดีปราศจากภัยอันตรายทั้งปวง แต่ตามระยะทางนั้นมีสัตว์ร้ายต่าง ๆ ชุกชุมแต่หาได้ทำ
อันตรายสิ่งใดไม่
ขณะนั้นเป็นฤดูเดือนสามพฤกษากำลังผลัดเปลี่ยนใบใหม่อาจารย์กับศิษย์เดินชมมาเป็นที่เจริญตา
วันหนึ่งเดินมาจวนค่ำพระถังซัมจั๋งรอม้าแลไปในหุบเขาเห็นมีตึกหอสูงเป็นลำดับดูงดงามยิ่งนัก จึงถามเห้งเจียว่า
นั่นจะเป็นปราสาทราชวังกระมัง เห้งเจียแลไปเห็นดูแล้วก็พูดว่ามิใช่ปราสาทราชวังอะไรดอก ข้าพเจ้าสังเกตุดู เห็นจะเป็นวัดเวลานี้ก็จวนเย็นจะค่ำอยู่แล้ว เราควรจะพักอาศัยนอนสักคืนหนึ่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น