ท่องนรก “อเวจี” หมดโอกาสกลับใจตลอดกาล โดย พระพุทธจี้กง

    ท่องอเวจี ดาวน์โหลด โดย พระพุทธจี้กงโครงการหนังสือธรรมะแจกฟรี content.indd 1 ontent.indd 1 30-Jun-13 8:21:06 PM 0-Jun-13 8:21:06 PM

💫

 หนังสือ “ท่องอเวจี” เล่มนี้สำเร็จขึ้นได้ ก็ด้วยความ มานะ วิริยะอุตสาหะของเหล่าทวยเทพ พรหม ร่วมกับมนุษย์ เนื้อหาสาระ ล้วนเป็นการเปิดเผยความเร้นลับของขุมนรก อเวจี ถือเสมือนหนึ่งเป็นเสียงระฆังเตือนภัยให้แก่ชาวโลก ขอ ให้ทุกคนจงทะนุถนอมรักษาไว้ให้จงดี  ผู้ใดมุ่งหวังอายุยืนยาว ลาภยศ หายจากโรคภัยไข้เจ็บ ล้างบาป สร้างบุญกุศล ไถ่บาป ให้แก่บรรพบุรุษ ให้พ้นจาก อบายภูมิ สู่สุคติแดนสวรรค์ให้จุดธูปอธิษฐานว่า จะพิมพ์แจกหนังสือนี้ ต่อ หน้า พระพุทธรูป เทวรูป ในศาลเจ้า เจ้าเตาไฟ (เตาแก๊ส) หรือ ที่กลางแจ้ง ย่อมจะได้สมหวังตามปรารถนา ขอให้ผู้มีจิตศรัทธาช่วยบริจาคสมทบทุนพิมพ์หนังสือนี้ เผยแผ่เพื่อเตือนใจชาวโลก ให้เลิกกระทําความชั่วทั้งปวง และหันมาทําความดีเพื่อลบล้างความผิดบาปของตน

ประกาศ เลขาตำหนักเง็กเซียนฮ่องเต้ ประทับทรง

 1. หนังสือเล่มนี้ได้เขียนขึ้น โดยพระราชโองการ จาก พระเจ้าเง็กเซียนฮ่องเต้ แม้ว่าสำนวนลีลาการเขียน จะเป็น ภาษาชาวบ้าน แต่เนื้อหาสาระล้วนเป็นสัจ ธรรม เป็นคัมภีร์ อันวิเศษล้ำเลิศในการบำเพ็ญขัดเกลาอบรมจิตใจ เพื่อรู้แจ้ง ในธรรม และเป็นอุทาหรณ์เตือนสติ เตือนใจชาวโลกเป็น อย่างดี

 2. ถ้าในหนังสือมีคำผิด ซึ่งเป็นความผิดพลาดของการ คัดลอก ผู้อ่านจงอย่าลบหลู่ดูแคลน

 3. หนังสือเล่มนี้สำเร็จขึ้นได้ก็ด้วยความมานะ วิริยะ อุตสาหะของเหล่าทวยเทพ พรหมร่วมกับมนุษย์ เนื้อหาสาระล้วนเป็นการเปิดเผยความเร้นลับของขุมนรกอเวจี ถือเสมือน หนึ่งเป็นเสียงระฆังเตือนภัยให้แก่ชาวโลก ขอให้ทุกคนจง ทะนุถนอมรักษาไว้ให้จงดี

 4. ผู้ใดมุ่งหวังอายุยืนยาว ลาภยศ หายจากโรคภัย ไข้เจ็บ ล้างบาป สร้างบุญกุศล ไถ่บาป ให้แก่บรรพบุรุษ ให้ พ้นจากอบายภูมิ สู่สุคติแดนสวรรค์ให้จุดธูปอธิษฐานว่าจะ พิมพ์แจกหนังสือนี้ ต่อหน้าพระพุทธรูป เทวรูปในศาลเจ้า เจ้าเตาไฟ (เตาแก๊ส) หรือ ที่กลางแจ้ง ย่อมจะได้สมหวังตาม ปรารถนา

 5. หนังสือเล่มนี้ไม่ว่าจะอยู่ ณ แห่งหนใด จะมีสิ่ง ศักดิ์สิทธิ์คอยพิทักษ์รักษา เมื่ออ่านเสร็จแล้วต้องวางไว้ในที่ สะอาดหรือสูงแจกต่อไปแก่ญาติมิตร ถ้าหากเจตนาทิ้งขว้าง หรือฉีกทําลาย เป็นบาปหนักต้องตกนรกหมกไหม้ ขอให้ทุกคนถึงสังวร

พระราชโองการ เง็กเซียนฮ่องเต้ ประธานสำนักประทับ ทรง วันที่ 7 มกราคม 2537

 บัดนี้พระราชโองการ จากพระเจ้าเง็กเซียนฮ่องเต้จวน จะถึงแล้ว ให้เจ้าพระภูมิท้องที่ไปคอยต้อนรับเหนือเมืองสิบลี้ เจ้าพระภูมิเขตไปคอยต้อนรับเหนือเมืองห้าลี้ ส่วนเทพที่เหลือ และสานุศิษย์ทุกคนให้ตั้งแถวคอยรับเสด็จ ด้วยความสงบ

          เทพมหาอํามาตย์สีประทับทรง อัญเชิญราช      มนุษย์ชั่ว  ตีแผ่ขุม        เทพแลคน  โองการ มีแฝง อเวจี  น้อมรับ  ประกาศทั่ว ทุกแห่งหน ที่มืดมน พระบัญชา บัดนี้ เราได้อัญเชิญพระราชโองการจากพระเจ้าเง็ก เซียนฮ่องเต้มาถึงแล้ว ให้ทุกคนและเทพ พรหมทุกองค์จง คุกเข่ารับพระราชโองการ

พระบรมราชโองการ

 ข้าอยู่บนสรวงสวรรค์ ใจข้ารำลึกถึงมวลมนุษย์ตลอด เวลา สังคมโลกยุคปัจจุบัน จิตใจผู้คนไม่เหมือนดังเก่าก่อน ชายไม่ปฏิบัติตามสายสัมพันธ์หลัก 3 หญิงไม่รักษาคุณธรรม แม่บ้าน 4 ศีลธรรมจรรยาเสื่อมทราม ทุกหนแห่งเต็มไปด้วย วังวนแห่งความชั่วร้าย ยังดีที่มีสำนักธรรมเซิ่งเทียนแห่งเมือง ไถจง ได้รับราชโองการให้ทำการทรงลิขิตประกาศธรรมซึ่ง เหล่าสานุศิษย์ต่างก็เข้าใจสวรรค์เบื้องบน ต่างปฏิบัติภารกิจ อย่างจริงจัง บัดนี้นายชิวเซิง ผู้มีปณิธานเมตตาธรรม ประสงค์เปิดเผยรูปโฉมอันแท้จริงของนรกอเวจี เมื่อข้าทราบ ก็รู้สึกปิติยินดียิ่งนัก จึงได้มีบัญชาให้พระจี้กงนำนายชิวเซิงไป ท่องตระเวนนรกอเวจี เพื่อชมสภาพการณ์อันแท้จริงด้วย ตนเองโดยให้เทพดาวหลิวเป็นผู้ทรงลิขิตถ่ายทอดสด ตั้งชื่อ หนังสือเล่มนี้ว่า “ท่องอเวจี” หลังจากได้รับราชโองการนี้ แล้ว เมื่อถึงกำหนดเวลาประทับทรง ขอให้เหล่าสานุศิษย์ของ สำนักเซิ่งเทียนจงร่วมมือกับเหล่าเทพ พรหม ปฏิบัติตาม ราชโองการอย่างเคร่งครัด เมื่องานสำเร็จจะมีบำเหน็จตาม ความดีความชอบให้แก่ทุกคน

เทพดาวหลิวแห่งตำหนักใต้ ประทับทรง วันท่ี 7 มกราคม 2527

        ประทับทรง เพื่อโปรด มวลมนุษย์ไร้สิ้นสุด หน้าที่ กอบกู้เหล่า หลงผิด เมื่อหมดกรรม นั้นแล ถ่ายทอดธรรม กิเลสนำ ลุนิพพาน เราได้รับพระราชโองการ ให้ประทับทรงลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” มีหน้าที่รับผิดชอบการถ่ายทอดสดไกลนับพันลี้ โดยเขียนในสิ่งที่พระจี้กงและนักทรงนายชิวเซิงได้พบได้เห็น ได้ยินบรรยายเป็นสำนวนที่อ่านเข้าใจง่าย แม้จะมีเจือทัศนียภาพอันน่าสยดสยองบ้าง ก็จะจดบันทึกลงทั้งหมด ดัง นั้น ช่วงเวลาที่เราประทับทรงลิขิตอยู่ ก็จะอยู่ร่วมกับเหล่า สานุศิษย์เพื่อให้กำลังใจกัน และในช่วงที่เราประทับทรงเขียน หนังสืออยู่ เรายังมีภาระหน้าที่ต้องควบคุมดูแลสำนักอีกด้วย ฉะนั้น ในระหว่างที่กำลังเข้าทรงกันอยู่ภายในสำนัก ห้ามมี การพูดคุยส่งเสียงดังอย่างเด็ดขาด หากผู้ใดฝ่าฝืนจะต้องถูก ลงโทษสถานหนัก หวังว่าทุกคนคงเข้าใจ ทว่าทำผิดย่อมถูก ลงโทษ เมื่อมีความชอบย่อมมีบำเหน็จ เมื่อหนังสือสำเร็จแล้ว เราจะรายงานสวรรค์เบื้องบน ตามระยะเวลาปฏิบัติกิจของ สานุศิษย์ทุกคน เพื่อบำเหน็จความดีความชอบโดยทั่วหน้ากัน ต่อไป

คำนำ เทพเจ้าฮุนหยวน ประทับทรงวันที่ 7 มกราคม 2527

 สมัยโบราณยุคแรก เดิมทีจิตใจคนดีงามบริสุทธิ์ ตราบ กระทั่งสมัยโบราณยุคกลาง จิตใจผู้คนจึงเริ่มค่อย ๆ แปร เปลี่ยนไปทางมุ่งแสวงหาลาภยศสรรเสริญ ดั่งเช่นยุคปัจจุบัน ที่ทุกคนต่างแสวงหาทุกวิถีทาง เพื่อสนองตัณหาตนเอง เช่น อาศัยช่องโหว่ของกฎหมาย ทำให้สังคมเกิดบรรยากาศแห่ง ความหวาดระแวง ธุรกิจทุกอย่างล้วนมุ่งหากำไร และผล ประโยชน์ให้เพิ่มมากยิ่งขึ้นหรือ แม้แต่การใช้กลวิธีผิดกฎหมาย ต่าง ๆ ก็ไม่ละเว้น โดยเฉพาะทางกามโลกีย์ ถึงกับ ยอมลงทุน ก้อนใหญ่เพื่อ ประกอบการ อันยังผลให้ศีลธรรมจรรยาเสื่อมทรามลง บัดนี้สำนักเซิ่งเทียน โดยพระจี้กงได้นำนายชิวเซิง ซึ่งได้ รับพระราชโองการให้ลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” ไปถึงชั้น ธรณี เพื่อสัมภาษณ์และชมสภาพของผู้ก่อกรรมชั่วร้ายแรง เพื่อเตือนสติชาวโลกว่า อย่าสร้างกรรมทําชั่วมิเช่นนั้นภาย ภาคหน้าเมื่อต้องตกนรกอเวจีสำนึกได้ก็สายเสียแล้ว หวังว่าชาวโลกเมื่อได้อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว คงสามารถ รีบกลับตัวใหม่โดยเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงการตกสู่ห้วงเหวลึก อันไม่มีวันได้ผุดได้เกิดอีก

คำนำ พระอรหันต์จี้กง ประทับทรงวันที่ 7 มกราคม 2527

ในยุคปัจจุบันนี้ ผู้คนต่างถูกครอบงำด้วยกิเลส ตัณหา อุปาทาน เกิดการเข่นฆ่า ลักทรัพย์ ผิดในกาม พูดเท็จ เสพ สุรา ไม่เว้นแต่ละวัน ทุกครั้งที่เห็นโลกมายานี้ เกิดทัศนียภาพ ดังกล่าว ทําให้ใจของอาตมาไม่อาจนิ่งดูดายอยู่ได้ ดังนั้น อาตมาจึงได้มาปรากฏกาย ณ ที่นี้อีกครั้งหนึ่ง แม้จะยาก ลำบากอย่างไรก็ยินดี เพื่อเป็นการปูพื้นญาณ และชี้นำมวล มนุษย์ให้ใฝ่หาธรรมะขัดเกลาจิตใจ ทว่ามนุษย์ต่างไม่ยอม ปลดปลงไม่ยอมปล่อยวางจากลาภยศ สรรเสริญ โดยมักจะ มุ่งแสวงหาเพื่อการเสพสุขเพียงเล็ก ๆ น้อยชั่วครู่ยาม แต่ เป็นการสร้างบาปกรรมอันเลวร้าย ซึ่งจะทําให้ต้องตกนรก อเวจีไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ในวันนี้อาตมาได้รับพระราชโองการอีกครั้ง ให้นำนาย ชิวเซิงลูกศิษย์ ลงไปถึงขุมนรกอเวจี เพื่อสัมภาษณ์และบันทึก การโอดครวญอันน่าเวทนา ของเหล่าวิญญาณบาปด้วย ตนเอง เพื่อเป็นกระจกเงาและเป็นอุทาหรณ์เตือนสติเตือนใจ แก่ชาวโลก อาตมาหวังว่าเมื่อหนังสือเล่มนี้ เขียนเสร็จแล้วคงจะ สามารถปลุกชาวโลกให้ตื่นจากอวิชชาความไม่รู้ ละทิ้งความ ชั่วร้าย หวนกลับสู่ความดีงาม ไม่ดื้อรั้นหลงผิดอีก หากยังทํา แต่ความชั่วร้ายอันเป็นการสร้างเชื้อแห้งภัยพิบัติ วันหนึ่งคง ต้องถูกจองจําอยู่ในนรกอเวจีตลอดกาล ซึ่งเป็นความทุกข์ ทรมานอันสุดจะบรรยาย ซึ่งเมื่อถึงกาลนั้นก็สายเกินกว่าจะ แก้ไขเสียแล้ว บัดนี้ก่อนท่ีจะลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” จึงได้เขียนคำนำไว้ ณ ที่นี้ เจริญพร

คำนำ พระโพธิสัตว์กวนอิม  ประทับทรงวันที่ 7 มกราคม 2527

“มนุษย์หาใช่เทวดา ผู้ใดเล่าไม่เคยทำผิด หากรู้แก้ไข สิ่งผิดนั่นสิคือยอดความดี” นี้คือ วจีอมตะในการส่งเสริมชาว โลกให้มีความกล้าหาญแก้ไขปรับปรุงตัวใหม่ เพราะโลกแห่ง โลกีย์นี้ทุกแห่งหนเต็มไปด้วยหลุมดักแห่ง สุรา นารี สมบัติ โมหะ ทําให้ผู้คนหมดหนทางเหนี่ยวรั้งใจตนในการทําความ ชั่ว ชีวิตไร้จุดหมายปลายทางทุกสังคมเต็มไปด้วยบรรยากาศ แห่งความรุนแรง บัดนี้สำนักเซิ่งเทียน ได้รับพระราชโองการให้ลิขิต หนังสือ โดยพระจี้กงนำคนทรงลงไปถึงนรกอเวจี สัมภาษณ์ผู้ สร้างกรรมหนักบาปมหันต์ ให้พวกเขาเหล่านั้นเผยความรู้สึก แห่งความทุกข์ทรมาน ให้ชาวโลกรู้ซึ้งเกี่ยวกับเรื่องนรกอเวจี 18 ชั้น ว่าเป็นเรื่องจริง มิใช่เรื่องแต่งสรรค์ขึ้นเอง เพื่อให้ผู้ กระทำความดีอยู่แล้วมีกำลังใจทำความดีต่อไป ส่วนคนชั่ว ให้รีบกลับตัว เป็นคนดีโดยเร็วอย่าได้หลงผิดอยู่อีก หวังว่าเมื่อหนังสือเล่มนี้ พิมพ์ออกสู่สายตาคงสามารถ ดึงดูดความสนใจจากผู้คนทั่วไป และหวังยิ่งกว่านี้คือสาธุชน ทุกท่านคงจะช่วยกันบริจาคทรัพย์ เพื่อสนับสนุนการพิมพ์ หนังสือเรื่องนี้ เพื่อเป็นการโปรดผู้หลงผิดให้กว้างขวางยิ่งขึ้น และเพื่อยกระดับจิตใจผู้คนให้หันกลับสู่ความดีงามต่อไป

คำนำ พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ ประทับทรงวันที่ 7 มกราคม 2527

  นับแต่ยุคดึกดำบรรพ์ เมื่อเริ่มมีมนุษย์อุบัติขึ้นจนถึง บัดนี้นับได้หกหมื่นปีเศษแล้ว แม้จะมีเทพ และ พรหม ชั้นต่าง ๆ ลงมาจุติยังโลกมนุษย์หลายครั้งหลายครา แต่ก็ยังคงไม่ สามารถเหนี่ยวรั้งจิตใจผู้คน ให้หันสู่หนทางแห่งความดีงาม ทําให้เหล่าเทพ และ พรหม ต่างเอือมระอาอยู่เสมอ ด้วยเหตุนี้ ในสถานการณ์ที่หมดทางเลือกแล้ว จึงได้จัดสร้างขุมนรกขึ้น เพื่อลงโทษทัณฑ์ แก่คนจำพวกทำบาปชั่วช้า เพื่อให้พวกเขา เข็ดหลาบ ในบรรดานรกนั้น นรกอเวจีเป็นสถานที่สำหรับจองจำผู้ก่อกรรมชั่วร้ายแรง โดยเฉพาะวิญญาณบาปพวกนี้ จะต้องผ่านการไต่สวนพิจารณา เพื่อกำหนดโทษจากยมบาล ทั้ง 9 แดนก่อน เมื่อครบกำหนดจากการลงโทษทัณฑ์ของ นรกทั้ง 9 แดนแล้ว จึงจะถูกส่งต่อไปจองจำยังนรกอเวจี ตลอดกาลไม่มีวันไดผุดได้เกิดอีก นี้คือผลลงเอยแห่งความ ไม่ซื่อสัตย์ สุจริต อกตัญญู ไร้เมตตา ไร้ศีล ไร้ธรรม บัดนี้สำนักเซิ่งเทียน ได้รับพระราชโองการให้พระจี้กง นำคนทรงลงไปถึงนรกชั้นอเวจี เพื่อทัศนาสภาพอันแท้จริง และฟังความรู้สึกจากใจ อันแสนทุกขเวทนาของเหล่า วิญญาณบาป แล้วบันทึกทุก ๆ ถ้อยคำใส่ลงในหนังสือ เพื่อ เป็นการแสดงให้รู้อย่างแจ้งชัดว่านรกอเวจีนั้นมีจริง เพื่อให้ ทุกคนหันสู่ความดีงามหนีห่างความชั่วร้าย หวังว่าเมื่อ หนังสือเล่มนี้ลิขิตเสร็จแล้ว สัตบุรุษผู้มีเมตตาธรรมทั้งหลาย คงได้ช่วยกันพิมพ์แจก เพื่อให้หนังสือแพร่หลายอย่างกว้างขวาง ซึ่งบุญกุศลนี้ จักส่งผลถึงบุตรหลานให้เจริญรุ่งเรืองไม่สิ้นสุด และยังสามารถส่งผลช่วยให้บรรพบุรุษพ้นจาก อบายภูมิสู่สุคติภูมิได้อีกด้วย ขอให้ทุกคนจงอย่าพลาดโอกาสอันยิ่งใหญ่ แห่งการสร้างบุญ สร้างกุศลครั้งนี้ เทอญ.

อานิสงส์พิมพ์หนังสือ “ท่องอเวจี”

  1. ผู้บริจาคทรัพย์สมทบทุนพิมพ์หนังสือ “ท่องอเวจี” ตนเองและบุตรหลานถ้ามีบาปกรรมไม่มากนัก อนุญาตให้ อุทิศบุญกุศลนี้แก่เจ้ากรรมนายเวร แล้วไม่ต้องตกนรก รับโทษทัณฑ์

 2. ถ้าบรรพบุรุษ ตอนมีชีวิตเคยสร้างบาปกรรมไว้ หาก บุตรหลานได้พิมพ์แจกเป็นจํานวนมาก และอุทิศส่วนกุศลนี้ แก่บรรพบุรุษ ๆ ก็จะพ้นจากอบายภูมิสู่สุคติภูมิ

 3. ถ้าตนเองเคยสร้างบาปกรรมไว้ หากรู้สำนึกผิดแล้ว บริจาคทรัพย์สมทบทุนพิมพ์หนังสือนี้ อุทิศส่วนกุศลให้แก่ เจ้ากรรมนายเวร บุคคลนั้นเมื่อตายจากโลกนี้แล้วจะได้เสวย สุคติภูมิตามพลังกุศลมากน้อยแห่งตน

 4. ถ้าครอบครัวตนถูกวิญญาณร้ายรังควานอยู่เสมอ เมื่อบริจาคทรัพย์สมทบทุนพิมพ์หนังสือนี้ แล้วอุทิศส่วนกุศล ให้แก่เจ้ากรรมนายเวร ด้วยอานุภาพแห่งกุศลนี้ จักขับ วิญญาณร้ายไป ทำให้ครอบครัวผู้นั้นได้อยู่ร่มเย็นเป็นสุข

ครั้งที่ 1 “พระจี้กงพาชิวเซิงไปทัศนาเมืองนรก”พระจี้กง ประทับทรง วันที่ 17 มกราคม 2527

 เส้นหนทางสู่ แดนสวรรค์ ใช่เหลือเข็ญ

ชายบำเพ็ญ หญิงบำเพ็ญ แลทั้งสาม

คุณธรรมสิบ แม่บ้านสี่ เชื่อฟัง

ประเสริฐล้ำ คุณธรรม อย่าละเลย

 พระจี้กง: วันนี้อาตมา จะบรรยายถึงมูลเหตุความ ผูกพันของคนทรง คือ นายชิวเซิง ที่มีต่อการเข้าทรงลิขิต แต่ไหนแต่ไรมาแล้วนายชิวเซิงเป็นคนใจบุญสุนทาน มักจะ เมตตาสงสารเพื่อนมนุษย์ที่มีความเป็นอยู่ยากแค้น เมื่อบริจาคทานก็ไม่เคยหวังผลตอบแทน ยิ่งกว่านั้นตำราคัมภีร์ ทั้งสามศาสนา (พุทธ เต๋า ขงจื้อ) ยังได้ศึกษามาอย่างลึกซึ้ง บัดนี้ได้รับเทวโองการให้ลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” ด้วยนาย ชิวเซิง ชาติก่อนได้ตั้งปณิธานไว้ว่า จะโปรดสัตว์ผู้หลงเดินทาง ผิดให้หันสู่ทางธรรม ดังนั้นในวันนี้จึงได้มีความผูกพันเกี่ยว กับการทรงลิขิตหนังสือครั้งนี้ เอาละ...

             คืนนี้อาตมาจะนำเธอออกทองเที่ยว ชิวเซิงรีบ ทำจิตให้สงบ (พระจี้กงเอาพัดโบก 1 ที ปากก็ท่องคาถาพึมพำ แล้วจิตวิญญาณของชิวเซิงก็ตามพระจี้กงไป)

             ชิวเซิง: เมื่อครู่นี้กระผมถูกอาจารย์เอาพัดโบก 1 ที รู้สึกว่าร่างกายเบาหวิวดุจสำลี อาจารย์ครับวันนี้ เป็นวันออกท่องเที่ยวครั้งแรกของผม ผมมีความรู้สึกปลาบปลื้มยินดี อย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะมาเปิดเผยสภาพการณ์ อันแท้จริงของนรกอเวจีจึงไม่กล้าทำให้จิตฟุ้งซ่าน ขอให้ อาจารย์โปรดชี้แนะส่งเสริมผมด้วย

             พระจี้กง: ชิวเซิง....เธอไม่ต้องตื่นเต้น อาจารย์จะให้ยา เม็ด “จิตสงบ” แก่เธอเม็ดหนึ่ง

             ชิวเซิง: หลังจากกินยาแล้วรู้สึกจิตใจปลอดโปร่งเย็น สบายขึ้นทันที ขอบพระคุณมากครับ

             พระจี้กง: ชิวเซิง รีบหลับตา

             ชิวเซิง: ขณะที่เดินทางอยู่นี้ รู้สึกคล้ายกับว่าลมอันหดหู่วังเวงมากระทบที่ขั้วหัวใจจนขนลุก

             พระจี้กง: เอาละ.....ลืมตาได้แล้ว

             ชิวเซิง: อาจารย์ครับ...ที่นี่เป็นที่ไหนครับ

             พระจี้กง: นี่คือทางที่จะไปยังตำหนักพระโพธิสัตว์กษิติ ครรภ์

             ชิวเซิง: เล่าขานกันว่าในเมืองนรกนี่ล้วนแต่เป็นผู้ที่ตอน มีชีวิตอยู่ทำแต่กรรมชั่ว จึงต้องตกนรกไฉนคนที่นี่หน้าตาจึง ดูมีสง่าราศี ไม่มีแววของคนชั่วร้ายเลยแม้แต่น้อย

             พระจี้กง: นั่นเป็นการเล่าขานที่คลาดเคลื่อนต่อความ เป็นจริง คนเหล่านี้กำลังจะไปที่พระโพธิสัตว์แสดงธรรม เพื่อ ฟังพระธรรม จึงไม่มีลักษณะของคนทุกข์ร้อนแม้แต่น้อยเอาละ.....อาจารย์จะเรียกวิญญาณนักบุญมาสักคนหนึ่ง เธอ สัมภาษณ์เขาดูได้

             ชิวเซิง: ท่านลุงครับ ทำไมท่านจึงได้มาอยู่ที่นี่แล้ว กำลังจะไปที่ใดครับ

             วิญญาณนักบุญ: ผมเป็นคนเมืองไถจุง ตอนเป็นมนุษย์ ได้บำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ ไม่แก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น ไม่มี ความโลภ และทุกเดือนมักจะบริจาคเงิน และข้าวสารให้แก่ สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า พร้อมกับนำของเล่นที่เด็ก ๆ ชอบเป็นจำนวนมากไปบริจาคด้วย อยู่มาคืนวันหนึ่ง ได้เป็น ไข้ไม่สบายขึ้นมาอย่างฉับพลันและได้ตายด้วยความสงบ

             หลังจากนั้นเจ้าพระภูมิได้กรุณานำทางไปยังเมืองยมโลก ซึ่ง ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากท่านยมบาล โดยชมเชยว่า ตอนผมเป็นมนุษย์ได้บำเพ็ญสาธารณะประโยชน์และบริจาค ทานด้วยความรักและเมตตา ซึ่งเป็นเรื่องหายากยิ่ง และจัด เจ้าหน้าที่ให้นำผมท่องเที่ยวเมืองนรกจนทั่ว

             ต่อมาได้จัดให้ ผมเข้าอยู่ในกลุ่มวิญญาณกุศล ได้ฟังเหล่าเทพ พรหม พระโพธิสัตว์แสดงธรรมอยู่เสมอ ตอนนี้กำลังจะไปโรงธรรมเพื่อ ฟังธรรม

             ชิวเซิง: อ๋อ....ที่แท้เช่นนี้เอง มิน่าจึงไม่มีลักษณะของ ความทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย

             พระจี้กง: เอาละ....เรารีบไปพบพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ กันเถอะ

             ชิวเซิง: อาจารย์ครับ....ถ้าผมจะขอให้ท่านพระโพธิสัตว์ แสดงธรรมเกี่ยวกับเรื่องราวของสถานธรรมจะได้ไหมครับ?

             พระจี้กง: ย่อมได้ เธอรีบไปคารวะท่านพระโพธิสัตว์ก่อน

             ชิวเซิง: สวัสดีครับ....กระผมชิวเซิงขอคารวะท่านพระโพธิสัตว์

             พระโพธิสัตว์: เจริญพร....ขอต้อนรับท่านจี้กงและชิวเซิงแห่งสำนักเซิ่งเทียน ที่ให้เกียรติมาเยือนถึงเมืองยมโลก

             พระจี้กง: ท่านพระโพธิสัตว์เกรงใจไปแล้ว อาตมา ภาพได้รับพระราชโองการ ให้นำนายชิวเซิงมาเปิดเผยสภาพ การณ์อันแท้จริงของนรกอเวจี หวังว่าท่านพระโพธิสัตว์คงจะ เอื้ออำนวยความสะดวก

             พระโพธิสัตว์: แน่นอน

             ชิวเซิง: ขอกราบเรียนถามท่านพระโพธิสัตว์ท่านมีพระ มหาปณิธานว่า “ หากขุมนรกยังไม่ว่างเปล่าจักไม่บรรลุพุทธะ ” กระผมอยากขอความกรุณาจากท่านพระโพธิสัตว์ได้โปรด เมตตาชี้ทางสว่างให้แก่สัตว์โลก เพื่อให้มวลมนุษย์รู้แจ้ง สัจ ธรรม สามารถนำไปปฏิบัติ ทุกคนจะได้หลีกเลี่ยงการตก นรกโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์

             พระโพธิสัตว์: จิตใจงามอย่างเธอนี้ หาได้ยากยิ่งนัก เอาละ....เราจะอธิบายอย่างง่าย ๆ ถ้าหากมนุษย์ชาวโลก อยากจะหนีพ้นวังวนแห่งนรก ก่อนอื่นผู้ชายจะต้องปฏิบัติ ตามสายสัมพันธ์หลัก 31 และคุณธรรม 102 ส่วนหญิงก็ปฏิบัติ ตามเชื่อฟัง 33 และคุณธรรมแม่บ้าน 44 หมั่นสร้างบุญกุศล ละเว้นความชั่วต่าง ๆเช่นนี้ ก็จะหนีพ้นวิถีแห่งนรกก้าวสู่ หนทางแห่งสวรรค์

---

สายสัมพันธ์หลัก 3 คือ 1.นายเที่ยงธรรม บ่าวซื่อสัตย์ 2.บิดามารดา บุตรกตัญญู 3.สามีเอาใจใส่ภรรยาคล้อยตาม รักใคร่ปรองดองกัน คุณธรรม(บุรุษ) 10 คือ 1.กตัญญูรู้คุณ 2.พี่รักน้อง น้องเคารพพี่ 3.ซื่อสัตย์จงรักภักดี 4.มีสัจจะ 5.จริยามีมารยาท 6.เที่ยงธรรม มีมโนธรรม 7.สุจริต ใจซื่อมือสะอาด 8.มีความ ละอาย เกรงกลัวต่อบาป 9.มีเมตตา 10.มีปัญญา หมั่นศึกษาหาความรู้ รู้จักแยกแยะชั่วดี เชื่อฟัง 3 คือ 1.ตอนยังไม่ออกเรือน เชื่อฟังบิดามารดา 2.ออกเรือนแล้ว เชื่อฟังสามี 3.สิ้นสามีแล้ว ฟังบุตร (เลี้ยงดูพ่อแม่สามี หากไม่จําเป็นจริงๆ ไม่ควรแต่งงานใหม่ เมื่อบุตรโตแล้วเป็นคนดีมีความสามารถก็มอบกิจการงานให้บุตรจัดการดูแลแทน ส่วนตน คอยให้คำแนะนำ) คุณธรรมแม่บ้าน 4 คือ 1.ความประพฤติงาม คือประพฤติอยู่ในกรอบประเพณีอันดี 2.วาจางาม คือพูดจาไพเราะ ไม่พูดคำเท็จ คำหยาบนินทา 3.งานงาม คือมีฝีมือ รู้หน้าที่ การเรือนการครัว เย็บปักถักร้อย ไม่ใช้จ่ายฟุ้มเฟือย 4.หน้าตางาม คือ หน้าตาสะอาด ผม เผ้าเรียบร้อย ไม่บึ้งตึง ไม่ตบแต่งด้วยเครื่องสำอาง สวมใส่เสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อย

             พระจี้กง: “ภัยพิบัติหรือโชคลาภนั้นไร้ประตูล้วนแต่ตน เรียกหาเอง” เนื่องจากชาวโลกปลงไม่ตก วางไม่ลงเรื่อง ความรัก ความชัง และทรัพย์สินเงินทอง ดังนั้นจึงได้สร้าง บาปมหันต์เมื่อตายแล้วจึงต้องตกนรก

             พระโพธิสัตว์: เราจะนำท่านจี้กง และชิวเซิงไปทัศนา สถานธรรม (ขณะนี้พระจี้กง พระโพธิสัตว์ และชิวเซิงได้ไปถึง ธรรมสถาน)

             ชิวเซิง: อ๋อโฮ...เป็นโรงบรรยายธรรมท่ีใหญ่โตรโหฐาน ทีเดียว หนึ่งแถว...สองแถว...สามแถว...สี่แถว....ดูคล้ายกับ ห้องเรียนที่จุคนได้ 2-3 ร้อยคนบนเวทีมีพระอาจารย์ทางศาสนาพุทธรูปหนึ่ง กำลังแสดงพระธรรมเทศนาแก่เหล่า

             วิญญาณ พระอาจารย์บนเวทีได้กล่าวอย่างจริงจังว่า “ วันนี้ อาตมาภาพรู้สึกยินดีมาก ที่มีโอกาสมาแสดงธรรมต่อท่านทั้ง หลาย พวกท่านตอนเป็นมนุษย์ล้วนแต่เป็นคนดีมีศีลธรรม แต่น่าเสียดายที่ไม่รู้จักฝึกปฏิบัติทางพุทธธรรม อันเป็นการ ยกระดับจิตวิญญาณ ดังนั้นจึงยังต้องอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อเริ่มต้น ฝึกฝนกันใหม่”

            (ชิวเซิงฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ถูกพระจี้กง เรียก “เราสมควรกลับได้แล้ว”)

             ชิวเซิง: กราบเรียนถามท่านพระโพธิสัตว์ ทําไมที่เมือง ยมนี้ ยังต้องจัดตั้งสถานที่บรรยายธรรมเช่นนี้ขึ้น

             พระโพธิสัตว์: สวรรค์เบื้องบนนั้นทรงเมตตาการุณย์ ดังนั้นเพื่อเป็นการยกระดับจิตวิญญาณของบรรดาวิญญาณ กุศลให้สูงขึ้น จึงจัดให้พวกเขาได้รับฟังพระธรรมด้วยตนเอง อันเป็นการขัดเกลาจิตเดิมแท้ให้รู้แจ้ง ฉะนั้นจึงได้จัดสร้าง สถานที่แห่งนี้ขึ้นมา

             ชิวเซิง: ขอบพระคุณท่านพระโพธิสัตว์ ที่กรุณาให้ ความสว่างแก่กระผม

             พระจี้กง: เอาละ....ชิวเซิงรีบกราบลาท่านพระโพธิสัตว์

             ชิวเซิง: กระผมขอกราบลาท่านพระโพธิสัตว์ครับ

             พระจี้กง: ชิวเซิง รีบขึ้นยานดอกบัวแล้วหลับตา....ถึง สำนักเซิ่งเทียนแล้ว วิญญาณกลับเข้าร่าง การเข้าทรงลิขิตใน วันนี้เสร็จแล้ว เรากลับละ

             เทพดาวหลิว: ภารกิจในวันนี้ สำเร็จเรียบร้อย เราก็ กลับด้วย

ครั้งที่ 2 “พระจี้กงนำชิวเซิงไปชำระกายทิพย์”พระจี้กงประทับทรง วันที่ 24 มกราคม 2527

              พระจี้กง: ผู้ที่ชอบก่อกรรมทำชั่ว มักคิดว่าการหลอก ลวงฉ่อโกง เป็นการแสดงถึงความเฉลียวฉลาด คิดว่าการเบียดเบียนรังแกคนดีเป็นความประพฤติที่มีเกียรติ ดังนั้น จึง ถือเป็นของสนุก มีโอกาสหลอกลวงได้ก็หลอกลวงมีโอกาส รังแกได้ก็รังแก ก่อกรรมแล้ว ยัง ไมรู้สึกสำนึกตน ยังเบิกบาน สำราญใจ คิดว่าตนเก่ง ดังนั้นจึงอาศัยอำนาจอิทธิพลและ กำลังอันเหนือกว่าของตน เที่ยวก่อกรรมทำเข็ญอย่างไม่เกรง กลัวเทวดาฟ้าดิน โดยคิดว่าไม่มีใครรู้เห็น บุคคลเช่นนี้ความ จริงไม่รู้จัก ว่า อะไรคือความเจ็บปวด อะไรเรียก ว่า ถูกรังแก

             ชิวเซิง: อาจารย์ครับ....แบบนี้คนดีก็เสียเปรียบซิครับ

             พระจี้กง: ศิษย์โง่....การหลอกลวงคนอาจหลอกได้ เพียงครั้งเดียว แต่ไม่อาจหลอกลวงได้ตลอดไป การรังแกคน อาจรังแกได้เพียงครั้งเดียว แต่ไม่อาจรังแกได้ตลอดไป ดังนั้น จึงเป็นผู้มีความสุขสมใจเพียงชั่วครู่ยาม แต่ผลสุดท้ายก็ต้อง พบกับความเจ็บปวดตามผลแห่งกรรม

             ชิวเซิง: ขอให้ได้เป็นเช่นนี้เถอะ มิฉะนั้น คนชั่วก็จะยิ่ง ได้ใจ คนดีก็จะยิ่งเสียเปรียบ

             พระจี้กง: ทําดีย่อมเจริญ ที่ทำดีแล้วไม่เจริญ เพราะ ยังมีกรรมของบรรพบุรุษเหลือไว้ เมื่อกรรมหมดย่อมเจริญ ทำชั่วย่อมวิบัติ ที่ทำชั่วแล้วไม่วิบัติ เพราะยังมีบุญของ บรรพบุรุษเหลือไว้ เมื่อบุญหมดย่อมวิบัติ ดังนั้นผู้ทําความดี ดูผิวเผินอาจจะเสียเปรียบ แต่ผลสุดท้ายย่อมได้เปรียบกว่า ผู้ทําความชั่วผิวเผินอาจจะได้เปรียบ แต่ผลสุดท้ายย่อมต้องได้ รับผล กรรมสนอง

             ชิวเซิง: แต่คนยุคปัจจุบันนี้ สนใจแต่ส่ิงที่มองเห็นได้ ด้วยตาเท่านั้น

             พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ทําดีย่อมมีสุข การทำบุญให้ทานเป็น ความสุขใจของผู้ทําความดี ดูผิวเผินเป็นการจ่ายออกแต่ทาง ด้านจิตเป็นการรับ เมื่อถึงตอนกายเนื้อแตกดับยังจะได้รับ การส่งเสริมจากเทพยดา นำทางไปส่งจนถึงแดนสวรรค์ได้ เสวยสุขสำราญอย่างอิสระเสรี ส่วนผู้ทําชั่วก็เป็นอีกอย่างเพราะการทำชั่วรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขา จะปรากฏ หน้าตาอันดุร้าย ส่วนจิตใจก็แฝงด้วยรูปลักษณ์ของมารปีศาจ จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต นี่ก็คือการเริ่มพบกับความเจ็บปวดของผู้ทำชั่ว ดังนั้น ผู้ประพฤติชั่วที่สุดเมื่อสิ้นหนทางก็ได้ แต่อาศัยเหล้าแก้กลุ้มหรือเล่นการพนัน ซึ่งเป็นการทำตนให้ ตกต่ำยิ่งขึ้น เมื่อถึงเวลากายเนื้อแตกสลาย ประตูนรกก็จะ เปิดกว้างรอคอยให้คนพวกนี้ล่ามตนเองเข้าสู่ตะแลงแกงลิ้ม รสชาติอันเจ็บปวดของหน้าต่างสายบัว

             ชิวเซิง: วันนี้ได้ฟังอาจารย์แสดงธรรม ทำให้กระผม เข้าใจกระจ่างแจ้งยิ่งขึ้น

             พระจี้กง: เข้าใจข้อไหน

             ชิวเซิง: คือคนดีอะไร ๆ ก็ดี คนชั่วอะไร ๆ ก็แย่

             พระจี้กง: เออ....ไม่เลว เช่นเธอนี้ขณะนี้ก็คือคนดี คือ ไม่ได้ทำเพื่อลาภยศสรรเสริญ แต่ทำเพื่อสังคมส่วนรวม

             ชิวเซิง: ขอบพระคุณอาจารย์ที่เยินยอ

             พระจี้กง: เอาละ...เวลาไม่คอยท่า เรารีบเดินทางกันเถิด

             ชิวเซิง: ครับ... ผมนั่งยานดอกบัวพร้อมแล้วอาจารย์ไป ได้แล้วครับ

             พระจี้กง: ชิวเซิง....ถึงแล้วรีบลง

             ชิวเซิง: โอ....ทิวทัศน์ที่นี่สวยเหลือเกิน มีภูเขาและลําน้ำ น้ำก็ใสแจ๋วจนเห็นก้นสระ ในสระมีคนอยู่หลายคนดูเหมือน กำลังว่ายน้ำ เหนือหัวพวกเขาล้วนมีรังสีเป็นสีทอง สีขาว สี แดง ลักษณะล้วนแต่เป็นผู้บรรลุธรรม อาจารย์ครับทําไม พวกเขาจึงมาอาบน้ำกันอยู่ที่นี่ ?

             พระจี้กง: นี่คือสระน้ำทิพย์ น้ำในสระเป็นน้ำที่ไหลมา จากแม่น้ำไตรวิสุทธิ์ บนสวรรค์ชั้นสูง ดังนั้นน้ำนี้จึงใสสะอาด เป็นพิเศษ ผู้ที่จะมาอาบน้ำที่นี่ได้ จะต้องเป็นเทพหรือพรหมที่ บรรลุธรรม หรือไม่ก็ต้องเป็นผู้ที่ได้รับการโปรดเกล้าให้มา ดำรงตำแหน่งเจ้าในเมืองมนุษย์ ดังนั้นน้ำในสระนี้ จึงมี สรรพคุณวิเศษสามารถทําให้คนลืมความห่วงกังวลทั้งปวง และทําให้ร่างกายกระชุ่มกระชวยคุณประโยชน์ที่สำคัญที่สุด ก็คือ สามารถชำระล้างความสกปรกของจิต

             ชิวเซิง...เธอมี บุญแล้ว เพราะเธอได้รับพระราชโองการให้ลิขิตหนังสือ อาจารย์จะให้เธอลงไปชำระกายให้สะอาด

             ชิวเซิง: ขอบพระคุณครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้ (ขาดคำ ชิวเซิงก็โดดลงไปในสระได้ยินแต่เสียงตูม)

             ชิวเซิง: โอ้...เย็นสบายดีจัง ไม่คิดว่าจะได้มาอาบน้ำ แบบนี้ ขอถือโอกาสเล่นน้ำให้สะใจสักทีเถิด

             พระจี้กง: ชิวเซิง สมควรแก่เวลาแล้ว อย่าเล่นจน เพลิน รีบขึ้นมาเถอะ

             เทพารักษ์: นมัสการท่านจี้กง มนุษย์ปุถุชนผู้นี้ไฉนจึง มาอาบน้ำอยู่ท่ีนี่ ?

             พระจี้กง: คนผู้นี้คือ ชิวเซิงคนทรงของสำนักเซิ่งเทียน แห่งเมืองไถจุง เนื่องจากได้รับพระราชโองการให้ลิขิตหนังสือ ดังนั้นอาตมาจึงพามาที่นี่ เพื่อชำระกายทิพย์ให้สะอาดเสีย ก่อน

             เทพารักษ์: อ๋อ...ถ้าเช่นนั้น ก็เชิญตามสบายครับ

             ชิวเซิง: สบายตัวดีจัง

             พระจี้กง: ชิวเซิง...รีบคารวะท่านเทพารักษ์

             ชิวเซิง: คารวะท่านเทพารักษ์ หากมีที่ไม่สมควรโปรด อภัยด้วยครับ

             เทพารักษ์: ไม่เป็นไร ๆ เมื่อมาด้วยพระราชโองการ เรายินดีอํานวยความสะดวกอย่างเต็มที่

             พระจี้กง: อ๋อ... วันนี้ไหน ๆ มาถึงนี่แล้ว เพื่อไม่ให้เสีย เที่ยว ขอถือโอกาสเก็บข้อมูล ดูเหมือนเทวดาที่อยู่กลางสระ คนนั้นเพิ่งจะบรรลุธรรมไม่นาน รบกวนท่านเทพารักษ์ช่วย แจ้งเขาทีว่าเราจะขอสนทนา ด้วย

             เทพารักษ์: ได้ครับ

             เทวดาจาง: นมัสการพระอาจารย์จี้กง

             พระจี้กง: เจริญพร...วันนี้เนื่องจากเกี่ยวกับการลิขิต หนังสือ จึงมีโอกาสได้พบกันที่นี่ ขอให้ท่านกรุณาเล่าเรื่อง การประพฤติปฏิบัติธรรมของท่านครั้งเป็นมนุษย์ ให้ผู้คนได้รู้ บ้าง เพื่อโน้มน้าวให้หันมาทำความดีละชั่วโดยเร็ววัน

             เทวดาจาง: ได้ครับ....

             ข้าพเจ้าเป็นคนชาวเมืองจางฮัวชื่อจางจื้อตง ครอบครัวทำนาสืบทอดมาแต่สมัยบรรพชน ตอนวัยรุ่นได้ตามบิดาทำไร่ไถนา และใช้เวลาว่างศึกษา หนังสือธรรมะต่าง ๆ ทำให้รู้แจ้งสัจธรรมแห่งชีวิต รู้ว่าชีวิต คนเราแท้จริงเป็นเพียงแค่ความฝันฉากหนึ่ง สรรพสิ่งล้วน แต่เป็นมายา ดังนั้นพวกทรัพย์สินเงินทอง กามคุณ ลาภยศ สรรเสริญทั้งปวง จึงไม่ไปยึดมั่นหรือลุ่มหลงอาลัยอาวรณ์ ปล่อยไปตามบุญกรรม เมื่อการเงินคล่องตัวก็ออกเงินพิมพ์ วรณ์ หนังสือธรรมะโปรดผู้คน และยังไปบรรยายธรรมตามสถาน ที่ต่าง ๆ ชี้แนะให้ผู้คนฝึกฝนปฏิบัติธรรมขัดเกลาตน ตอนที่ ข้าพเจ้าอายุได้ 78 ปี คืนวันหนึ่งเทพเจ้าลือโจ๊ว ได้กล่าว ชมเชยข้าพเจ้าและแจ้งวันเวลา ที่ข้าพเจ้าจะต้องละจากโลก มนุษย์ เมื่อข้าพเจ้าทราบ ดังนั้นจึงสั่งเสียคนในครอบครัว และพูดย้ำกับทุกคนว่า เกิดเป็นคนต้องกตัญญูรู้คุณคน ซื่อสัตย์สุจริตมือสะอาดไร้มลทิน อย่าทำเรื่องที่เสื่อมเสียแก่ วงศ์ตระกูล ถ้าการเงินอำนวยต้องช่วยเหลือจุนเจือคนยากไร้ อย่าเห็นแก่ตัว เมื่อข้าพเจ้าสั่งเสียเสร็จไม่นาน กุมารทอง กุมารหยกก็มารับข้าพเจ้านำขึ้นสู่สะพานสวรรค์ ได้รับการยกย่องชมเชยจากพระเจ้าเง็กเซียนฮ่องเต้ และพระราชทาน ตำแหน่งเจ้าในเมืองมนุษย์ ได้เสวยสุขอย่างอิสระเสรีจนบัดนี้ ทั้งนี้เป็นเพราะตอนเป็นมนุษย์ได้ประกอบคุณความดีไว้ นั่นเอง

               ชิวเซิง: ที่แท้ท่านเทวดาเมื่อตอนเป็นมนุษย์ ก็รู้จัก บำเพ็ญธรรมขัดเกลากิเลส หมั่นประกอบกรรมดี น่านับถือจริงๆ

               เทวดาจาง: หลานชาย...เธอโชคดีจริงที่ได้ติดตามพระ อาจารย์จี้กงท่องเที่ยวไปยังที่ต่าง ๆ ลิขิตหนังสือสืบไปภายหน้าจะมีบุญบารมีสูงส่ง

               ชิวเซิง: ขอบพระคุณท่านเทวดาที่ให้กำลังใจ

               เทวดาจาง: ทุกวันนี้จิตใจผู้คนไม่เหมือนแต่ก่อน ข้าพเจ้า ขอถือโอกาสนี้ ตักเตือนชี้แนะชาวโลกว่าอย่าได้ก่อกรรมทำชั่ว ควรขัดเกลาบำเพ็ญจิต หมั่นสร้างบุญกุศลต่อไปภายหน้าจึงจะ ได้เสวยสุขชั่วนิรันดร์

               ชิวเซิง: โอวาทอันล้ำค่าของท่านเทวดา เชื่อว่าคง สามารถปลุกผู้คนให้ตื่นตัว หันมาฝึกฝนธรรม ขัดเกลาตน

               เทวดาจาง: ขอให้เป็นเช่นนั้นเถิด

               พระจี้กง: ดึกมากแล้ว เราเตรียมตัวกลับได้แล้ว ชิว เซิง..รีบอำลาท่านเทวดาและท่านเทพารักษ์

               ชิวเซิง: ขอขอบคุณท่านเทวดาจางที่ให้โอวาท และท่าน เทพารักษ์ที่ให้ความเอื้อเฟื้อ กระผมจำต้องขอลาก่อน

               เทวดาจาง เทพารักษ์: ขอส่งท่านจี้กงและชิวเซิง

               พระจี้กง: ชิวเซิง...รีบขึ้นยานดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมได้นั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้

               พระจี้กง: ชิวเซิง...การท่องเที่ยววันนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง

               ชิวเซิง: คืนนี้นับว่าเป็นการเปิดหูเปิดตาจริง ๆ หวังว่า คืนนี้ง อาจารย์คงส่งเสริมต่อไป

               พระจี้กง: เธอมีวาสนาทางธรรมสูง จึงได้รับเกียรติเช่น นี้ ขอให้มีความมานะบากบั่นต่อไป อย่าได้ทอดทิ้งกลางคัน

               ชิวเซิง: โอวาทของอาจารย์ ศิษย์จะจำใส่ใจ

               พระจี้กง: สำนักเซิ่งเทียนถึงแล้ว ชิวเซิงลงได้

               ชิวเซิง: กระผมขอส่งอาจารย์

ท่องนรกอเวจี ครั้งที่ 3 พระจี้ยงนำชีวเชิงท่องอเวจีพระจี้กงประทับทรง วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2527

               อันสมบัติ พัสถาน เป็นล้านล้าน อาจเป็นมาร 

               ขวางนิพพาน อย่าอิจฉา สิ่งเพียรหา สรรพรูป

               ล้วนมายา มิอาจพา ไปได้ ยามม้วยมรณ์

               พระจี้กง: มนุษย์ชาวโลกมักจะดิ้นรน เพื่อแสวงหามักจะดิ้นรน ความสุขสบายจากวัตถุธาตุ โดยไม่คำนึงถึงแรงกายแรงใจที่ ต้องสูญเสียไปเพียงเพื่อแสวงหาลาภยศสรรเสริญ หารู้ไม่ว่า ชีวิตคนเราแท้จริงคือความฝันฉากหนึ่ง เมื่อตื่นขึ้นทุกสิ่งพลันว่างเปล่า สุดท้ายลาภยศสรรเสริญก็พาไปไม่ได้ พาไปได้แต่ บาปกรรมเต็มตัว เมื่อถึงตอนนั้นจึงจะรู้ว่าหนทางปรภพนั้น ปรภพนั้น เดินลำบาก แต่สำนึกได้ก็สายเสียแล้ว และมีบางคนมุ่งหวัง เพียงเพื่อความสุขเพียงชั่วครู่ แต่เป็นการสร้างกรรมหนักร้าย แรง ทำให้ตนเองต้องถูกจองจำอยู่ในนรกอเวจีตลอดกาล ไม่อาจได้ผุดเกิดอีก

               ชิวเซิง: ได้ฟังโอวาทของอาจารย์ศิษย์รู้สึกซาบซึ้งนัก สุภาษิตว่า “ผู้ไม่คิดการณ์ไกล ย่อมประสบทุกข์อันใกล้” จากคำนี้ซึ่งมีความหมายอยู่ในตัวก็จะเข้าใจได้ดี นักปราชญ์ ในสมัยโบราณล้วนแต่มองการณ์ไกล ย่อมไม่มุ่งหวังแต่จะ หาความสุขสบายชั่วยาม แต่เป็นการส่งผลทำลายตนเองใน ภายหลัง ทว่าคนสมัยนนี้ไม่เป็นเช่นนั้น ล้วนแต่เข้าทำนอง “วันนี้มีสุราก็เมาวันนี้” เอาอนาคตของตนเองไปจมปลักอยู่ ในหลุมบ่อแห่ง “รูปธรรม” เสพสุขอย่างเต็มที่ เมื่อใดที่บุญ เสพหมดก็ต้องลิ้มรสแห่งทุกข์ละ

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ชิวเชิง วันนี้เลือดลมขึ้นสูง จึงได้ ระบายความอัดอั้นออกมา

               ชิวเซิง: ผู้คนต่างหลงใหลอยู่กับโลกแห่งแสงสี ละทิ้ง จิตเดิมแท้ ศิษย์เห็นแล้วไม่อาจนิ่งเฉยจริง ๆ

               พระจี้กง: เธอพูดได้คติดี ขอให้เมื่อหนังสือเรื่องนี้ลิขิตเสร็จแล้ว คงสามารถปลุกชาวโลกให้ตื่นจากการหลับใหลมา รู้แจ้งว่าชีวิตนี้เป็นของจอมปลอม จิตเดิมจึงเป็นของแท้และ รู้จักอาศัยร่างปลอมนี้ขัดเกลาจิตอันแท้ ละความชั่ว หันมา ทำความดีบำเพ็ญธรรมขัดเกลากิเลส จึงจะไม่เสียแรงเปล่า ที่เราศิษย์อาจารย์ได้อุตส่าห์ลิขิตหนังสือลำบาก เอาละ...ชิวเซิงรีบขึ้นดอกบัว ด้วยความยาก

               ชิวเซิง: ศิษย์นั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์เดินทางได้

               พระจี้กง: ชิวเซิง...รีบลง

               ชิวเซิง: อาจารย์...เดินช้าหน่อยครับ เดี๋ยวผมตามไม่ทัน ถ้าหากพลัดหลงอยู่ที่นี่ก็แย่เลย

               พระจี้กง: ถ้าหากพลัดหลงก็ไปที่บอร์ดปิดประกาศ ของเมืองยม ปิดประกาศคนหายซิ

               ชิวเซิง: ผมเป็นคนต่างถิ่น เพิ่งมาถึงเมืองยมไม่รู้จักใคร จะไปหาบอร์ดประกาศได้ที่ไหน

               พระจี้กง: ถ้าหาบอร์ดประกาศไม่พบ อีกสักครู่เมื่อพบ เจ้าหน้าที่เมืองยม เธอก็ขึ้นทะเบียนบ้านสัญจรไว้ก่อนซิ เผื่อเวลาพลัดหลงแล้วหาบอร์ดประกาศไม่พบ สื่อพบ

               ชิวเซิง: ฮ่าฮ่า....นี่เป็นข่าวแปลกใต้หล้าจริง

               พระจี้กง: ไม่ใช่ข่าวแปลกใต้หล้า แต่เป็นข่าวแปลก เมืองยม... เอาละ ถึงที่แล้ว

               ชิวเซิง: โอ.... เป็นตำหนักวังที่สง่ารโหฐานจริง มีเจ้า หน้าที่ยมยืนตั้งแถวอย่างองอาจ น่าเกรงขามอยู่สองข้าง อาจารย์....แบบนี้เราจะเข้าไปได้อย่างไรกันนี่

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า.. ไม่เป็นไร เมื่อพวกเขาเห็นหนังสือพระราชโองการก็จะให้เราผ่านเข้าไปโดยดี

               ชิวเซิง: งั้นหรือ... โชคดีที่มีของวิเศษสิ่งนี้ติดตัว

               พัศดี: ต้องการหาใครไม่ทราบ มีบัตรผ่านไหม?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า อาตมาคือพระจี้กง ท่านไม่รู้จักหรือ?

               พัศดี: อ๋อ...ที่แท้คือท่านจี้กง กระผมขออภัยครับ

               พระจี้กง: นี่คือพระราชโองการให้ลิขิตหนังสือ ท่านรีบ ไปรายงานผู้บังคับบัญชา

               พัศดี: ครับผม

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า...นี่คือความศักดิ์สิทธิ์ของพระราชโองการ

               ชิวเซิง: คราวหน้าให้ผมยืมได้ก็ดี

               พระจี้กง: ให้เธอยืมหรือ? ถ้าทำหายจะว่าไง

               ชิวเซิง: หายแล้วก็หายไปซิ

               พระจี้กง: ถ้าหาย...ชีวิตเธอก็ต้องหายด้วย

               ชิวเซิง: ร้ายแรงอย่างนั้นเชียวหรือ

               พระจี้กง: แล้วเธอคิดว่าสิ่งนี้เป็นของเด็กเล่นหรือ? เธอต้องรู้ไว้ เมื่อหนังสือ “ท่องอเวจี” นี้เขียนเสร็จแล้ว พระ ราชโองการนี้ยังจะต้องส่งกลับสวรรค์ เพื่อถวายรายงานพระ เจ้าเง็กเซียนฮ่องเต้

               ชิวเซิง: ที่แท้เป็นเช่นนี้ งั้นศิษย์มิกล้ายืมแล้ว

               พระจี้กง: ขณะนี้ท่านยมบาลได้ออกมาต้อนรับแล้ว ชิว เซิง..เธอรีบไปคารวะท่านยมบาลและเจ้าหน้าที่ยมเถอะ

               ชิวเซิง: กระผมชิวเซิงขอคารวะท่านยมบาลและทุกท่าน

               ยมบาล: ลุกขึ้นเถิด มิต้องเกรงใจ

               ชิวเซิง: ขอบพระคุณท่านยมบาล

               เลขา: ขอเชิญท่านจี้กง และคุณชิวเชิงเข้ามาพักผ่อน ข้างในก่อน

               ชิวเซิง: โอ...คาดไม่ถึงว่าในเมืองยมจะมีตำหนักวังใหญ่ โตเช่นนี้

               พระจี้กง: เจ้าศิษย์โง่ นี้เป็นตำหนักเก้า

               ชิวเซิง: อ้อ..หรือครับ

               ยมบาล: ฮ่าฮ่า คุณชิวเชิงเป็นคนซื่อบริสุทธิ์ไร้มายาจริง ๆ

               ชิวเซิง: ขอโทษที่เสียมารยาท

               ยมบาล: ฮ่าฮ่า ขอโทษอะไรกัน เชิญเข้ามานั่งข้างในเถอะ

               ชิวเซิง: ขอบพระคุณท่านยมบาลที่ให้ความเป็นกันเอง เรียนถามท่านยมบาล เขตของท่านดูแลรับผิดชอบภาระ หน้าที่อะไรบ้างครับ

               ยมบาล: เราคืออ๋องเสมอภาคแห่งตำหนักเก้า มีหน้าที่ กำกับดูแลการตัดสินคดีชั้นสุดท้ายของเมืองยมโดยเฉพาะ และทำบันทึกการทำบาปบุญตามเป็นจริงของเหล่าวิญญาณ ครั้งยังมีชีวิต และส่งตัวมอบให้แก่ตำหนักสิบเพื่อจัดการส่ง ไปเกิด แต่คนที่บาปหนักมีโทษมหันต์ก็จะถูกตัดสินให้ไป จองจำในนรกอเวจี ที่อยู่ในความควบคุมดูแลของเรา ซึ่งไม่ อาจได้ผุดได้เกิดอีกตลอดกาล

               เลขา: เชิญท่านจี้กงและชิวเซิงดื่มน้ำชา

               ชิวเซิง: ขอบพระคุณท่านยมบาล และท่านเลขาที่ ให้การต้อนรับอย่างดี โอ...เป็นชาที่หอมดีมาก ดื่มแล้วรู้สึก เย็นซาบซ่าและสบายไปทั้งตัว เยี่ยมจริง ๆ

               ยมบาล: ชานี้มีสรรพคุณขับความหนาวเย็น ช่วยให้ ประสาทกระชุ่มกระชวย และยังเพิ่มพลังจิตช่วยให้ท่านท่อง นรกอเวจีได้โดยสะดวกราบรื่น

               ชิวเซิง: ที่แท้เป็นเช่นนี้ ขอบพระคุณท่านยมบาลที่ให้ ความเอ็นดู หวังว่าท่านคงให้คำชี้แนะอีกเพื่อให้หนังสือท่อง อเวจีนี้สามารถตีพิมพ์ได้โดยเร็ววัน อันเป็นการเตือนสติคน ชั่วให้กลับตัวมาทำความดี

               ยมบาล: แน่นอน...เราจะพยายามอย่างเต็มกำลังเพื่อช่วยให้หนังสือเรื่องนี้เขียนเสร็จสมบูรณ์ ด้วยความราบรื่น เดี๋ยวเราจะมีคำสั่ง ไปถึงเจ้าหน้าที่นรกต่าง ๆ ให้เอื้ออำนวย ความสะดวกและช่วยเหลือท่านอย่างเต็มที่

               พระจี้กง: นี่ก็ได้เวลาแล้ว ขอบคุณท่านยมบาลที่ให้การ ต้อนรับอย่างดี เราทั้งสองจะลงไปในนรกอเวจี โอกาสนี้ขอลา ท่านยมบาลก่อน

               ยมบาล: เมื่อเป็นภาระหน้าที่ เราก็มิอาจหน่วงเหนี่ยวท่านไว้

               ชิวเซิง: กระผมขออำลาท่านยมบาลด้วยครับ

               พระจี้กง: ชิวเชิง...จงหลับตา อีกสักครู่จะให้เธอดู ทัศนียภาพอันแท้จริงของนรกอเวจีด้วยตาตนเอง

               ชิวเซิง: ผมพร้อมแล้ว (ตอนนี้เห็นแต่พระจี้กงเอา พัดโบกหนึ่งที คนทั้งสองก็ดิ่งลงไปสู่เบื้องล่าง)

               ชิวเซิง: อุ้ย! กลิ่นเหม็นแรงจังเลย ผมเกือบจะทนไม่ ไหวอยู่แล้ว

               พระจี้กง: รีบเอายาสลายพิษเม็ดนี้กินเข้าไป

               ชิวเซิง: ครับ..ครับ...ยาสลายพิษได้ผลดีจริง ตอนนี้ อาการสบายดีแล้ว..อาจารย์ครับ อาจารย์อยู่ไหนผมมองไม่ เห็นอาจารย์เลย (ตอนนี้พระจี้กงได้เอาแก้ววิเศษออกมาจาก กล่องฉับพลันก็สว่างไสวไปทั่ว)

               ชิวเซิง: โอ...แก้ววิเศษนี่ยอดเยี่ยมจริง ๆ อาจารย์ เตรียมมาตั้งแต่เมื่อไรครับ?

               พระจี้กง: เมื่อครู่นี้ก่อนจะลิขิตหนังสือ อาตมาได้ไป ขอยืมที่พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์

               ชิวเซิง: อ๋อ....เช่นนี้เอง ข้างหน้านั่นมีคนมา 4-5 คน แต่ละคนสวมหน้ากาก และมีตะเกียงติดอยู่บนหัวด้วยเหมือน กับพวกภูตผี

               พระจี้กง: ท่านที่กำลังมาเหล่านี้ เป็นเจ้าหน้าที่ยมที่ปฏิบัติงานอยู่ที่นี่ เนื่องจากที่นี่มืดมิดไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน และมีอากาศเสีย ดังนั้น เจ้าหน้าที่ยมเหล่านี้ จึงต้องติด ตะเกียงอยู่บนหัวจึงจะมองเห็น โดยเฉพาะหน้ากากที่สวมใส่ อยู่นั้นใช้สำหรับกันอากาศเหม็นและเป็นพิษ

               ชิวเซิง: ที่แท้เช่นนี้เอง ทำให้ผมตกใจ อาจารย์ ทำไมอากาศที่นี่จึงเหม็นมากเช่นนี้ กราบเรียนถาม

               พระจี้กง: เนื่องจากที่นี่เป็นส่วนลึกที่สุดของนรกชั้นที่ 18 สิ่งสกปรกโสโครกของผู้ต้องโทษที่มีอยู่ จึงไหลเทมารวม อยู่ที่นี่ อากาศจึงย่อมจะเหม็นมาก

               พัศดี: นั่นใครบุกรุกเข้ามาถึงที่นี่ ?

               พระจี้กง: เราคือพระจี้กง ท่านไม่รู้จักหรือ?

               พัศดี: อ้อ...ขออภัย ขอคารวะท่านจี้กง เมื่อครู่นี้ เนื่องจากแก้ววิเศษของท่านสว่างจ้าเกินไป ตาพร่ามัว จึงมองดูไม่ถนัด ทำให้พวกเรา

               พระจี้กง: วันนี้เราทั้งสองได้รับพระราชโองการให้ลิขิต หนังสือ และเพื่อบันทึกเก็บทัศนียภาพอันแท้จริง จึงได้พา มนุษย์ปุถุชนมาที่นี่ ท่านต้องอำนวยความสะดวกแก่เราด้วย

               พัศดี: ครับผม...เมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว พวกเราก็ได้รับ การแจ้งมา ผู้คุม...เปิดประตูนรกให้มนุษย์ผู้นี้ชมดูสภาพอัน แท้จริงของนรกอเวจี (ตอนนี้ผู้คุมเปิดประตูนรก พระจี้กงเอา แก้ววิเศษส่องดู)

               ชิวเซิง: โอย...ผมทนดูไม่ไหวแล้ว ผมไม่กล้าดู อาจารย์ เรากลับกันเถอะครับ

               พระจี้กง: อะไรกัน...เพิ่งมาถึงหยก ๆ ก็คิดจะกลับแล้ว ตั้งสติให้ดีไว้

               ชิวเซิง: ครับ (ตอนนี้ ชิวเซิงพยายามตั้งสติ มองไปที่ชั้น ลึกที่สุดของนรกอเวจี ภายในขุมนรกระงมไปด้วยเสียงร้อง อันโหยหวนสารรูปพวกสัตว์นรกแทบดูไม่ได้ บ้างก็เต็มไปด้วย แผลเน่าเปื่อย บ้างก็มีเลือดมีหนองไหลเยิ้มเต็มตัว เป็นภาพ น่าสยดสยองยิ่ง)

               ชิวเซิง: โอ....มีบางคนเหมือนพวกสัตว์ประหลาด ไม่ เป็นรูปผู้คนเลย เพราะเหตุใดพวกเขาจึงได้กลายสภาพเป็น เช่นนี้

               พัศดี: นรกอเวจีเรียกอีกอย่างว่านรก 18 ชั้นชื่อก็บ่งบอกความหมายอยู่แล้ว คือแบ่งเป็น 18 ชั้น ซึ่งตัดสินตาม ความหนักเบาของบาปกรรม ที่บาปเบากว่าก็ย่อมอยู่ชั้นบนที่ บาปหนักกว่าก็ต้องไปอยู่ชั้นล่างสุด

               ชิวเซิง: แล้วทำไมพวกเขาจึงได้มีสภาพเป็นเช่นนี้

               พัศดี: ข้อนี้คุณถามได้ดีมาก เนื่องจากวิญญาณบาปที่ ถูกจองจำอยู่ที่ขุมอเวจี ตอนเป็นมนุษย์ล้วนแต่เป็นฆาตกรที่ กระทำความชั่วร้ายแรง เป็นคนมีความสามารถทาง เบียดเบียนผู้คน ดังนั้น เมื่อตกสู่นรกจึงต้องรับโทษทัณฑ์อัน หนักจากนรกขุมต่าง ๆ ขั้นสุดท้ายจึงถูกส่งต่อมาจองจำยัง นรกอเวจีที่นี่

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ...ผมทนไม่ไหวแล้ว ที่นี่ทั้งเหม็น สาปและร้อนระอุ เรากลับกันเถอะครับ

               พระจี้กง: นี่เป็น “น้ำทิพย์” เธอจงดื่มเข้าไปจะ สามารถคลายความร้อนได้

               ชิวเซิง: ครับ... ผมจะดื่มเดี๋ยวนี้ โอ..ดีขึ้นมากแล้ว ขอบพระคุณท่านอาจารย์

               พระจี้กง: วันนี้ก็สมควรแก่เวลาแล้ว อาตมาว่าเที่ยว หน้าค่อยมาใหม่ดีกว่า

               ชิวเซิง: โอ... น่าสยดสยองจริง ๆ

               พระจี้กง: ก็ตอนมีชีวิตอยู่ใครใช้ให้พวกเขาอยากก่อกรรมชั่ว อกตัญญู ไม่ซื่อสัตย์ ไร้เมตตา ไร้ศีล ไร้ธรรม จึง ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

               ชิวเซิง: กลับไปครั้งนี้ ผมจะหมั่นตักเตือนชี้แนะผู้คนว่า อย่าก่อกรรมทำชั่วอีก มิเช่นนั้น ถ้าเอาแต่แสวงหาความ สุขสมหวังเพียงชั่วครู่ชั่วยาม เมื่อมาถึงนรกอเวจี ก็จะต้องพบ กับความทุกขเวทนาอันแสนสาหัส

               พระจี้กง: เอาละ... รีบอำลาท่านพัศดี

               ชิวเซิง: วันนี้รบกวนท่านพัศดีมามากแล้ว ขอลาก่อน

               พัศดี: ขอส่งท่านจี้กงและชิวเชิง

               พระจี้กง: ชิวเซิง..รีบขึ้นดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้ว เดินทางได้แล้วครับ

               พระจี้กง: ถึงสำนักเซิ่งเทียน ชิวเซิง...ลงจากดอกบัว วิญญาณกลับเข้าร่าง

               เทพดาวหลิว: ค่ำคืนนี้สานุศิษย์ทุกคนปฏิบัติงานด้วยความอดทน จะให้บันทึกกุศลไว้คนละหนึ่งกุศลเพื่อเป็นกำลังใจ

ครั้งที่ 4 สัมภาษณ์ฮิตเลอร์และฉินก้วย พระจี้กงประทับทรง วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2527

              ท่องอเว เยี่ยมคนดัง ประวัติศาสตร์ คนขายชาติ 

               หลงตน พลาดถลำ ยามสิ้นชีพ ย่ำนรก ตก

               ระกำ วิบากกรรม ติดตัว ชั่วกัปกัลป์

               พระจี้กง: วันนี้อาตมาจะนำไปเยี่ยมญาติของเธอ

               ชิวเซิง: งั้นหรือครับ...ก็เยี่ยมซิ

               พระจี้กง: รีบขึ้นดอกบัว ต้องแข่งกับเวลาหน่อย

               ชิวเซิง: ศิษย์พร้อมแล้ว อาจารย์...ไปได้

               พระจี้กง: ถึงแล้ว ชิวเซิง..ลงจากดอกบัวเร็ว

               ชิวเซิง: อาจารย์....เบื้องหน้ามีผู้คนเนืองแน่นกำลังทำ อะไรอยู่ครับ?

               พระจี้กง: พวกเขามาชุมนุมกันที่นี่ เพื่อฟังพระโพธิสัตว์ แสดงธรรม

               ชิวเซิง: ทำไมไม่ไปที่โรงบรรยายธรรมเล่าครับ?

               พระจี้กง: เพราะโรงบรรยายธรรมจุคนได้จำกัด แต่ที่ นี่เป็นที่โล่งกว้างสามารถจุคนได้มากกว่า นั่นหัวหน้าแดนมา แล้ว ชิวเซิง..รีบไปคารวะ

               ชิวเซิง: กระผมชิวเซิงขอคารวะท่านหัวหน้าคือใคร

               หัวหน้า: คุณชิวเชิงลุกขึ้นเถิด เธอดูให้ดีซิ คนข้าง ๆ นี่

               ชิวเซิง: โอ...ที่แท้คือคุณย่านั่นเอง สวัสดีครับคุณย่า

               หญิงชรา: หลานชิวเซิง ที่มีโอกาสได้พบหน้ากันที่นี่ใน วันนี้ ก็ด้วยการอนุเคราะห์ของท่านประธานกวนเธอต้อง ขอบคุณในความเมตตาของท่าน

               ชิวเซิง: ตั้งแต่คุณย่าจากไป จนถึงบัดนี้ได้ 60 ปี แล้ว ช่วงระหว่างเวลาอันยาวนานนี้ ท่านไปอยู่ที่ไหนครับ?

           หญิงชรา: โอ...เมื่อย่าจากโลกนี้ไป เจ้าพระภูมิได้ นำทางไปรายงานตัวที่เมืองยม ตรวจบัญชีพบว่าตอนย่ามี ชีวิตอยู่ได้สร้างบาปบุญถ้ำกึ่งกัน ท่านยมบาลจึงตัดสินให้ย่าไปอยู่ในแดนสามัญชน แต่เมื่อ 3 ปีก่อน เนื่องจากหลานได้ ไปฝึกฝนอบรมธรรมอยู่ในสถานธรรม ได้สร้างกุศลไว้มาก ดังนั้นย่าจึงได้รับการเลื่อนขั้น โดยถูกจัดไปอยู่ฝ่ายวิญญาณ กุศล ได้ฟังพระโพธิสัตว์แสดงธรรมอยู่เสมอ และเมื่อไม่นาน มานี้หลานยังได้ช่วยเหลือกิจกรรมกุศลของสำนักเซิ่งเทียนใน การออกหนังสือธรรมะ และแนะนำผู้คนให้หันมาปฏิบัติธรรม ด้วยแรงกุศลของหลานอันนี้ ช่วยให้ย่าได้ไปบำเพ็ญเพียรต่อที่ศูนย์อบรมธรรม

               พระจี้กง: เอาละ...ชิวเซิงรีบอำลาท่านหัวหน้าและ คุณย่าของเธอ

               ชิวเซิง: ผมขอลาท่านหัวหน้าและคุณย่า ขอให้คุณย่า ถนอมสุขภาพด้วย

               พระจี้กง: นางหวางอย่าได้เสียใจ ขณะนี้ชิวเซิงกำลัง ช่วยพัฒนางานธรรมะที่สำนักเซิ่งเทียน ให้เจริญก้าวหน้า เป็นการสร้างกุศลยิ่งใหญ่ เพียงแต่ท่านบำเพ็ญเพียรด้วยใจ อันสงบ ก็จะช่วยให้ท่านได้มรรคผลอันสูงส่งยิ่งขึ้น

               ชิวเซิง: คิดไม่ถึงว่าวันนี้ จะได้พบกับคุณย่าผู้รักใคร่ เอ็นดูผมอย่างที่สุด

               พระจี้กง: สงบสติอารมณ์ไว้ เราทั้งสองยังมีภาระ สำคัญจะต้องไปที่อื่นอีก รีบขึ้นนั่งดอกบัวเถิด

               ชิวเซิง: ครับ...คิดไม่ถึงว่าการออกหนังสือธรรมะและ การแนะนำคนให้ปฏิบัติธรรมจะมีกุศลแรงเช่นนี้

               พระจี้กง: แน่นอน....อย่างเช่นหนังสือธรรมะอันทรง คุณค่าของสำนักเซิ่งเทียนเหล่านี้ ล้วนแต่สำเร็จเป็นรูปเล่ม ขึ้นได้ก็โดยการเจียรไนกลั่นกรองของเหล่าเทพ พรหม และ การอุทิศแรงกายแรงใจของนายไช่ ผู้เป็นเจ้าสำนัก แม้ต้นทุน จะต่ำแต่ประสิทธิภาพในการโปรดผู้คนนั้นใหญ่หลวงนัก แรง กุศลจึงย่อมประมาณมิได้

               ชิวเซิง: แล้วการแนะนำผู้คนให้หันมาปฏิบัติธรรมล่ะครับ

               พระจี้กง: การแนะนำผู้คนให้หันมาบำเพ็ญธรรมก็ได้ กุศลมากเช่นกัน เพราะฉะนั้นเธออย่าละทิ้งโอกาสอันหายาก เช่นนี้

               ชิวเซิง: ขอรับ

               พระจี้กง: ถึงนรกอเวจีแล้ว ชิวเชิงลืมตาได้หรือนี่

               ชิวเซิง: ต้องพบกับภาวะทั้งเหม็น ทั้งร้อน ทั้งมืดอีกแล้ว

               พระจี้กง: รีบเอา “ยาเม็ดสลายพิษ” นี่กินเข้าไป

               ชิวเซิง: อาจารย์ได้มาจากไหนครับ?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ยาวิเศษอาจารย์เตรียมไว้นานแล้ว

               ชิวเซิง: ผมรู้สึกสบายขึ้นแล้ว

               พระจี้กง: เบื้องหน้านั่นท่านหัวหน้าและพัศดีได้รอคอย อยู่แล้ว เรารีบไปเร็ว

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านหัวหน้า วันนี้ได้มารบ กวนอีกแล้ว สะดวกอีก หวังว่าท่านคงให้คำแนะนำและอำนวยความ

               หัวหน้า: ลุกขึ้นเถิด เชิญเข้าไปพักผ่อนข้างในก่อน

               พระจี้กง: คืนนี้มีเวลาจำกัด อาตมาว่าเราไปสัมภาษณ์ โดยตรงเลยดีกว่า เพื่อไม่ให้เสียเวลา

               หัวหน้า: ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราไปกันเลย

               ชิวเซิง: จะต้องพบกับภาพอันน่าสยดสยองอีกแล้ว

               หัวหน้า: ถึงแล้ว พัศดี...เปิดประตูคุก (ตอนนี้ พระจี้กง ล้วงเอาแก้ววิเศษออกมาพลันสว่างไสวไปทั่ว)

               ชิวเซิง: โอ....พวกนั้นซีดผอมเหมือนผีเสียบไม้ เหลือแต่ หนังหุ้มกระดูก เสื้อผ้าก็ขาดกระรุ่งกระรึ่งน่าสังเวชจริง

               พระจี้กง: พัศดี... นำวิญญาณบาปออกมาคนหนึ่งเพื่อเป็นข้อมูลบันทึกลงในหนังสือ อ้อ...นำฉินก้วยผู้โด่งดังใน ประวัติศาสตร์จีนออกมาก็แล้วกัน

               พัศดี: ครับผม

               ชิวเซิง: คิดไม่ถึงว่า ฉินก้วยขุนนางกังฉินผู้โฉดชั่วก็อยู่ นรกขุมนี้ วันนี้ผมจะขอดูหน้าตาอันแท้จริงของเขาสักที ดูซิว่า ยังสามารถใส่ร้ายคนได้อีกมั้ย

               พัศดี: เรียนท่านจี้กง ได้นำตัวฉินก้วยมาแล้วครับ

               วิญญาณบาป: ท่านจี้กง และท่านผู้นี้โปรดช่วยผมด้วย ผมอยู่ที่นี่ทนไม่ไหวแล้ว พวกท่านรีบช่วยให้ผมออกไปทีเถิด ไม่ว่าจะให้เป็นควายเป็นม้าผมยินยอมทั้งนั้น

               พระจี้กง: ถ้ารู้สำนึกแต่แรก ไฉนต้องเป็นเช่นนี้

               ชิวเซิง: เขาวิงวอนน่าสงสารเช่นนี้ อาจารย์ครับ..ท่านมี ฤทธานุภาพเกรียงไกร น่าจะช่วยเขาออกไปนะ

               พระจี้กง: ศิษย์โง่ ....อย่าพูดเหลวไหล นี่ไม่ใช่หน้าที่ ของเราจะทำลายกฎบัญญัติของเมืองยม อย่างไร โดยพลการได้

               ชิวเซิง: ครับ...ครับ...

               พระจี้กง: เจ้าจงเล่ามาว่าครั้งเป็นมนุษย์ได้ก่อกรรม อะไรไว้บ้าง เพื่อบันทึกลงในหนังสือศักดิ์สิทธิ์เป็นอุทาหรณ์ เตือนสติชาวโลก ถ้าหากหนังสือเล่มนี้โปรดสัตว์ได้ผล สามารถเอากุศลนี้ หักล้างความผิดได้บ้าง

               วิญญาณบาป: ได้ครับ....ผมคือฉินก้วย เป็นอัครเสนาบดีแห่งราชวงศ์ซ้อง (พ.ศ. 1503-1822) เนื่องจากได้ ปรักปรำงักฮุยผู้เป็นขุนนางตงฉิน (ซื่อสัตย์) จึงถูกตัดสินให้มา อยู่นรกขุมนี้กระทั่งบัดนี้ได้หลายร้อยปีแล้ว อยู่ที่นี่ทุกวันต้อง ได้รับความทุกข์ทรมานจากไออากาศร้อน เวลาหิวก็ดื่มน้ำ ผุดที่ออกมาจากใต้ดิน ซึ่งเย็นจัดดุจน้ำแข็ง ต้องได้รับความ ทุกข์ทรมานจากสิ่งแวดล้อมนี้ จนไม่อาจทนต่อไปได้อีกแล้ว จริง ๆ

               พระจี้กง: ใครใช้ให้เจ้าอยากแอบอ้างราชโองการ ใช้ 12 เหรียญทองและปรักปรำคนซื่อสัตย์อย่างงักฮุย อีกอย่าง ตำแหน่งของเจ้าก็สูงสุดยอดอยู่แล้ว ยังไม่รู้จักเพียงพอ จิตใจ เหมือนเดรัจฉานจริง ๆ บัดนี้จงสงบสติอารมณ์ไว้เถิด

               พัศดี: คนผู้นี้ เป็นผู้ที่ถูกนรกขุมต่าง ๆ พิพากษาและรับ โทษทัณฑ์จากขุมอื่น ๆ จนครบกำหนดแล้วจึงได้ถูกส่งต่อมายังนรกอเวจีนี่ ทุก ๆ 10 ปี จะต้องถูกส่งไปเกิดเป็นสัตว์ เดรัจฉาน ถูกแล่ชำแหละเนื้อหนังเป็นลาภปากของผู้คน เพื่อชดใช้บาปกรรม

               พระจี้กง: เอาละ....นำอดอล์ฟ ฮิตเล่อร์ ปีศาจร้ายผู้ ก่อความวุ่นวายแก่โลกขึ้นมาอีกคนซิ

               พัศดี: ครับผม

               ชิวเซิง: โอ...ที่นี่ไม่ใช่สถานที่อยู่ของมนุษย์เลยจริง ๆ ที่อาจารย์ให้ผมกินเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะ “ยาเม็ดสลายพิษ” หมดฤทธิ์แล้ว ขณะนี้ผมเริ่มจะเหงื่อไหลเต็มตัวอีก ผมทนไม่ ไหวแล้วครับ

               พระจี้กง: เนื่องจากที่นี่อยู่ใกล้ใจกลางของชั้นแผ่นดิน ดังนั้นไอร้อนจึงทะลักออกมาไม่ขาดสาย เธอดื่มน้ำทิพย์นี่ เข้าไปซิ

               ชิวเซิง: ดื่มแล้ว...ตอนนี้รู้สึกสบายดีขึ้น ขอบพระคุณ อาจารย์

               ครับ พัศดี: กราบเรียนท่านจี้กง ได้นำตัวฮิตเล่อร์มาแล้ว

               พระจี้กง: ขอให้ท่านหัวหน้าช่วยแปลถึงเรื่องที่คนผู้นี้ ได้ก่อกรรมไว้ครั้งเป็นมนุษย์ และบรรยายสภาพความเป็นอยู่ ของที่นี่ โรครั้งเป็นได้ว่านหัวหน้าช่วยแปลถึงเรื่องที่

              หัวหน้า: ได้ครับ...วิญญาณบาปเล่าว่า “ข้าพเจ้าเติบโต ที่ประเทศเยอรมัน มีนิสัยชอบใช้ความรุนแรงตั้งแต่เด็ก ชอบ เอาแต่ใจตน เรื่องที่ข้าพเจ้าตัดสินใจแล้วผู้อื่นไม่อาจมายับยั้ง ได้ พลเมืองที่อยู่ในความปกครองของข้าพเจ้าเพียงแต่ได้ยิน คำว่าตำรวจลับ “เกสตาโป” ของนาซี ก็กลัวจนตัวสั่น เพราะ การทำงานของพวกนั้นก็คือปฏิบัติการตามล่าสังหาร ตอนมี ชีวิตได้ทำลายล้างชนชาติยิว 5 ล้านกว่าคน จนทำให้ชนชาติยิวเกือบสูญเผ่าพันธุ์ ถือได้ว่าเป็นการฆ่าทำลายล้างครั้งยิ่ง ใหญ่อย่างไม่เคยปรากฏในประวัติศาสตร์มนุษยชาติมาก่อน คิดไม่ถึงว่าเมื่อตายแล้ว จะถูกตัดสินให้ตกนรกอเวจีไม่ได้ผุด ได้เกิดตลอดกาล โอย...อยู่ที่นี่ทุกวัน ได้รับแต่ความทุกข์ ทรมานจากไอร้อน อากาศเหม็น และทั้งมืดมิดสุดทนจริง ๆ บางครั้งเป็นลมสลบไปก็ถูกพวกนิรยบาล ที่ไร้จิตมนุษย์เอา น้ำคืนวิญญาณสาดให้ข้าพเจ้าฟื้นขึ้นอีก ข้าพเจ้าต้องพบกับ คุณสาดให้ ภาวะอันเจ็บปวดแสนสาหัสของการตายแล้วฟื้น ๆ อยู่เช่นนี้ ท่านอาจารย์ครับ โปรดรีบช่วยข้าพเจ้าออกไปจากที่นี่ด้วย เถิด ถ้าข้าพเจ้าประสบความสำเร็จอีกครั้ง จะตอบแทนบุญ คุณท่านอย่างแน่นอน

               พระจี้กง: ไม่ต้องแล้ว หนี้ยังไม่ได้ชดใช้ยังคิดจะ ตอบแทนบุญคุณ นั่นคือ ความเพ้อฝันของคนปัญญาอ่อน โดยแท้

               หัวหน้า: เขาบอกว่าตอบแทนท่านได้แน่นอน

               พระจี้กง: อาตมาคิดว่าโอกาสอันนี้ไม่มีอีกแล้ว

               พัศดี: แต่ชาวโลกจะมีโอกาสอันนี้

               ชิวเซิง: เพราะเหตุใด?

               พัศดี: เพราะวิญญาณตนนี้ พออีกไม่กี่ปีก็ต้องถูกส่งไปเกิดเป็นสัตว์เลี้ยง ให้คนฆ่าชำแหละไม่มีหยุด

               ชิวเซิง: อ๋อ...เช่นนี้เอง

               พระจี้กง: คืนนี้ดึกแล้ว ชิวเซิงรีบอำลาท่านหัวหน้าแดน และพัศดี

               ชิวเซิง: ผมขอลาท่านหัวหน้าและท่านพัศดี

               หัวหน้าและพัศดี: ขอส่งท่านจี้กงและคุณชิวเชิง

               พระจี้กง: ชิวเชิงรีบขึ้นดอกบัวเร็ว

               ชิวเซิง: ศิษย์นั่งเรียบร้อย ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: ถึงสำนักเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัว วิญญาณกลับเข้าร่าง

               เทพดาวหลิว: การลิขิตหนังสือของค่ำคืนนี้แสร็จแล้ว สานุศิษย์ทุกคนคงเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยเมื่อครู่นี้ได้รับการแจ้ง จากเทพเจ้ากวนว่า จะให้บันทึกคนละ 3 กุศล แก่ผู้ปฏิบัติงาน คืนนี้เพื่อเป็นกำลังใจ บัดนี้การประทับทรงลิขิตได้ยุติแล้ว สานุศิษย์ทั้งหลายพักผ่อนได้

ครั้งที่ 5 สัมภาษณ์ลูกทรพีในอเวจี ประทับทรง วันที่ 4 มีนาคม 2527

            เทพดาวหลิว: คืนนี้เป็นวันเกิดของพระกรรมฐานจี้กง คืนนี้เป็นสานุศิษย์ต่างมาเซ่นไหว้ ด้วยความเลื่อมใสศรัทธา รังสีธรรม พวยพุ่งดุจสายรุ้ง คาดว่ากิจกรรมธรรมะของสำนักเซิ่งเทียน ไม่ช้าคงเจริญรุ่งเรื่องไปไกล เช่นนี้จึงไม่เสียแรงที่เหล่าเทพ พรหมได้อุตส่าห์ลงมาเมืองมนุษย์ลิขิตหนังสือขอให้สานุศิษย์ ทั้งหลายจงมานะพยายามต่อไป อย่าย่อท้อ เมื่อใจบุญกุศล เต็มขั้นสมบูรณ์ จักเหลือชื่อไว้ในโลกา เสวยสุขยังแดนสวรรค์

               พระจี้กง: กตัญญู กรรมส่งผล การเลี้ยงบุตร  อันวัวหาย รู้คุณ ทรพี ไม่อบรม ล้อมคอก ธรรมของคน พ่วงติดกาย ขมที่ใคร ออกสายไป

               พระจี้กง: มนุษย์เกิดมาในโลก ควรมีความกตัญญูจึง ไม่เสียแรงเปล่าที่พ่อแม่ได้ชุบเลี้ยงอุ้มชูมา ผู้ใดเนรคุณพ่อแม่ จักมีความผิดข้ออกตัญญู บั้นปลายจักต้องถูกสวรรค์เบื้อง บนลงโทษ เมื่อตายแล้วยังต้องเป็นสมาชิกของนรกอเวจี

               ชิวเซิง: รุนแรงถึงขั้นนั้นเชียวหรือครับ?

               พระจี้กง: แล้วเธอคิดว่าอาจารย์พูดล้อเล่นล่ะซิ

               ชิวเซิง: เปล่าครับ...เพียงแต่คิดว่าความผิดของการ อกตัญญู คงไม่ถึงขั้นต้องตกนรกอเวจี

               พระจี้กง: นั่นต้องแล้วแต่เหตุการณ์ อย่างเช่นบางคน นอกจากไม่เลี้ยงดูพ่อแม่แล้ว ยังด่าทุบตีพ่อแม่อีก พฤติกรรมเช่นนั้นเป็นความผิดขั้นอุกฤษฎ์ ถ้าไม่ส่งไปลงนรก อเวจี จะให้ส่งเขาไปเสวยสุขยังสวรรค์งั้นหรือ?

               ชิวเซิง: ความจริงก็ใช่ อาจารย์พูดมีเหตุผลดี

               พระจี้กง: เอาละ...เรารีบเดินทางกันเถอะ

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อย ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: ระยะนี้อาจารย์สังเกตการประพฤติปฏิบัติ ของเธอ รู้สึกก้าวหน้าขึ้นมาก แต่บางครั้งยังแสดงอาการเย่อหยิ่ง ยังต้องปรับปรุงอีก

               ชิวเซิง: ได้ฟังอาจารย์พูดเช่นนี้ ศิษย์ละอายใจจังต่อไป ผมจะพยามยามฝึกหัดบ่มนิสัยให้เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนอยู่ เสมอ ขอให้อาจารย์หมั่นอบรมชี้แนะด้วย

               พระจี้กง: สาธุ.... “รู้ผิดจักแก้ไขเป็นยอดประเสริฐ” อย่างนี้จึงไม่เสียแรงเปล่า เอาละ...รีบลงจากดอกบัว คอยอยู่แล้ว ในการพร่ำอบรมของอาจารย์ หัวหน้าแดนและพัศดีตั้งแถวรอ

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านหัวหน้าและทุกท่าน

               หัวหน้า: ชิวเซิง ไม่ต้องมากพิธีหรอก

               ชิวเซิง: วันนี้ได้มา รบกวนท่านอีกแล้ว

               หัวหน้า: เป็นภาระหน้าที่ ว่ารบกวนได้อย่างไร เมื่อสามารถเ หนังสือเรื่องนี้เขียนเสร็จ คงสามารถเหนี่ยวรั้งสัตว์โลกผู้ดื้องั้นได้ไม่น้อย

               พระจี้กง: เอาละ...เราเดินพลางคุยพลางก็แล้วกัน

               หัวหน้า: ครับ...เกือบถึงประตูคุกแล้ว (ขณะนี้ หัวหน้า แดนสั่งให้พัศดีเปิดประตูคุก พระจี้กงเอาแก้ววิเศษออกมา ส่อง)

               ชิวเซิง: นั่นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังพิงลูกกรงอยู่ สวม เสื้อผ้าขาด ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีเลือดปนหนองไหลเยิ้มเต็มตัว ลักษณะน่าสะพรึงกลัว

               พระจี้กง: ชิวเซิง...เธอเข้าไปสัมภาษณ์เถิด

               ชิวเซิง: ครับ...ผมจะเข้าไปสัมภาษณ์เดี๋ยวนี้ (วิญญาณ บาปเห็นชิวเซิงไปใกล้อย่างกระทันหัน มีท่าทางหวาดกลัว)

               ชิวเซิง: ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก

               วิญญาณบาป: ท่านเป็นมนุษย์ ทำไมจึงเข้ามาในสถาน ที่ซึ่งมืดมิดไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเช่นนี้

               ชิวเซิง: ผมได้รับเทวโองการให้ลิขิตหนังสือ คุณจะ กรุณาเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้พวกเราฟังบ้างได้ไหม?

               วิญญาณบาป: ไม่มีอะไรน่าเล่าหรอก

               ชิวเซิง: คุณอย่าคิดเช่นนี้ เพียงแต่คุณเล่าถึงสิ่งที่ได้ กระทำให้พวกเราฟัง เพื่อบันทึกลงในหนังสือธรรมะ อัน เป็นการตักเตือน ชี้แนะให้ผู้คนละชั่วทำดี ผมเชื่อว่าหัวหน้า แดนที่นี่คงจะรายงานให้ท่านยมบาล ลดโทษให้แก่คุณได้บ้าง

               วิญญาณบาป: จริงหรือ...งั้นผมจะเล่า แต่ว่าตอนนี้ผม หิวจนไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอยู่แล้ว

               พระจี้กง: จงรีบกลืนยาเม็ดนี้เข้าไป

         วิญญาณบาป: โอ...ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว หวนรำลึกถึงตอน เป็นมนุษย์ ได้อาศัยอยู่ที่ตำบลหนึ่งของภาคใต้ พ่อแม่เป็นคน ร่ำรวยของท้องที่นั้น เนื่องจากผมเป็นลูกคนเดียว ดังนั้นพ่อแม่จึงรักและตามใจตั้งแต่เด็ก เพียงแต่เอ่ยปากก็มีเงินใช้ครั้นได้เงินมาก็ไปมั่วสุมกับพวกเพื่อน ๆ เอาแต่กิน ดื่ม เล่นการ พนัน หาความสุข โดยเฉพาะไปเช่าบ้านอยู่ร่วมกับเพื่อนหญิง หรือเสพยาเสพติด จากวันเป็นเดือน พิษยาเสพติดส่งผลให้ จิตใจเลื่อนลอยท้อแท้ ไม่คิดหาความเจริญก้าวหน้า คุณพ่อก็ยุ่งกับธุรกิจการค้า ส่วนคุณแม่ก็นั่งติดกับโต๊ะไพ่ทั้งวัน ซึ่งมักจะ 2-3 วัน กลับบ้านที เนื่องจากยาเสพติดมี โทษต่อร่างกาย จึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง บ่อย ๆ แต่ยังคงกลับบ้านไปขอเงินเพื่อซื้อยาเสพติดมาเสพ อยู่เสมอ โดยคิดแต่เพียงขอให้ได้มีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ พอ สุขภาพร่างกายจะเป็นอย่างไรไม่เคยสนใจ เป็นอยู่เช่นนี้ ได้ 3 ปี ต่อมาเนื่องจากคุณพ่อถูกเพื่อนล้มแชร์ จึงพลอย ทำให้เป็นภาระ มีหนี้สินท่วมตัว ต่อมาไม่นานบริษัทก็ประสบ กับภาวะล้มละลาย โรงงานที่มีอยู่จำต้องหยุดดำเนินกิจการ เหตุนี้จึงทำให้คุณพ่อคิดมากจนล้มป่วยบ่อย ๆ ส่วนคุณแม่ก็ กลัดกลุ้มเสียใจ วันหนึ่งผมเกิดความกระหายยาเสพติดอย่างรุนแรงแต่ ไม่มีเงินซื้อ จึงรีบขึ้นรถกลับบ้าน หวังจะขอเงินคุณแม่ ๆ เห็น ลักษณะท่าทางของผมก็รู้ว่าติดยาเสพติด ดังนั้นจึงปฏิเสธไม่ ยอมให้เงิน ด้วยเกรงว่าผมจะถลำยิ่งลึก ตอนนั้นเป็นเพราะ ผมเกิดความอยากยาเสพติดอย่างรุนแรง จึงค้นหาเงินตาม ตัวคุณแม่ ๆ ด่าไม่ขาดปากว่าผมเป็นลูกเนรคุณเนื่องจากผม เกิดโทสะชั่ววูบขาดสติยั้งคิด ได้ผลักคุณแม่ล้มลง แล้วแย่งเอาเงินไปซื้อยาเสพติด เมื่อผมกลับมาบ้านอีกครั้ง จึงรู้ว่า คุณแม่ได้เสียชีวิตแล้ว คุณพ่อความจริงป่วยอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเหตุการณ์เช่นนั้นก็ด่าว่าใหญ่ไม่หยุดปาก ปรากฏว่าต่อมาอีก ไม่กี่วัน คุณพ่อก็เสียชีวิตตามไปอีกคน

            ต่อมาวันหนึ่ง ขณะที่ผมอยู่ท่ามกลางการต่อสู้วิวาท ของเพื่อน ๆ ผมได้ถูกคนตีหัวด้านหลัง โชคร้ายจึงต้องตายแต่ ยังวัยรุ่น เมื่อวิญญาณถึงยมโลก ยมบาลไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งให้เจ้าหน้าที่ยมหัวม้าหัววัวลากผมไปโบยเดี๋ยวนั้น 200 ไม้ ก่อนแล้วค่อยพิจารณากัน ได้เห็นคุณพ่อคุณแม่อยู่ข้าง ๆ ซึ่ง ถูกยมบาลตำหนิว่า “เลี้ยงลูกไม่อบรมสั่งสอน เป็นความผิด ของใคร? พวกเจ้าผู้เป็นพ่อแม่ไม่รู้จักปรับปรุงตนให้ดี ควรถูก ลงโทษอันหนักจากนรก” หลังจากนั้นผมก็ถูกนำตัวมาพบ ยมบาลอีก ยมบาลได้ตวาดด้วยเสียงอันดังว่า เจ้าคน อกตัญญูจะต้องให้เจ้าเจอกับรสชาติโทษทัณฑ์ต่าง ๆ ของ นรก เสร็จแล้วจึงจะส่งไปจองจำไว้ที่ขุมอเวจี ไม่ได้ผุดเกิดอีก ตลอดกาล

               ชิวเซิง: ที่แท้เป็นเช่นนี้ ถึงได้ถูกตัดสินให้มาทนทุกข์ที่ นรกอเวจีอยู่ที่นี่ขอให้สามารถสำนึกถึงความผิดในอดีตและ ควรจะรู้ถึงบุญคุณของบิดามารดาที่ได้ชุบเลี้ยงบุตรธิดาด้วย ความยากลำบาก

               พระจี้กง: ชิวเชิงไม่ต้องพูดให้มากความ ตอนมีชีวิตไม่ เชื่อกฎแห่งกรรม ทำแต่ความชั่วช้า ยังสมควรแก่การเห็นใจ อีกหรือ?

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ...เขาก็สำนึกผิดแล้ว ทำไมไม่ให้ โอกาสแก่เขาบ้าง

               พระจี้กง: ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว เอาละ...การทัศนาของคืนวันนี้เอาเท่านี้ก่อน รีบอำลาท่านหัวหน้าแดน

               ชิวเซิง: กระผมขอลาท่านหัวหน้าและทุก ๆท่าน

               หัวหน้า: ขอส่งท่านจี้กงและชิวเชิง

               พระจี้กง: ชิวเซิง....รีบขึ้นดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อย ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: ถึงสำนักเซิ่งเทียนแล้ว

               ชิวเซิง..ลงจากดอกบัว วิญญาณกลับเข้าร่าง 

ครั้งที่ 6 สัมภาษณ์โจรปล้นฆ่าในอเวจี ประทับทรง วันที่ 10 มีนาคม 2527

               เป็นโจรร้าย เที่ยวเบียดเบียน บาปทวี

               งานอาชีพ ตรองให้ดี อย่าได้เขลา อายุคน

               อยู่ดูโลก สักกี่เพลา มนุษย์เรา ล้วนก่อเกิด

               เพราะกรรมนำ

            พระจี้กง: มนุษย์มีอายุยืนยาวเพียงไม่กี่ปี แต่ชาวโลกมักจะห่วงกังวลถึงพันปีข้างหน้า ดังนั้นต่างจึงมุ่งแสวงหาทุก วิถีทางเพื่อให้ได้สุขสบายยาวนาน โดยไม่คำนึงว่าจะเป็นวิธี การทุจริตชั่วช้าผิดมนุษย์ หรือการหลอกต้มคิดมุ่งหวังแต่ เพียงขอให้ได้สิ่งที่ตนปรารถนา โดยเฉพาะมีคนบางจำพวก ถึงกับปล้นสะดม โดยถือว่าเป็นเรื่องสนุกสนานอย่างหนึ่ง หา รู้ไม่ว่าการปล้นสะดม เป็นบาปหนักมีโทษร้ายแรงเพราะ พฤติกรรมเช่นนั้น เป็นการบ่อนทำลายความสงบสุขของ สังคมที่กฎหมายเมืองมนุษย์ไม่อาจละเว้น และบทบัญญัติ เมืองนรกก็ยากจะอภัย

               ชิวเซิง: ได้ยินอาจารย์พูดเช่นนี้ ผมก็รู้ว่าวันนี้ เราคงจะ ไปสัมภาษณ์วิญญาณบาปตนหนึ่ง ที่ครั้งเป็นมนุษย์ได้ ประพฤติตนเป็นโจรปล้นจี้ ซึ่งขณะนี้กำลังทนทุกขเวทนาอยู่ที่นรกอเวจีแล้ว

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ดุจดังมีญาณวิเศษ เธอทายถูกต้อง

               ชิวเซิง: ศิษย์รู้ใจอาจารย์ อาจารย์รู้ใจศิษย์

               พระจี้กง: คิดไม่ถึงว่า เดี๋ยวนี้คำพูดของเธอก็แฝงด้วย ความหมายทางกรรมฐาน

               ชิวเซิง: เพิ่งจะฝึกฝน อาจารย์คงไม่หัวเราะเยาะ

               พระจี้กง: เอาละ...คืนนี้ออกเดินทางเช้าหน่อย อย่าให้ เจ้าหน้าที่ยมต้องรอนาน

               ชิวเซิง: ครับ...สัจจะนี่สำคัญ ศิษย์นั่งดอกบัวเรียบร้อย อาจารย์เดินทางได้แล้วครับ

               พระจี้กง: ตั้งแต่ลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” สานุศิษย์ ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย

               ชิวเซิง: แม้จะเหน็ดเหนื่อย แต่ก็คุ้มค่า

               พระจี้กง: อาตมาไม่ใช่หมายถึงเรื่องนี้

               ชิวเซิง: แล้วอาจารย์หมายถึงอะไรครับ?

               พระจี้กง: เธอไม่เห็นฤา....เดี๋ยวนี้สมาชิกของสำนักเซิ่ง

               ความจริงผู้ที่สามารถฟันฝ่า เทียนเพิ่มจำนวนขึ้นเร็วมาก อุปสรรคมาได้มีเพียงไม่กี่คน ดังนั้นจะดูความสำเร็จของสำ นักเซิ่งเทียน ต้องรอหลังจากนี้อีก 3 ปี จึงจะรู้แน่นอน

               ชิวเซิง: หมายความว่าอย่างไรครับ?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ที่จริงนี่เป็นเพียงประสบการณ์ช่วง หนึ่งเท่านั้น เธอไม่ต้องกังวล เหล่าทวยเทพทั้งหลายจะไม่ แม้ว่ากายเนื้อจะ หยุดส่งเสริมนายไช่เจ้าสำนักหรอก ตรากตรำสักหน่อย แต่อาจารย์เชื่อว่าเขาต้องปฏิบัติตามพระ ราชโองการจนสำเร็จลุล่วงอย่างแน่นอน

               ชิวเซิง: ทราบได้อย่างไรครับ?

               พระจี้กง: ก็เพียงแค่สิ้นปีที่แล้ว ซึ่งเป็นปีแรกที่สำนัก เซิ่งเทียนเปิดสำนักมา ก็สามารถลิขิตหนังสือธรรมะได้ถึง 12 เล่ม นี่ไม่เป็นข้อพิสูจน์ว่าเป็นเพราะพลังส่งเสริมจากเหล่า ทวยเทพดอกหรือ?

               ชิวเซิง: ผมเป็นห่วงว่าพี่ไช่อาจทำไม่สำเร็จ

               พระจี้กง: เธอวางใจเถอะ

               ชิวเซิง: แล้วทำไมเหล่าทวยเทพไม่ส่งเสริมผมมั่งล่ะ?

               พระจี้กง: พลังปณิธานของเธอ ไม่เท่าพลังปณิธานของนายไช่ ฉะนั้นจึงย่อมไม่เหมือนกัน

               ชิวเซิง: ผมเห็นโรงธรรมบางแห่งมีสมาชิกเป็นจำนวน มาก สถานที่ก็ใหญ่โตกว่าผมชักอิจฉา

               พระจี้กง: คิดไม่ถึงว่าเธอก็ยังโง่เขลาเช่นนี้ เธอควรรู้ ว่าบ้านทุกแห่งคือโรงธรรม ดังนั้นการปฏิบัติธรรม คือการ ปฏิบัติในครอบครัวตนเอง เช่น ระหว่างพ่อลูก (กตัญญู) พ่อแม่ของสามีกับสะใภ้ (กตัญญู) สามีกับภรรยา (รักใคร่ ปรองดอง) ระหว่างสะใภ้ด้วยกัน (สามัคคี) และอาจขยายไป ถึงบริษัทโรงงาน สถานที่สาธารณะต่าง ๆ ทุกแห่งหนก็ปฏิบัติ ธรรมได้ทั้งนั้น มิใช่บำเพ็ญธรรมได้เฉพาะที่โรงธรรมเท่านั้น

               ชิวเซิง: ศิษย์เข้าใจแล้ว น่าละอายใจจัง แม้แต่เรื่องนี้ก็ ยังโง่อยู่

               พระจี้กง: เอาละ... วนเวียนอยู่กลางอากาศตั้งนานแล้ว เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ยมจะรอนาน รีบลงไปหาเถอะ

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านหัวหน้าครับ

               หัวหน้า: ตามสบาย เชิญเข้าไปพักผ่อนข้างในก่อน

               พระจี้กง: ไม่ต้องละ....เราตรงไปที่คุกเลยเถอะ

               หัวหน้า: ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราไปกันเลย

               ชิวเซิง: พอมาถึงที่นี่ไม่ทราบเหตุใดจู่ ๆ ขาผมก็เกิดสั่น ขึ้นมาเฉย ๆ

               พระจี้กง: กินยา “สงบจิต” นี่เข้าไป

               ชิวเซิง: ขอบพระคุณอาจารย์ โอ...นั่น....วิญญาณบาป คนนั้น ตาทั้งคู่ดูเหมือนบอดเห็นแต่รูโบ๋ลึก ที่หางตามีน้ำ เหลืองไหลออกมาเป็นหยด ๆ ดูน่าสะพรึงกลัว ผมไม่กล้าดู

               พระจี้กง: มีอะไรน่ากลัว ตอนนี้เธอก็ลองทำใจให้กล้า หาญเข้าซิ

               ชิวเซิง: ครับ..ผมจะลองทำใจกล้าเข้าไปสัมภาษณ์เขา นี่คุณ...เหตุใดคุณจึงตัวสั่นไปหมด ปากก็ยังร้องโอดโอยไม่ หยุด เหมือนกับคนที่พยายามดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้ายก่อน สิ้นใจ เห็นลักษณะท่าทางของคุณ ผมก็ยังขนลุกซู่ไปทั้งตัว คุณบอกผมได้ไหมว่า เพราะเหตุใดจึงต้องรับผลกรรมเช่นนี้

               วิญญาณบาป: โอย....ท่าน...นักบุญคนนี้...โปรดรีบ.. ช่วย...ผมที...ผม...ทนไม่ไหวแล้ว

               พระจี้กง: ชิวเซิง ....เอายา “สงบจิต” เม็ดนี้ให้เขากินซิ

               ชิวเซิง: ได้ครับ...นี่คุณ...รีบเอายาเม็ดนี้กินเข้าไป

               วิญญาณบาป: ขอบ...คุณ โอ..ตอนนี้...ดีขึ้นแล้ว

               พระจี้กง: เดี๋ยว..อาจารย์จะเพิ่มพลังให้เขาหน่อย

               วิญญาณบาป: ขอบคุณพวกท่าน ๆ เป็นคนใจบุญจริง ๆ

               ชิวเซิง: คุณรีบเล่าถึงกรรมที่ได้ก่อเมื่อครั้งเป็นมนุษย์

               วิญญาณบาป: คิดถึงตอนผมเป็นมนุษย์ เป็นคนที่ทำ แต่ความชั่วร้าย ยังจะพูดถึงสิ่งเหล่านั้นทำไมอีก

               ชิวเซิง: คุณยังไม่เข้าใจ ที่พวกเรามาในวันนี้ ก็เพื่อการ ลิขิตหนังสือเพียงแต่คุณเล่าสิ่งที่ได้กระทำเมื่อครั้งเป็นมนุษย์ บันทึกลงในหนังสือธรรมะ อันเป็นอุทาหรณ์เตือนสติเหนี่ยว รั้งจิตใจผู้คน ก็อาจจะลดความทุกข์ทรมานของคุณลงได้

               วิญญาณบาป: ถ้าได้เช่นนั้น ผมก็ยินดีเล่า ผมเกิดสมัยราชวงศ์หมิง (พ.ศ. 1911 – 2187) เป็นลูกคนเดียวของตระกูล ปกติเอาแต่เที่ยวเตร่ขี้เกียจทำการงาน วัน ๆ คิดแต่เรื่องการ พนัน กินดื่ม หาความสุข ต่อมาได้ร่วมกับพวกนักเลงหัวไม้ตั้ง เป็นชุมโจรบนเขา กลุ่มของพวกเราอาศัยกำลังวังชาแข็งแรง ปฏิบัติการปล้นฆ่า วางเพลิง ประพฤติแต่ความชั่วช้า ถ้าพบผู้ ใดบังอาจขัดขวางพวกเรา ก็จะเข่นฆ่าไม่เลือกหน้า ถ้าพบ หญิงสาวสวย ก็จะจับตัวนำไปที่ชุมโจรบนเขา ให้หมู่พี่น้อง ของเราผลัดกันข่มขืน ถ้ารายไหนขัดขืนไม่ยินยอมโดยดี เราก็ จะจับบีบคอจนตายคามือ

               ชิวเซิง: โอ....เป็นเรื่องน่าหวาดเสียวตื่นเต้นจริง ถาม จริง ๆ เถอะ โหดเหี้ยมอย่างนั้นจริง ๆ หรือ?

               วิญญาณบาป: เรื่องที่ผมเล่ามานี้เป็นความจริงทุกอย่าง

               ชิวเซิง: แล้วตอนมีชีวิตเคยได้รับกรรมสนองบ้างไหม?

               วิญญาณบาป: เคยครับ...เนื่องจากพวกเราป่าเถื่อน ผิดมนุษย์มนา แต่ละคนเหี้ยมโหดสุดจะเปรียบ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ณ ที่ชุมโจรบนเขา พวกเราได้ดื่มสุรากันจนเมามายขาดสติได้ เกิดการทะเลาะวิวาทเข่นฆ่ากันเอง ผมได้ตายด้วยคมมีดดาบ ในท่ามกลางชุลมุนวุ่นวายนั้นเอง คาดคิดไม่ถึงว่าเมื่อตาย แล้วต้องไปรับโทษหนักต่าง ๆ จากเมืองนรก ทารุณป่าเถื่อน จริง ๆ เมื่อถูกลงโทษทัณฑ์ต่าง ๆ จนครบกำหนดแล้ว ยังได้ นำตัวผมมาจองจำไว้ที่นรกอเวจีแห่งนี้

               ชิวเซิง: แล้วทำไมตาทั้งคู่จึงโบ๋ลึกเช่นนี้?

               วิญญาณบาป: เนื่องจากผมไม่กล้านอนหลับ

               ชิวเซิง: เพราะเหตุใด

               วิญญาณบาป: เพราะว่าพอผมหลับตา ก็จะปรากฏภาพหลอนของคนที่เคยถูกผมฆ่า หรือข่มขืนจนตายลอยมา อยู่เบื้องหน้า บางทีก็เป็นภาพใบหน้าอันขาวซีด บางทีเป็น ภาพมีเลือดเปรอะเต็มตัว บางทีก็เป็นภาพแลบลิ้นอันเล็กยาว หรือยื่นมือที่มีปลายเล็บอันแหลมคม มาทวงขอชีวิตคืนกับผม ทำให้ผมตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อไปหมด

               ชิวเซิง: โอช่างน่ากลัว

               พระจี้กง: เอาละ..นี่ก็ดึกมากแล้ว วันนี้เอาเพียงเท่านี้ ก่อน รีบอำลาท่านหัวหน้าแดน

               ชิวเซิง: ผมขอลาท่านหัวหน้าก่อน

               หัวหน้า: ขอส่งท่านจี้กงและชิวเชิง

               พระจี้กง: ชิวเซิงรีบขึ้นดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมขึ้นนั่งเรียบร้อย ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: ถึงสำนักเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัว วิญญาณกลับเข้าร่าง 

ครั้งที่ 7 สัมภาษณ์แพทย์ทหารญี่ปุ่นในอเวจี พระจี้กงประทับทรง วันที่ 14 มีนาคม 2527

               ชีวิตคน ดุจแมลง เร่งบำเพ็ญ พึงละเว้น

               มิจฉากาม อกุศล ย้อนหลังดู อดีต วีรชน

               ล้วนพลีตน แม้ตัวตาย แต่ชื่องาม

          พระจี้กง: ชีวิตคนเราดุจความฝัน เปรียบเสมือนการแสดงละคร ถ้าหากไม่รักถนอมจิตวิญญาณอันอมตะของตน มุ่งแต่แสวงหาความสุขสบายจากวัตถุธาตุนอกกาย จน ตนเองต้องตกสู่ห้วงเหวลึก เป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง ทว่าสัตว์โลกก็ยังเห็นกงจักรเป็นดอกบัวอยู่นั่นเอง ทั้ง ๆ ที่รู้ก็ ยังเจตนาประพฤติ ดังนั้นเมื่อทำผิดแล้วมาคิดเสียใจทีหลัง ก็ อาจสายเกินไปเสียแล้ว การตั้งสำนักทรงโปรดสัตว์โลกในทุก วันนี้ จุดมุ่งหมายเพื่อจะตักเตือน ชี้แนะและเหนี่ยวรั้งจิตใจ ผู้คนไม่ให้ก่อกรรมชั่ว จนทำให้เสียอนาคต ซึ่งเป็นการให้โทษ แก่ตนเองและผู้อื่น

               ชิวเซิง: อาจารย์พูดถูกต้องที่สุด สมัยนี้วิทยาการต่าง ๆ เจริญก้าวหน้า แต่ศีลธรรมจรรยากลับเสื่อมลง ทุกคนคิดถึง แต่ผลประโยชน์และความอยู่รอดของตนเอง ไม่สนใจถึงผล ร้ายที่จะติดตามมา

               พระจี้กง: ที่เธอพูดก็ถูก ถ้าทุกคนมุ่งแต่แสวงหา ประโยชน์ตน โดยไม่คำนึงถึงสิทธิของผู้อื่น ๆ สังคมคงจะ ปรากฏสภาพการณ์แห่งความเลวร้ายจนน่าหวาดผวาเป็นแน่ ชิวเซิง..เธอรู้ไหมว่าที่ทุกวันนี้ เกาะไต้หวันร่มเย็นสงบสุขเช่นนี้ เป็นเพราะสิ่งใด ?

               ชิวเซิง: ผมไม่ทราบ เพราะอะไรหรือครับ?

         พระจี้กง: ก็เพราะมีหนังสือธรรมะแพร่หลายไปทั่วอย่างต่อเนื่อง และได้มีการจัดตั้งสถานธรรมขึ้นอย่างดาษดื่น บุคคลเหล่านี้ได้อุทิศตน เพื่อช่วยฟื้นฟูวัฒนธรรมอันดีงาม อย่างเช่น นายไช่เจ้าสำนัก ก็เป็นบุคคลประเภทดังกล่าว ดู หน้าตาภายนอกของเขาแม้จะเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ทว่า ตั้งแต่เขาได้ตั้งสัตย์ปณิธานแล้วในส่วนลึกของดวงจิต เขาได้ อุทิศตนเพื่อเพื่อนร่วมโลกมาแล้วไม่น้อย และทุกวันนี้เขาก็ยัง รับภาระในการทรงเจ้าถึง 2 สำนักอย่างทุ่มเทชีวิตจิตใจ แต่ ยังมีคนบางกลุ่มหัวเราะเยาะเขาว่า ไม่ประมาณตนหาว่าหลง งมงาย ปรามาสว่าเขาด้อยภูมิปัญญา ไม่มีทางรับภาระอัน หนักอึ้งนี้ได้ วิพากษ์วิจารณ์เขาต่าง ๆ ทว่า นายไช่ก็หาหวั่น ไหวหรือใส่ใจกับการถากถางเหล่านี้ไม่ จนที่สุดก็สามารถจัด ตั้งสำนักเซิ่งเทียนขึ้นมาได้สำเร็จ

               ชิวเซิง: เรื่องนี้ผมก็พอรู้ อันที่จริงการประกอบกิจกรรม ทางธรรมะยากลำบากกว่าการเปิดร้านขายของมากนัก ทำการค้ายังมีเวลาว่างสำหรับพักผ่อน คน ส่วนผู้ทำกิจกรรม ธรรมะ เรื่องครอบครัวจะต้องปล่อยวางหมด ซึ่งเรื่องนี้ผมยัง ต้องฝึกฝนอีกมาก

            พระจี้กง: แต่ก็ไม่เลวนัก การที่ผู้อื่นโจมตีนี้กลับเป็นการหล่อหลอมเขาให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น มีสมาธิจิตยิ่งขึ้น อัน น้ำขมนั้นเมื่อกินบ่อยครั้ง รสขมย่อมจะชาชินไปเอง แบบเดียว กับการกินน้ำแกงมะระ หรือกินยาหม้อขม แม้ตอนเข้าปากจะ ขม แต่หลังจากนั้นกลับตรงข้าม คือยังมีกลิ่นเย็นหวานฉ่ำ เหลือค้างอยู่ในปาก

               ชิวเซิง: ฮ่าฮ่า ....ความจริงก็ใช่ อาจารย์เปรียบเทียบได้ เยี่ยมมาก ผมคิดว่าพี่ไช่ก็คงเข้าใจหลักการข้อนี้ มิเช่นนั้นเขา คงไม่อาจอดทนต่อการวิพากษ์วิจารณ์เช่นนั้นได้

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า...เรื่องนี้ยังพูดยาก บางครั้งอาตมาเห็น นายไช่เป็นคนไม่ชอบเปิดเผยความขมขื่นของตนเอง เพราะเขา กลัวจะมีผลกระทบถึงความเชื่อมั่นศรัทธาของพวกเธอ ผู้ ปฏิบัติธรรม ดังนั้นเขาจึงได้แต่อดทน โดยตนเองยอมเสพน้ำ ขมแต่เพียงผู้เดียว ส่วนน้ำอมฤตแบ่งปันให้ผู้อื่นได้ร่วมเสพ

               ชิวเซิง: แบบนี้ไม่เป็นการ อยุติธรรมหรือครับ?

               พระจี้กง: ผู้แบกภาระใหญ่ก็ต้องเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้เธอมิต้องกังวล กังวลไปก็ไร้ประโยชน์

               ชิวเซิง: ครับ

               พระจี้กง: เวลาไม่คอยท่า เราออกเดินทางกันเถอะ

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้

               พระจี้กง: ถึงแล้ว....ชิวเซิงรีบลงจากดอกบัวเร็ว นั่น หัวหน้าแดน ได้รอคอยอยู่แล้ว

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านหัวหน้า

               หัวหน้า: ตามสบาย เชิญเข้าไปนั่งข้างในก่อน

               พระจี้กง: เวลามีจำกัดเราตรงไปที่หมายกันเลยดีกว่า

               หัวหน้า: ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราไปด้วยกันเลย

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ...ที่นี่บรรยากาศยมภูมิแรงเหลือเกิน ขาของผมชาไปหมดแล้วครับ

               พระจี้กง: ไม่เอาไหนเลย รีบกินยาสงบจิตนี้เข้าไปซิ

             ชิวเซิง: ขอบพระคุณอาจารย์ หลังจากกินยาสงบจิตแล้ว ตอนนี้อาการดีขึ้นแล้วครับ โอ....อาจารย์ครับ ดูคนข้าง หน้านั่นซิ มีหนอนยั้วเยี้ยเต็มตัวไปหมด เนื้อหนังก็แตก เป็นแผลเน่าเปื่อย มีน้ำเหลืองไหลเยิ้มออกมาจากตัว พร้อมทั้ง ตับไตไส้พุงบางส่วนทะลักออกมานอกเนื้อ และมีแมลงวัน ขนาดยักษ์มากมายบินวนเวียนอยู่รอบตัว เห็นแล้วขนลุกน่า สะพรึงกลัว

               พระจี้กง: ชิวเซิง...เธอไม่ต้องกลัวหนอนและแมลงวัน พวกนี้ ก่อตัวและแปรสภาพมาจาก “ธาตุยม” ซึ่งจะดูดกิน เลือดเนื้อของผู้ไร้ซึ่งจิตมนุษย์โดยเฉพาะ มันไม่ทำอันตราย เธอหรอก

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ...คนผู้นี้ได้สร้างบาปกรรมร้ายแรงอะไรหรือครับ? จึงได้มีสภาพเช่นนี้

               พระจี้กง: เดี๋ยว...อาจารย์จะเสกน้ำมนต์ช่วยให้ สติสัมปชัญญะเขากลับคืนมา แล้วค่อยว่ากัน

               ชิวเซิง: น้ำมนต์วิเศษจริง ๆ เพียงครู่เดียวหนอนและ แมลงวันก็หายไปหมด...นี่คุณ ผมคือชิวเชิงคนทรงแห่งสำนัก เซิ่งเทียน ได้รับเทวโองการให้ลิขิตหนังสือเรื่อง “ท่องอเวจี” ที่คุณต้องได้รับผลกรรมสนองด้วยความทุกข์ทรมานเช่นนี้ แท้จริงตอนเป็นมนุษย์คุณได้ทำความชั่วอะไรไว้หรือ?

               วิญญาณบาป: ผมไม่ได้กินอาหารเป็นเวลานานแล้ว ท่านให้อาหารผมกินก่อนซิ แล้วผมจึงจะบอกท่าน

               พระจี้กง: จงกินยาเม็ดนี้เข้าไป แล้วเธอก็จะหายหิว

               วิญญาณบาป: วิเศษจริง ขอบคุณพวกท่านมาก แต่ว่า เมื่อผมเล่าเรื่องราวความอัปยศต่าง ๆ ครั้งเป็นมนุษย์ให้ฟัง แล้วพวกท่านช่วยปล่อยผมไปได้ไหม?

               พระจี้กง: คงทำไม่ได้

               วิญญาณบาป: งั้นผมไม่เล่าละ

               หัวหน้า: บังอาจ เจ้ารู้มั้ยว่าท่านผู้นี้คือใคร?

               วิญญาณบาป: เป็นใครก็เหมือนกัน

               พระจี้กง: ตอนเป็นมนุษย์เจ้าฆ่าชาวจีนจำนวนไม่น้อย คาดไม่ถึงว่าตายแล้วยังก้าวร้าวเช่นนี้อีก

               ชิวเซิง: ร้ายกาจน่าดู

               หัวหน้า: เจ้าหน้าที่จัดการโบย 100 ทีก่อนแล้วค่อยว่ากัน

               ชิวเซิง: ผลของการปากแข็ง จึงต้องลงเอยเช่นนี้

               เจ้าหน้าที่: ได้โบยครบ 100 ทีแล้วครับ

               วิญญาณบาป: โอย...โอย....อยู่ที่นี่ทรมานเหลือเกินผม ทนไม่ไหวแล้ว

               พระจี้กง: ยามเป็นมนุษย์เจ้าทำร้ายผู้อื่น แล้วผู้อื่นทนไหวมั้ย? จงรีบเล่ามาเพื่อให้พ้นจากการถูกโบยอีก

               วิญญาณบาป: ครับ...ตอนเป็นมนุษย์ ผมเป็นเจ้าหน้าที่แพทย์ทหารชั้นสูงของญี่ปุ่น ตอนสมัยสงครามโลกครั้ง ที่ 2 เพราะคิดจะเผด็จศึกประเทศจีนโดยเร็ว ดังนั้นผมจึง เสนอให้ใช้อาวุธเชื้อโรค เพื่อบรรลุเป้าหมายในการยึดครอง ดินแดนประเทศจีน ดังนั้นพวกเรากลุ่มเจ้าหน้าที่แพทย์ผู้ เหี้ยมโหดจึงได้ทำการศึกษาค้นคว้าวิจัยเชื้อโรคต่าง ๆ อย่าง ลับ ๆ ในระหว่างการวิจัย พวกเราได้จับชาวจีนเป็นจำนวนมากมาเป็นเครื่องทดลอง โดยตอนแรกให้การเลี้ยงดูด้วย อาหารชั้นดี จนทุกคนอ้วนท้วนสมบูณ์ จากนั้นก็เอาเชื้อโรค ฉีดเข้าไปในตัว แล้วคอยดูสภาพการเริ่มเน่าเปื่อยของ ร่างกาย แล้วก็ทดลองวิจัยเคมีที่มีพิษรุนแรงกว่า เพื่อให้ ความเน่าเปื่อยของร่างกายเขาเหล่านั้น เพิ่มระดับเร็วยิ่งขึ้น ชาวจีนที่จับมารุ่นนี้พวกเราเรียกตามรหัสว่า “ไม้กลม” พวก ที่ร่วมวิจัยค้นคว้ากันในขณะนั้น อาจพูดได้ว่าแต่ละคนล้วน แต่ไร้จิตใจของความเป็นมนุษย์ ไม่ได้ถือว่า ชาวจีนที่จับมา เป็นคน และไม่ได้สนใจความเจ็บปวดทรมานของพวกเขาเลย ใจจดจ่อมุ่งแต่ให้งานวิจัยบรรลุผลสำเร็จ คาดคิดไม่ถึงว่า ความฝันจะพังทลายประเทศญี่ปุ่นต้องพ่ายแพ้สงคราม และ ยอมจำนน เนื่องจากพวกเราเกรงว่า ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ออกไปอาจถูกชาวโลกประณามว่ากระทำโหดร้ายทารุณ ไร้มนุษยธรรม ดังนั้นจึงได้ระเบิดศูนย์วิจัยทั้งศูนย์ จนแหลกละเอียดไปพร้อมกับชาวจีนเหล่านั้นด้วย

               ต่อมาผมได้กลับสู่ประเทศญี่ปุ่น ได้เกิดป่วยเป็นโรค ประหลาดชนิดหนึ่ง มีอาการเจ็บปวดรุนแรง และบวมทั่วทั้ง ตัว และเนื่องจากผมไม่อาจทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด นี้ได้ จึงคว้านท้องฮาราคีรี เดิมทีคิดว่าการทำเช่นนั้นสามารถ หนีพ้นจากความทุข์ทรมานโดยเร็ว คิดไม่ถึงว่าพอตายแล้ว ถูกยมทูตกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเหี้ยมโหดยิ่งกว่าพวกเราเสียอีก ใช้โซ่ ตรวนล่ามมือล่ามเท้าของผมกุมตัวไปเมืองนรก ซึ่งได้ถูกท่าน ยมบาลด่าประณาม และตำหนิอย่างรุนแรง และยังต้องไปรับ โทษทัณฑ์จากนรกขุมต่าง ๆ จนเมื่อเร็ว ๆ นี้เอง ถึงได้ถูกส่งมาที่นรกอเวจีทุก ๆ วันต้องถูกดูดกินเลือดเนื้อจากพวก หนอนและแมลงวัน เจ็บปวดจนวิญญาณไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตายแล้วก็ฟื้น ๆ อยู่เช่นนี้ โอย...ทุกข์ทรมานเหลือเกิน

               ชิวเซิง: แล้วแมลงวันพวกนี้ไล่ไม่ไปดอกหรือ?

               วิญญาณบาป: ถ้าไล่ไปได้เราก็ไล่ไปนานแล้ว ก็เพราะ ไล่ไม่ไปนะซิ ผมจึงว่าอยากจะตายเสียยังดีกว่า แต่ก็ตายไม่ ได้สักที พระคุณเจ้าท่านนี้รีบ ๆ ช่วยผมทีเถอะ ผมทนไม่ไหว แล้วจริง ๆ

               หัวหน้า: ทำกรรมใดไว้ก็ต้องรับกรรมนั้น ใครก็ช่วยเจ้าไม่ได้ เจ้าอยู่ที่นี่ก้มหน้ารับกรรมไปเถิด

               วิญญาณบาป: ฮือฮือ....พวกท่านก็ช่างไร้น้ำใจเสียจริง

               หัวหน้า: ถ้าเจ้าพูดอีกคำ ข้าจะสั่งให้เจ้าหน้าที่จัดการ โบยเจ้าอีก 100 ที

               ชิวเซิง: สภาพเช่นนี้น่าเวทนาจริง ๆ

               พระจี้กง: น้ำมนต์ที่ให้เขาเมื่อครู่นี้ จะสามารถลด ความเจ็บปวดทรมานไปได้อีกหลายวัน

               ชิวเซิง: อิทธิฤทธิ์ของอาจารย์ช่างเกรียงไกรจริงไฉนไม่ให้ผมมั่ง

               พระจี้กง: ถ้าเช่นนั้นเธอก็ไม่ต้องมาเป็นศิษย์อาจารย์กัน

               ชิวเซิง: ทำไมครับ?

               พระจี้กง: ผู้ที่จะมาเป็นศิษย์ของอาตมา ก็ต้องเสพทุกข์ก่อน แล้วจึงเสพสุขทีหลัง มิใช่มุ่งแต่แสวงหาความสุขชั่วครู่ ชั่วยาม

               ชิวเซิง: อาจารย์พูดมีเหตุผลดี ศิษย์ละโมบเกินไปหน่อย ต่อไปคงต้องปรับปรุงตัวใหม่

               พระจี้กง: เอาละ....วันนี้ดึกมากแล้ว เรากลับกันเถอะ รีบอำลาหัวหน้าแดน

               ชิวเซิง: ผมขอลาท่านหัวหน้าครับ

               หัวหน้า: ขอส่งท่านจี้กงและคุณชิวเชิง

               พระจี้กง: นั่งดอกบัวให้มั่นคง เตรียมเดินทาง

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนักเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 8 สัมภาษณ์พ่อค้าขายคนในอเวจี พระจี้กงประทับทรง วันที่ 24 มีนาคม 2527

               การล่อลวง หญิงบ้านนอก เป็นสินค้า

               ประหนึ่งฆ่า อนาคต ของหญิงสาว กรรมดีชั่ว

               ย่อมส่งผล มิผิดเงา อยู่ที่เช้า หรือสาย บ่ พ้นเอย

               พระจี้กง: จิตใจคนนั้นช่างน่ากลัว มีทุกรูปแบบ มี กระทั่งคนที่มุ่งหวังเพียงเพื่อบรรลุตัณหาของตน ถึงกับค้าขายมนุษย์ โดยล่อลวงเด็กสาวผู้รู้ไม่เท่าทันส่งเข้าซ่องโสเภณีเพื่อสนองกามตัณหาผู้อื่น โดยหวังได้ทรัพย์อันไม่ชอบธรรม

               ชิวเซิง: คืนนี้อาจารย์ดูเหมือนกำลังพูดถึงเรื่องการค้าขายขาอ่อน

               พระจี้กง: ชิวเชิงทายถูกแล้ว การค้าขายมนุษย์เป็นเรื่องที่ทำให้ผู้เป็นพ่อแม่ปวดร้าวหัวใจที่สุด คืนนี้เราจะไปชม ดูสภาพของคนที่เคยล่อลวงหญิงสาวไปขายซ่องพวกนี้ ชิวเซิงรีบขึ้นดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้

               พระจี้กง: ถึงแล้ว ชิวเชิงรีบลง

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ ไฉนจึงพาผมมาที่นี่ เบื้องหน้า เห็นแต่หุบเขาโล่งกว้างสุดสายตาเท่านั้น ไร้ร่องรอยสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่เลย รู้สึกเงียบวังเวงอย่างไรชอบกล เหมือนกับ ป่าช้าตอนเที่ยงคืนไม่มีผิด

               พระจี้กง: ชิวเซิง...เธอคิดมากไปแล้ว ป่าช้าตอนเที่ยง คืนอะไรกัน หรือว่าเคยไปเดินเล่นแถวป่าช้าตอนเที่ยงคืน

               ชิวเซิง: นั่นเป็นเรื่องสมัยผมยังเด็ก ครั้งหนึ่งเคยติดตามคุณพ่อเดินผ่านป่าช้าที่รกร้างแห่งหนึ่ง เพียงแค่ได้ยินเสียงกิ่งไม้ใบไม้ไหว ผมก็สะดุ้งตกใจกลัวแล้ว

               พระจี้กง: แล้ววันนี้กลัวอีกมั้ย ?

               ชิวเซิง: มีอาจารย์อยู่ข้าง ๆ ไม่มีอะไรต้องกลัวอีก

               พระจี้กง: เอาละ...นรกขุมนี้จัดตั้งขึ้นสำหรับนักโทษอีกแบบหนึ่งโดยเฉพาะ ซึ่งเดี๋ยวก็รู้เอง

               ชิวเซิง: อ๋อ (ขณะนี้ได้ยินเสียงร้องอันโหยหวนแว่วมาแต่ไกล)

               พระจี้กง: ชิวเซิง....เธอดูนั่นซิ มีวิญญาณบาปตนหนึ่ง กำลังคืบคลานมาแล้ว

               ชิวเซิง: วิญญาณคนนี้ผอมโซเหมือนผีเสียบไม้ นัยน์ตาถลนออกมานอกเบ้า ดูคล้ายคนบ้า ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าก็ ขาดกระรุ่งกระรึ่ง น่าเวทนายิ่งกว่าขอทานในเมืองมนุษย์ซะอีก ผมพอดีมีเงินติดตัวอยู่ 200 หยวน ให้ทานเขาก็แล้วกันนะครับ

               พระจี้กง: ชิวเซิง...การที่เธอมีเมตตาจิตนั้นก็ดีอยู่ ทว่า ให้เงินทองเขาก็ไร้ประโยชน์ เขาจะไปซื้อหาอะไรได้ที่ไหนกัน

               ชิวเซิง: นั่นซิครับ ถ้าหากให้เป็นของกิน ดูจะเหมาะกว่า

               พระจี้กง: ชิวเซิงไม่ต้องหรอก อาจารย์จะเสกน้ำมนต์ให้เขาสักหน่อย สติสัมปชัญญะก็จะกลับคืนมา

               วิญญาณบาป: ขอบใจพระคุณเจ้า ผมหิวจนยืนไม่ไหวอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าพอได้กินน้ำมนต์ของท่าน สติก็ดีขึ้นทันที

               ชิวเซิง: นี่คุณ...ผู้ที่ช่วยคุณก็คือท่านพระอาจารย์จี้กง คุณรีบคารวะขอบคุณท่านซิ

               วิญญาณบาป: ขอบคุณท่านพระจี้กงที่ให้ความเมตตา ท่านโปรดพาผมออกไปจากที่นี่ได้ไหมครับ?

               พระจี้กง: เธอยังชดใช้กรรมไม่หมด อาตมาจะพาเธอไปโดยพลการได้อย่างไร?

               วิญญาณบาป: ขอแต่เพียงให้ท่านพาผมไปจากที่นี่ได้เท่านั้น จะให้ผมเป็นควายเป็นม้า ผมยอมทั้งนั้น

               พระจี้กง: อาตมาไม่ได้ใช้ทั้งควายและม้า

               ชิวเซิง: ประหลาดแท้วิญญาณบาปที่มาถึงอเวจี ต่างก็ไม่อยากเป็นคน แต่อยากเป็นควายเป็นม้ากัน

               พระจี้กง: พวกเขาเหลือแต่คุณสมบัติของควายและม้า ดังนั้นจึงพูดเช่นนี้

               ชิวเซิง: นั่นซิครับ

               พระจี้กง: เอาละ...เธอสัมภาษณ์เขาได้แล้ว

               ชิวเซิง: นี่คุณ.....ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ละ?

               วิญญาณบาป: ผมถูกส่งมาอยู่ที่หุบเขานี้นานแล้ว สถานที่แห่งนี้แห้งแล้งกันดารมาก นอกจากผมแล้วไม่มีใครอื่นอีกเลย ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ความเป็นอยู่เช่นนี้น่าสะพรึงกลัวจริง ๆ พวกท่านผู้มีเมตตาจิต โปรดรีบช่วยผมให้ได้ออกไปจากที่นี่เถิดครับ

               ชิวเชิง: เรื่องนี้ผมทำไม่ได้ แต่ถ้าคุณเล่าความจริงถึงสิ่งที่ได้กระทำครั้งเป็นมนุษย์ให้เราฟัง เชื่อว่าพระอาจารย์จี้กงคง สามารถเรียนท่านยมบาลให้ลดโทษคุณเบาบางลงได้บ้าง

               วิญญาณบาป: ขอแต่เพียงช่วยให้ผมได้หลุดพ้นออกไปจากหุบเขาแห่งนี้ ไม่ว่าจะให้ทำอะไรผมยินดีทั้งนั้น

               ชิวเซิง: งั้นเธอก็รีบเล่ามาซิ

               วิญญาณบาป: ครับ...ตอนเป็นมนุษย์ ผมเป็นคนเกียจคร้าน เอาแต่กินและเที่ยวเตร่สำมะเลเทเมา โดยมักจะไปหาความสุขที่ซ่องนางโลมอยู่เสมอ ดังนั้นจึงได้รู้จักมักคุ้นกับพวกพ่อเล้าเจ้าของช่อง โดยเฉพาะพ่อเล้าพวกนี้มักจะใช้เงินก้อนโตมาเป็นเหยื่อล่อชักจูงให้ผมไปชนบทหรือถิ่นชาวเขา ล่อลวงเด็กสาวผู้รู้เท่าไม่ถึงการณ์มาเป็นหญิงบริการในซ่อง เนื่องจากผมได้รับผลประโยชน์มาก จากการหลงเชื่อนี้จึงได้ตกลงรับงานนี้ ดังนั้นผมจึงได้ไปตามชนบทหรือถิ่นที่อยู่ของพวกชาวเขา ไปชักชวนเด็กสาวพวกที่ใฝ่ฝันอยากจะไปอยู่ในเมืองโดยการหลอกว่าจะหางานดี ๆ ให้ทำ เมื่อหลอก พามาถึงในเมืองแล้ว ก็นำไปขายตามแหล่งโลกีย์ด้วยสนนราคารายละเป็นเงินหมื่น เงินที่ได้รับมาล้วนแต่ถูกนำไปใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย ทางสุรานารีและการพนันจนหมดสิ้น ความคิดของผมนั้น งานแบบนี้ได้เงินคล่องคราวละจำนวนมาก จึงไม่ยอมเลิกรา ยังคงใช้วิธีการเก่า ๆ ไปล่อลวงครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งหนึ่งเมื่อผมได้เงินก้อนใหญ่มา ก็ไป ภัตตาคารกินดื่มสุราอาหารจนเมามาย ปรากกฏว่าขณะที่กำลังเดินโซเซจะข้ามสี่แยกอยู่นั้น เนื่องจากเมาประสาทสัมผัสช้าเพียงเผลอสติไปชั่วขณะเดียวเท่านั้น ต่อเมื่อรู้สึกตัว ว่ามีรถยนต์แล่นมาถึงตัว บัดดล...ผมก็ล้มกลิ้งลงไปนอนจมกองเลือดเสียแล้ว และที่ตายของผมก็คือสถานที่ตรงนั้น นั่นเอง

               เมื่อตายแล้วยมทูตขาวดำได้จับตัวผมไปที่เมืองนรก เพื่อรับการพิจารณาตัดสินจากยมบาล ขั้นแรกท่านยมบาล ตัดสินให้ผมไปรับโทษอันแสนทุกข์ทรมาน ในนรกอาจมนาน 30 ปี เมื่อครบกำหนดแล้วก็ตัดสินอีกครั้ง คราวนี้ต้องไปรับโทษอันทารุณแสนสาหัสที่นรกกระทะน้ำมันเดือดอีก 10 ปี เมื่อครบกำหนดโทษแล้ว จึงได้ถูกส่งต่อมายังนรกอเวจีนี่นับได้ 5-6 ปีแล้ว วัน ๆ ต้องพบกับสภาวะของความว่างเปล่า โดดเดี่ยวเดียวดาย ได้รับความกดดันทางจิตใจอย่างหนักจนสุดทน ผมขอวิงวอนท่านอีกครั้งได้โปรดช่วยพาผมไปพร้อมกับท่านด้วยเถิด

               พระจี้กง: การค้ามนุษย์เป็นกรรมหนักมีโทษมหันต์นี่คือผลลงเอยของการ “ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตน” จง อยู่ที่นี่ก้มหน้ารับกรรมโดยดีเถิด

               ชิวเซิง: กราบเรียนถามอาจารย์ ไหน ๆ เขาก็ได้เล่าถึงกรรมที่ได้ก่อครั้งเป็นมนุษย์ บันทึกในหนังสือศักดิ์สิทธิ์แล้ว มิทราบว่าจะสามารถลดโทษเขาได้บ้างหรือไม่?

               พระจี้กง: เรื่องนี้อาจารย์จะแจ้งหัวหน้าแดนให้รายงานท่านยมบาลอีกที ส่วนจะลดได้มากน้อยแค่ไหนก็แล้วแต่ท่าน จะพิจารณา

               ชิวเซิง: อย่างนี้ อย่างนี้ก็ยุติธรรมดี

               พระจี้กง: เอาละ..ชิวเซิงรีบขึ้นบนดอกบัว เราเตรียม กลับกันได้แล้ว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัว วิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 9 สัมภาษณ์คนร้ายวางเพลิงในอเวจี  พระจี้กงประทับทรง วันที่ 25 มีนาคม 2527

               อันยากดี มีจน ผลกรรมแต่ง ล้วนปลูกแตง

               ได้แตง อย่าสงสัย หากยิ้มรับ สภาพตน

               ดลสุขใจ อิจฉาไย ทุกสิ่งสรรพ์ อนิจจัง

        พระจี้กง: สุภาษิตกล่าวว่า “ชีวิตคนเราการไม่สมหวังในสิบมีแปดเก้า” ดังนั้นทุกคนจึงควรสำรวจตนเอง ค้นหา สาเหตุความผิดพลาด แล้วเร่งปรับปรุงตนใหม่ มิใช่ว่าพอประสบกับเรื่องไม่สมหวังก็โทษผู้อื่น อะไรหน่อยก็โยนความ ผิดให้ผู้อื่น อย่างเช่น กิจการงานหรือชีวิตสมรสไม่ราบรื่นก็ โทษฝ่ายตรงข้ามหรือคู่สมรสว่าบกพร่อง โดยไม่สำรวจ ตนเองก่อน ว่าบกพร่องอะไรแล้วเร่งปรับปรุงตน มิใช่ปล่อย ให้เลยตามเลย จนหมดหนทางแก้ไข

               ชิวเซิง: นั่นซิครับ ถ้าหากทุกคนยอมสำรวจตนเอง ควบคุมตนเอง เรื่องทุกอย่างย่อมทำได้ด้วยความราบรื่นแต่ บางคนไม่เป็นเช่นนั้นยังชอบไปโทษผู้อื่นอยู่เรื่อย

 พระจี้กง: เพราะฉะนั้นสันดานมนุษย์จึงน่าเวทนาเช่นนี้ อันวิบากกรรมจากอดีตชาติ ย่อมส่งผลถึงชาติปัจจุบันนี่คือสัจธรรมอันเที่ยงแท้ ผู้ที่มีปัญญานั้น กลับยิ้มต้อนรับวิบาก กรรมนี้ ดังคำกล่าวที่ว่า “รู้จักเพียงพอย่อมสุขนิรันดร์” เปรียบดังผู้ที่ยากจนหรือพิกลพิการ พวกเขาแม้จะเกิดมา ต่ำต้อยหรือขาดแคลน แต่พวกเขาก็ยังสามารถจะพอใจใน สภาพของตนได้ ดังนั้นจึงมีภาษิตกล่าวไว้อีกว่า “แม้มิอาจ เทียบชั้นสูง แต่เทียบชั้นต่ำกว่ายังมีเกิน” เปรียบดังคนขี่ ลาเห็นคนขี่ม้าอยู่เบื้องหน้า ย่อมเทียบไม่ติด แต่เมื่อเหลียวดู เบื้องหลังยังมีชายลากรถผู้หนึ่งกำลังพยายามเข็นรถอย่าง เหงื่อไหลไคลย้อย แบบนี้ตนเองยังไม่ใช่ผู้โชคดีกว่าอีกหรือ? ฉะนั้นคนเราจึงไม่ควรยึดมั่นถือมั่นนัก ถ้ายึดถือเกินไปกลับ จะทำให้จิตใจเพิ่มธาตุพิษอันมิพึงประสงค์ได้

               ชิวเซิง: นั่นซิครับ

               พระจี้กง: ฉะนั้นคนเราจึงควรยึดการทำคุณประโยชน์ แก่สังคมเป็นหลัก การให้ทานโดยไม่หวังผลตอบแทน ย่อม ทำให้สุขใจ ถ้าหากทำน้อยแต่หวังผลมากนั่นแหละคือ “โลภ โกรธ หลง” เอาละ...ได้เวลาเดินทางแล้ว

               ชิวเซิง: ครับ...ผมนั่งดอกบัวมั่นดีแล้ว ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: วันนี้จะพาเธอไปชมสภาพของบุคคลร้ายกาจคนหนึ่ง

               ชิวเซิง: ร้ายกาจยังไงครับ ?

               พระจี้กง: อีกสักครู่ก็จะรู้เอง

               พระจี้กง: ถึงแล้ว..วันนี้ไม่ต้องไปรบกวนเจ้าหน้าที่ยม เราตรงเข้าไปในคุกเลย

               ชิวเซิง: ก็ดีครับ...แบบนี้จึงจะได้ดูของจริงกว่า

               พระจี้กง: เดินช้า ๆ อย่าทำให้ตื่นตกใจ

               ชิวเซิง: ครับ...โอ อาจารย์ดูซิ ข้างหน้านั่นมีกลุ่มลูกไฟ สีเขียวกำลังเต้นขึ้นเต้นลง เดี๋ยวไปซ้ายเดี๋ยวไปขวา เหมือน กับไฟปีศาจรวดเร็วมาก โอ...นั่นลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นแล้ว

               พระจี้กง: เดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย เธอก็จะได้เห็นชัดเจน อันที่จริงนั่นไม่ใช่ลูกไฟ แต่เป็นวิญญาณบาปตนหนึ่งที่ร่างกาย ลุกเป็นไฟมันกำลังดิ้นรนอย่างสุดชีวิต จึงกระโดดโลดเต้นด้วย ความกลัวสุดขีด

               ชิวเซิง: อ้อ...ที่แท้อย่างนี้เอง เสียงร้องโหยหวนแสดง ถึงความเจ็บปวดทรมานมาก อาจารย์รีบไปช่วยเขาทีเถิด

               พระจี้กง: เรารีบเข้าไป

               ชิวเซิง: โอ...วิญญาณบาปตนนั้นเหลือแต่โครงกระดูก แล้ว น่ากลัวเหลือเกิน

               พระจี้กง: ชิวเชิง...ไม่ต้องกลัว นี่คือผลลงเอยของคนบาป

               ชิวเซิง: ทำไมไฟกลุ่มนั้นจึงมีพลังอำนาจเช่นนี้ ชั่วเดี๋ยว เดียวเท่านั้นก็เผาไหม้จนเหลือแต่โครงกระดูก ปรากฏเป็นเปลวไฟสีเขียวเล่าครับ ? แล้วไฉนจึงได้

               พระจี้กง: เพราะว่าไฟนี้คือ ไฟโลกันตร์ ซึ่งเป็นไฟที่รวม ตัวกันขึ้นจาก “ธาตุยม” ดังนั้นจึงปรากฏเป็นสีเขียว แต่อย่า ดูแคลนว่าเป็นเพียงไฟโลกันตร์นะ เพราะว่าพลังอำนาจของ มันรุนแรงกว่าไฟธรรมดาถึงร้อยเท่าทีเดียว

               ชิวเซิง: แล้ววันนี้จะทำการสัมภาษณ์ได้อย่างไรล่ะครับ

               พระจี้กง: อาจารย์จะเสกน้ำมนต์ให้ เดี๋ยวเขาก็จะค่อย ๆ ฟื้นคืนชีพขึ้นมา

               วิญญาณบาป: โอย...เจ็บตายแล้ว เจ็บตายแล้ว

               ชิวเซิง: นี่คุณ.....สวัสดี...ขอให้คุณเล่าถึงกรรมที่ได้สร้าง ครั้งเป็นมนุษย์ได้มั้ยครับ?

               วิญญาณบาป: ท่านเป็นใคร...ผมอยู่ที่นี่ก็ทุกข์ทรมาน พออยู่แล้ว ยังจะให้เล่าอะไรอีก

               ชิวเซิง: นี่คุณ......ผมคือคนทรงแห่งสำนักเซิ่งเทียนเมือง ไถจุง ได้รับเทวโองการให้มาท่องนรกอเวจี ถ้าหากคุณยอม เล่าถึงเรื่องที่ได้กระทำครั้งเป็นมนุษย์ เพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือน สติชาวโลก เชื่อว่าพระอาจารย์จี้กง คงจะรายงานให้ท่าน ยมบาลทราบ ซึ่งอาจจะลดความทุกข์ทรมานของคุณให้ เบาบางลงได้บ้าง

               วิญญาณบาป: ขอเพียงแต่สามารถลดความทุกข์ทรมาน ลงได้ ผมก็ยินดีจะเล่า

               ชิวเซิง: งั้นคุณก็รีบเล่ามา

         วิญญาณบาป: ผมเป็นคนที่เติบโตท่ามกลางความ ยากจนในสลัมแห่งหนึ่ง พ่อแม่ก็อายุมากและเจ็บป่วยบ่อย ๆ เมื่อสมัยเป็นเด็ก ไม่ว่าอาหารการกินหรือเครื่องนุ่งห่ม ล้วน แต่สู้ใครอื่นเขาไม่ได้ เหตุนี้จึงก่อให้เกิดความรู้สึกมีปมด้อย พอผมโตขึ้นก็ไปหางานทำที่ต่างถิ่น โดยได้ทำงานที่โรงงาน แห่งหนึ่ง การได้เห็นอาหารการกิน และเสื้อผ้าที่สวมใส่ของ คนงานด้วยกันซึ่งล้วนแต่ดีกว่า ทำให้คิดถึงสภาพของตนเอง อันเทียบกับคนอื่นไม่ได้ ทำให้เกิดความรู้สึกน้อยใจว่าสังคม ช่าง อยุติธรรม ปล่อยให้ผมโดดเดี่ยว ผมจึงมักจะหาเรื่อง วิวาทอยู่เนือง ๆ ดังนั้นผู้คนจึงเริ่มปลีกตัวออกห่างไม่มายุ่ง กับผมอีกต่อไป ทำให้ผมยิ่งทวีความคั่งแค้นโทษฟ้าโทษดิน พอมีเรื่องไม่สบอารมณ์สักหน่อย ก็หาเรื่องทะเลาะวิวาทก่อเป็นเรื่องเป็นราวขึ้น ผู้จัดการโรงงานเห็นผมร้ายกาจเช่นนั้นก็ พยายามตักเตือนด้วยความหวังดี แต่ผมหาใส่ใจหรือเชื่อฟัง ความหวังดีนั้นไม่ จนผู้จัดการโรงงานเห็นว่าหมดหนทางอื่น แล้ว จึงปลดผมออกจากงาน ผมไม่เพียงแต่ไม่สำรวจความ ประพฤติของตนเอง ยังกลับเพิ่มความร้ายกาจยิ่งขึ้นโดยแอบ วางแผนปฏิบัติการแก้แค้น คืนวันหนึ่งผมได้ลอบเข้าไปใน โกดังโรงงาน เอาน้ำมันเบนซินถังหนึ่งราดไปที่ซึ่งติดไฟง่ายแล้วจุดไม้ขีดไฟ ฉับพลันโรงงานทั้งหลังก็ตกอยู่ท่ามกลาง ทะเลเพลิง คนงานสิบกว่าคนที่นอนหลับอยู่ในนั้นต่างก็หนี ออกไม่ทัน คนทั้งหมดถูกเผาทั้งเป็นอยู่ในกองไฟนั่นเอง

               ชิวเซิง: โอ...โหดเหี้ยมจริง ๆ แล้วต่อจากนั้นละ?

               วิญญาณบาป: หลังจากนั้นผมก็เที่ยวหลบ ๆ ซ่อน ๆ แม้ว่าจะถูกทางตำรวจออกหมายจับ และประกาศจับ แต่ผม ได้เปลี่ยนชื่อแซ่แล้วไปทำงานที่เหมืองหินทรายแห่งหนึ่ง จน เมื่อถึงวัยกลางคน ผมเกิดมีอาการปวดที่หัวใจอย่างรุนแรง และรู้สึกคล้ายกับว่ามีสิ่งลึกลับแฝงเร้นในตัว ได้พยายามเสาะ หาหมอยาและหมอผีรักษา แต่ไร้ผล ในที่สุดจึงได้เสียชีวิต

               ชิวเซิง: แล้วเหตุการณ์ในปัจจุบันเป็นอย่างไร ?

           วิญญาณบาป: หลังจากตายแล้ว ก็ถูกยมทูตขาวดำจับไปที่เมืองนรก ได้ถูกท่านยมบาลด่าประฌามเสียพักใหญ่แล้ว จึงถูกส่งไปรับโทษทัณฑ์จากนรกขุมต่าง ๆ ตามลำดับ ครั้ง สุดท้ายได้ถูกตัดสินให้มาทนทุกข์ทรมานที่นรกอเวจีนี่ ทุก ๆวัน ทุก ต้องถูกไฟโลกันตร์เผาอย่างเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส ครั้งเมื่อถูกเผาจนเหลือแต่โครงกระดูกแล้วพวกนิรยบาลก็จะ เอาน้ำคืนวิญญาณสาดให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีก แล้วก็ต้องถูกไฟ โลกันตร์เผาผลาญอีก เป็นอยู่เช่นนี้ไปเรื่อย ๆ มันเจ็บปวดทุกข์ ทรมานเหลือเกินแล้ว

               ชิวเซิง: ก็ใครใช้ให้คุณอยากใจคอคับแคบ ทั้งวางเพลิงอีกด้วย จึงต้องรับกรรมเช่นนี้

               พระจี้กง: เอาละ....ดึกมากแล้ว วิญญาณบาปตนนี้มี และวันนี้ได้เล่าเรื่องตามความเป็นจริง บันทึกลงในหนังสือศักดิ์สิทธิ์ เราจะแจ้งไปยังท่านยมบาลให้ ความรู้สึกสำนึก ลดโทษลงบ้าง

               วิญญาณบาป: ขอบคุณพระอาจารย์ที่เมตตากรุณาเถิด

               พระจี้กง: ชิวเชิงนั่งดอกบัวให้มั่นคง เตรียมตัวกลับกัน

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 10 ผู้สมสู่ในหมู่เครือญาติตกอเวจี  พระจี้กงประทับทรง วันที่ 27 มีนาคม 2527

               การรักใคร่               สมสู่                ในหมู่ญาติ

               ศีลก็ขาด                จรรยา               ธรรมสลาย

               ส่งผลร้าย              เกียรติตระกูล          ถูกทำลาย

               ยามชีพวาย              ลงนรก                ตกอเว

 พระจี้กง: ฟ้าดินให้มนุษย์มากำเนิด การหมุนรอบแห่งพิภพจักรวาลมีวิถีโคจรอันแน่นอน มนุษย์คือหนึ่งในสามสิ่ง ประเสริฐ ตามหลักมนุษย์พึงปฏิบัติไปตามหลักการแห่ง ธรรมชาติ ดังนั้นท่านศาสดาขงจื้อจึงได้บัญญัติคุณธรรม 10 และสายสัมพันธ์หลัก 3 เพื่อเป็นบรรทัดฐานให้มวลมนุษย์ยึด เป็นแนวปฏิบัติ ถ้าหากผู้คนไม่ปฏิบัติตามหลักใหญ่นี้กำหนด กฎเกณฑ์ต่าง ๆ ย่อมต้องสับสนวุ่นวาย นี่คือสัจธรรมการ สมสู่ในระหว่างหมู่ญาติก็เป็นตัวอย่างอันหนึ่ง ซึ่งส่งผลให้ ระบบสายโลหิตสับสนยุ่งเหยิง อันจะทำให้บุตรหลานรุ่นต่อไปไม่กระจ่างว่าตนเป็นเครือญาติระดับใด นี่เป็นเรื่องน่าเศร้า สลดแค่ไหน? เหตุการณ์เช่นนี้ยังคงมีปรากฏให้เห็นอยู่เรื่อย เป็นคนดีไม่ชอบ แต่ชอบผลักตนเองเข้าสู่ประตูนรก

               ไช่เซิง: ฮ่าฮ่า อาจารย์พูดตลกได้เก่งจริง มีคนผลักตัวเองเข้านรกด้วยหรือครับ?

               พระจี้กง: เรื่องนี้เธอยังไม่เข้าใจ ภาษิตว่า “สวรรค์มีทางท่านไม่เดิน นรกไร้ประตูต่างรี่เข้าเอง” ดังนั้นผู้ที่ตก นรกต่างรี่ลงไปเองทั้งนั้น

               ไช่เซิง: มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือครับ?

               พระจี้กง: ทำไมจะไม่มี เธอไม่เห็นหรือบางคนเป็นคนดี ไม่ชอบ แต่กลับคิดอยากเป็นคนชั่ว เสมือนว่าถ้าไม่ได้เป็นคน ชั่วแล้วจะอึดอัดใจ

               ไช่เซิง: นั่นซิครับ ดังนั้นคนชนิดนี้ต้องไปดื่มกาแฟในอเวจี จึงจะรู้สึก

               พระจี้กง: เธอคิดว่ากาแฟในอเวจีอร่อยนักหรือ?

               ไช่เซิง: โอ....ผมมิได้หมายถึงเช่นนั้น ผมเพียงแต่คิดว่า กาแฟชนิดนี้ควรให้คนชั่วที่กล้าหาญ ไปลองชิมรสชาติดูจะเหมาะกว่าเท่านั้น ส่วนผมยังไม่กล้าหาญพอ

               พระจี้กง: เอาละ....เมื่อเธอกล้าหาญไม่พอ อาจารย์ก็จะพาเธอไปทัศนา โดยไม่ต้องลองชิม “กาแฟตราอเวจี”

               ไช่เซิง: ฮ่าฮ่า “กาแฟตราอเวจี” ผลิตโดยอาจารย์

               พระจี้กง: ให้เธอเป็นเอเย่นต์ดีมั้ย ?

               ไช่เซิง: ผมเองยังไม่กล้าดื่ม จะขายให้ผู้ใดเล่าครับ?

               พระจี้กง: นั่นซิ...กาแฟตราอเวจีไม่มีใครเอา ทว่า “ท่องอเวจี” ก็เป็นอีกอย่าง

               ไช่เซิง: เพราะอะไรครับ?

 น่าสยดสยองสุดจะบรรยาย พระจี้กง: เพราะนรกอเวจีเต็มไปด้วยความเร้นลับและ ถ้าหากชาวโลกไม่อยากดื่ม “กาแฟตราอเวจี” ก็ต้องอ่าน “ท่องอเวจี” และเพียงแต่ ปฏิบัติตนเป็นคนดีละความชั่ว หมั่นสร้างบุญกุศล ซึ่งไม่เพียง แต่ไม่ต้องดื่ม “กาแฟตราอเวจี” เท่านั้น ยังจะได้ขึ้นสวรรค์ เสวยสุขกับรสของน้ำอมฤต อันวิเศษสุดอีกด้วย

               ไช่เซิง: อาจารย์พูดเช่นนี้ ทำให้คนน้ำลายย้อย

               พระจี้กง: ไช่เชิง...เธอไม่ต้องน้ำลายย้อย สวรรค์เบื้องบนได้เตรียมหนึ่งถังใหญ่ ชนิดดื่มไม่มีวันหมดไว้สำหรับเธอแล้ว

               ไช่เซิง: งั้นผมจะแบ่งปันความสุขให้แก่เพื่อนมนุษย์ได้ร่วมดื่มด้วยกัน

               พระจี้กง: น้ำใจงามเช่นนี้หายาก น่าสรรเสริญแท้ เมื่อหนังสือ “ท่องสุขาวดี” ที่เราทั้งสองกำลังลิขิต อยู่สำเร็จแล้ว คงจะมีคนเป็นอันมากได้ไปลิ้มรสน้ำทิพย์ ยังแดนสุขาวดี

               ไช่เซิง: หวังว่าทุกคนคงสามารถสวดภาวนาพระนามของพระพุทธเจ้าอมิตาภะ (คำภาวนาคือ นะโม ออนี้ทอฮุก) เพื่อไปจุติยังสุขาวดี หวังใจว่าโลกมนุษย์ก็คือแดนสวรรค์

               พระจี้กง: ความหวังก็คือความหวัง ความจริงก็คือความจริงวันนี้อาจารย์จะพาเธอไปท่องอเวจีสักครั้ง

               ไช่เซิง: อ้าว! วันนี้ไม่ใช่เป็นวันลิขิตเรื่อง “ท่องสุขาวดี” หรอกหรือ ทำไมจึงเปลี่ยนเป็น “ท่องอเวจี” อย่างกะทันหัน ล่ะครับ?

               พระจี้กง: เดิมทีท่านประธานสำนักตั้งใจจะแบ่งเรื่อง “ท่องอเวจี” เป็นสองเล่ม แต่เมื่อไม่นานมานี้ได้ปรึกษาหารือตกลงให้พิมพ์รวมเป็นเล่มเดียวจบ ซึ่งดูจะเหมาะสมกว่าหน่อย 

               ไช่เซิง: ถ้าจะพิมพ์รวมเป็นเล่มเดียว ก็คงต้องเร่งเครื่อง

               พระจี้กง: แน่นอน..เพราะฉะนั้น วันนี้จึงได้ใช้ช่วงเวลาว่างของการลิขิต “ท่องสุขาวดี” มาลิขิตเรื่อง “ท่องอเวจี” แทน

               ไช่เซิง: อ๋อ...ที่แท้อย่างนี้นี่เอง

               พระจี้กง: เธอรู้สึกกลัวหรือเปล่า?

               ไช่เซิง: มีอาจารย์อยู่ด้วยกลัวอะไร

               พระจี้กง: แล้วถ้าไม่มีอาจารย์อยู่ด้วยล่ะ?

               ไช่เซิง: คงน่าตื่นเต้นไม่น้อย เถอะ

               พระจี้กง: เอาละ...คุยกันนานแล้ว เราออกเดินทางกัน

               ไช่เซิง: ผมนั่งยานดอกบัวมั่นดีแล้ว อาจารย์ไปได้เลย

               พระจี้กง: วันนี้เราทั้งสองจะลงไปนรกอเวจี เพื่อชมดูสภาพของผู้สมสู่ในระหว่างเครือญาติ

               ไช่เซิง: คิดไม่ถึงว่าการสมสู่ในระหว่างเครือญาติ ก็ต้องตกนรกอเวจีด้วย แบบนี้ไม่รุนแรงไปหรือครับ?

               พระจี้กง: เธอยังไม่เข้าใจ เพราะการสมสู่ในระหว่างหมู่ญาตินั้น ไม่เพียงแต่ส่งผลกระทบถึงคนในรุ่นต่อไปเท่านั้น แต่ยังส่งผลกระทบถึงวัฒนธรรมประเพณีอันดีงามอีกด้วย

               ไช่เซิง: เป็นความจริงที่สุด การสมสู่ระหว่างหมู่ญาติ เป็นผลเสียต่อสายโลหิตที่จะเกิดมา ทำให้บุตรธิดารุ่นต่อไป เกิดความอัปยศอดสู เป็นเรื่องน่าเศร้าสลดจริง ๆ

               พระจี้กง: ถึงแล้ว...

               ไช่เซิง: ที่นี่มืดมิดจนมองไม่เห็นนิ้วมือ รู้สึกวังเวงหดหู่ อย่างไรชอบกล แล้วยังมีกลิ่นศพเน่าลอยมาตามอากาศ เหม็นเหลือร้าย โอย.....อาจารย์ครับ...สภาวะเช่นนี้ผมทนไม่ ไหวแล้ว

               พระจี้กง: อดทนอีกสักหน่อย การจะเสวยทัศนียภาพอันวิเศษพิสดารของแดนสุขาวดี ก็ควรจะลองชิมรสของนรก อเวจีดูบ้าง

               ไช่เซิง: ครับ...ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากเบื้องหน้าดูเหมือนไม่ค่อยปกติ

               พระจี้กง: ไม่ปกติยังไง?

               ไช่เซิง: เพราะที่นี่เป็นนรกอเวจี ไม่ใช่สถานบันเทิงไฉนจึงมีเสียงหัวเราะ นี่มิใช่แสดงว่าผิดปกติหรือครับ?

               พระจี้กง: เธอพูดถูกแล้ว เสียงหัวเราะเมื่อครู่นี้มาจากปากของคนผิดปกติ

               ไช่เซิง: โอ.....เสียงแบบนี้ ผมยิ่งฟังยิ่งกลัว เหมือนกับเสียงหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งของพวกสัตว์ประหลาดในหนัง ไม่มีผิด

               พระจี้กง: อาตมาจะเอาแก้ววิเศษออกมาส่องให้เห็นแจ่มแจ้ง จะได้ไม่ต้องเดาสุ่ม

          ไช่เซิง: โอ.....อาจารย์ครับ ทำไมพวกนั้นแต่ละคน หน้าตาดูไม่ได้เลย บางคนเต็มไปด้วยแผลเน่าเปื่อย มีน้ำเลือด น้ำหนองไหลเยิ้ม แล้วยังใช้ลิ้นไปเลียอีกด้วย คนด้านซ้ายนั่น ยังฉีกเนื้อหนังจากแขนตัวเองออกมาเลือดสด ๆ ไหลนองไปหมด บ้างก็ผมเผ้ายุ่งเหยิงลูกตาถลนออกมานอกเบ้า บ้างก็หัวเราะตลอดเวลา บ้างทำท่ายกมือไม้แข้งขาแสดงกิริยาบ่งบอกถึงอาการเสียจริต ดูน่ากลัวจังครับ

               พระจี้กง: ไช่เชิงเธอไม่ต้องกลัว หัวหน้าแดนและพัศดีของที่นี่กำลังเดินมานี่แล้ว รีบไปคารวะ

               ไช่เซิง: กระผมขอคารวะท่านหัวหน้าแดนและท่านพัศดี

               หัวหน้า: เมื่อครู่นี้เนื่องจากติดธุระ จึงมาช้าไปหน่อย ขออภัยท่านจี้กงด้วย

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร ความจริงวันนี้เราบุกรุกนรก โดยที่ไม่ได้บอกกล่าวก่อน ต้องเป็นฝ่ายขออภัยถึงจะถูก

               หัวหน้า: บุกรุกอะไรกัน ท่านจี้กงได้รับพระราชโองการให้ลิขิตหนังสือ ซึ่งเป็นงานยิ่งใหญ่จะว่าบุกรุกได้อย่างไร

               ไช่เซิง: ขอเรียนถามท่านหัวหน้า วิญญาณบาปพวกนี้ ทำไมดูคล้ายเสียจริตเช่นนี้ละครับ?

          หัวหน้า: อ๋อ...วิญญาณบาปเหล่านี้ ตอนเป็นมนุษย์ล้วนแต่เป็นผู้สมสู่ในหมู่เครือญาติ ดังนั้นจึงได้รับผลในสภาพ เช่นนี้ เช่นตอนมีชีวิตกระทำชำเราบุตรสาวหรือบุตรสะใภ้ของตนเอง อันทำให้ความเกี่ยวดองของสายโลหิตสับสนซึ่งเป็นเพราะจิตเดิมอันดีงามสูญสลาย ทำให้เด็กน้อยที่จะเกิดมาในภายหน้าเกิดปมด้อยสร้างปัญหาให้แก่สังคม เป็นผลจากการสมสู่ในกลุ่มเครือญาติด้วยกัน

               ไช่เซิง: อ๋อ...อย่างนี้เอง แล้วไฉนพวกเขาจึงได้เสียสติ เป็นบ้าล่ะ ?

               หัวหน้า: เมื่อพวกเขาได้รู้สึกตัวว่า ได้ก่อบาปกรรมใหญ่หลวง ก็เสียอกเสียใจ ครั้นมาถึงนรก ยังต้องถูกลงโทษทัณฑ์จากนรกขุมต่าง ๆ จึงทำให้กายและใจแตกสลาย เหตุนี้ จึงเสียสติเป็นบ้าไปเลย

               ไช่เซิง: ที่แท้อย่างนี้นี่เองช่างน่ากลัว ถ้าผมไม่ได้มาเห็นด้วยตาตนเอง คงไม่ยอมเชื่อแน่ว่ายังมีโลกอันมืดมิดเช่นนี้อยู่ อีก

               พระจี้กง: เอาละ...วันนี้เอาเพียงเท่านี้ก่อน ไช่เชิงรีบอำลาท่านหัวหน้าแดนได้แล้ว

               ไช่เซิง: ผมขอลาท่านหัวหน้าก่อนครับ

               หัวหน้า: ขอส่งท่านจี้กงและคุณไช่เชิง

               พระจี้กง: ไช่เชิงนั่งดอกบัวให้มั่น เตรียมกลับได้

               ไช่เซิง: ผมนั่งมั่นดีแล้ว อาจารย์ไปได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ไช่เชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 11 สัมภาษณ์พ่อค้ายา เสพติดในฮเวจี พระจี้กงประทับทรง วันที่ 25 มีนาคม 2527

               จงหนีห่าง             ให้ไกล             ยาเสพติด

               อย่าเห็นผิด            เป็นชอบ            ตื่นเถิดหนา

               อย่ามุ่งแต่            ประโยชน์            โลกเงินตรา

               ได้ทรัพย์มา            ตกอบาย            ไม่คุ้มเลย

 พระจี้กง: ชาวโลกน่าเวทนาอะไรเช่นนี้ อยู่ดี ๆ มิชอบกลับชอบตีรันฟันแทงหรือไม่ก็ฉีดสารเสพติดให้พิษยาออกฤทธิ์ เพื่อให้เกิดความสุขเคลิบเคลิ้มชั่วครู่ยาม การประพฤติเช่นนี้เสมือนเป็นการเอาชีวิตตนเองเป็นเครื่องเล่น ทว่าในโลกนี้ก็ยังมีคนเช่นว่านี้ปรากฏให้เห็นอยู่เสมอ เป็นเรื่องน่า สังเวชใจยิ่งนัก

               ชิวเซิง: นั่นซิครับ คนที่ไม่รู้จักรักตน ทำตนให้ผุดผ่อง สุดท้ายย่อมต้องพบกับรสของความเจ็บปวดทรมาน

               พระจี้กง: ชิวเชิงพูดถูกแล้ว วันนี้เราทั้งสองก็จะไปสัมภาษณ์คนที่ได้ลิ้มรสของความเจ็บปวดทุกข์ทรมานดังกล่าว

               ชิวเซิง: จะไปอเวจีอีกหรือครับ

               พระจี้กง: ใช่แล้ว.....เราออกเดินทางกันเถอะ

               ชิวเซิง: ผมนั่งยานดอกบัวพร้อมแล้ว อาจารย์ไปได้เลย

               พระจี้กง: ถึงแล้ว...ชิวเชิงลงได้ เราใช้เดินกันเถอะ

               ชิวเซิง: ครับ

               พระจี้กง: ทางช่วงนี้ขรุขระ เดินระวังหน่อย

               ชิวเซิง: ทำไมวันนี้ไม่เห็นมีเจ้าหน้าที่ยมเลย

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า รบกวนมาหลายครั้งก็เกรงใจเพราะฉะนั้นวันนี้เราจะมาอย่างเงียบ ๆ สักครั้ง

               ชิวเซิง: ดีเหมือนกัน มาอย่างเงียบ ๆ จึงจะได้เห็นภาพอันแท้จริง ถ้าหากแจ้งก่อนล่วงหน้า ก็อาจได้เห็นแต่รูป ลักษณ์ภายนอกเท่านั้น

        พระจี้กง: เธอก็ฉลาดดีนี่ เปรียบเหมือนกับเวลาข้าราชการชั้นผู้ใหญ่จะไปตรวจราชการ ถ้าหากต้องการจะรู้ สภาพความเป็นอยู่แท้จริงของราษฎร ก็ต้องไปถึงจุดหมาย เงียบ ๆ โดยไม่ต้องแจ้งล่วงหน้าให้เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นรู้ ก็จะเห็นและเข้าใจสภาพอันแท้จริงได้ ถ้าหากว่าก่อนจะไปแจ้งให้รู้ล่วงหน้าว่าวันนั้นเดือนนั้นจะไปตรวจราชการ ณ ท้องที่นั้น ก็ย่อมจะมีเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น บางแห่งพยายามกระทำในสิ่งที่เรียกว่า “ผักชีโรยหน้า” ซึ่งน่าดูแต่เปลือกนอก แท้จริงพอวันที่สองก็กลับสู่รูปเดิมอีก

               คะเมน ชิวเซิง: โอ๊ย....บนพื้นมีอะไรนี่ ...ทำให้ผมสะดุดจนหก

               พระจี้กง: เป็นไรหรือเปล่า?

               ชิวเซิง: ไม่เป็นไรครับ แต่มันมืดจัง

               พระจี้กง: เดี๋ยว...ให้อาจารย์เอาแก้ววิเศษออกมาก่อน (ตอนนี้ พระจี้กงเอาแก้ววิเศษออกจากกล่องส่องสว่างไสวไปทั่ว)

               ชิวเซิง: โออาจารย์...นั่นเป็นคนนี่ ...ดูซิ...เขากำลังนอนชักอยู่บนพื้นตัวสั้นเพิ่มไปหมด น้ำลายไหลย้อย ปากยังร้องครวญคราง คล้ายกับคนเป็นโรคลมบ้าหมู อาจารย์ครับ รีบช่วยเขาทีเถอะ อีกทีซิ

               พระจี้กง: ชิวเชิง...เขาเป็นโรคลมบ้าหมูแน่หรือ? ดูให้ดี

               ชิวเซิง: ลักษณะเขาผอมซีด ตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรง ดูคล้ายกับโดนพิษยาเสพติดเล่นงานอย่างหนัก

               พระจี้กง: ใช่....เธอทายถูกแล้ว

               ชิวเชิง: โอ...อาจารย์....ดูซิเขายื่นมือมาที่เราแล้วไม่รู้ว่าจะทำอะไร

               วิญญาณบาป: โปรดช่วยผม....ผม...ทนไม่ไหว...

               ชิวเซิง: นี่คุณ.....เป็นไงบ้าง

               วิญญาณบาป: ผม...ทนไม่ไหว...โปรดช่วย...ผมครับ

               ชิวเซิง: อาจารย์มีอิทธิฤทธิ์เกรียงไกร ช่วยเขาที่เถอะ

               พระจี้กง: ชิวเซิงเธอทราบมั้ยว่า ทำไมเขาจึงเป็นเช่นนี้ครับ?

               ชิวเซิง: ผมไม่ทราบครับอาจารย์ช่วยอธิบายได้ไหม

               พระจี้กง: เมื่อเธอไม่ทราบ อาจารย์ก็จะบอกให้เธอรู้ นั่นเป็นพิษของยาเสพติดได้ออกฤทธิ์ขึ้นมาอีกแล้ว

               ชิวเซิง: อ๋อ...อย่างนี้เอง เรื่องนี้ผมยังไม่ค่อยเข้าใจ อาจารย์หมายความว่าวิญญาณตนนี้ตอนเป็นมนุษย์ได้เสพยาเสพติด เมื่อตายแล้วตกนรกอเวจี พิษของยาเสพติดยังออกฤทธิ์ได้อีกใช่ไหมครับ?

               พระจี้กง: ชิวเซิง...เธอยังไม่เข้าใจ เขาไม่เพียงแต่เสพยาเสพติดอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังเอายาเสพติดขายให้แก่ผู้อื่นอีกด้วย นี่ก็คือผลกรรมแห่งการให้ทุกข์ผู้อื่น

               ชิวเซิง: อยากขอให้อาจารย์กรุณาใช้อิทธิฤทธิ์ ช่วยทำให้เขาสามารถพูดจาได้มั้ยครับ?

               พระจี้กง: ได้ซิ

               ชิวเซิง: อิทธิฤทธิ์ของอาจารย์ช่างเกรียงไกรจริงเขาพูดได้แล้วครับ

               วิญญาณบาป: โอ...ค่อยยังชั่วหน่อยขอบคุณอาจารย์ท่านนี้ คิดไม่ถึงว่าเพียงแต่ท่านใช้พัดอันนี้โบก 2-3 ทีเท่านั้น ยังดีกว่าฉีดยา “สบายไว”เสียอีก

               พระจี้กง: ยา “สบายไว” อะไรกัน นั่นเป็นยา “ตายไว” ต่างหาก เมื่อแปลผิด ๆ ก็ตีความหมายผิดไปด้วย ผลจึงต้องลงเอยด้วยสภาพเช่นนี้

               ชิวเซิง: อาจารย์พูดคล้ายกับมีความหมายอะไรสักอย่าง

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า พวกมารปีศาจตั้งชื่อยาเสพติดว่ายา “สบายไว” แต่ในสายตาของเทพพรหมยาเสพติดคือห้วงเหว ที่ทำให้คนตายเร็วขึ้น

               ชิวเซิง: อ๋อ...อย่างนี้เอง นี่คุณ...รีบเล่าถึงการก่อกรรมชั่วต่าง ๆ ครั้งเป็นมนุษย์มาโดยละเอียดให้เราบันทึกลงในหนังสือ เพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนใจแก่เพื่อนมนุษย์

               วิญญาณบาป: โอ...เรื่องชั่วร้ายครั้งเป็นมนุษย์ ยังจะพูดถึงมันอีกทำไม

               ชิวเซิง: เธอเพียงแต่เล่าลงในหนังสือศักดิ์สิทธิ์ อันเป็นการเตือนสติผู้คน ก็จะสามารถไถ่โทษของเธอได้บ้าง

         วิญญาณบาป: เรอ....ถ้าได้เช่นนั้นจริง ผมก็จะเล่าความชั่วต่าง ๆ ครั้งเป็นมนุษย์อย่างคร่าว ๆ เมื่อตอนผมยัง หนุ่มแน่นได้เป็นคนคุมบ่อนการพนันแห่งหนึ่ง ต่อมาผมเห็นว่าเป็นคนคุมบ่อนต้องคลุกคลีกับพวกนักเลงอันธพาล ต้อง ใจเหี้ยมและมักเกิดต่อสู้วิวาทกันเสมอ การอยู่ท่ามกลางมีด ดาบ ควันปืนนั้นเสี่ยงอันตรายมาก ดังนั้นผมจึงได้เปลี่ยนหางานที่สบายและรายได้ดีกว่า ในที่สุดผมก็พุ่งความคิดไปที่พวกวัยรุ่นที่มีความกดดันจากสภาพแวดล้อม ขั้นแรกผมทำที ตีสนิทคลุกคลีกับพวกเขา โดยพูดชักชวนด้วยกลอุบายสารพัดแล้วเอายาเสพติดที่เตรียมไว้ ให้พวกเขาเสพฟรี ๆ เพื่อให้ติดยา เมื่อพิษของสารเสพติดออกฤทธิ์ พวกเขาก็จะเกิดความอยากกระหายจนทนไม่ได้ จากนั้นผมก็จะขายให้พวกเขาด้วยราคาส่งลิ่ว พวกวัยรุ่นเหล่านั้น เมื่อยิ่งติดก็ยิ่งมีความกระหายเพิ่มขึ้น ผมก็ยิ่งมีกำไรมากขึ้น เป็นวงจรอยู่เช่นนี้จนเมื่อพวกเขาไม่มีเงินให้ผมรีดอีกต่อไป ผมจึงตีจาก แล้วไปหากลุ่มอื่นต่อไป

               ชิวเซิง: โอ....ร้ายกาจจริง

               วิญญาณบาป: ตอนนี้ผมรู้สึกสำนึกแล้ว ท่านอาจารย์ โปรดเมตตาสงสารช่วยผมด้วยเถิดครับ

               พระจี้กง: ตอนนี้เพิ่งจะรู้สึกสำนึก มันช้าเกินไปแล้วแต่เอาเถอะไหน ๆ เธอก็ได้เล่าเรื่องราวครั้งเป็นมนุษย์อย่างไม่ ปิดบัง เราจะเรียนเรื่องนี้ผ่านไปยังท่านยมบาล ให้ลดโทษของเธอลงบ้างครับ

               วิญญาณบาป: ขอบพระคุณท่านอาจารย์ ขอบพระคุณ

               พระจี้กง: เอาละ...วันนี้ก็ยุติลงเพียงเท่านี้ก่อน ชิวเชิง รีบขึ้นดอกบัวเตรียมตัวกลับสำนัก

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 12 สัมภาษณ์ข้าราชการชั่วในอเวจี พระจี้กงประทับทรง วันที่ 8 เมษายน 2527

               เงินเดือน            ราชการ            ภาษีราษฎร์

               มือสะอาด            ใจซื่อ            คือเป้าหมาย

               ทุจริต            คอรัปชั่น            ตกอบาย

               ยังมิสาย            กลับตัวใหม่            สร้างความดี

 พระจี้กง: การเป็นข้าราชการที่ดี อยู่ที่ใจซื่อมือสะอาดให้ความรัก ความเมตตาแก่ราษฎร หมั่นออกตรวจเยี่ยมเยียน ถามทุกข์สุข จึงจะรู้ถึงความเดือดร้อนของประชาชนแล้วทำการช่วยเหลือบรรเทาความเดือดร้อนนั้น ทว่าข้าราชการบางคนไม่เพียงแต่ไม่ปฏิบัติเช่นนั้น แต่กลับอาศัยอำนาจ หน้าที่ข่มเหงรังแกประชาชน การประพฤติเช่นนั้น ไม่เพียงแต่ทำให้ภาพพจน์อันทรงเกียรติของเครื่องแบบเสื่อมเสีย ยังเป็นภัยแก่สังคมอีกด้วย

               ชิวเซิง: ถ้าหากผู้เป็นข้าราชการสามารถหมั่นออกตรวจเยี่ยม ถามทุกข์สุขบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้แก่ราษฎรอยู่เสมอ ข้าราชการเช่นนี้ก็เสมือนเป็นข้าราชการพ่อแม่ ทว่าในหน้าหนังสือพิมพ์มักจะมีข่าวคราวเกี่ยวกับข้าราชการอาศัย อำนาจหน้าที่แสวงหาผลประโยชน์ เข้าพกเข้าห่อส่วนตัวซึ่งเป็นเรื่องน่าละอายจริง ๆ

               พระจี้กง: ควรต้องรู้ว่าที่ชาตินี้ได้เป็นข้าราชการนั้น ล้วนเป็นบุญวาสนา อันได้บำเพ็ญมาแต่ชาติก่อน หากไม่รู้จัก รักถนอมวาสนานี้ไว้ แต่กลับก่อกรรมทำเข็ญจะมิเป็นการสูญเปล่า การสร้างสมบุญบารมีจากชาติก่อนหรือ?

               ชิวเซิง: อาจารย์หมายความว่า ถ้าผู้เป็นข้าราชการ ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่หมั่นบำบัดทุกข์บำรุงสุขแก่ราษฎร เมื่อบุคคลผู้นั้นละจากโลกนี้แล้ว ก็สามารถเป็นเทพเทวดาได้ แต่ถ้าหากว่าเที่ยวข่มเหงรังแกราษฎร นรกก็มีสิทธิ์ไป แบบนี้ใช่ไหมครับ?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า เธอพูดถูกต้อง เอาละ....วันนี้ได้เวลาลิขิตหนังสือแล้ว ชิวเซิงรีบขึ้นดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้เลย

               พระจี้กง: ชิวเชิงเธอกำลังคิดอะไรอยู่หรือ?

               ชิวเซิง: อ๋อ...ผมกำลังคิดว่าการปฏิบัติธรรมจะสามารถวัดขีดขั้นภูมิธรรมโดยดูจากลักษณะหน้าตาภายนอก ได้หรือไม่?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ถ้าหากสามารถวัดระดับภูมิธรรมโดยดูจากหน้าตาภายนอก อาตมาก็ไร้ภูมิธรรมแล้วซิ

               ชิวเซิง: ทำไมหรือครับ?

               พระจี้กง: ใครไม่รู้ว่าหน้าตาภายนอกของอาตมาเป็นอย่างไร ทำไมต้องอธิบายอีก ยังดีที่พระพุทธองค์ได้หยั่งรู้ พระตถาคตด้วยรูปกาย ล่วงหน้า จึงได้กล่าวไว้ในพระสูตรกิมกังเก็งว่า “มิอาจเห็น อันรูปกายก็คือปราศจากรูปกาย เป็นสักแต่ชื่อว่ารูปกายเท่านั้น” จากข้อนี้ก็จะรู้ว่าไม่อาจถือเอาหน้าตาภายนอก เป็นที่วัดระดับภาวะธรรมของนักปฏิบัติ เปรียบเสมือนดังวัดซึ่งมีทั้งเล็กและใหญ่ ถ้าหากถือว่าวัดที่สง่าภูมิฐานก็แสดงว่าปฏิบัติธรรมได้สูงขั้นกว่า ส่วนวัดธรรมดาก็ปฏิบัติธรรมไม่ได้ผล แบบนี้ก็ไม่ถูกต้องนัก ดังนั้น การบำเพ็ญธรรมที่ได้ผล จึงมิได้อยู่ที่การอวดอ้าง แต่อยู่ที่ใจ มิใช่อยู่ที่หน้าตาภายนอก

               ชิวเซิง: คำกล่าวของอาจารย์สูงส่งจริงแท้ จากข้อนี้ก็มิใช่การจะรู้ว่าการปฏิบัติธรรมคือการขัดเกลาจิตภายใน ขัดเกลารูปภายนอก แต่เป็นการขัดเกลา “จิตเดิมแท้” ให้บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว มิใช่การขัดเกลา “รูปร่าง หน้าตา” ให้สวยงาม

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว

               ชิวเซิง: หวังว่าอาจารย์คงให้โอวาทชี้แนะอีก

               พระจี้กง: ถึงนรกอเวจีแล้ว เบื้องหน้าที่เห็นคือสถานที่จองจำพวกข้าราชการทุจริตคอรัปชั่นโดยเฉพาะ ซึ่งเป็น ข้าราชการที่มุ่งแต่หาความสุขสำราญใส่ตน ทำให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ลำบากยากแค้น

               ชิวเซิง...ลงจากดอกบัว

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ อากาศที่นี่ร้อนระอุจริง ผมเหงื่อท่วมตัวอีกแล้ว

               พระจี้กง: ที่นี่เป็นทางระบายของเปลวไฟ ฉะนั้นเธอจึงรู้สึกเช่นนี้ กิน “น้ำทิพย์” นี่ซิ

               ชิวเซิง: กินแล้ว ร่างกายไม่ร้อนอีกเลย อาจารย์...มีเสียงร้องโหยหวนดังแว่วมาจากเบื้องหน้า โอ....ทำไมมีคนกลุ่มหนึ่งเบียดกันอยู่เป็นกลุ่ม ผมไหม้เกรียมจนหัวโล้นตัวก็ดำสนิท

               พระจี้กง: ชิวเชิง...ทำไมไปหลบอยู่นั่นล่ะ? ไปหมด

               ชิวเซิง: ภาพอันน่าสยดสยอง ทำให้ผมอกสั่นขวัญหาย คารวะ

               พระจี้กง: นั่น....หัวหน้าแดนกำลังเดินมาแล้ว เธอรีบไป

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านหัวหน้า

               หัวหน้า: ชิวเซิง..ตายสบาย วันนี้พัศดีได้รายงานว่าท่านจี้กงจะมาเยือนนรกขุมนี้ จึงได้รีบมาต้อนรับ

               ชิวเซิง: คนข้างหน้านี้ หน้าตาดำเหมือนถ่าน เผยให้เห็นแต่ดวงตา ไม่ทราบว่าตอนเป็นมนุษย์ได้สร้างบาปกรรมใดไว้

               หัวหน้า: เขาไม่สามารถพูดจาได้แล้ว

               พระจี้กง: เดี๋ยว...อาตมาจัดการเอง

               ชิวเซิง: อาจารย์อิทธิฤทธิ์สูงส่งจริงแท้ วิญญาณบาปฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้ว จากร่างที่ดำเหมือนถ่าน บัดนี้ได้กลายมาเป็นคนที่มีรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์

               หัวหน้า: เจ้าคนบาป...จงรีบเล่าการก่อกรรมชั่วของเจ้าครั้งอดีตมาให้หมด เพื่อบันทึกลงในหนังสือเป็นอุทาหรณ์ แก่ชาวโลก

               วิญญาณบาป: โอ...คิดไม่ถึงว่าผมจะต้องมีสภาพเช่นวันนี้ หวนรำลึกถึงสมัยเป็นมนุษย์ผมเป็นข้าราชการชั้นสูง เพียบพร้อมสมบูรณ์ด้วยเกียรติยศ มี 3 เมีย และเมียบำเรออีก 5 คน

               หัวหน้า: ข้าไม่ใช่ถามเรื่องความมั่งมีศรีสุข แต่จะให้เล่าเรื่องที่เจ้าใช้อำนาจหน้าที่ประทุษร้ายผู้คนอย่างผิดกฎหมาย

               วิญญาณบาป: โอ...เรื่องผิดกฎหมายมีมากนับไม่ถ้วน แต่ที่ทำให้ผมอยู่ไม่เป็นสุขก็คือ ครั้งหนึ่งผมพบผู้หญิงที่สวย มากคนหนึ่ง ผมอยากได้ตัวหล่อนมาก แต่หล่อนไม่ยอมสนใจผมเลย ต่อมาผมใช้วิธีการข่มขู่พ่อของหล่อนบีบบังคับให้ยก ลูกสาวเป็นเมียบำเรอคนที่ 6 ของผม แต่พ่อของหล่อนดื้อดึง บอกว่าถึงตายก็ไม่ยอมทำตามประสงค์ ในที่สุดผมจึงจำใจต้องให้ลูกน้องไปจับเขามัดใส่กระสอบแล้วนำไปทิ้งลงเหวตอนเที่ยงคืน เรื่องนี้ผมคิดว่าไร้คนรู้เห็น คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาถึงเมืองนรก ถูกนำตัวไปอยู่ต่อหน้ากระจกส่องบาป ภาพการกระทำแต่หนหลังทุกอย่างปรากฏออกมาหมดดุจจอหนังหมดหนทางแก้ตัว เลยจำต้องรับสารภาพ

               ชิวเซิง: แล้วต่อจากนั้นล่ะ?

               วิญญาณบาป: ต่อจากนั้นท่านยมบาลได้ด่าประณามผมด้วยเสียงอันดังเสียพักใหญ่ ว่าผมเป็นข้าราชการไม่รู้จัก ประพฤติตนให้ใสสะอาด แต่กลับใช้อำนาจหน้าที่ข่มเหงรังแกราษฎรผู้บริสุทธิ์ แล้วตัดสินลงโทษผมสถานหนัก ซึ่งนอกจากต้องรับโทษทัณฑ์จากนรกขุมต่าง ๆ แล้ว ยังต้องถูกส่งต่อมาจองจำยังนรกอเวจีนี่ ไร้โอกาสผุดเกิดอีก

               ชิวเซิง: แล้วตอนนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง

               วิญญาณบาป: โอ....ถ้ารู้แต่แรกว่ากฎบัญญัตินรกรุนแรงเช่นนี้ ผมคงไม่กล้าโอหังเช่นนั้น ทว่าตอนนี้สายเกินไปแล้ว

               หัวหน้า: คนใจเยี่ยงสัตว์ รู้แต่การใช้อำนาจหน้าที่ข่มเหงรังแกชาวบ้านเช่นนั้น ถ้าไม่ได้ลิ้มรสกับความเจ็บปวด ทุกข์ทรมานของนรกอเวจีเสียบ้างย่อมไม่รู้สึก

               ชิวเซิง: น่าเวทนาจริง ตอนเป็นมนุษย์ถ้ารู้จักประพฤติปฏิบัติตามตัวบทกฎหมาย เอาใจใส่ดูแลทุกข์สุข ประชาราษฎร์ก็คงไม่ต้องเป็นเช่นนี้

               หัวหน้า: ตอนนี้พูดกับเขาเรื่องนี้ก็ไร้ประโยชน์คนใจทมิฬหินชาติ ไร้เมตตาธรรมเช่นนี้ ทำกรรมใดไว้กรรมนั้นย่อม สนองก็สมควรแล้ว

               พระจี้กง: เอาละ...การลิขิตหนังสือในวันนี้ยุติเพียงเท่านี้ก่อน

               ชิวเซิง: ขอลาท่านหัวหน้าก่อนครับ

               หัวหน้า: ขอส่งท่านจี้กงและคุณชิวเชิง

               พระจี้กง: ชิวเชิง... รีบขึ้นดอกบัว กลับกันเถอะ

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนักเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 13 พระราชินีแห่งราชวงศ์ฮั่น พระจี้กงประทับทรง วันที่ 15 เมษายน 2527

               เหลิงอำนาจ            หลงรูปทรง            ซึ่งไม่เที่ยง

               มุ่งแต่เพียง            ลุโมหะ            ริษยา

               คดีเศร้า            ในอดีต            ตีแผ่มา

               โอ้ หึงษา            เหตุนำ            ตำนานเลือด

 พระจี้กง: จิตมนุษย์นั้นช่างน่ากลัว จิตริษยา จิตเหี้ยมโหด จิตพยาบาท จิตประทุษร้าย จิตโอหัง จิตไม่เป็นสุข จิตเหล่านี้ล้วนเป็นจิตที่ให้โทษ ในคัมภีร์กล่าวว่า “จิตให้โทษ บุคคลมิพึงมี” ทว่าในโลกนี้ก็ยังมีบุคคลดื้อรั้นไม่ยอมเชื่อฟังโอวาท คิดว่าการให้โทษบุคคลอื่นเป็นเรื่องสนุก ดังนั้นจึงมักก่อเหตุวุ่นวายเป็นเนืองนิจ เช่น ยุยงให้ทำร้ายบุคคลอื่น โดยเฉพาะการวางแผนฆ่าคน

               ไช่เซิง: จริงของอาจารย์ จิตมนุษย์นั้นอันตรายจริง ๆ ทว่าไฉนวันนี้อาจารย์ถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

               พระจี้กง: ก็วันนี้แหละ ที่อาจารย์จะนำเธอไปดูสภาพลงเอยของบุคคลเช่นว่านี้

               ไช่เซิง: คงน่าสังเวชไม่น้อย

               พระจี้กง: เมื่อเธอเห็นแล้วจะรู้เองตอนนี้ขอปิดไว้ก่อน

               ไช่เซิง: ครับ...งั้นผมจะไม่ถามละ

               พระจี้กง: เราออกเดินทางกันเถอะ

               ไช่เซิง: ครับ...ผมนั่งดอกบัวมั่นดีแล้ว ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: ไช่เชิง...ตั้งแต่เปิดสำนักมา รู้สึกเป็นไงบ้าง?

               ไช่เซิง: ศิษย์ปัญญาน้อย ที่ทุกวันนี้สามารถแบกภารกิจทางธรรมของทั้งสองแห่งได้ ผมก็ยังประหลาดใจตนเองแต่ เมื่อพิเคราะห์ดูแล้วก็คงเป็นเพราะมีเหล่าเทพพรหมคอยให้การส่งเสริมอย่างต่อเนื่อง จึงทำให้ผมสามารถฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ ไปได้อย่างราบรื่น ดังนั้น กระผมจึงขอขอบใจในความเมตตาการุณย์ของเทพ พรหมทุกท่าน และการสนับสนุนให้กำลังใจอย่างต่อเนื่องของสาธุชนผู้เปี่ยมด้วยจิตกุศลทั้งหลายด้วย ผมรู้สึกขอบใจจริง ๆ

               พระจี้กง: ควรใช้คำว่า “ขอบคุณ” ดีกว่า “ขอบใจ” เพราะว่าหากใครคนหนึ่งจิตใต้สำนึกรู้สึกขอบคุณอยู่ในใจ แล้ว คนนั้นก็จะไม่น้อยเนื้อต่ำใจและไม่ว่าจะอยู่ในท่ามกลางสภาวะแวดล้อมที่ยากลำบากเพียงใด เขาก็ย่อมรู้จักพอใจในสิ่งที่ตนประสบอยู่ ทว่าบางคนมิเป็นเช่นนั้น ชอบไปโทษฟ้าดิน โดยกล่าวทำนองว่า “สวรรค์เบื้องบนอยุติธรรม” ซึ่งแท้จริงนั้นสวรรค์เบื้องบนยุติธรรมเสมอ

               ไช่เซิง: อาจารย์หมายความว่าอย่างไร?

               พระจี้กง: เธอลองคิดดูซิ การหมุนรอบตัวเองของโลก การโคจรของดวงจันทร์ อากาศร้อนหรือหนาวของฤดูกาลที่ หมุนเวียน การเวียนเกิดเวียนตาย อายุยืนหรือสั้นของคน เหล่านี้ย่อมเป็นไปตามกำหนด ดังนั้นดวงชะตาของทุกคนล้วนแต่ตนเองเป็นผู้สร้างขึ้นและกำหนดเอง วิบากกรรมของคนก็เช่นกัน ล้วนแต่ตนเป็นผู้สานก่อขึ้นเองทั้งสิ้นทำดีก็ได้ผลที่ดีตอบ แต่วิธีการบำเพ็ญธรรมนั้นแตกต่างกัน การบำเพ็ญธรรมดุจเรือแพแล่นทวนกระแสน้ำ ดังนั้นจึงจำต้องผ่านการทดสอบจากความทุกข์ยากลำบากเสียก่อน

               ไช่เซิง: มิน่า...จึงมีบางคนโอดครวญว่าทำดีไม่ได้รับผลดีตอบแทน แท้ที่จริงคนที่มีความเห็นเช่นนี้ เพราะเข้าใจ ความหมายแห่งการบำเพ็ญธรรมคลาดเคลื่อนไปนั่นเอง

               พระจี้กง: ใช่แล้ว ...มีนักปฏิบัติธรรมบางคนอาจหลงอยู่ระหว่างทางเสียพักใหญ่ บางคนปฏิบัติธรรมอย่างต่อเนื่อง บางคนก็ละทิ้งเสียกลางคันก็มี

               ไช่เซิง: ถ้าละทิ้งกลางคันก็น่าเสียดายมาก

               พระจี้กง: นี่แล้วแต่บุพกรรมของตน เช่น สติปัญญาไม่พอบ้าง หรือมีเจ้ากรรมนายเวรมาก เหล่านี้ล้วนเป็นอุปสรรค แก่การบำเพ็ญธรรม เว้นแต่ผู้มีความเพียรมั่นคงมีใจใฝ่ธรรม ไม่เสื่อมถอย จึงจะสามารถก้าวสู่ภูมิสวรรค์เมืองแมน

               ไช่เซิง: ขอให้นักปฏิบัติทั่วหล้า จงมุ่งมั่นสู่ทิศทางนี้ไม่เปลี่ยนอุดมการณ์

               พระจี้กง: เอาละ...หัวหน้าของแดนนี้ได้รออยู่นานแล้ว เราลงไปเถอะ

               ไช่เซิง: ครับ...กระผมนายไช่เซิง ขอคารวะท่านหัวหน้าครับ

               หัวหน้า: ไช่เซิง ตามสบาย ...แต่เอ...ลิขิต “ท่องอเวจี” ไม่ใช่คุณชิวเชิงหรือ? ทำไมเปลี่ยนเป็นคุณไช่เชิงล่ะ?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า เดิมทีหนังสือเรื่องนี้ กะว่าจะแบ่งเป็น 2 เล่ม แต่เพื่อให้ชาวโลกได้อ่านหนังสือ “ท่องอเวจี” อย่างต่อเนื่องรวดเร็วขึ้น ดังนั้นจึงได้เร่งงานมาลิขิตนอกโปรแกรม

               หัวหน้า: อ๋อ...อย่างนี้เอง เข้าไปพักผ่อน ข้างในก่อนเถอะ

               พระจี้กง: อาตมาว่าไม่ต้องหรอก ภารกิจสำคัญกว่า เราตรงเข้าไปดูในคุกเลยดีกว่า

               หัวหน้า: ก็ดีเหมือนกัน (ขณะนี้พระจี้กงและหัวหน้าเดินเข้าไปในคุก ไช่เชิงเดินตามหลัง พระจี้กงเอาดวงแก้ววิเศษ ออกจากกล่องส่องสว่างไสว)

               ไช่เซิง: โอ....ช่างน่าสะพรึงกลัว สถานที่เช่นนี้อยู่กันได้อย่างไร? เอ...นั่นไฉนมีสัตว์รูปร่างกลม ๆ ร้องเสียงอู้อี้

               หัวหน้า: นั่นไม่ใช่สัตว์

               ไช่เซิง: ไม่ใช่สัตว์แล้วเป็นอะไรครับ?

               หัวหน้า: เธอเข้าไปดูใกล้อีกหน่อยจะรู้เอง

               ไช่เซิง: ก็ยังดูไม่ออกว่าเป็นอะไร

               พระจี้กง: อาจารย์จะเสกน้ำมนต์ เดี๋ยวก็รู้เอง

               ไช่เซิง: โอ นั่นเป็นคนนี่....เป็นคนที่ไร้แขนขาและตาดูน่าสะพรึงกลัว

               พระจี้กง: ไช่เซิงเธอทราบไหมว่าเขาคือใคร ?

               ไช่เซิง: เป็นใครครับ?

               พระจี้กง: เป็นบุคคลที่มีอำนาจราชศักดิ์สูงส่งคนหนึ่ง

               ไช่เซิง: แบบนี้ผมเดาไม่ถูก จะต้องให้ผมเข้าไป สัมภาษณ์ไหมครับ?

               พระจี้กง: เขาทั้งหูหนวก ทั้งใบ้ ทั้งตาบอด เธอไม่มีทางสัมภาษณ์เขาได้หรอก เดี๋ยวให้ท่านหัวหน้าอธิบายดีกว่า (พระจี้กงเรียกหัวหน้าแดน)

               หัวหน้า: ท่านจี้กงเรียกผม ไม่ทราบว่ามีอะไรครับ?

               พระจี้กง: เนื่องจากวิญญาณบาปคนนี้ไม่สามารถพูดจา อยากขอให้ท่านช่วยอธิบายถึงการก่อกรรมชั่วของเขา สมัยเป็นมนุษย์ เพื่อบันทึกลงในหนังสือเป็นอุทาหรณ์แก่ชาวโลก

               หัวหน้า: ได้ครับ...พูดถึงคนผู้นี้เป็นบุคคลสูงศักดิ์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในประวัติศาสตร์จีน

               ไช่เซิง: บุคคลสูงศักดิ์คนไหนครับ?

               หัวหน้า: ก็คือ “พระราชินีสื่อ” พระชายาพระเจ้าฮั่น เกาโจว จักรพรรดิผู้สถาปนาราชวงศ์ฮั่น

               ไช่เซิง: เมื่อเป็นถึงพระราชินี ไฉนจึงมีสภาพเป็นเช่นนี้?

               หัวหน้า: เรื่องนี้เธอคงไม่รู้

               ไช่เซิง: ขอรบกวนท่านหัวหน้าช่วยอธิบายให้กระจ่างด้วยครับ

               หัวหน้า: ย้อนหลังถึงพระเจ้าฮั่นเกาโจวเล่าปัง (หลิวปัง) สมัยยังหนุ่มก็เคยตกอับอยู่ช่วงระยะหนึ่ง ตอนนั้นนางสื่อก็ยังติดตามร่วมทุกข์สุขกับเล่าปัง ไปทุกแห่งเพื่อสร้างประเทศ

               ไช่เซิง: แล้วเขาสร้างบาปกรรมใด? จึงต้องตกมาอยู่ในสภาพเช่นนี้

            หัวหน้า: เรื่องมีสาเหตุที่มาที่เขาต้องมีสภาพเช่นทุกวันนี้คือ ตอนแก่ชรา เนื่องจากอายุมากสมรรถภาพทางเพศ เสื่อมถอยไปตามวัย และสามีเขาคือพระเจ้าฮั่นเกาโจวเป็นถึงประมุขของประเทศ ดังนั้นจึงมีนางสนมอยู่ในวังหลังจำนวนมาก ในจำนวนนั้นมีนางสนมคนหนึ่งชื่อ “พระนางเช็ก” ซึ่งเป็นที่ทรงโปรดปรานมากที่สุด ดังนั้นจึงทำให้ราชินีสื่อเกิดความหึงหวงริษยา พยายามทุกวิถีทางที่จะกำจัดพระนางเช็ก แต่ก็ถูกพระเจ้าฮั่นเกาโจวพยายามปกป้อง  จึงได้รอดพ้นภัย ราชินีสื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งเพิ่มความเคียดแค้นอยู่ในใจดังไฟสุม ก็ยิ่งเพิ่มความเด็ก อก จนเมื่อพระเจ้าฮั่นเกาโจวสวรรคตแล้ว พระราชินีสื่อจึงได้สั่งให้คนจับพระนางเช็กไปตัดแขนขา ควักดวงตาทั้งสองข้าง ตีแก้วหูจนแตกและตัดลิ้นจนขาด เป็นเหตุให้พระนางเช็กทั้งหู หนวก ทั้งใบ้ ทั้งตาบอด และทั้งเดินเหินไม่ได้ จากนั้นก็นำพระนางเช็ก ไปขังไว้ในอุโมงค์ของสวนดอกไม้วังหลังขานนามว่า “มนุษย์สุกร” การปฏิบัติดังกล่าวนับว่าเป็นการฆ่าคนที่ทารุณป่าเถื่อนที่สุดในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติก็ว่าได้

               ไช่เซิง: โอ เหี้ยมโหดเหลือเชื่อ อย่างนี้แปลว่าผู้ใดสร้าง กรรมใดก็ต้องรับกรรมนั้นทุกกระเบียดนิ้วเลยน่ะซิ

               หัวหน้า: แน่นอน....อย่างการกระทำที่โหดเหี้ยมและจิตใจที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ จะสามารถหนีพ้นเงื้อมมือของกฎแห่ง กรรมได้หรือ?

               ไช่เซิง: ดังนั้น ทุกวันนี้จึงต้องรับโทษทัณฑ์อันสุดแสนทุกข์ทรมานจากขุมนรกจนเขาไม่อาจได้ยิน ไม่อาจพูด ไม่ อาจ มองเห็น ไม่อาจเดินเหินไปไหนและมีรูปร่างไม่เหมือน ผู้คนใช่ไหมครับ?

               หัวหน้า: ใช่แล้ว นี่คือการส่งผลของกรรมที่ก่อ

               ไช่เซิง: นี่เป็นเพราะจิตริษยาในขณะนั้น ที่พลิกผันจน ต้องมีสภาพเป็นเช่นนี้ ซึ่งไม่คุ้มกันเลย

               พระจี้กง: ฉะนั้น อย่าคิดว่าจิตริษยาเป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะเมื่อผลแห่งกรรมชั่วสุกงอมเต็มที่แล้ว ก็ย่อมสามารถ ก่อเป็นเรื่องเศร้าสลดเป็นประวัติการณ์ได้ผลแห่งกรรมของราชินีสื่อ ก็คือตัวอย่างเป็นอุทาหรณ์อย่างดีอันหนึ่ง เอาละ... ดึกมากแล้ว วันนี้ยุติเพียงเท่านี้ก่อน

               ไช่เซิง: ขอบพระคุณในความเอื้อเฟื้อของท่านหัวหน้า กระผมขอลาก่อน

               หัวหน้า: ขอส่งท่านจี้กงและคุณไช่เชิง

               พระจี้กง: ไช่เชิงขึ้นนั่งดอกบัวให้เรียบร้อย

               ไช่เซิง: ผมนั่งมั่นดีแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ไช่เชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 14 สัมภาษณ์คนบ้ากามในอเวจี พระจี้กงประทับทรง วันที่ 18 เมษายน 2527/span>

               อัสนี            ฟาดเปรี้ยง            สะเทือนลั่น

               กรรมตามทัน            ด่าวดิ้น            สิ้นชีวา

               ส่วนคนดี            เทพรักษา            สมบุญญา

               จำไว้หนา            ภูมิทุกข์สุข            ตนสร้างเอง

 พระจี้กง: ความจริงฟ้านั้นไร้เสียง ทว่ามนุษย์ทำบาปกรรมกันมาก ดังนั้นที่สายฟ้าคำราม เป็นการเตือนสติชาวโลกว่าอย่าก่อกรรมทำชั่ว มิเช่นนั้นภัยพิบัติจะถึงตัว

               ชิวเซิง: กราบเรียนถามอาจารย์ มีบางคนปกติก็ไม่ใช่คนชั่วร้ายแต่อย่างใด แต่ก็ยังประสบเคราะห์กรรมจากฟ้าผ่า นี่เป็นเพราะสาเหตุใดครับ?

               พระจี้กง: คนที่ถูกฟ้าผ่าตาย ชาตินี้หรือชาติก่อน ย่อมต้องมีบาปกรรมที่ยังไม่ได้ชำระแน่นอน

               ชิวเซิง: ผู้ที่ถูกฟ้าผ่าตาย ร่างกายไหม้เกรียมจนดำเป็นถ่าน ทำไมเป็นเช่นนี้ได้ครับ?

               พระจี้กง: เนื่องจากประจุไฟฟ้าบวกและลบมารวมตัว กันแล้วแล่นลงมากระทบถูกร่างกายคนโดยตรงร่างกายจึงถูกเผาไหม้ในชั่วพริบตา ก็เหมือนแบบเดียวกับท่อนไม้ หลัง ถูกเผาไหม้แล้วเหลือแต่ถ่านไม้สีดำ

               ชิวเซิง: แล้วในชั่วแว็บเดียวของฟ้าผ่า แรงอัดของกระแสไฟฟ้าที่ส่งออกมามีเท่าไรครับ?

               พระจี้กง: ประมาณสองหมื่นกว่าโวลท์

               ชิวเซิง: โอ้โฮ! ปกติถ้าถูกเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านช็อตเอา ก็ยังไม่อาจทนได้ ถ้าหากถูกฟ้าผ่าซึ่งมีพลังไฟฟ้าตั้ง 20,000 โวลท์ผ่าเอา คงน่าอนาถมาก

               พระจี้กง: บุคคลชั่วร้ายถ้าหากก่อกรรมทำชั่วในเวลากลางวันแสก ๆ เมื่อถูกฟ้าผ่าตาย ตอนอยู่ในขุมนรกจะยิ่งน่า อนาถกว่ามากนัก วันนี้อาจารย์จะนำเธอไปดูวิญญาณบาปที่ไหม้เกรียมทั้งตัว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์เดินทางได้

        พระจี้กง: ในวันนี้เราจะไปดูชาวเมืองเจ้อเจียผู้หนึ่งซึ่งมีชีวิตอยู่ในสมัยรัชกาลเจียซิ่น (พ.ศ. 2339-2364) แห่งราชวงศ์ชิง ตอนมีชีวิตชอบหลอกพร่าความสาวของหญิงชาวบ้านอยู่ เป็นนิจ มีครั้งหนึ่งก็ยังคิดจะข่มขืนสาวน้อยอายุไม่เต็ม 16 ปี คนหนึ่ง แต่พฤติการณ์ครั้งนี้เผอิญถูกเทพตรวจการณ์ที่เหาะผ่านมาพบเข้า จึงรีบรายงานองค์เง็กเซียนจอมเทวราชเมื่อพระเจ้าเง็กเซียน ทราบเหตุ ทรงพิโรธยิ่งนัก จึงทรงบัญชาให้เทพอัสนีปล่อยสายฟ้าลงมาผ่าผู้บ้ากามนั้นตาย เพื่อเป็นการเตือนสติชาวโลก

               ชิวเซิง: ความชั่วเช่นนั้นยังบังอาจประพฤติ ช่างไม่เกรงความชั่วเช่นนั้นยังบังอาจประพฤติ ไม่กลัวฟ้าดินเสียเลย

               พระจี้กง: ชิวเซิง...ถึงแล้ว รีบลงจากดอกบัวหัวหน้าแดนและเจ้าหน้าที่ยมกำลังรอคอยอยู่เบื้องหน้าแล้ว

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านหัวหน้าและทุกท่าน

               หัวหน้า: ตามสบาย พวกเรารออยู่ที่นี่นานแล้ว รีบตามเราเข้าไปข้างใน

               ชิวเซิง: ขอบคุณครับ

               หัวหน้า: สานุศิษย์สำนักเซิ่งเทียน ล้วนแต่มีมหาปณิธานเซิ่งเทียน ในการโปรดผู้คนให้พ้นทุกข์ อุดมการณ์เช่นนี้น่าเลื่อมใสจริง ๆ

       ชิวเซิง: ท่านหัวหน้าเยินยอมากไปแล้ว ปัจจุบันนี้ วัฒนธรรมอันต่ำทรามนับวันจะระบาดมากขึ้น ถ้าหากไม่มี หนังสือธรรมะมาเตือนสติและเหนี่ยวรั้งจิตใจกันบ้าง สังคมอาจจะปรากฏบรรยากาศแห่งความเศร้าสลดขึ้นได้ ดังนั้น สานุศิษย์สำนักเซิ่งเทียน จึงมีอุดมการณ์เดียวกัน โดยได้รับการสนับสนุนจากเทพเบื้องบน แม้ว่าตอนเปิดสำนักใหม่ ๆ เพื่อนร่วมบำเพ็ญ ต้องประสบกับอุปสรรคต่าง ๆ แต่ผมหวังว่าความเสียสละของพวกเราคงได้รับการสนองตอบจากเพื่อนร่วมโลกในการสนับสนุนกิจกรรมธรรมะนี้ยิ่งขึ้น เท่านี้ ผมก็พอใจแล้ว

               หัวหน้า: น่าเลื่อมใสจริง

               ชิวเซิง: ท่านยกย่องเกินไปแล้ว

               หัวหน้า: เข้าไปพักผ่อนข้างในกันเถิด

               พระจี้กง: ชิวเชิงรีบตามท่านเข้าไป

               ชิวเซิง: โอ้โฮ! เป็นห้องปฏิบัติงานที่กว้างใหญ่อะไรเช่นนี้ ภายในห้องสะอาดสะอ้าน คล้ายกับสถานที่ราชการในเมืองมนุษย์ไม่ผิดเพี้ยน ขอท่านหัวหน้าอธิบายให้ทราบอย่างคร่าว ๆ ได้ไหมครับ?

               หัวหน้า: ขอเชิญท่านจี้กงและคุณชิวเซิงดื่มน้ำชา...ที่นี่เป็นเรือนจำที่อยู่ในความดูแลรับผิดชอบของผม ผู้ที่ถูกคุมขัง อยู่ในคุกล้วนแต่เป็นผู้ทำบาปทำชั่วอย่างร้ายแรง เชิญท่านทั้งสองตามผมเข้าไปดู ขณะนี้พระจี้กงเอาดวงแก้ววิเศษจากกล่องออกมาฉับพลันสว่างไสวไปทั่ว)

               ชิวเซิง: โอ้โฮ! เป็นนรกอเวจีสมชื่อจริง ๆ ผมว่าหากคนใดมาที่นี่สักครั้ง ต่อไปคงไม่กล้าทำชั่วอีกแน่

               หัวหน้า: พวกนี้ตอนเป็นมนุษย์ได้ทำความชั่วช้า สามานย์ ซึ่งทำแต่ในที่ลับที่มืด วันนี้พอเห็นความสว่างจึงดีใจเหมือนได้แก้ว

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ ถ้าหากว่าชาตินี้ได้กระทำชั่วโดยไม่ตั้งใจ หรือถูกเพื่อนชักนำไปประพฤติผิดครรลองคลองธรรม แล้วจะทำอย่างไรดีครับ?

             พระจี้กง: ถ้าหากสามารถกลับตัวใหม่ โดยหันมาทำแต่ความดี หมั่นสร้างบุญสร้างกุศล ชดใช้ความผิดที่แล้วมาหรือว่าออกทุนทรัพย์สนับสนุนพิมพ์หนังสือ “ท่องอเวจี” เล่มนี้ อย่างจริงใจแล้วอุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวร เป็นการไถ่ถอนบาปกรรมต่อไปภายหน้า เมื่อละจากโลกแล้ว ก็จะสามารถลดโทษทัณฑ์ของนรกให้เบาบางลง ส่วนผู้มีความผิดเล็กน้อยโทษนั้นก็เป็นอันระงับไปแท้

               ชิวเซิง: นี่เป็นโอกาสอันยอดเยี่ยมในการสร้างกุศลโดย

               หัวหน้า: ผมได้นำวิญญาณบาปที่ถูกฟ้าผ่าตายมาคนหนึ่ง คุณชิวเชิงสัมภาษณ์เขาได้เลย

               ชิวเซิง: นี่คุณคนนี้...คุณเป็นคนชาวเมืองเจ้อเจียงที่ชอบลวนลามหญิงชาวบ้านใช่มั้ย?

               วิญญาณบาป: ท่านเป็นใคร? ทำไมรู้เรื่องประวัติผม ครั้งเป็นมนุษย์

               ชิวเซิง: ผมคือชิวเซิง คนทรงแห่งสำนักเซิ่งเทียน เมื่อครู่นี้พระอาจารย์จี้กงได้เล่าให้ผมฟังแล้ว

               วิญญาณบาป: ฮือ ๆ....เมื่อคิดถึงกรรมชั่วที่ได้ก่อครั้งเป็นมนุษย์ สำนึกได้ก็สายเสียแล้ว

               ชิวเซิง: เพียงแต่คุณเล่าตามความเป็นจริงให้เราบันทึก เชื่อว่าอาจลดโทษของคุณให้เบาลงได้บ้าง ลงในหนังสือ

          วิญญาณบาป: ครับ...ผมจะเล่าให้ท่านฟัง ตอนเป็นมนุษย์ผมเป็นคนหยาบช้า ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ มีชื่อลือกระฉ่อนทางชั่วร้าย ใคร ๆ ก็รู้โดยเฉพาะพวกผู้หญิง ผมมักจะลวนลามกระทำมิดีมิร้ายต่อหญิงชาวบ้าน ตามตรอกตามซอยอยู่เสมอ เสร็จแล้วผมก็แสดงอาการข่มขู่ จนพวกหล่อนไม่กล้าปริปากบอกใคร ได้แต่เจ็บแค้นอยู่ในใจ เมื่อลวนลามหญิงสาวครั้งใด ผมมีความรู้สึกว่าเป็นสุดยอดแห่งความสุข ความจริงไม่ได้คิดถึงเรื่องกรรมตามสนองอะไรนั้นหรอก มีครั้งหนึ่งขณะที่กำลังจะข่มขืนเด็กสาวผู้อายุยังไม่เต็ม 16 ปี คนหนึ่งอยู่ ฉับพลันเมฆสีดำก็แผ่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าชั่วเวลา ไม่กี่นาทีเท่านั้น ฟ้าแลบและฝนก็กระหน่ำลงมา เนื่องจากผมหาที่หลบไม่ทันจึงถูกฟ้าผ่าตาย ทั้งร่างไหม้เกรียมดำเป็นตอตะโก ศพนอนตายอยู่นอกเมือง

               ชิวเซิง: โอ้โฮ! กรรมตามสนองโดยแท้ แล้วตอนนี้ตัวคุณไหม้เกรียมดำสนิท มีความรู้สึกอย่างไรบ้าง?

               วิญญาณบาป: โอ ทุกข์ทรมานเหลือเกิน ทั่วทั้งตัวแข็งทื่อเคลื่อนไหวไม่ได้เลย ท่านรีบช่วยผมทีเถิด

               ชิวเซิง: ขอโทษด้วย ผมทำไม่ได้

               พระจี้กง: ชิวเซิงดึกมากแล้ว ทำกรรมใดย่อมรับกรรมนั้น กฎนรกนั้นเคร่งครัดนักเรากลับสำนักกันเถอะ รีบอำลา ท่านหัวหน้าแดน

               ชิวเซิง: กระผมขอลาท่านหัวหน้าก่อน

               หัวหน้า: ขอส่งท่านจี้กงและคุณชิวเชิง

               พระจี้กง: ชิวเชิงรีบขึ้นดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 15 สัมภาษณ์โจรเหี้ยมในอเวจี พระจี้กงประทับทรง วันที่ 22 เมษายน 2527

               อบรมบุตร            อย่ารอสอน            เดินทางผิด

               ก่อกรรมมาก            ต้องตีเหล็ก            ยามไม้แก่

               สายเกินแก้            ไม่พ้นตก            เมื่อยังร้อน

               เฉดัดยาก            ใครลำบาก            นรกภูมิ

  พระจี้กง: กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มิทันไรนับแต่ลิขิตเรื่อง “ท่องอเวจี” เป็นต้นมา ก็ผ่านไปถึง 4 เดือนแล้ว อาตมาเห็นสานุศิษย์ทั้งหลาย ต่างอุทิศตนเพื่อธรรมะอย่างทุ่มเทชีวิตจิตใจ รู้สึกชื่นชมปรีดายิ่งนัก เชื่อว่าถ้ายังอยู่ในเกณฑ์ระดับนี้ไปเรื่อย ๆ อีกไม่นานเกินรอหนังสือธรรมะของสำนักเซิ่งเทียนจักต้องเลื่องลือไปไกลแน่

            ชิวเซิง: สำนักเซิ่งเทียนได้รับการสนับสนุนจากเทพเบื้องบนใหญ่หลวงนัก แม้ว่าสานุศิษย์ทั้งหลายในช่วงนี้อาจต้องเหน็ดเหนื่อยสักหน่อย ทว่าเมื่อได้เห็นการออกหนังสือธรรมะของสำนักนี้กำลังเจริญรุดหน้า ศิษย์รู้สึกว่าเป็นการน่าคุ้มค่ามากทีเดียว ไม่เหมือนผู้คนส่วนมาก ซึ่งตั้งแต่เช้ายันค่ำ วุ่นวายแต่เรื่องการงานไม่หยุด ใจไม่มีความสงบ แม้สักนาทีเดียว พอมีเงินก็คิดอยากได้รถเก๋งบ้าง บังกะโลบ้าง มุ่งแสวงหาการเสพสุขชั้นยอด หารู้ไม่ว่าสรรพสิ่งนอกกายล้วนแต่ตอนเกิดมิได้นำมา ตอนตายก็มิอาจพาไปได้ ไฉนต้องมาทุ่มเทชีวิตและสรรพกำลังเพียงเพื่อกายเนื้ออันจอมปลอมนี้ จนเป็นอันตรายแก่จิตเดิมแท้ ผลสุดท้ายยังอาจต้องไปเดินย่ำอยู่ในขุมนรกเสียอีกพักใหญ่ ซึ่งไม่คุ้มค่ากันเลย

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า! แล้วถ้าหากเธอมีเงินล่ะ เธอจะใช้มันอย่างไร?

               ชิวเซิง: ฮ่าฮ่า! อาจารย์ถามเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้วเมื่อผมได้มาจากสังคม ย่อมต้องคืนให้แก่สังคม เช่น บริจาคในการกุศลช่วยเหลือผู้ยากไร้ หรือพิมพ์หนังสือธรรมะแจกเป็นทาน เพื่อให้บรรลุเป้าหมายแห่งชีวิตที่สมบูรณ์

               พระจี้กง: เออ ดีมากถ้าหากทุกคนเป็นเช่นเธอได้เหล่าเทพพรหมก็คงไม่ต้องลงมาประทับทรงยังเมืองมนุษย์ครั้งแล้วครั้งเล่า

               ชิวเซิง: นั่นซิครับ

               พระจี้กง: เอาละ....ถึงเวลาท่องอเวจีแล้ว ขึ้นดอกบัวเร็ว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้

               พระจี้กง: ตั้งแต่เปิดสำนักเซิ่งเทียนมา สานุศิษย์ทั้งหลายนับว่าได้ผจญอุปสรรคมาแล้วไม่น้อย

               ชิวเซิง: อาจารย์หมายถึงอะไร?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า จะมีอะไรอีกล่ะ

               ชิวเซิง: อาจารย์ตอบแบบนี้ ศิษย์ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

            พระจี้กง: เป็นปกติธรรมดาของสำนักทรงทั่วไป ตอนเริ่มเปิดสำนักใหม่ ๆ มักจะเกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ ดังนั้นเธอไม่ต้องวิตกกังวลในเรื่องนี้ ควรจะรู้ว่าการที่สามารถผ่านการทดสอบจากคลื่นลมพายุได้ จึงเป็นการแสดงถึงความมั่นคง ถ้าหากตอนเริ่มเปิดสำนักก็ราบรื่น กลับจะทำให้คนลืมตนได้ง่าย เพราะอนาคตอันยาวไกลของสำนักเซิ่งเทียน ยังจะต้องฝ่ามรสุมอีกมากนัก

               ชิวเซิง: นั่นซิครับ ขอแต่เพียงเทพพรหมไม่ทอดทิ้งพี่ไช่เจ้าสำนักเท่านั้น เขาก็คงสามารถนำนาวานี้แล่นไปได้อย่างราบรื่นจนบรรลุเป้าหมายเป็นแน่

               พระจี้กง: ถึงที่แล้ว ชิวเซิงรีบลงจากดอกบัว

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ ไม่ทราบเหตุใดผมรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวกอย่างกะทันหัน

               พระจี้กง: นั่นเป็นเพราะความลึกของชั้นธรณี อากาศจึงน้อยกว่าปกติ อดทนหน่อย เดี๋ยวก็หายเอง

               ชิวเซิง: ที่นี่ไร้ผู้คน มืดมิดไปหมด รู้สึกเงียบวังเวง อย่างไรชอบกล

               พระจี้กง: ที่อาจารย์นำเธอมาในเส้นทางนี้ เพื่อจะฝึกฝนความอดทนและหนักแน่นของเธอรู้สึกว่าเธอก้าวหน้าขึ้นมาก

               ชิวเซิง: นั่นเป็นเพราะการส่งเสริมของอาจารย์โดยแท้

               พระจี้กง: เบื้องหน้ามีพัศดียม 2 ท่านกำลังรอเราอยู่รีบไปคารวะเถิด

               ชิวเซิง: โอ! พัศดี 2 ท่านนี้รูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดุดัน น่ากลัวแท้

               พระจี้กง: ชิวเซิงอย่าเสียมารยาทรีบไปคารวะท่านซิ

               พัศดี: ขอต้อนรับท่านจี้กง และคุณชิวเชิง

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านพัศดี

               พัศดี: คุณชิวเชิงขอให้ถือเป็นกันเอง รีบตามเราเข้าไปข้างในเถิด (ชิวเชิงมองไปโดยรอบ ซึ่งล้วนเป็นกำแพงสูงมี เสียงร้องโหยหวนดังมาจากนรกเป็นระยะ ๆ)

               พระจี้กง: คืนนี้ต้องขอรบกวนท่านพัศดีหน่อยอาตมามีธุระสำคัญจะปรึกษากับท่านพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ราช (พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์) จึงต้องขอตัวไปก่อน

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ ทำไมท่านไปเองคนเดียว ทิ้งศิษย์ให้อยู่ในสถานที่เช่นนี้อย่างโดดเดี่ยวน่ากลัวจริงแท้

               พระจี้กง: ชิวเซิงไม่ต้องวิตก อาจารย์จะรีบกลับมาโดยเร็วที่สุด

               พัศดี: คุณชิวเชิง เบื้องหน้ามีวิญญาณบาปกลุ่มหนึ่ง เธอไปสัมภาษณ์เขาได้เลย (วิญญาณบาปเหล่านี้ รูปร่าง ผอมโซ บ้างตาโบ๋ บ้างก็ตาถลนออกนอกเบ้า เนื้อตัวสกปรก มอมแมมดุจดินโคลน ส่งกลิ่นเหม็นติ่ง ชิวเชิงปิดปากจมูกเดินเข้าไปหา)

              วิญญาณบาปพูดพร้อมกัน: ท่านเป็นใคร? แถมเหนือหัวยังมีรัศมีสีแดงส่งประกายแรงกล้า

         ชิวเซิง: ทุกท่านไม่ต้องกลัว ผมคือนายชิวเซิงคนทรงสำนักเซิ่งเทียนแห่งเมืองไถจุง รัศมีสีแดงเหนือหัวผมที่ทุกท่าน เห็นอยู่นี้ คือรังสีที่เป็นผลจากการบำเพ็ญของผู้บำเพ็ญบุญที่ผมได้มาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อรวบรวมข้อมูลเรื่องราวของพวกท่านครั้งเป็นมนุษย์ และหลังจากตายแล้ว เพื่อบันทึกลงในหนังสือ “ท่องอเวจี” อันเป็นการเตือนสติชาวโลก

               วิญญาณ ก: โอ ที่แท้คือผู้มาโปรด ท่านโปรดช่วยพวกเราก่อนเถิด

               ชิวเซิง: เนื่องจากบุญบารมีผมยังไม่ถึงขั้น เรื่องจะช่วย ผมจนพวกท่านทั้งกลุ่ม ซึ่งเป็นผู้มีบาปกรรมเต็มตัวนั้น ปัญญา แต่พวกท่านอาจถือโอกาสนี้ให้ความร่วมมือการลิขิตหนังสือนี้ ก็อาจลดความทุกข์ทรมานลงได้บ้าง หรืออาจหลุดพ้นจากขุมนรกแห่งนี้ได้

           วิญญาณ ก: งั้นก็เยี่ยมซิ ขอแต่เพียงได้พ้นไปจากที่แห่งนี้เท่านั้นผมก็จะเผยประวัติโดยย่อครั้งเป็นมนุษย์อย่างหมดเปลือก สมัยเป็นมนุษย์ผมได้เข้าร่วมกับพวกโจรชุมนุมอยู่บนเขา ตั้งเป็นกองโจรเที่ยวปล้นฆ่าเผาจี้ชิงทรัพย์สินของชาวบ้าน และยังฉุดคร่าข่มขืนลูกเมียเจ้าทรัพย์ด้วย ที่สุดก็ถูกฝ่ายเจ้าหน้าที่บ้านเมืองโอบล้อมค่าย ผมได้ถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือเจ้าหน้าที่

               ชิวเซิง: การที่คุณทำบาปชั่วช้าเช่นนี้ ตอนแรกไม่ได้คิดถึงเรื่องผลกรรมตามสนองหรอกหรือ?

               วิญญาณ ก: ตอนแรกเพราะนึกอยากสนุก จึงถูกเพื่อนชักจูงไปที่ภูเขา โดยหลอกว่าเรื่องการกิน ดื่ม เล่น หาความ สุขมีทุกอย่าง ต่อเมื่อเข้าร่วมกับพวกเขาแล้ว จึงรู้ว่าเป็นค่ายโจรชื่อดัง จะเลิกก็ไม่ได้

               ชิวเซิง: ยิ่งถลำยิ่งลึกโดยแท้ เอาละ...คุณจงเล่าเหตุการณ์หลังจากตายแล้วมาชิ

           วิญญาณ ก: พอตายแล้วทำอะไรไม่ถูก ภาพความชั่วร้ายต่าง ๆ ที่เคยกระทำครั้งยังมีชีวิตปรากฏออกมาที่กระจก ส่องบาปจนหมดสิ้น ทำให้ผมตกใจจนตะลึงงัน จากนั้นก็ถูกนำตัวไปลงโทษทัณฑ์ที่ขุมนรกต่าง ๆ อาทิเช่น ผ่าท้อง ควักไส้ ควักหัวใจ เป็นต้น เมื่อครบกำหนดโทษเหล่านั้นแล้วจึงถูกส่งต่อมาจองจำที่นรกอเวจีนี่ได้สองร้อยกว่าปีแล้ว ทุกข์ทรมานเหลือเกินฮือ ๆ.....

               ชิวเซิง: “เดินทางผิด จิตซ้ำ ชั่วกัปกัลป์” เธอก็คือบทเรียนที่ดีสุด แล้วเธอคนนั้นล่ะจงเล่าประวัติมาชิ

           วิญญาณ ข: ที่จริงผมเป็นลูกเศรษฐีมีเงิน เนื่องจากถูก จึงเกิดเป็นนิสัยเคยตัวชอบพ่อแม่รักและตามใจจนเกินไป เข้า ๆ ออก ๆ ในโรงน้ำชาเป็นประจำด้วยมาดของอาเสี่ยใหญ่ เมื่ออยากได้สิ่งใด เช่น สาวงาม โบราณวัตถุ หรือเพชรนิล จินดา ย่อมได้สมความปรารถนา หรือแม้แต่ซื้อเจ้าหน้าที่บางคนให้ใส่ความคนเข้าคุกหรือบีบคั้นจนต้องฆ่าตัวตายหรือหลอกพร่าความสาวหญิงชาวบ้าน ทำได้ทุกอย่างไม่คำนึงถึงความผิดถูก บัดนี้จึงต้องถูกจองจำอยู่ในอเวจีนี้ชั่วกัปกัลป์ ดื่มกินแต่น้ำดินโคลนเดือด ๆ เวลาหิวแม้แต่ดินโคลนก็ยังกิน หรือแย่งกันแทะกินซากศพของพวกเพื่อน ๆ กระดูกที่กองอยู่ ข้าง ๆ นั่นก็คือพวกเพื่อนที่ถูกกินแล้ว

               ชิวเซิง: ป่าเถื่อนจริงแท้ มิน่าพวกเธอจึงต้องเป็นเช่นนี้

               พัศดี: คุณชิวเชิง...ท่านจี้กงได้รออยู่ที่ปากถ้ำแล้วเราออกไปกันเถอะ

               พระจี้กง: วันนี้ต้องรบกวนท่านหน่อยนะ

               พัศดี: มิเป็นไร

               ชิวเซิง: อาจารย์ครับ วิญญาณบาปพวกนี้ช่างป่าเถื่อนจริง แม้แต่ซากศพของพวกเพื่อนก็ยังแทะกินเลย

               พระจี้กง: สมกับคำกล่าวที่ว่า “สันดานเดิมเปลี่ยนยาก” คืนนี้ก็เอาเพียงเท่านี้ก่อน ชิวเซิงกลับสำนักกันเถอะ

               ชิวเซิง: ขอลาท่านพัศดีก่อน

               พัศดี: ขอส่งท่านจี้กงและคุณชิวเชิง

               พระจี้กง: มิต้องหรอก ชิวเซิงขึ้นดอกบัวเร็ว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 16 ชมยมบาลตัดสินคดี  พระจี้กงประทับทรง วันที่ 2 เมษายน 2527

               ยมบาล            ตัดสินตาม            กฎบัญญัติ

               โทษเคร่งครัด            ชำระล้าง            จิตหมองศรี

               ฆ่าโมหะ            เหลือธาตุแท้            ที่โสภี

               บำเพ็ญดี            ลุมรรคผล            นิพพานเอย

 พระจี้กง: เมื่อครู่นี้เหล่าเทพพรหมต่างได้ปรึกษาหารือ เรื่องการโปรดสัตว์โลก บรรยากาศแห่งสิริมงคลพวยพุ่งสู่เบื้องนภา

               ชิวเซิง: เรื่องที่อาจารย์หารือกันเกี่ยวกับอะไรครับ?

               พระจี้กง: เกี่ยวกับเรื่องหนังสือธรรมะ ว่าจะจ่ายแจกแบบไหนจึงจะได้ประสิทธิภาพมากที่สุด

               ชิวเซิง: แล้วผลสรุปเป็นอย่างไรครับ?

               พระจี้กง: วันหลังท่านบรมครูกวนจะประกาศเองเมื่อถึงเวลานั้น สานุศิษย์ทั้งหลายเพียงแต่ปฏิบัติตามอย่างขัน แข็งย่อมจะบรรลุผล

               ชิวเซิง: ก็ดีซิครับ การสามารถทำให้หนังสือธรรมะแพร่หลายไปในสังคมทุกมุมเมือง เป็นหน้าที่ของผู้ใฝ่ธรรมะ อยู่แล้ว โดยเฉพาะหนังสือต่าง ๆ ที่ลิขิตขึ้นโดยสำนักนี้ล้วนแต่เจียระไนกลั่นกรองจากเทพพรหมทั้งสิ้น

               พระจี้กง: สานุศิษย์สำนักเซิ่งเทียนจะต้องมีความมานะ อดทน จึงจะได้รับการสนับสนุนจากผู้มีจิตกุศลทั้งหลาย นุนจากผู้มีจิตกุศลทั้งหลาย

               ชิวเซิง: ใช่ครับ

               พระจี้กง: เธอทราบมั้ยว่า ภายในปีแรกที่สำนักเซิ่งเทียนเปิดสำนักก็จะต้องลิขิตหนังสือถึง 12 เรื่อง

               ชิวเซิง: เพราะอะไรจึงต้องให้พวกเราโหมงานแบบนี้ ทั้งที่เพิ่งเปิดสำนักเป็นปีแรกเท่านั้น

            พระจี้กง: นี่เป็นเจตจำนงของเหล่าสานุศิษย์เองที่วอนขอต่อท่านประธานกวน เพื่อให้พวกเธอและเหล่าเทพพรหมได้ร่วมกันลิขิตหนังสืออันทรงคุณค่าวิเศษนี้ แม้จะเหนื่อยล้าสักหน่อยแต่เมื่อใดวรรณกรรมเหล่านี้ สำเร็จลุล่วงหนังสือธรรมของสำนักเซิ่งเทียน ก็จะได้รับการกล่าวขวัญจากผู้คนอย่างกว้างขวาง เมื่อขึ้นปีที่ 2 ก็ต้องพยายามทำให้หนังสือเหล่านี้ สามารถแพร่หลายไปได้กว้างไกลยิ่งขึ้น ซึ่งก็เป็นการรับใช้สังคมอย่างหนึ่ง

               ชิวเซิง: โอ ไฉนต้องเร่งรัดเช่นนั้น?

               พระจี้กง: นี่เป็นมหาปณิธานของเจ้าสำนักที่ต้องปฏิบัติตามเทวโองการ

               ชิวเซิง: อ๋อ ที่แท้อย่างนี้เอง

               พระจี้กง: เธอควรรู้ว่าคุณไช่เชิงต้องรับภาระอันหนักอึ้งในการโปรดสัตว์ ซึ่งมักจะไม่ได้หลับนอนทั้งคืนอยู่บ่อย ๆ ทั้งนี้ล้วนเพื่อเหนี่ยวรั้งใจผู้คนที่กำลังจะจมดิ่งสู่ห้วงทะเลทุกข์มากขึ้น ดังนั้นเขาจึงต้องแบกภาระทั้งสองสำนัก เรื่องนี้เธอคงรู้แล้ว

               ชิวเซิง: ครับ ความสามารถของเขา ผมเลื่อมใสจริง ๆ ผมยังประหลาดใจอยู่ว่าการศึกษาของพี่ไช่ก็ไม่สูงเท่าไรทั้งสุขภาพก็ไม่ใช่ว่าสมบูรณ์นัก อาศัยแต่ความมานะอดทนไฉนจึงสามารถเผชิญกับสภาวะอันยากลำบากเช่นนี้ได้ โดยไม่เคยบ่นย่อท้อเลย

               พระจี้กง: ทั้งนี้ก็ด้วยการเพิ่มพลังทิพย์จากเทพพรหมเขาจึงทนทานต่อสภาวะดังกล่าวได้ แม้จะทุกข์ลำบากมาก หน่อยทว่า “การกินยอดขมได้ จึงจะเป็นยอดคน” มิใช่หรือ?

               ชิวเซิง: ความจริงก็ใช่ ผมขออวยพรให้ท่านผู้อ่านที่กำลังฝึกฝนธรรมอยู่จงดำเนินไปได้อย่างราบรื่นเพียบพร้อมด้วยโชคลาภและปัญญา ถ้ามีทุกข์ก็ขอให้พวกเราแบกรับแทนก็แล้วกัน

               พระจี้กง: เธอมีเมตตาจิตเช่นนี้หายากยิ่งนัก

               ชิวเซิง: อาจารย์เยินยอไปแล้ว

               พระจี้กง: คืนนี้ท่านยมบาลเชิญเราทั้งสองไปชมการตัดสินคดีที่เมืองยม เธอรู้สึกอย่างไร?

               ชิวเซิง: เป็นการทัศนศึกษา ก็เยี่ยมซิครับ

               พระจี้กง: เอาละ...ถึงเวลาเดินทางแล้ว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: คดีที่ท่านยมบาลจะพิจารณาตัดสินในวันนี้ คือ คดีหั่นศพซึ่งเป็นคดีครึกโครมในท้องที่แห่งหนึ่ง

               ชิวเซิง: ครับ (เมื่อพระจี้กงนำชิวเซิงเข้าไปในห้องโถงได้ เห็นยมบาลกำลังชำระคดีวิญญาณบาปตนหนึ่งอยู่ โดยมี ยมทูตหัววัวและหัวม้ายืนประจำที่อยู่ด้านซ้ายและขวา)

               ยมบาล: เจ้าคนบาป เจ้ารู้ความผิดของเจ้ามั้ย?

               วิญญาณบาป: ท่านอ๋อง โปรดอภัยโทษให้ผมเถิดครับผมไม่กล้าทำอีกแล้ว

               ยมบาล: วันนี้สำนักเซิ่งเทียนแห่งเมืองไถจุงได้รับพระราชโองการให้ลิขิตหนังสือ โดยท่านจี้กงนำนายชิวเซิงมา เยือนถึงที่นี่ เจ้าจงรีบสารภาพมาตามตรงถึงการทำบาปเมื่อครั้งยังเป็นมนุษย์เพื่อบันทึกลงในหนังสือ

            วิญญาณบาป: ผมเป็นคนภาคเหนือ ตั้งแต่เด็กผมมีนิสัยแปลกกว่าคนอื่น ไม่ชอบสุงสิงกับใคร พ่อแม่มักชอบพูดกับผมว่าเป็นผู้ชายต้องเปิดหูเปิดตา ไฉนเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวทั้งวัน ตอนนั้นผมเฉย ๆ ไม่ใส่ใจ จนเมื่อผมแต่งงานมีลูกแล้วนิสัยเช่นนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่กลับยิ่งร้ายกว่าเดิม พอเจอกับเรื่องไม่สบอารมณ์ก็เกิดความไม่พอใจ โดยเฉพาะถึงกับลงไม้ลงมือทำร้ายคน วันหนึ่ง เนื่องจากร้อนเงินจึงไปขอยืมกับเพื่อนและเพราะถูกเพื่อนดู หมิ่นดูแคลนโดยมองผมด้วยสายตาเหยียดหยาม หนำซ้ำยัง พูดจาถากถางอีกว่า “แกนี้ไม่ได้ความเลย แม้แต่ลูกเมียก็ยังไร้ปัญญาหาเลี้ยงเป็นลูกผู้ชายแบบไหนกันวะ” เมื่อผมได้ฟังเช่นนั้นก็บันดาลโทสะสุดขีด จึงพูดอาฆาตใส่หน้าว่า “มึงจำ ไว้เดี๋ยวน่าดู” เนื่องจากขาดสติยั้งคิดไปชั่ววูบจึงไปหลังบ้าน คว้าเอาขวานอันหนึ่งถือโอกาสตอนขณะเผลอจามไปที่หัวเขาจนสิ้นใจตาย หลังจากนั้นด้วยเกรงคนมาพบเข้าจึงใช้ขวานหั่นศพเป็น 10-20 ท่อน บรรจุลงในกระสอบปุ๋ยแล้ว เอาเชือกมัดปากถุง ตกดึกก็นำเอาไปทิ้งในที่เปลี่ยวแห่งหนึ่ง โดยคิดว่าคงไม่มีใครรู้ เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนมีคนไปพบเข้า ในช่วงระยะ เจ้าหน้าที่จึงได้ทำการชันสูตรศพหาร่องรอย 3-4 เดือนที่ผ่านไป ตอนกลางคืนขณะกำลังนอนรู้สึกคล้ายกับมีพลังลึกลับที่มองไม่เห็นตัวอย่างหนึ่งเที่ยวมาบีบคั้นอยู่ตลอดเวลา นับตั้งแต่ได้ฆ่าเพื่อนแล้ว ผมมักจะคิดเสียใจอยู่เนือง ๆ ว่าผมกับคนผู้นี้ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางรุนแรงอันใด ไม่น่าถึงกับต้องฆ่าเขาอย่างโหดเหี้ยมและยังตัดศพเป็นท่อนอีกด้วย ไม่ควรเลย ในที่สุดด้วยการสืบสวนสอบสวนอย่างได้ ผลของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ผมได้ถูกจับกุมไปดำเนินคดี และ ศาลได้ตัดสินลงโทษประหารชีวิต ให้ตายตกไปตามกันโดยการยิงเป้าด้วยกระสุน 3 นัดซ้อนตายคาหลักประหาร

               ยมบาล: ทำความผิดใด ย่อมต้องรับโทษนั้น แต่นั่นเป็นเพียงการลงโทษจากกฎหมายเมืองมนุษย์เท่านั้น แล้วถูกกฎ บัญญัติเมืองนรกจัดการอย่างไรบ้าง?

           วิญญาณบาป: เมื่อผมตายแล้วยมทูตขาวดำได้จับตัวผมล่ามโซ่ตรวนนำไปที่เมืองนรก ถูกนำไปที่ดงหมาป่าได้ถูก พวกหมาป่ารุมกัดทิ้งจนเป็นแผลเต็มตัว และให้เดินข้ามสะพานมรณะ พอเดินถึงกลางสะพานก็ถูกพวกนิรยบาล ผลักตกลงไปใต้สะพานให้พวกงูพิษฉกกัดและเจาะชอนไช ทะลุเข้าไปที่อกบ้าง ที่ท้องบ้าง ชอนไชเข้าชอนไชออกจนทั่วร่างกายสุดจะทนไหว แล้วยังต้องถูกลงทัณฑ์จากนรกขุมอื่นอีก เจ็บปวดทรมานจนบรรยายไม่ถูก ท่านอ๋องได้โปรดกรุณาอภัยโทษให้ผมสักครั้งเถิดครับ

               ยมบาล: ความจริงเราก็เมตตาอยู่ แต่เจ้าสูญสิ้นซึ่งจิตมนุษย์ ใช้วิธีการอันป่าเถื่อนฆ่าเพื่อนแล้วยังหั่นศพเป็นท่อน เช่นนั้น ทำให้จิตวิญญาณของเขากระจัดกระจาย ความผิดของเจ้าร้ายแรงเกินกว่าจะอภัยได้ เราขอตัดสินให้เจ้าตกนรกผึ้งพิษ 30 ปี เมื่อครบกำหนดนี้แล้วค่อยพิจารณาโทษอื่นอีกต่อไป

               วิญญาณบาป: ท่านอ๋องได้โปรดอภัยโทษให้ผมเถิดครับโปรดให้โอกาสผมได้กลับตัวใหม่อีกสักครั้ง ผมจะ ประพฤติตนให้เป็นพลเมืองดีอย่างแน่นอน โปรดอภัยโทษให้ผมเถิดครับโปรดอภัยโทษให้ผมเถิดครับ

               ยมบาล: สายเกินไปเสียแล้ว เจ้าจงไปรับโทษโดยดีเถิด การตัดสินคดีในวันนี้ยุติเพียงเท่านี้ เอาตัวจำเลยไปเลิกศาล!

               ยมบาล: ท่านจี้กงเชิญนั่งครับ

               พระจี้กง: วันนี้ได้นำศิษย์มาชมการตัดสินคดีด้วยต้องรบกวนหน่อย

               ยมบาล: หามิได้ เมื่อครู่นี้เนื่องจากติดหน้าที่ หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ขอท่านจี้กงโปรดอภัยด้วย

               พระจี้กง: มิเป็นไร มิเป็นไร นี่ก็ดึกแล้วคงต้องขอตัวกลับก่อน ชิวเซิงรีบอำลาท่านยมบาล

               ยมบาล: เจ้าหน้าที่ยมทั้งหลายตั้งแถวส่งแขก

               ชิวเซิง: ชิวเซิงรีบขึ้นดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

               เทพดาวหลิว: การลิขิตหนังสือในคืนนี้ยุติแล้ว

ครั้งที่ 17 สัมภาษณ์ผู้ได้ขึ้นสวรรค์  พระจี้กงประทับทรง วันที่ 2 พฤษภาคม 2527

               ธรรมทาน            ชนะ            ทานทั้งหลาย

               ส่งผลให้            บรรพชน            พบสวรรค์

               ผู้หลงผิด            ยึดมั่น            กลับตัวทัน

               วอนช่วยกัน            พิมพ์ธรรมะ            โปรดสัตว์เอย

 พระจี้กง: ผู้ที่บริจาคทรัพย์พิมพ์หนังสือธรรมะ ตนเองและบรรพบุรุษต่างก็ได้อานิสงส์ด้วยกัน ผู้ปฏิบัติงานเผยแผ่ธรรมะในศาลเจ้าก็เช่นเดียวกัน ซึ่งสามารถช่วยบรรพบุรุษให้พ้นทุกข์จากอบายภูมิ และเป็นการช่วยสลายวิบากกรรมของตนอีกด้วย ทว่าชาวโลกมักไม่ถือโอกาสอันหายากนี้สร้างบุญ กุศล ต่อเมื่อภัยวิบัติมาถึงตัวจึงไปวอนขอสะเดาะเคราะห์ต่อพระต่อเจ้าซึ่งก็สายเสียแล้ว แบบนี้เรียกว่า “ปกติไม่ไหว้พระ กอดขาพระเมื่อจวนตัว”

               ชิวเซิง: เปรียบเสมือนเวลาเจ็บป่วยเล็กน้อยไม่รักษา รอจนป่วยหนักจึงคิดรักษา แต่สายเกินไปแล้วแบบนี้ใช่ไหมครับ?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว ชาวโลกก็น่าเวทนาเช่นนี้แหละ อาตมาหวังใจว่าเมื่อหนังสือ “ท่องอเวจี” เล่มนี้ตีพิมพ์เสร็จ คงสามารถปลุกเร้าจิตอันดีงามของผู้คนให้ตื่นตัวด้วยการสนับสนุนการพิมพ์ เพื่อบรรลุเป้าหมายของ “ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน” ซึ่งเพียงแต่บริจาคทรัพย์ช่วยการพิมพ์หนังสือนี้อย่างจริงใจ ย่อมเป็นที่อนุโมทนาของสวรรค์เบื้องบน

               ชิวเซิง: ผมเชื่อแน่ว่าคำเรียกร้องของท่านอาจารย์คงสามารถปลุกให้ผู้คนกระตือรือร้นในการสร้างกุศล ด้วยการ เสียสละทรัพย์ส่วนเกินของตน อันเป็นการช่วยผู้อื่นให้พ้นจากกองทุกข์

           พระจี้กง: ฮ่าฮ่า การเมตตาเป็นจิตอันดีงาม จิตดีงาม คือจิตแท้ที่ทุกคนต่างมีอยู่แต่ดั้งเดิมซึ่งเป็นจิตที่สามารถ แยกแยะสิ่งดีสิ่งชั่ว แต่ได้รับผลกระทบจากสิ่งแวดล้อมในกาลต่อมา ดังนั้นบางคนจึงสามารถแยกดีแยกชั่ว บางคนก็สับสนแยกไม่ถูก สาเหตุใหญ่ก็คือได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมที่ไม่ดีและจากกุศลมากน้อยแห่งอดีตชาติ ดังนั้น ถ้าหากชาวโลกได้อ่านคำสอนของปราชญ์โบราณมากสักหน่อย หนีห่างสิ่งชั่วร้ายย่อมช่วยให้สามารถจำแนกว่าสิ่งใดดีสิ่งใดชั่ว

               ชิวเซิง: กราบเรียนถามอาจารย์ มีบางคนลุ่มหลงมัวเมาตลอดวันไม่สามารถแยกดีแยกชั่ว นี่เป็นเพราะสาเหตุใดครับ?

               พระจี้กง: เป็นเพราะถูกกิเลสตัณหาครอบงำไปชั่วขณะทำให้จิตอันดีงามถูกบดบัง ดังนั้นจึงยากที่จะเลือกแต่สิ่งดีทิ้งสิ่งชั่ว ดังนั้นถ้าหากมีคนมาชี้แนะหลักธรรมอันเป็นสัจธรรมแห่งชีวิต หรือว่าเอาหนังสือธรรมะให้เขาอ่าน เมื่อจิตอันดีงามได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งหนึ่งเขาก็จะพบกับหนทางอันสว่างรุ่งโรจน์

               ชิวเซิง: หมายความว่าผู้บำเพ็ญธรรมควรปฏิบัติการอุทิศตน ดังที่กล่าวนี้

               พระจี้กง: ถูกแล้ว เปรียบเสมือนเทียนไขที่ต้องเผาผลาญตนเองตลอดเวลา เพื่อให้ความสว่างแก่ผู้อื่น ผู้บำเพ็ญ ธรรมจึงควรดำเนินไปตามจุดหมายนี้ หนังสือแล้วรีบขึ้นบนดอกบัวเร็ว เอาละ...ได้เวลาลิขิต

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้แล้วครับ

               พระจี้กง: นี่คือแดน “ยมสวรรค์”

               ชิวเซิง: อาจารย์....ไฉนชื่อจึงแปลกเช่นนี้?

               พระจี้กง: คือเป็นเขตแดนรอยต่อระหว่างเมืองยมและเมืองมนุษย์และยังเป็นทางแยกที่จะไปแดนสวรรค์และแดนนรกอีกด้วย

               ชิวเซิง: อาจารย์....ที่กำลังมาเบื้องหน้านั่น เป็นพระโพธิสัตว์กวนอิมนี่ครับ มิทราบว่าจะไปไหนกัน? ดูเหมือนพาหญิงชราคนหนึ่งมาด้วย

               พระจี้กง: รีบคารวะพระโพธิสัตว์

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะท่านพระโพธิสัตว์ครับ

               พระโพธิสัตว์กวนอิม: เจริญพร ที่วันนี้ได้มีโอกาสพบกัน ณ ที่นี้ ด้วยท่านจี้กงกับฉันได้นัดไว้ก่อนแล้วเพื่อจะนำ เหตุการณ์สู่สวรรค์ของท่านยายคนนี้บันทึกลงในหนังสือให้มนุษย์ได้ทราบถึงอานิสงส์แห่งการบำเพ็ญบุญกุศล

               ชิวเซิง: เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างยิ่งทีเดียวครับ งั้น กระผมก็จะขอสัมภาษณ์คุณยายเลย คุณยายครับ...ไฉนท่านจึงได้รับการโปรดจากท่านพระโพธิสัตว์ครับ?

            หญิงชรา: เนื่องจากลูกหลานของฉันล้วนแต่ฝักใฝ่ธรรมะด้วยความศรัทธา ได้บำเพ็ญภาวนาและปฏิบัติงานให้แก่ศาลเจ้าด้วยความเสียสละและยังบริจาคทรัพย์ช่วยพิมพ์หนังสือธรรมเป็นประจำ ทำให้ฉันได้เลื่อนขั้นจากวิญญาณในเขตสามัญชนมาอยู่ในกลุ่มวิญญาณกุศล นับแต่นั้นฉันได้รับฟังพระธรรมอยู่เสมอ ทำให้จิตเกิดความสงบอย่างยิ่ง วันนี้จึงได้รับการโปรดจากท่านพระโพธิสัตว์ โดยจะนำฉันไปบำเพ็ญภาวนาต่อยังสุขาวดีแดนสวรรค์ ขอให้ลูกของฉัน (นาย หลิน...) จงมีความวิริยะอดทนไม่ท้อถอย ต่อไปภายหน้าเมื่อบุญบารมีเต็มบริบูรณ์ เราแม่ลูกคงได้พบหน้ากันอีก

               ชิวเซิง: คุณยายวางใจเถิด ผมจะไปบอกให้ลูกชายของท่านทราบ ไม่ต้องเป็นกังวลหรอกครับ ขอให้ตามท่านพระ โพธิสัตว์สู่แดนสุขาวดีโดยสุขสำราญเถิด

               พระจี้กง: อาตมาจะช่วยเพิ่มพลังทิพย์ ให้แก่ท่านเป็นพิเศษ (พระจี้กงได้เอาพัดโบกที่หน้าผากของหญิงชรา 1 ที) เอาละรบกวนท่านพระโพธิสัตว์มากพอแล้ว

               ชิวเซิง: กระผมขอส่งท่านพระโพธิสัตว์และคุณยาย หลิน ณ ที่นี้ด้วย

               หญิงชรา: ขอบพระคุณท่านอาจารย์จี้กงที่ส่งเสริม โปรดรับการคารวะจากฉันด้วย

               พระจี้กง: นางหลินไม่ต้องกังวล รีบตามท่านพระโพธิสัตว์ไปเถิด

               ชิวเซิง...เนื่องจากอาตมายังมีเรื่องสำคัญต้อง ทำอีกจะส่งเธอกลับสำนักก่อน ขึ้นดอกบัวเร็ว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ถึงสำนึกเซิ่งเทียนแล้ว ชิวเชิงลงจากดอกบัววิญญาณกลับเข้าร่าง

ครั้งที่ 18 พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์จัดงานเลี้ยง ประทับทรง วันที่ 8 พฤษภาคม 2527

               เทพดาวหลิว:

               บรรยากาศ            สิ่งเลิศล้ำ            อุตสาหะ

               จักเล่าขาน            มงคล            หนังสือธรรม

               ห้าเดือน            ไปทั่ว            คลุมโรงธรรม

               ทอดบุตรหลาน            หาใดปาน            ทุกแดนดิน

               พระจี้กง:

               จุติสู่            นำศิษย์ลง            หนังสือธรรม

               สำเร็จงาน            เมืองมนุษย์            ท่องนรก

               ศักดิ์สิทธิ์            เลี้ยงฉลอง             โปรดผู้หลง

               ยมสถาน            ใช่นิทาน            ผองเทวา

           พระจี้กง: ฮ่าฮ่า อาตมาได้ลงมาเมืองมนุษย์ ลิขิตหนังสือหลายครั้งหลายครา เพื่อช่วยกิจกรรมธรรมะของสำนักเซิ่งเทียนและ “ท่องอเวจี” ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ได้ลิขิต บัดนี้อาตมารู้สึกเบาใจขึ้นอีกโขโดยเฉพาะนาม “จี้กง” ของอาตมานี้คงได้ดังอีกครั้งหนึ่ง ชิวเซิง...วันนี้ท่านโพธิสัตว์กษิติครรภ์ได้จัดงานเลี้ยงฉลองหนังสือสำเร็จ เรารีบไปร่วมงานฉลองกันเถิด

               ชิวเซิง: อาจารย์หมายความว่าวันนี้เป็นตอนอวสานของเรื่อง “ท่องอเวจี” แล้วซิ ไม่จบเร็วไปหรือครับ?

               พระจี้กง: ฮ่าฮ่า ชิวเซิง เธอยังไม่เข้าใจ “อเวจี” คือชื่อย่อของนรก 18 ชั้น ดังนั้นคำว่า 18 ก็คือคำแทนของอเวจี เหตุนี้เบื้องบนจึงให้จบในตอนที่ 18 อาตมาก็รู้สึกว่ามีความหมายดีนะ

               ชิวเซิง: อ๋อ ...เช่นนี้เอง ทำให้ผมใจหายหมด นึกว่าผมปฏิบัติงานได้ไม่ดีเท่าที่ควร หรือว่าสมาชิกสำนักเซิ่งเทียนมีความศรัทธาน้อยไป

               พระจี้กง: ชิวเซิง ไฉนจึงคิดเช่นนั้น?

               ชิวเซิง: อาจเป็นเพราะว่าสำนักนี้เพิ่งตั้งได้ไม่นานผมจึงคิดมากไปเอง

               พระจี้กง: การถ่อมตนก็เป็นสิ่งดีอยู่ แต่อย่าตื่นเต้นเกินไปนัก

               ชิวเซิง: ครับ พลังสมาธิของผมคงยังอ่อน จึงได้เป็นเช่นนั้น อาจารย์โปรดอภัยด้วย

               พระจี้กง: ก็ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่อาจารย์อยากให้เธอหมั่นศึกษาหนังสือธรรมะให้มากสักหน่อย เพื่อจะได้มี ความรอบรู้กว้างขวางยิ่งขึ้น ถ้าอาศัยแต่โอวาทของอาตมาคงไม่เพียงพอแน่

               ชิวเซิง: ครับ ผมจะปฏิบัติตามคำของอาจารย์

               พระจี้กง: งั้นก็ดีแล้ว เตรียมตัวเดินทางกันเถิด

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ไปได้ครับ

               พระจี้กง: ถึงตำหนักพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์แล้วลงจากดอกบัว เราใช้เดินกันดีกว่า

               ชิวเซิง: ครับ โอ! หน้าประตูตำหนักมีผู้คนคึกคักจัง

               พระจี้กง: เนื่องจากท่านพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ ได้เชิญเหล่าเทพพรหมพระอริยเจ้าและยมบาลทั้ง 10 ท่านมาร่วมในงาน ดังนั้นจึงครึกครื้นเป็นพิเศษ

               ชิวเซิง: อ๋อ....อย่างนี้เอง

               พระจี้กง: ชิวเชิง..รีบไปคารวะเหล่าพระอริยะเจ้าและยมบาลทุกท่าน

               ชิวเซิง: กระผมขอคารวะพระอริยเจ้าและยมบาลทุกท่านเหล่าอริยเจ้าและยมบาล: เจริญพร รีบนั่งเถิด

               พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์: พระคุณเจ้าจี้กงคง ครั้งนี้ใช้เหน็ดเหนื่อยไม่น้อยการลิขิตเรื่อง “ท่องอเวจี” เวลาถึง 5 เดือน จึงได้สำเร็จเรียบร้อย เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ จึงได้กำหนดจัดงานราตรีฉลองในวันตรงกับวันประสูติของพระพุทธองค์

               ชิวเชิง: อ้อ ใช่แล้ว พอดีวันนี้เป็นวันคล้ายวันประสูติของพระพุทธเจ้า ถ้าท่านพระโพธิสัตว์ไม่ได้พูดถึงผมก็ลืมสนิทเลย

               พระจี้กง: ชิวเซิงวันนี้เธอมีลาภปาก ทานให้เต็มที่เลยนะ

                ชิวเซิง: ศิษย์ทานไม่จุ คงทานได้เล็กน้อยเท่านั้น (บัดดล เจ้าหน้าที่สวรรค์ได้พูดขึ้นว่า “พระราชโองการถึงแล้วเหล่าชาวฟ้าและชาวยมต่างรีบเข้าแถว)

                เทพชุนหยาง: จอมเทวราชเง็กเซียนฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชาให้เรานำพระราชโองการมาประกาศ ณ ที่นี้ เทพและ มนุษย์จงคุกเข่า

พระราชโองการมีความว่า

 ข้าประทับ ณ ตำหนักสุวรรณใจข้ารำลึกถึงมวลมนุษย์ตลอดเวลา สำนักเซิ่งเทียนแห่งเมืองไถจุง ได้รับราชโองการ โดยพระจี้กงนำนายชิวไปท่องนรกอเวจี บัดนี้ล่วงเวลาเดือนลิขิต 18 ครั้ง ได้ตีแผ่ความเร้นลับของนรกอเวจี อัน 5 มนุษย์ชาวโลกยังไม่เคยทราบมาก่อน ซึ่งพระจี้กงและนายชิวได้ปฏิบัติกิจด้วยความวิริยะอุตสาหะยิ่ง วาระนี้ได้บัญชาให้ท่านเทพลื่อนำน้ำอมฤตมาด้วย เพื่อเพิ่มพลังให้แก่กายทิพย์ของนายชิวและมีราชโองการให้พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ราชประกาศข้อกำหนดอานิสงค์ เพื่อเป็นบำเหน็จและกำลังใจแก่สาธุชนผู้สละทรัพย์ร่วมทุนพิมพ์หนังสือ “ท่องอเวจี” อันเป็นประโยชน์แห่งการโปรดสัตว์ ทั้งภาคมนุษย์และภาควิญญาณ

               พระจี้กง: ชิวเซิง..รีบรับพระราชโองการ

               ชิวเซิง: เป็นพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้น

ประกาศ ณ วันที่ 8 พฤษภาคม 2527

               พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์: ขอเชิญทุก ๆ ท่านเข้าไปนั่งกันข้างในเถิด สั่งให้ฝ่ายการครัวเริ่มเสิร์ฟอาหารได้ (ขณะนี้ พระโพธิสัตว์กวนอิมได้เสด็จมาถึงที่หน้าตำหนักเจ้าหน้าที่รีบนำเสด็จไปยังที่ประทับอันอยู่ทางขวาของพระโพธิสัตว์กษิติ ครรภ์ราช)

               พระโพธิสัตว์กวนอิม: วันนี้เป็นวันประสูติของพระพุทธองค์การจัดงานเลี้ยงนี้ เพื่อฉลองการลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” สำเร็จ ชิวเซิง...เธอคงเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยเราจะเพิ่มพลังทิพย์ แก่เธอ

               ชิวเซิง: โอ เย็นสบายตัว และปลอดโปร่งใจอย่างประหลาด ขอบพระคุณท่านพระโพธิสัตว์ที่ส่งเสริม

               พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์: ขอเชิญทุก ๆ ท่านลงมือรับประทานอาหารได้

               พระจี้กง: เนื่องจากเวลาจำกัดขอเชิญท่านพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ประกาศข้อกำหนดอานิสงส์เถิด

               พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์: อานิสงส์ดังต่อไปนี้ ถ้าเช่นนั้นเราจะกำหนด

               1. ผู้บริจาคทรัพย์สมทบทุนพิมพ์หนังสือ “ท่องอเวจี” ตนเองและบุตรหลาน ถ้ามีบาปกรรมไม่มากนักอนุญาตให้อุทิศบุญกุศลนี้แก่เจ้ากรรมนายเวร แล้วไม่ต้องตกนรกรับโทษทัณฑ์

               2. ถ้าบรรพบุรุษ ตอนมีชีวิตเคยสร้างบาปกรรมไว้ ถ้าบุตรหลานได้พิมพ์แจกเป็นจำนวนมากแล้วอุทิศบุญ กุศลนี้แก่บรรพบุรุษ ๆ ก็จะพ้นจากอบายภูมิสู่สุคติภูมิ

               3. ถ้าตนเองเคยสร้างบาปกรรมไว้ หากรู้สำนึกผิดแล้วบริจาคทรัพย์สมทบทุนพิมพ์หนังสือนี้ อุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวร บุคคลผู้นั้นเมื่อตายจากโลกมนุษย์แล้วจะได้เสวยสุคติภูมิตามพลังกุศลมากน้อยแห่งตน

               4. ถ้าครอบครัวตนถูกวิญญาณร้ายรังควานอยู่เสมอเมื่อบริจาคทรัพย์สมทบทุนพิมพ์หนังสือนี้แล้วอุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวรด้วยพลังอำนาจแห่งกุศลนี้จักขับวิญญาณร้ายไป ทำให้ครอบครัวผู้นั้นได้อยู่ร่มเย็นเป็นสุข

               พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์: สี่ข้อข้างต้นนี้ คือ ข้อกำหนดอานิสงส์ที่เราประกาศ ถ้าหากยังไม่สมบูรณ์ ก็อาจแก้ไขหรือเพิ่มเติมได้

               พระจี้กง: ท่านพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับเราทั้งสองรู้สึกขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง บัดนี้ก็ดึกแล้วอาตมาต้องขอตัวไปก่อน โปรดอภัยด้วย

               พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์: ขอส่งท่านจี้กงและชิวเชิง

               พระจี้กง: ขอลาท่านพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์และทุก ๆ ท่าน ชิวเซิง...รีบอำลา

               ชิวเซิง: เนื่องจากเวลาจำกัด กระผมขอลาท่านพระโพธิสัตว์และเทพพรหมทุก ๆ ท่าน

               พระจี้กง: ชิวเซิง รีบขึ้นบนดอกบัว

               ชิวเซิง: ผมนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์กลับได้

               พระจี้กง: ชิวเซิง อาหารคืนนี้เป็นไงบ้าง?

               ชิวเซิง: ฮ่าฮ่า รสแบบนี้ ในชีวิตเพิ่งเป็นครั้งแรกและคงมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

               พระจี้กง: อายุเธอยังน้อยอนาคตยังอีกไกล บัดนี้ก็ได้ลิขิตหนังสือสำเร็จแล้ว อาจารย์จะกลับสวรรค์ถวายรายงานละ

               ชิวเซิง: ศิษย์ขอส่งอาจารย์กลับสวรรค์

    เทพดาวหลิว: การลิขิต “ท่องอเวจี” ของคืนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้ว สานุศิษย์ทุกคนคงรู้สึกเสมือนหนึ่งได้ปลดภาระอันหนักอึ้งออกจากบ่า ซึ่งเราก็รู้สึกยินดีด้วย เมื่อรำลึกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับสานุศิษย์ร่วมลิขิตหนังสือ บัดนี้ต้องกลับไปรายงานสวรรค์ย่อมรู้สึกอาลัยอาวรณ์ ขอให้ทุกท่านมีความมานะบากบั่นต่อไป ในอนาคตคงมีโอกาสได้พบกันอีก ณ สรวงสวรรค์ เรากลับละ

       ประธานเทพกวน: เป็นอันว่าเรื่อง “ท่องอเวจี” ได้จบบริบูรณ์แล้ว เรารู้สึกยินดีด้วย แม้ว่าหนังสือนี้จะลิขิตเพียง 18 ครั้งเท่านั้น ทว่าช่วงระหว่างลิขิตหนังสือเหล่าสานุศิษย์อย่างน่าชมเชย ต่างก็ปฏิบัติงานด้วยความวิริยะอุตสาหะสำหรับผู้มาปฏิบัติงานในคืนนี้ เราจะให้บันทึกคนละ 3 กุศล เพื่อเป็นกำลังใจวันหน้าเมื่อประกาศผลกุศลออกจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง คืนนี้ก็ยุติเพียงเท่านี้

               ประธานเทพกวน: พระราชโองการจวนถึงสำนักแล้วเจ้าพระภูมิเขตไปต้อนรับเหนือเมืองห้าอี้ เจ้าพระภูมิท้องที่เหนือเมืองสิบลี้ ส่วนเทพเทวดาและมนุษย์จงคุกเข่ารับพระราชโองการ

ราชมนตรีจูกัดขงเบ้ง ประทับทรง วันที่ 15 พฤษภาคม 2527 นำโองการพระเจ้าเข้าประกาศ

               บรรยากาศ            สิริ            นิมิตดี

               ลิขิตเสร็จ            นำท่อง            อเวจี

               เป็นสักขี            นรก            นั้นมีจริง

               ราตรีนี้ได้นำพระราชโองการมาประกาศให้ทราบทั่วกัน เทพเทวดาและมนุษย์จงคุกเข่า

พระราชโองการ พระเจ้าเง็กเซียน

              ข้าประทับ ณ ตำหนักสุวรรณ รำลึกถึงมวลมนุษย์ทุกวันเวลา ทุกครั้งที่เห็นมนุษย์ละเมิดศีลธรรมจรรยา สร้าง บาปกรรมใหญ่หลวงทำให้คุณธรรมเสื่อมทราม ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความเลวร้าย เดชะบุญที่มีสำนักเซิ่งเทียนแห่งเมืองไถจุง ได้รับรราชโองการจากข้าให้เปิดสำนักประกาศธรรมโปรดสรรพสัตว์สิบทิศ บัดนี้ได้ลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” สำเร็จเรียบร้อยในเวลา 5 เดือน ข้ารู้สึกยินดีปรีดายิ่งนัก วันก่อนท่านเทพหลิว ซึ่งประจำอยู่ที่ สำนักได้มารายงานว่าเหล่าเทพเทวดาและมนุษย์ได้ปฏิบัติงานด้วยความตั้งใจจริงเสมอต้นเสมอปลาย สนองราชโองการด้วยความวิริยะอุตสาหะ บัดนี้เพื่อบำเหน็จเป็นเกียรติคุณแก่เทพเทวดาและมนุษย์สำนักเซิ่งเทียนสืบไป ผู้ปฏิบัติงานตลอดช่วงลิขิตหนังสือ ฝ่ายเทพประธานสำนักท่านเทพกวน พระราชทานเพิ่มมรรคผลสามขั้น ส่วนเทวดานอก นั้นพระราชทานท่านละสามพันกุศล ฝ่ายมนุษย์ผู้ที่ปฏิบัติงาน ด้วยความขยันขันแข็งพระราชทานคนละหนึ่งพันกุศล ผู้มาปฏิบัติงานเกินสองในสามช่วงระยะลิขิตหนังสือพระราชทาน คนละห้าร้อยกุศล ส่วนผู้มาปฏิบัติงานน้อยกว่านี้

               การประทับทรงลิขิตแต่ละครั้งแต่ละคน พระราชทานครั้งละสิบมหากุศลนี้คือการให้กำลังใจเป็นพิเศษแก่สำนักเซิ่งเทียน ซึ่งเพิ่งเปิดได้ไม่นาน ซึ่งประสบความยากลำบากที่ขาดแคลนทั้งกำลังคนและกำลังทรัพย์

               ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสมาชิกของเซิ่งเทียน ทั้งฝ่ายเจ้าและมนุษย์คงมีความพากเพียรโปรดสรรพสัตว์อีกต่อไป ปรับปรุงหนังสือธรรมะให้มีประสิทธิภาพ ในการตักเตือนชี้แนะหนทางสว่างแก่ชาวโลกยิ่งขึ้น

               ขอให้มวลสมาชิกของเซิ่งเทียนจงปฏิบัติงานอย่างไม่ย่อท้อต่อไป เพื่อโปรดสรรพสัตว์โลก เมื่อใดบุญบารมีเต็มขั้น บริบูรณ์ย่อมบรรลุมรรคผลเป็นเทพเป็นพุทธะโดยง่ายดาย

ประกาศ ณ วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2527 

พระโพธิสัตว์กวนอิม ประทับทรง วันที่ 15 พฤษภาคม 2527

 สมัยโบราณยุคแรกจิตใจผู้คนบริสุทธิ์การคบค้าสมาคมระหว่างกัน มีแต่ไมตรีจิตมิตรภาพ ไม่มีการแก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น สมัยโบราณยุคกลางจิตใจผู้คนจึงเริ่มแปรเปลี่ยน มีอุบายเล่ห์เหลี่ยมยิ่งขึ้น กระทั่งยุคปัจจุบันจิตใจผู้คนก็ยิ่งชั่วร้ายด้วยเล่ห์กระเท่ห์แพรวพราว ทุกแห่งหนเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความรุนแรง สวรรค์เบื้องบนแจ้งดังนั้น ใน สมัยโบราณยุคกลางจึงได้จัดสร้างนรกขึ้นเพื่อลงโทษคนชั่ว และปูนบำเหน็จคนดี ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นที่สวรรค์เบื้องบนจำต้องดำเนินการอย่างเสียไม่ได้ สำนักเซิ่งเทียนได้รับพระราชโองการให้ลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” เปิดเผยความจริงอันน่าสยดสยองบันทึกลงในหนังสือปรากฏแก่สายตาให้ชาวโลกได้อ่าน อันเป็นการเตือนสติเตือนใจคนชั่วจะได้รีบกลับตัวเป็นคนดี ก็จะไม่สูญแรงเปล่าที่เทพเทวดาและมนุษย์อุตส่าห์พากเพียรลิขิตหนังสือเล่มนี้ขึ้น ด้วยความยากลำบาก ผู้ที่ได้มีโอกาสอ่านหนังสือนี้ อย่าคิดว่าเป็นเพียงนิทานที่ผูกเรื่องแต่งขึ้นอย่างไร้สาระ เพราะเรื่องที่บันทึกอยู่ในหนังสือมีพยานหลักฐานมากมาย จากอดีตอันชุ่มเลือด ถ้าหากลบหลู่ หัวเราะเยาะหรือว่าเจตนาทิ้งขว้าง หนทางสู่นรกของตนโดยแท้ย่อมเป็นการแสวงหาหนังสือเล่มนี้ทรงคุณค่ายิ่ง ขอให้สาธุชนสัตบุรุษผู้มีเมตตาจิตทั้งหลาย จงได้บริจาคทรัพย์ร่วมสมทบทุนพิมพ์ เพื่อให้แพร่หลายกว้างไกลจักเป็นมหากุศลตนเองและบุตร หลานจักเจริญรุ่งเรืองสืบไป

วิญญาณบาป มหาอเวจีนรก พระโอวาท ท้าวอเวจียามาธิราช

               ใจมนุษย์บาปหนาหยาบสามานย์ ทำลายล้างผลาญชีพกันและกัน กิเลสมารครอบงำก่อกรรมมหันต์ ทุกข์จาบัลย์คร่ำครวญทั่วโลกา

               เสียงกรีดร้องโหยหวนของสัตว์นรก ใต้พิภพคือจุดจบของคนชั่ว น่าสังเวชต้องสังเวยเพราะมัวเมา มืดสลัวนิรันดรอเวจี

             พระโอวาท ท้าวอเวจียามาธิราช: บังอาจ! เราให้เจ้ามาเป็นประจักษ์หลักฐาน กำแหงยิ่งนักเอาโต๊ะและเต้าผาว มา เราจะว่าความ... ที่สาธุชนทั้งหลายเห็นนี่คือวิญญาณบาปหนาจากมหานรกอเวจี! ซึ่งเราให้มาเป็นประจักษ์หลักฐานในวันนี้เจ้าจงฟังคำเรา จงพูดเรื่องราวการทำบาปของตนเองให้สาธุชนทั้งหลายฟัง เล่าดีดี อย่าได้ผิดพุทธระเบียบเป็นอันขาด

             วิญญาณบาป: กูชื่อบารมี! เป็นคนชลบุรีกูตายเมื่อสิบ ปีที่แล้ว พวกมึงรู้ไหมว่ากูตายอย่างไร? กูตายอย่างทรมาน กูเกลียดมัน กูจะฆ่ามัน! พวกมันฆ่ากูอย่างทรมานมันตัดหัวกู หั่นตัวกู หั่นแขนขากู แล้วพวกมันก็เอากูไปใส่เครื่องบดหมูบดจนละเอียด! แล้วพวกมันก็เอาเนื้อกูไปให้จระเข้กินเป็นจระเข้ที่กูเลี้ยงไว้! พวกมันเลว กูจะมาทวงพวกมัน พวกมึงก็เหมือนกันเลวเหมือนกู กูไม่เคยเชื่อเลยว่าเรื่องบาปกรรมมีจริง... กูไม่เชื่อเลย! กูทำมาหมดทุกอย่าง บาปกรรมที่ว่าเลว แค่ไหน กูก็ทำมาหมด! กูค้ายาเสพติด ตั้งแต่ยาบ้า เฮโรอีน ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า สมน้ำหน้าพวกมัน พวกมันโง่เอง โง่จน ครอบครัวแตกแยก พ่อแม่ลูกทะเลาะเบาะแว้งกันเพราะยาเสพติด พวกมันโง่ โง่ ฮ่าๆๆๆ! กูยังเปิดบ่อน เปิดช่องเล็กซ่องใหญ่ ผู้หญิงสาวๆ มันถูกพวกกูหลอกเอาหมด มันถูกหลอกเพราะความโง่ของพวกมันเอง สุดท้ายมันก็ต้องตกเป็นเหยื่อกามารมณ์ให้พวกผู้ชายที่มันบ้ากาม! แต่พวกมันก็ยังหน้าโง่ บางคนไม่ยอมก็ถูกข่มขืน ใครที่หนีก็ถูกฆ่าตาย กูให้สมุนกูฆ่ามันให้หมดเลยแล้วโยน ลงบ่อจระเข้ พวกมึงระวังตัวให้ดี พวกผู้หญิงสาวๆ ผู้หญิง สวยๆ ระวังไว้ให้ดี! แล้วกูยังเปิดบ่อนการพนัน ไอ้พวกที่ชอบเล่นการพนัน พวกมันก็โง่เหมือนกัน ทรัพย์สินเงินทองที่พวกมันมีก็หลงอยู่กับการพนันกับบ่อนที่พวกกูเปิดอยู่ พวกมึงโง่ทั้งนั้นแหละ ใช่ไหม? แล้วกูยังเลี้ยงบ่อจระเข้เอาเนื้อ เอาหนังจระเข้ไปขายรู้ไหมว่าได้เงินดีมาก เอาหนังไปทำกระเป๋ารองเท้า ได้เงินเป็นแสนเป็นล้าน หนังมัน เนื้อมันก็อร่อยเหมาะกับไอ้พวกที่ชอบเปิบพิสดาร กูเลวไหม? อย่าคิดนะว่าพวกมึงจะรอด! พวกมึงก็เลวเหมือนกับกูนั่นแหละ สำนึกเหรอ... สำนึกได้ก็แค่ชั่วคราว สักพักก็กลับไปเลวอีก ฮ่าๆๆๆ ยายกูบอกว่ากูเป็นสัตว์นรกมาเกิด แต่กูไม่เชื่อ! กูไม่เคยทำบุญ กูเห็นพระสงฆ์ กูก็ว่ามันเป็นขอทานไม่มีจะกิน ขอชาวบ้านกิน พ่อแม่กูเป็นอัมพาต กูเห็นพ่อแม่กูเป็นอัมพาตด้วยความที่กูเกลียดพ่อแม่ กูก็เลยเอายาพิษให้พ่อแม่กูกิน เพื่อไม่ให้เป็นภาระกูอีกต่อไป กูมันเลว! ฮือๆๆๆ สุดท้ายกูไม่คิดว่าชีวิตกูจะสั้นขนาดนี้ กูตายไปสิบปีที่แล้ว ตายตอนอายุ 53 ปี กูไม่เคยคิดเลยว่ากูตายไปแล้วจะตกนรก ต้องไปชดใช้กรรมที่สร้าง ฮือๆๆๆ ตอนนี้กูอยู่ในนรกที่ร้ายแรงที่สุด ที่เรียกว่านรกอเวจีตอนนี้กูรู้แล้วว่าบาปกรรมมีจริง แต่ตอนนี้รู้สำนึกก็สายไปเสียแล้ว... ตอนนี้ต้องไปรับโทษรับเวร พวกมึงก็เหมือนกัน พวกมึง ก็กินกู! พวกมึงก็ฆ่ากู! กูเคยเกิดเป็นวัวเป็นควายชดใช้กรรม กูเคยเกิดเป็นตัวเหี้ย โดนคนเขาถลกหนังมากิน กูกลัว กูไม่ อยากไปแล้ว กูไม่อยากไปนรกแล้ว! พวกมึงอย่าคิดว่านรกไม่มีจริง กูไม่เคยรู้มาก่อนว่านรกมันมี มันน่ากลัวขนาดไหน ตอนที่มีชีวิตอยู่กูสุขสบายทุกอย่างไม่เคยทุกข์ร้อนอะไร กูเป็นถึงเจ้าพ่อเมืองชล พวกมึงทุกคนก็ต้องฟังกูรู้ไหม ใครไม่ฟังกูมันต้องตาย ช่วยกูด้วย ช่วยด้วย! กูร้อน เจ็บ กูยอมแล้ว กู สำนึกแล้ว!

               ท้าวอเวจีฯ: รีบพูดต่อ กล่าวความในใจเดี๋ยวนี้ เจ้าจงพูดต่อเดี๋ยวนี้ เสียงดังดัง!

             วิญญาณ: ความแค้นนั้นไม่เคยสิ้นสุดในหัวใจ ตามทวง ไปด้วยแรงแห่งกรรม เพราะชีวิตทุกข์ทรมานสะท้านสั่น บาป เวรกรรมนั้นไม่พ้นสักที *อยากจะตามทวงเอาชีวี ให้ชำระความเคียดแค้นลงได้เพียงนี้ เหตุเพราะเห็นกงจักรเป็นดอกไม้ ตกนรกไปต้องเจ็บ **อยากจะพบพระธรรมต้องทำอย่างไร อยากจะรู้ใช้ กรรมอีกนานเท่าไหร่กว่าจะพบหนทาง รออีกนานเพื่อเริ่มต้นใหม่ หวังสำนึก ไม่สายเกินไป เพื่อหมดเวรเสียทีรู้สำนึกว่าความผิดบาปที่ได้ทำ เรื่อยมา คอยจองจำจองเวรขอชดใช้หนี้เวรกรรมด้วยหยาดน้ำตา ให้บัวพ้นน้ำโคลน ตมสักที (*/**/**) (เพลงคนบาปไม่พ้นนรก) (ทำนอง: บัวไม่พ้นน้ำ)

               ท้าวอเวจีฯ: ความในใจของเจ้าจบหรือยัง?

               วิญญาณ: จบแล้ว

               อเวจี ท้าวอเวจีฯ: ดี ขุนพลวัวนำวิญญาณบาปกลับคืนสู่นรก

               วิญญาณ: กูไม่ไป กูไม่ไป!!!

               ท้าวอเวจีฯ: ยังมีคนไม่เชื่อ! อย่าได้คิดว่านรกไม่มีจริง หารู้ไม่นรกมีอยู่บนโลกมนุษย์ตั้งนานแล้ว คนในปัจจุบันนี้เลว ทรามสามานย์ พญายมทั้งสิบขุมรับไม่ไหว ต้องส่งไปยังแดนของเรา “มหาอเวจีนรก” มหาอเวจีนรกกว้างใหญ่ไพศาล ยินดีต้อนรับ

เฉินจิ้นซึ่ง แห่งนรกอเวจี

       วันนี้ข้ามีโอกาสได้สำนึกอย่างแท้จริง และให้ข้าได้ตักเตือนชาวโลกให้กลับตัวกลับใจเสียใหม่ และทำให้ข้าสามารถ ลดโทษลงได้ ไมเตรยยะเมตตาพาวิญญาณบาปแจ้งให้ทราบเหตุผลกรรมที่ตนสร้าง บรรพจารย์ให้ลงสู่อริยสถาน ร่างธรรมสาสน์เตือนชาวโลกพึงสังวร เราคือ พระไมเตรยยะบรรพจารย์ บัดนี้ พร้อมพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์น้อมรับพระบัญชาจากพระอนุตตรธรรมมารดา นำพาวิญญาณบาป เฉินจิ้นซิงแห่งนรกอเวจีปรากฏกายแสดงธรรม บอกเล่าต้นเหตุผลกรรม ก้มกราบองค์อนุตตรธรรมมารดา ถามศิษย์ทั้งหลายสบายดีหรือไร ฮา ฮา

               เหล่าวิญญาณนรกานต์ทุกข์โศกา มีชีวาสร้างบาปกรรมไม่ยั้งคิด ตกลงสู่อเวจีนานเนืองนิจ บาปความผิดปรากฏบนกระจกกรรม

               ไม่ดำเนินตามหลักธรรมครั้งโบราณ ตนระรานแหลกเหลวจิตชอกช้ำ พุทธะพาวิญญาณมีบาปกรรม เฉินจิ้นซิงบอกเล่าย้ำให้ชัดเจน

               เราคือ พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ น้อมรับพระบัญชาจากองค์อนุตตรธรรมมารดาลงสู่อริยสถาน น้อมกายก้มกราบ องค์อนุตตรธรรมมารดา ถามเมธีทั้งหลายสุขสบายฤา ฮา ฮา

               วันนี้ ข้านำพาวิญญาณบาป เฉินจิ้นซิง แห่งนรกอเวจีให้เขาสำแดงกาย เทศนาธรรมบอกเล่าเรื่องราวต่อสาธุชน ชายหญิงให้เข้าใจเรื่องต้นเหตุผลกรรมดีและเลว ทำความชั่ว ย่อมได้รับผลชั่วตอบสนอง บัดนี้ จึงมีบัญชาให้ เฉินจิ้นซิง บอกเล่าบาปกรรมในอดีตที่ตนเคยก่อไว้ และการรับโทษทัณฑ์ต่าง ๆ นานา ในนรกภูมิเรื่องราวต่อไปนี้ เป็นคำบอกเล่าของเฉินจิ้นซิง

               ข้าชื่อว่า เฉินจิ้นซิง ปัจจุบันรับโทษทัณฑ์ในนรกอเวจี ข้าสำนึกผิดในบาปกรรมต่างๆ ที่เคยสร้างไว้ในอดีตชาติ ข้าได้ใช้อำนาจ ซึ่งนับว่าเป็นความผิดร้ายแรงยากที่จะให้อภัย ข่มขู่ให้ผู้อื่นหวาดกลัว ข่มขืน ปล้นจี้ เล่นพนัน จับคนมาฆ่า เป็นต้น

               ปีหมินกั่ว 86 ในตอนเช้าวันที่ 14 เดือน 4 เวลา 7.30 น. ข้าและเพื่อนร่วมแก๊งหลินชุนเชิงและเกาเทียนหมิน ได้ร่วมกันจับตัว ไป๋เชี่ยวเอี้ยน ลูกสาวของบ้านไป๋ปิงปิงที่กำลังจะ ไปโรงเรียนไปเรียกค่าไถ่

               วันที่ 28 เดือน 4 พวกเราได้ทรมานไป๋เชี่ยวเอี้ยนจนถึงแก่ความตาย พวกเรานำศพไปทิ้งไว้ในท่อระบายน้ำ ถนนซิน จวงจง ในเมืองไทเป

               วันที่ 6 เดือน 6 พวกเราสามคนได้จับตัวสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เมืองไทเป ใช่หมิงถัง ไปเรียกค่าไถ่ได้เงินมา 5,000,000 หยวน

               วันที่ 8 เดือน 8 ในช่วงระหว่างการหลบหนี พวกเราสามคนข่มขู่รีดไถเงินจากพ่อค้าแซ่เฉิน ในเมืองไทเป ได้มา 1,500,000 หยวน

               วันที่ 23 เดือน 10 ข้าและเกาเทียนหมิน ยิงนายแพทย์ ฟังเป้าฟัง และจางชังนี้ ภรรยาของนายแพทย์ตายที่คลินิกศัลยกรรมความงามหลอชื่อผู้ลั้ว และข่มขืนนางพยาบาลเจิ้ง เหวินอวี่ จากนั้นก็ยิงหล่อนทิ้ง

               วันที่ 28 เดือน 11 ข้าบุกเข้าไปในบ้านจั่วม่าวฉี เอกอัครราชทูตจีน จับกุมห้าชีวิตในครอบครัวนี้เอาไว้ สุดท้าย ก็ถูกล้อมเอาไว้นาน 24 ชั่วโมง หลังจากมีการเจรจาต่อรอง กับหัวหน้าตำรวจโหวโหย่วอี้ ข้าจึงตัดสินใจยอมมอบตัว ซึ่งที่จริงแล้ว ในระหว่างการหลบหนี ข้าได้บุกเข้าไปตามเรือนต่างๆ ก่อคดีข่มขืนหญิงสาวรวมทั้งหมด 19 ราย และยังปล้นเอาทรัพย์สินเงินทองไปกินไปดื่มไม่ยั้ง ทั้งยังข่มขู่ผู้เคราะห์ร้ายไม่ให้แจ้งความ มิฉะนั้นจะกลับมาแก้แค้น

               ปีหมินกั่วที่ 87 เดือน 1 วันที่ 23 ศาลอาญาเมืองปั่น เฉียว พิพากษาตัดสินประหารชีวิต บาปกรรมความผิดที่ข้า กระทำไว้ได้ตอบสนองแล้ว จางซู่เจินภรรยาของข้าชีวิตตกอับถึงกับต้องไปขายตัว ในสถานบริการ ลูกทั้งสองของข้าก็พลอยรับเคราะห์กรรมไปด้วย ต่อมามีสามีภรรยาชาวอเมริกันใจดีคู่หนึ่ง รับไปเลี้ยงดูที่อเมริกา ข้านั้นสมควรตายจริงๆ ทำให้ลูกเมียต้องเดือดร้อน

               หลังจากถูกยิงเป้าแล้ว ข้าถูกยมฑูตนำพาลงสู่นรกภูมิ พาข้าไปสู่นรกกระทะน้ำมันเดือด ทอดจนตัวข้าดำไหม้ไป หมด ทั้งยังปวดแสบปวดร้อนแทบตายทุกครั้ง เมื่อข้าเจ็บปวดจนสลบไป ก็จะพยุงตัวข้าให้ลุกขึ้นแล้วใช้น้ำราดให้ข้าฟื้น จากนั้นก็จับข้าโยนลงไปทอดในกระทะน้ำมันเดือดอีก ทำเช่นนี้ซ้ำๆ กันนับพันๆ ครั้ง แต่ละครั้งที่ข้าถูกโยนลงไป ข้าร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส ข้าจะถูกจับมัด

               จากนั้นก็พาข้าไปย่างในนรกเพลิงเหมือนหมูย่าง นำข้าไปย่างไฟจนดำเป็นตอตะโก และส่งกลิ่นเหม็นไหม้เกินที่จะทนไหว เมื่อข้าเจ็บปวดจนสลบไป ยมฑูตหน้าวัวก็จะสาดน้ำให้ข้าตื่น และเอาไปย่างซ้ำนับพันนับหมื่นครั้ง ข้าเจ็บปวดทรมานจนร้องขอชีวิต แต่ยมฑูตหน้าวัวก็ไม่สนใจ

               จากนั้นก็จะลากข้าไปยังนรกดึงเส้นเอ็น และจะดึงเส้นเอ็นทั่วตัวข้าออกมาทีละเส้นๆ เมื่อข้าเจ็บปวดจนสลบไป ยมฑูตหน้าม้าก็จะสาดน้ำให้ข้าตื่น จากนั้นก็ดึงเส้นเอ็นข้าซ้ำอีก ทำเช่นนี้ซ้ำๆ นับพันนับหมื่นรอบเช่นกัน ความเจ็บปวดในแต่ละครั้งแม้จะร้องอ้อนวอนอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ ยังคงต้องรับทุกข์ทรมานเช่นนี้ไปเรื่อยๆ เพราะบาปกรรมของข้านั้นหนักหนายิ่งนัก

               จากนั้นก็ลากข้าไปยังนรกตัดมือตัดเท้า ตัดมือและเท้า ข้าไปทีละนิ้วๆ ตัดจนมือและเท้าข้าเละละเอียดไปหมด ข้า เจ็บปวดจนสลบไป ยมฑูตหน้าม้าก็จะสาดน้ำให้ข้าตื่นและตัดมือตัดเท้าข้าซ้ำอีก ทำเช่นนี้นับร้อยนับพันครั้ง ข้าไม่สมควรกระทำความชั่วเลวทรามเช่นนี้ในขณะมีชีวิตเลย เป็นการกระทำที่ไร้มโนธรรมสำนึก บัดนี้ต้องรับผลกรรมชั่วที่ตนก่อไว้

               จากนั้นยมฑูตหน้าวัวก็พาข้าไปยังนรกบดขยี้ ร่างกายของข้าถูกบดจนละเอียด เมื่อข้าเจ็บปวดจนสลบไป ยมฑูต หน้าวัวก็จะสาดน้ำให้ข้าตื่นและบดขยี้ร่างกายข้าต่อไป ทำเช่นนี้นับพันๆ ครั้ง ข้าสำนึกผิดแล้ว แต่ว่าก็ยังไม่หยุดลงโทษ เพราะว่าข้าได้ทำร้ายผู้อื่นจนถึงแก่ความตายมากมายนำเอา

               จากนั้นก็พาข้าไปยังนรกผ่าท้องล้างไส้ ลำไส้ใหญ่ ลำไส้เล็ก กระเพาะ ตับ ม้าม ออกมาล้างทำความ สะอาด ข้าเจ็บปวดจนสลบไป ยมฑูตหน้าวัวก็สาดน้ำให้ข้า ฟื้นขึ้นมาอีกและทำเช่นนี้ต่อไปอีกนับร้อยนับพันครั้ง ข้าสำนึกในบาปกรรมต่างๆ ที่ตนเองได้กระทำไว้ตอนมีชีวิตอยู่ สำนึกผิดแล้ว ข้าไม่น่าทำเรื่องโหดเหี้ยมเลวร้าย ขนาดนี้เลย แม้จะเสียใจสำนึกสักเพียงใดก็ตามแต่มันก็สายเกินไปแล้ว ข้าสำนึกผิดในนรกภูมิทุกวัน

               “ข้าไม่ใช่คน แย่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก ข้าสมควรตาย ตายอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้าง”

               บัดนี้ตกลงสู่นรกอเวจี ไม่มีโอกาสได้เกิดใหม่ ก็ได้แต่หวังว่าชาวโลกทั้งหลายอย่าได้กระทำความชั่ว ทำเรื่องเลว ทรามต่ำช้าอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นข้าเลย หากพวกท่านได้กระทำความผิดบาปไว้ ให้รีบสำนึก แก้ไข อย่าทำผิดซ้ำซ้อน ได้โปรดฟังคำตักเตือนของข้าด้วย

               พระอนุตตรธรรมมารดาทรงเมตตา พุทธสถานสำแดงกายในวันนี้ ให้ข้าลงสู่ ให้ข้าได้เปิดเผยบาปกรรม ความผิดของตนเองในอดีตชาติและบอกเล่าโทษทัณฑ์ต่างๆ ที่ได้รับในนรกภูมิ วันนี้ข้ามีโอกาสได้สำนึกอย่างแท้จริง และให้ข้าได้ตักเตือนชาวโลกให้กลับตัวกลับใจเสียใหม่ และทำให้ข้าสามารถลดโทษลงได้

               วิญญาณบาปเฉินจิ้นซิง ขอกราบขอบคุณมา ณ ที่นี้...

               ขอกราบขอบพระคุณ องค์อนุตตรธรรมมารดาที่ทรงเมตตา

               ขอกราบขอบพระคุณ พระศรีอริยเมตตรัยที่เปี่ยมเมตตา

               พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ที่เมตตา รวมทั้งเทพเทวา พิทักษ์ธรรมสถานทั้งหลาย ในขณะเดียวกันขอขอบคุณเหล่าเมธีทั้งหลายที่ช่วยเหลือข้าให้บรรลุภารกิจนี้

               วิญญาณบาปเฉินจิ้นชิง ขอกราบขอบพระคุณ

ยมบาลตัดสิน คดีอมเงินบริจาค

               เทพไป่หยาง: การลิขิตหนังสือในค่ำคืนนี้จะนำจิตวิญญาณคนทรงไปชมการพิจารณาคดีของยมบาลในเมืองนรก หวางเชิง...จงทำจิตให้สงบแล้วตามเราไปยมโลก เพื่อทัศนาเรื่องจริง แล้วนำข้อมูลบันทึกลงในหนังสือธรรมะอันเป็นประโยชน์ต่อการโปรดสัตว์

               หวางเซิง: ขอบพระคุณท่านเทพไป่หยาง ที่จะนำผมไปชมการตัดสินคดีในยมโลก ไม่ทราบว่าจะไปกันด้วยพาหนะ ชนิดใดครับ?

               เทพไป่หยาง: ปกติเวลาเธอและพระจี้กงลิขิตหนังสือ มักจะใช้ยานดอกบัวเป็นพาหนะ แต่วันนี้ไม่ต้องใช้ยานดอกบัว เธอเพียงแต่ทำจิตให้สงบแล้วท่องคาถาซินจิงก็พอ หวางเซิง....จงถอดจิตวิญญาณกายทิพย์ออกจากร่าง....ถึงแล้ว หวางเซิง....ตามเราเข้าไปในตำหนักยม

               เลขายม: ขอต้อนรับท่านไป่หยางและคนทรงขอเชิญเข้าไปชมการพิจารณาคดีในตำหนัก ผมได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้มาต้อนรับท่านทั้งสอง

               สมุห์บัญชี: ทางเราได้รับหนังสือแจ้งจากท่านเทพล่วงหน้าแล้ว รู้ว่าพวกท่านจะมาทัศนาเพื่อนำข้อมูลแห่งคดี บันทึกลงในหนังสือธรรมะอันเป็นการเตือนสติชาวโลกให้ละชั่วทำดี ขอเชิญเข้าไปดื่มน้ำชาในตำหนักก่อน

               เทพไป่หยาง: ขอบคุณท่านสมุห์บัญชี ไปชมการตัดสินคดีของท่านยมบาลเลยดีกว่า

               ยมบาล: คืนนี้เราจะตัดสินคดีหนึ่ง เตรียมบันทึกลงในหนังสือธรรมะ เพื่อเตือนสติชาวโลก การพิจารณาคดีจวนเริ่มแล้ว เลขา...เตรียมบันทึกคำให้การ เจ้าหน้าที่..ตั้งแถวเปิด ศาล!

               ยมทูต: จิ้นเย่นมาแล้วครับ ครับผม...กราบเรียนท่านอ๋องได้นำนายเฉิน

               ยมบาล: เจ้าชื่ออะไร?

               นายเฉิน: กระผมนายเฉินจิ้นเย่นครับ

        ยมบาล: ครั้งก่อนเรื่องเจ้าฟ้องร้องว่าถูกนายหลินเกินเหยินหลอกต้ม เนื่องจากตอนนั้นนายหลินยังไม่หมดอายุขัย จึงไม่อาจมาให้ปากคำ บัดนี้นายหลินได้ละจากโลกมนุษย์แล้ว ประจวบกับขณะนี้ศาลเจ้าแห่งหนึ่ง ในเมืองมนุษย์กำลังประทับทรงลิขิตหนังสือธรรมะอยู่ เจ้าจะฟ้องร้องเรื่องใดก็ว่ามาได้เลย จะได้นำนายหลินมาเผชิญหน้ากับเจ้าที่นี่

               นายเฉิน: ขอบพระคุณท่านอ๋องที่ให้โอกาสกระผม

               ยมบาล: นายเฉิน...เจ้าจะฟ้องร้องนายหลินเรื่องอะไร?

            นายเฉิน: ตอนอยู่เมืองมนุษย์ ผมกับนายหลินเป็นเพื่อนกัน อยู่มาวันหนึ่งนายหลินได้ไปหาผมที่บ้านบอกว่าการสวดมนต์ไหว้พระและบำเพ็ญธรรมตอนมีชีวิตสามารถสะเดาะเคราะห์กรรม เมื่อตายแล้วก็สามารถขึ้นสวรรค์ ไม่ต้องวนเวียนอยู่ในสงสารทุกข์ ผมได้มอบเงินเป็นค่าทำบุญให้เขาไป 200 หยวน ไฉนผมตายแล้วจึงไม่ได้ขึ้นสวรรค์ แต่กลับต้องมาอยู่เมืองนรก

               ยมบาล: สมุห์บัญชี...ตรวจดูซิว่าขณะนี้นายหลินอยู่ที่ใด?

               สมุห์บัญชี: กราบเรียนท่านอ๋อง ได้ตรวจสอบดูแล้ว ขณะนี้นายหลินเกินเหยินกำลังบำเพ็ญเพียรอยู่ที่พุทธภูมิครับ

               ยมบาล: สมุห์บัญชี...นำสานส์ของเราไปที่พุทธภูมิเชิญนายหลินลงมาที่นี่เพื่อให้ปากคำ

               สมุห์บัญชี: ครับผม!

               ยมบาล: สมุห์บัญชีได้ขึ้นไปบนสวรรค์แล้ว การพิจารณาคดีจะพักชั่วคราวสักครู่ รอจนกว่านายหลินจะมา ถึงศาล แล้วค่อยพิจารณาคดีต่อไป

               เจ้าหน้าที่: กราบเรียนท่านอ๋อง สมุห์บัญชีได้เชิญนายหลินมาถึงหน้าศาลแล้ว

               ยมบาล: รีบเชิญเข้ามาเลย

               เจ้าหน้าที่: ครับผม...ได้เชิญเข้ามาแล้วครับ

               ยมบาล: คนที่คุกเข่าอยู่นั่น คือ นายหลินเกินเหยินใช่มั้ย?

               นายหลิน: ใช่ครับ กระผมคือนายหลินเกินเหยิน

               ยมบาล: บัดนี้ได้มีนายเฉินจิ้นเย่นมาฟ้องร้องว่าท่านหลอกให้เขาสวดมนต์ไหว้พระและบำเพ็ญธรรมแล้วยังได้ฟ้องอีกว่าท่านรับเงินค่าทำบุญจากเขา 200 หยวน เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่?

               นายหลิน: อ๋อ...เรื่องนี้เอง เรื่องนี้เป็นความจริง ผมตั้งใจจะให้เขาบำเพ็ญธรรมแต่ที่เขาไม่ได้ขึ้นสวรรค์เพราะ สาเหตุอันใด ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ

               ยมบาล: นายเฉิน...เราได้ตรวจดูแล้ว ตอนท่านเป็นมนุษย์ได้บำเพ็ญธรรมสวดมนต์ไหว้พระทุกวันและเป็นคนดีผู้หนึ่ง แต่เหตุใดชื่อจึงยังคงอยู่ที่ยมโลก เราจะให้สมุห์บัญชีขึ้นไปสวรรค์ทักษิณ ถามเทพนายทะเบียนเทวโลกตรวจสอบดูให้กระจ่างแจ้ง

               สมุห์บัญชี: ครับผม (รออยู่ครู่หนึ่ง)

               สมุห์บัญชี: กราบเรียนท่านอ๋องกระผมได้ขึ้นไปสวรรค์ ถามท่านนายทะเบียนเทวโลกแล้ว นายเฉินจิ้นเย่นมีบำเพ็ญ ธรรมแต่ไม่มีเงินบริจาคทำบุญจึงไม่อาจถอนรายชื่อจากยมโลก และก็ไม่อาจขึ้นรายชื่อที่สวรรค์

               ยมบาล: นายหลิน.....ขอให้ท่านเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นมาซิ

               นายหลิน: พอผมได้รับเงิน 200 หยวนจากนายเฉินแล้วผมก็มอบให้นายไช่เจ้าสำนัก บุคคลผู้นี้ได้ละจากโลก หลายปีแล้ว ขณะนี้กำลังบำเพ็ญเพียรอยู่ที่พุทธภูมิแห่งเดียวกับผม ถ้าหากได้เชิญเขามาที่นี่ด้วยเรื่องก็คงจะกระจ่างแจ้ง

               ยมบาล: สมุห์บัญชี ขึ้นไปสวรรค์ เชิญนายไช่เจ้าสำนักให้มาที่นี่ด้วย (รออยู่ครู่หนึ่ง)

               สมุห์บัญชี: กราบเรียนท่านอ๋อง ได้เชิญนายไช่เจ้าสำนักมาแล้วครับ

               ยมบาล: นายไช่....ท่านรู้จักนายเฉินจิ้นเย่นมั้ย?

               นายไช่: รู้จักครับ

               ยมบาล: คนผู้นี้เป็นคนอย่างไร?

               นายไช่: นายเฉินตอนเป็นมนุษย์มีความประพฤติดีเมื่อได้รับการถ่ายทอดธรรมแล้วก็ได้บำเพ็ญธรรมอย่างจริงจัง

               ยมบาล: แล้วเงินทำบุญ 200 หยวน ของนายเฉินนายหลินมีส่งต่อให้ท่านมั้ย?

               นายไช่: ผมได้รับจริง แต่หลังจากนั้นได้ส่งต่อให้นายชื่อผู้จัดการสำนัก เรื่องต่อจากนั้นผมไม่ทราบ ขอท่านอ๋อง โปรดตรวจสอบ

               ยมบาล: เรื่องนี้เราพอจะเข้าใจแล้ว นายหลินและนายไช่กลับไปสวรรค์ก่อน สมุห์บัญชีส่งเขาทั้งสองกลับไปก่อน แล้วแวะตรวจสอบพร้อมกับนำนายชื่อผู้จัดการมาที่นี่ด้วย

               สมุห์บัญชี: ครับผม (รออยู่ครู่หนึ่ง)สมุห์บัญชี: ตามที่ท่านอ๋องให้ผมไปตรวจสอบรายละเอียดเรื่องของนายชื่อผู้จัดการ บัดนี้ได้ผลสรุปมาแล้วครับ

               ยมบาล: ได้ความว่าอย่างไร? ไหนเล่ารายละเอียดมาซิ

               สมุห์บัญชี: กราบเรียนท่านอ๋อง เมื่อหลายปีก่อนวิญญาณนายซื่อได้กลับสู่สวรรค์แต่ถูกกักขังอยู่ที่คุกสวรรค์ บัดนี้ได้นำเขามาที่นี่แล้วครับ

               ยมบาล: นายซือ...ตอนเจ้าเป็นมนุษย์ทำงานอะไร?

               นายซือ: ตอนเป็นมนุษย์ผมมีอาชีพค้าเครื่องโลหะครับ พออายุได้ 38 ปี ก็บำเพ็ญธรรมและถือศีลกินเจ ต่อมาได้รับการสนับสนุนจากรุ่นพี่ให้เป็นอาจารย์ถ่ายทอดธรรม

               ยมบาล: เจ้ารู้ตัวว่าได้ทำความผิดอะไรหรือเปล่า?

               นายซือ: รู้นานแล้วครับ เนื่องจากกิจการค้าของผมเจ๊ง จึงได้นำเงินที่พวกญาติธรรมส่งมาทำบุญเข้ากระเป๋าตนเอง ดังนั้นผมจึงต้องถูกจับขังอยู่ที่คุกสวรรค์จนทุกวันนี้ ท่านอ๋อง โปรดเมตตาให้โอกาสผมได้ไปเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้งผมจะตั้งใจบำเพ็ญธรรมให้ดีเพื่อไถ่บาปที่แล้วมา ได้โปรดเถิดครับ

               ยมบาล: รายชื่อของเจ้าไม่ได้อยู่ที่ยมโลกแล้ว เรื่องนี้เราไม่อาจข้องเกี่ยวได้อีก

               ยมบาล: เจ้าหน้าที่ เรื่องนี้เป็นที่กระจ่างแล้ว นำตัวนายชื่อกลับไปคืนที่คุกสวรรค์

               เจ้าหน้าที่: ครับผม

               ยามประตู: ท่านจี้กงมาที่นี่แล้วครับ

               ยมบาล: รีบต้อนรับเร็ว

               พระจี้กง: มาโดยไม่บอกกล่าว ถ้ามีสิ่งใดมิบังควรต้องขออภัยด้วย

               ยมบาล: ท่านจี้กงให้เกียรติมาถึงที่นี่ ไม่ทราบมีสิ่งใดจะให้รับใช้หรือครับ?

               พระจี้กง: ก็ไม่มีอะไรอื่น มาด้วยคดีนี้โดยเฉพาะนายเฉินจิ้นเย่นตอนเป็นมนุษย์ได้บำเพ็ญธรรม เพียงแต่เงินทำบุญถูกนายซืออมไป ความผิดอันนี้จึงควรตกแก่ตัวนายซือ ดังนั้น อาตมาจะมานำนายเฉินไปบำเพ็ญเพียรยังพุทธภูมิ

               ยมบาล: เรื่องนี้ข้าพเจ้าก็เห็นด้วย

               นายเฉิน: ขอบพระคุณท่านอาจารย์ ศิษย์ขอกราบขอบพระคุณ

               พระจี้กง: ข้าพเจ้าจะนำลูกศิษย์กลับสวรรค์ก่อน ขอให้ สานุศิษย์ทั้งหลาย จงหมั่นบำเพ็ญบุญบารมีให้มากเข้าไว้ สุภาษิตกล่าวว่า “การทำบุญจริงไม่กลัวพระปลอม” ขอให้ชาวโลกอย่าเห็นแก่ผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ จนเป็นผล เสียแก่การบำเพ็ญธรรม

               ยมบาล: ขอส่งท่านจี้กงกลับสวรรค์ เป็นอันว่าคดีเรื่อง นายเฉินไม่ได้รับความเป็นธรรมก็จบเรียบร้อย โดยนายเฉิน ไปบำเพ็ญเพียรที่พุทธภูมิบนสวรรค์ ส่วนนายชื่อผู้จัดการซึ่ง ถูกความโลภครอบงำต้องไปทนทุกข์ที่คุกสวรรค์ คดีนี้ก็ยุติ เพียงเท่านี้

               เทพไป่หยาง: ขอบคุณอ๋องที่เอื้อเฟื้อ การพิจารณคดี ของคืนนี้ คงเหนื่อยหน่อย และเป็นอุทาหรณ์อันดีแก่ผู้บำเพ็ญ ธรรม เราทั้งสองขออำลาก่อน หวางเซิง...เตรียมกลับสำนัก

               ยมบาล: ขอส่งท่านเทพไป่หยางและคนทรง

               เทพไป่หยาง: หวางเซิงหลับตาแล้วท่องคาถาซินจิง... ถึงแล้ว หวางเชิงวิญญาณกลับเข้าร่าง

ยมบาลตัดสิน คดีโกงตาชั่ง

    ยมบาล: วันนี้ข้าพเจ้าได้รับพระราชโองการให้นำตัววิญญาณบาปมาพิจารณาคดี ณ ศาลเจ้าแห่งนี้ เพื่อนำคำ ให้การบันทึกลงในหนังสือธรรมะเป็นข้อมูลเตือนสติเตือนใจมนุษย์ โดยเจ้าพ่อพันปีหลี่ถ่ายทอดคำให้การเจ้าพ่อพันปีเวินเป็นผู้บันทึกอักษร เจ้าหน้าที่ยมที่ติดตามมาเตรียมจัดอุปกรณ์ทัณฑกรรมทุกอย่างให้พร้อมตีกลองเปิดศาล ฝ่ายรักษาความสงบให้ตั้งประจำอยู่หน้าศาลเจ้าชั่วคราว ห้ามออกจากที่ตั้งไปก่อกวนชาวบ้านเด็ดขาด ผู้ใดฝ่าฝืนจะถูกลงโทษสถานหนัก กรรมการศาลเจ้าให้ยืนฟังการตัดสินคดีด้วยอาการสำรวม ห้ามส่งเสียงดัง การอ่านอักขระและการจดบันทึกควรให้จะแจ้งชัดเจน เจ้าหน้าที่ปลดโซ่ตรวนจำเลย

               ยมบาล: จำเลยจงเงยหน้าขึ้นซิ ที่คืนนี้ได้นำตัวเจ้ามาศาลเจ้าแห่งนี้ก็เพื่อทำการไต่สวนการก่อกรรมชั่วของเจ้าเมื่อครั้งเป็นมนุษย์ จงรีบแจ้งชื่อแซ่และภูมิลำเนาเดิมของเจ้ามา แล้วสารภาพตามตรงถึงความผิดที่ได้ทำครั้งเป็นมนุษย์ ห้ามปิดบังเป็นอันขาด ถ้าหากมีคำเท็จแม้แต่น้อยจะต้องถูกลงทัณฑ์อย่างหนัก รีบให้การมาโดยเร็ว

               จำเลย: ตอนเป็นมนุษย์ กระผมเป็นชาวฮกเกี้ยน ชื่อเจิ้ง แซ่จาง ตอนวัยเยาว์มีอาชีพทำการเกษตรเจริญรอยตาม บิดา แต่ไม่ค่อยก้าวหน้า การครองชีพฝืดเคือง เมื่ออายุได้ 20 ปีจึงเปลี่ยนอาชีพไปทำการค้าตลอดชีวิต ดำรงชีพอย่างปกติ ธรรมดาทั่วไป แม้ไม่ได้สร้างบุญกุศลแต่ก็ไม่ได้ทำบาปกรรมอันใด ขอท่านอ๋องโปรดให้ความเป็นธรรมด้วย

               ยมบาล: ชาติชั่ว เจ้าปิดบังอำพรางไม่ยอมบอกความจริง ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ว่าการเป็นพ่อค้าที่ดีนั้น การค้ากำไร จะต้องถูกครรลองครองธรรม คำว่า “ยุติธรรม” นี้มีอยู่ในหัวใจเจ้ามั้ย?

               จำเลย: ตอนมีชีวิตกระผมเป็นพ่อค้าปลาสด การซื้อขายซื่อสัตย์ยุติธรรม ตาชั่งก็เที่ยงตรง ขอท่านอ๋องโปรด พิจารณา

               ยมบาล: เจ้าปากแข็ง ยืนกรานกระต่ายขาเดียวเช่นนี้ ข้าไม่กลัวเจ้าไม่สารภาพหรอก เจ้าหน้าที่ลากตัวจำเลยออกไปนอกศาล จัดการลงทัณฑ์ไม้พลองหนีบแขนขา ดูซิว่าจะ ยอมรับสารภาพหรือไม่?

               เจ้าหน้าที่: กราบเรียนท่านอ๋อง ได้ลงทัณฑ์จำเลยเสร็จแล้ว เอาตัวมาที่นี่แล้วครับ

               ยมบาล: จำเลย! รสชาติเป็นไงบ้าง จงรีบสารภาพมาโดยเร็ว ดูเครื่องทัณฑกรรมทั้งซ้ายขวานั่นซิน่ากลัวมั้ย?

               จำเลย: ท่านอ๋องผู้เป็นใหญ่ โอย...โอย....เจ็บปวดเหลือเกิน ตอนมีชีวิตผมเป็นพลเมืองดีคนหนึ่งจริง ๆ ขอท่านอ๋อง โปรดให้ความเป็นธรรม ตรวจดูให้ละเอียดอีกสักครั้งเถิด ผมจะไม่ลืมพระคุณเลย

               ยมบาล: เหม่ ๆ ...เจ้าคนชาติชั่ว เจ้าเล่ห์แสนกล ข้าจะไม่เสียเวลาพูดมากกับเจ้าอีก เจ้าหน้าที่ ลากตัวจำเลยออกไปนอกศาล จัดการลงทัณฑ์โอบเสาเพลิงแล้วกรอกปากด้วยน้ำทองแดง ดูซิว่าจะรับสารภาพหรือไม่

               เจ้าหน้าที่: กราบเรียนท่านอ๋อง จำเลยถูกลงทัณฑ์สลบไปแล้ว ขอท่านอ๋องโปรดวินิจฉัย

               ยมบาล: เอาน้ำคืนวิญญาณสาดให้ฟื้น แล้วนำตัวเข้ามา

               เจ้าหน้าที่: กราบเรียนท่านอ๋อง จำเลยฟื้นแล้วนำตัวมานี่แล้วครับ

               ยมบาล: จำเลย..เจ้ารู้ความผิดของเจ้าหรือยัง จงรีบรับสารภาพมาโดยเร็ว มิเช่นนั้นจะต้องถูกลงทัณฑ์หนักยิ่ง

         จำเลย: โอย...โอย...เจ็บปวดทรมานเหลือเกิน ถ้ารู้แต่แรกว่ากฎเมืองนรกรุนแรงเช่นนี้ ตอนเป็นมนุษย์ไฉนจะกล้า ประพฤติอย่างนั้น ท่านอ๋องผู้เป็นใหญ่กระผมยอมรับสารภาพแล้วครับ ตอนกระผมยังเป็นเกษตรกรอยู่ได้ร่วมกับเพื่อนสร้างเครื่องชั่งอันหนึ่ง ซึ่งดูภายนอกก็เหมือนกับตาชั่งธรรมดาทั่วไป แต่กลไกภายในแตกต่างกัน เวลาชั่งซื้อเข้าได้ของปริมาณมาก เวลาชั่งขายออกก็ได้ของปริมาณน้อยด้วยกลวิธีฉ้อโกงเช่นนี้ ทำให้ได้กำไรเพิ่มมากขึ้น ต่อมาตอนเป็นพ่อค้าปลาได้เจาะด้ามเครื่องชั่งจนกลวงแล้วใส่ลูกทองเหลืองเข้าไปภายใน เวลาชั่งขายปลาเอียงด้ามตาชั่งให้ลูกทองเหลืองไหลเลื่อนไปอยู่ข้างหน้า ส่วนเวลาชั่งรับซื้อก็เอียงด้ามให้ลูกทองเหลืองไหลเลื่อนมาอยู่อีกข้าง การฉ้อโกงคนด้วยวิธีเช่นนี้ ผมรู้สึกสมใจมากแต่ตอนนี้มาคิดอีกทีไม่ควรทำเลย ผมรู้สำนึกแล้วครับ ท่านอ๋องโปรดอภัยโทษให้ผมสักครั้งเถิดครับ ผมจะไม่ลืมบุญคุณท่านเลย

        ยมบาล: เมื่อจำเลยยอมรับสารภาพอย่างหมดเปลือกแล้วจงฟังคำตัดสิน สรุปผลตัดสินดังนี้ จำเลยนายจางเจิ้ง ใจไม่ซื่อตรงโกงตาชั่ง ฉ้อฉลทรัพย์อย่างผิดกฎหมายละเมิดหลักคุณธรรม ความผิดนี้ไม่อาจให้อภัย พิพากษาให้ตกนรกควักหัวใจ 20 ปี และนรกโอบเสาเพลิงกรอกน้ำทองแดง อีก 20 ปี เมื่อครบกำหนดโทษแล้วให้ไปเกิดเป็นไก่และสุนัขอย่าง ละ 20 ชาติ เพื่อเป็นการชดใช้หนี้กรรมคดีนี้เป็นอันยุติเพียงนี้ การพิจารณาคดีในค่ำคืนนี้ก็เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชาวโลกพึงจำไว้ให้แม่นว่า การประกอบธุรกิจทุกชนิดจะต้อง ชื่อตรงและยุติธรรม อย่าเอาเยี่ยงอย่างการกระทำของนายจางเจิ้งเป็นอันขาด เจ้าหน้าที่ล่ามโซ่ตรวนจำเลย จัดแจงเก็บ เครื่องทัณฑกรรม เลิกศาล

คดี เศรษฐีนักบุญ

               ยมบาล: เจ้าหน้าที่ยมทุกคนประจำศาล พนักงาน... หามเกี้ยวมาที่ศาล

               พนักงาน: กราบเรียนท่านอ๋อง ได้หามเกี้ยวมาที่นี่แล้วครับ

               ยมบาล: เจ้าพระภูมิ...เชิญนักบุญที่อยู่ในเกี้ยวออกมาได้

               เจ้าพระภูมิ: ครับผม ได้เชิญนักบุญออกมาแล้วครับ

               ยมบาล: ขอเชิญท่านนักบุญเขียนหนังสือบนถาดทรายได้

               นักบุญ: ขอบพระคุณท่านอ๋อง ขอบพระคุณท่านอ๋องที่เมตตา

               ยมบาล: ที่คืนนี้เชิญท่านมาศาลเจ้าแห่งนี้ เพื่อให้เล่าประวัติชีวิตลงในหนังสือธรรมะ เพื่อเป็นแบบอย่างเตือนใจแก่ ชาวโลก ตอนท่านอยู่เมืองมนุษย์ได้สร้างคุณความดีหรือกุศลอันใดและชื่อแซ่อะไร?

               นักบุญ: บ้านเดิมผมอยู่อำเภออันกุ้ย แซ่ฝ่า ชื่อเต่อจี มีฐานะค่อนข้างดี ผมกำพร้าบิดาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ แม้ผมอายุยังน้อยแต่เฉลียวฉลาดรู้กตัญญู มักจะปลอบใจมารดาอยู่เสมอ เมื่อผมอายุ 14 ขวบ ได้เข้าโรงเรียนเล่าเรียนหนังสือด้วยความขยันหมั่นเพียรจนมีความรู้แตกฉาน ผู้คนต่างยกย่องนับถือผมว่าฉลาดปราดเปรื่อง ไม่เห็นแก่ลาภยศสรรเสริญ ผมมีอาชีพทำไร่ไถนา มีความมานะอุตสาหะปรนนิบัติมารดาด้วยความกตัญญู ครั้งหนึ่งได้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นท้องที่อำเภอที่ผมอยู่ ได้เกิดภัยแห้งแล้งฝนไม่ตกติดต่อกัน 3-4 ปี แผ่นดินแตกระแหง ต้นข้าวและพืชผลในไร่นาเหี่ยวแห้งตายหมด แม้แต่ต้นหญ้าก็ไม่ขึ้น มีคนอดอยากหิวโหยนอนตายกันเกลื่อนตามถนนหนทาง แร้งกาบินว่อนไปทั่ว เห็นแล้วน่าสลดใจมากผมได้เปิดยุ้งฉางนำข้าวสาร พวกธัญญาพืช และเงินทองที่เก็บสะสมออกมาแจกจ่ายสงเคราะห์คนยากไร้ให้ชาวบ้านที่อดอยากหิวโหยได้มีข้าวกิน ผมได้ช่วยผู้คนให้มีชีวิตรอดนับจำนวนไม่ถ้วน จากวันเป็นเดือนผมเลยกลายเป็นคนยากจน อาหารที่มารดาได้กินมีแต่ข้าวกับพืชผักซึ่งมารดาก็ไม่ว่ากระไรแต่ผมรู้สึกละอายใจตนเอง ต่อมาผมได้ย้ายครอบครัว ไปอยู่ที่เชิงเขาแห่งหนึ่ง ลงมือบุกเบิกไถคราดพลิกแผ่นดิน ปลูกทั้งไม้ผลและธัญญาพืชต่าง ๆ ภายในไม่กี่ปีฟื้นตัวอีกครั้ง มีทรัพย์สมบัติและฐานะเหมือนดังแต่ก่อนได้อยู่อย่างสุขสงบ นี่ไม่ใช่เพราะสวรรค์ ท่านไม่ทอดทิ้งคนดีหรอกหรือ ในช่วงระหว่างผมยากจนอยู่นั้นมีบางคนชอบมาพูดเสียดสีถากถางต่าง ๆ หัวเราะเยาะผมทำนองว่าทำความดีแต่กลับไม่ได้ดี ต้องกลายเป็นคนยากจนผมก็อดทนนิ่งเฉยไม่ใส่ใจ ด้วยเชื่อมั่นว่าเมื่อถึงกาลเวลาอันกรรมดีหรือชั่วย่อมส่งผลเสมอ ผมอายุ 78 ปี ก็หมดอายุขัยสิ้นใจอย่างสงบไม่เจ็บป่วยอย่างใด เมื่อวิญญาณถึงยมโลกท่านอ๋องได้แสดงความชื่นชม ยินดีต่อผมและให้นำผมมาที่ศาลเจ้าแห่งนี้ เพื่อบรรยายถึงกรรมดีที่ได้สร้างครั้งเป็นมนุษย์ บันทึกลงในหนังสือธรรมะเพื่อการโปรดสรรพสัตว์ ผมมีบารมีอะไรนักหนาจะอวดที่ไหนกัน มีก็แต่เพียงจะขอร้องชาวโลกว่าควรเมตตาจิต ใช้ความดีเป็นหลักนำสร้างสมบุญบารมี เช่น การทำบุญให้ทานเป็นต้น เรื่องที่กระผมจะเล่าในวันนี้ก็มีเพียงเท่านี้ครับ

               ยมบาล: ท่านนักบุญ เมื่อตอนเป็นมนุษย์รู้จักสงเคราะห์ ช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากดีเยี่ยมจริงแท้ สมุห์บัญชี..เปิดบัญชีแดง (บุญ) เทียบดูซิว่าตรงกันมั้ย?

               สมุห์บัญชี: ได้ตรวจดูบัญชีแดงแล้วทุกอย่างตรงกันครับ

               ยมบาล: ท่านนักบุญ ตอนอยู่เมืองมนุษย์ท่านมีสติปัญญา รู้จักปรนนิบัติมารดาด้วยความกตัญญูและในช่วงประสบภัยแล้งยังแสดงความมีเมตตาจิต บริจาคทรัพย์สินและธัญญาหารช่วย ชีวิตผู้คนให้รอดพ้นจากการอดตายจำนวนมากการทำคุณความดีเช่นนี้น่าเลื่อมใสจริงแท้ ท่านนักบุญจงฟังคำตัดสิน

               ยมบาล: ท่านไม่มีอะไรจะต้องตัดสินอีก เราพอใจมาก อนุญาตให้ท่านได้ทัศนาขุมนรกจนทั่วตั้งแต่ ขุมที่ 1 จนถึงขุม ที่ 10 จากนั้นให้ไปอยู่ที่ศูนย์นักบุญชั่วคราวก่อน เพื่อรอตำแหน่งจากสวรรค์เบื้องบน ซึ่งท่านจะได้ตำแหน่งเทพเพื่อปฏิบัติหน้าที่ต่อไป พนักงานหามเกี่ยว ...นำท่านนักบุญกลับไปที่ศูนย์นักบุญเพื่อรอคำสั่งต่อไป

               ยมบาล: ข้อมูลคดีสำหรับคืนนี้ยุติเพียงนี้ เจ้าหน้าที่ยมทุกคนตั้งแถวเตรียมกลับยมโลก

บุญลับ บุญเปิดเผย เทพฝ่ายกฏสวรรค์

             บุญลับ คือ การทำความดีสร้างกุศลไม่ให้ใครรู้ ไม่เปิดเผยชื่อ สร้างความดีอย่างเงียบ ๆ เป็นความดีที่แท้จริง ผู้สร้างบุญลับ ไม่เพียงแต่เป็นการสร้างบุญวาสนาแก่ตนเท่านั้นยังสามารถส่งผลให้บรรพบุรุษได้สู่สุคติเร็วขึ้น และ ส่งผลให้บุตรหลานเจริญรุ่งเรื่องอีกด้วย บุญเปิดเผย คือ การสร้างบุญกุศลที่มุ่งหวังเอาชื่อชอบให้คนอื่นรู้ว่าตนทำบุญ ผู้สร้างบุญเปิดเผยเพียงสามารถไถ่บาปของตนเองเท่านั้น กฎสวรรค์บัญญัติไว้ว่าสร้างบุญเปิดเผย 10 กง ไม่เท่าสร้างบุญลับ 1 เต๋อ (10 เต๋อเท่ากับ 1 กง) ชาวโลกส่วนใหญ่เวลาทำบุญ ชอบเปิดเผยชื่อ มีน้อยที่จะสร้างบุญลับ คนสร้างบุญเปิดเผย เมื่อเจอมารทดสอบ (อุปสรรค) หรือประสบกับความผิดหวังก็จะ โทษฟ้าโทษดินหาว่าทำความดีแล้วไม่ได้ผลดีตอบแทน นี้ เป็นเพราะว่ายังไม่เข้าใจความแตกต่างระหว่างบุญลับ และ บุญเปิดเผย ผู้ที่สร้างบุญเปิดเผยเมื่อได้รับการเปิดเผยชื่อตอบแทนแล้ว ยังจะเอาอะไรอีก?