บทสวดมนต์ปัจจยวิภังค์ ดูหนังฝรั่ง - A Working Man (2025) นรกหยุดนรก

ธรรมะสำหรับคุณ: บทสวดมนต์ปัจจยวิภังค์:

บทสวดมนต์ปัจจยวิภังค์ หรือ ปัจจยวิภังควาโร

(กดฟังได้ตรงนี้ หรือดูบทสวดกด อ่านเพิ่มเติม)

 

พระอภิธรรมปิฎก เล่ม ๗ เล่มที่ ๔๐

ปัจจยวิภังควาร  วาระว่าด้วยการแจก คือการอธิบายปัจัยทีละข้อ

(หันทะ มะยัง ปัจจะยะวิภังคะวาระปาฐัง ภะณามะ เส)

๑. เหตุปัจจะโยติ เหตุ เหตุ สัมปะยุตตะกานัง ธัมมานัง ตัง สะมุฏฐานานัญจะ รูปานัง เหตุ ปัจจะเยนะ ปัจจะโยติ ฯ

๒. อารัมมะณะปัจจะโยติ รูปายะตะนัง จักขุวิญญาณะธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ ปัจจะโย, สัททายะตะนัง โสตาวิญญาณะธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

คันธายะตะนัง ฆานะวิญญาณะธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ ปัจจะโย, ระสายะตะนัง ชิวหาวิญญาณะธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ ปัจจะโย, โผฏฐัพพายะตะนัง

กายะวิญญาณะธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ ปัจจะโย, รูปายะตะนัง สัททายะตะนัง คันธายะตะนัง ระสายะตะนัง โผฏฐัพพายะตะนัง มะโนธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ

ปัจจะโย, สัพเพ ธัมมา มะโนวิญญาณะธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ ปัจจะโย, ยัง ยัง ธัมมา อารัพภะ เย เย ธัมมา อุปปัชชันติ จิตตะเจตะสิกา ธัมมา เต เต ธัมมา เตสัง เตสัง ธัมมานัง อารัมมะณะปัจจะเยนะ ปัจจะโยติ ฯ

๓. อะธิปะติปัจจะโยติ ฉันทาธิปะติ ฉันทาสัมปะยุตตะกานัง ธัมมานัง ตัง สมุฏฐานานัญจะ รูปานัง อะธิปะติปัจจะเยนะ ปัจจะโย, วิริยาธิปะติ วิริยาสัมปะยุตตะกานัง ธัมมานัง ตัง สะมุฏฐานานัญจะ รูปานัง อะธิปะติปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

จิตตาธิปะติ จิตตาสัมปะยุตตะกานัง ธัมมานัง ตัง สะมุฏฐานานัญจะ รูปานัง อะธิปะติปัจจะเยนะ ปัจจะโย, วิมังสาธิปะติ วิมังสาสัมปะยุตตะกานัง ธัมมานัง ตัง สะมุฏฐานานัญจะ รูปานัง อะธิปะติปัจจะเยนะ ปัจจะโย, ยัง ยัง ธัมมัง คะรุง กัต๎วา เย เย ธัมมา อุปปัชชันติ จิตตะเจตะสิกา ธัมมา เต เต ธัมมา เตสัง เตสัง ธัมมานัง อะธิปะติปัจจะ เยนะ ปัจจะโย ฯ

๔. อะนันตะระปัจจะโยติ จักขุวิญญาณะธาตุ ตัง สัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย, มะโนธาตุ ตัง สัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนวิญญาณะธาตุยา ตัง สัมปะยุต

ตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย, โสตะวิญญาณะธาตุ ตัง สัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนธาตุยา ตัง สัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย, มะโนธาตุ ตังสัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนวิญญาณะธาตุยา ตังสัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๕. ฆานะวิญญาณะธาตุ ตังสัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนธาตุยา ตังสัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๖. มะโนธาตุ ตังสัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนวิญญาณะธาตุยา ตังสัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๗. ชิว๎หาวิญญาณะธาตุตัง สัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนธาตุยา ตังสัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๘. มะโนธาตุ ตังสัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนวิญญาณะธาตุยา ตังสัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๙. กายะวิญญาณะธาตุ ตังสัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนธาตุยา ตังสัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๑๐. มะโนธาตุ ตังสัมปะยุตตะกา จะ ธัมมา มะโนวิญญาณะธาตุยา ตังสัมปะยุตตะกานัญจะ ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๑๑. ปุริมา ปุริมา กุสะลา ธัมมา ปัจฉิมานัง ปัจฉิมานัง กุสะลานัง ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๑๒. ปุริมา ปุริมา กุสะลา ธัมมา ปัจฉิมานัง ปัจฉิมานัง อัพ๎ยากะตานัง ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๑๓. ปุริมา ปุริมา อะกุสะลา ธัมมา ปัจฉิมานัง ปัจฉิมานัง อะกุสะลานัง ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๑๔. ปุริมา ปุริมา อะกุสะลา ธัมมา ปัจฉิมานัง ปัจฉิมานัง อัพ๎ยากะตานัง ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะปัจจะโย,

๑๕. ปุริมา ปุริมา อัพ๎ยากะตาธัมมาปัจฉิมานัง ปัจฉิมานัง อัพ๎ยากะตานัง ธัมมานังอะนันตะระปัจจะเยนะปัจจะโย,

๑๖. ปุริมา ปุริมา อัพ๎ยากะตา ธัมมา ปัจฉิมานัง ปัจฉิมานัง กุสะลานัง ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย,

๑๗. ปุริมา ปุริมา อัพ๎ยากะตา ธัมมา ปัจฉิมานัง ปัจฉิมานัง อะกุสะลานังธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะปัจจะโย,

๑๘. เยสัง เยสัง ธัมมานัง อะนันตะรา เย เย ธัมมา อุปปัชชันติ จิตตะเจตะสิกา ธัมมา, เต เต ธัมมา เตสัง เตสัง ธัมมานัง อะนันตะระปัจจะเยนะ ปัจจะโย(ติ) ฯ

๑.เหตุปัจจัย คือเหตุที่เป็นปัจจัยแห่งธรรมที่ประกอบกับเหตุ และแห่งรูปที่มีธรรมอันประกอบกับเหตุนั้นเป็นสมุฏฐาน โดยฐานะ เป็นฐานะเป็นเหตุปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นเหตุ ( เหตุเทียบด้วยรากไม้ต้นไม้จะมีผลเจริญงอกงามก็เพราะได้อาศัยรากดูดน้ำและโอชะอื่น ๆ มาหล่อเลี้ยง ). ๒.อารัมมณปัจจัยอายตนะหรืออารมณ์ คือ รูป , เสียง , กลิ่น , รส , โผฏฐัพพะ ( สิ่งที่ถูกต้องได้ด้วยกาย ) , ธัมมะ ( สิ่งที่รู้ด้วยใจ ) เป็นปัจจัยแห่งวิญญาณธาตุ คือความรู้แจ้งอารมณ์ทาง ตา หู เป็นต้น และแห่งธรรมที่ประกอบกับวิญญาณธาตุนั้น ๆ โดยฐานะเป็นอารัมณปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นอารมณ์ ( อารมณ์คือสิ่งที่จิตเจตสิกยึดถือเหมือนยึดเกาะท่อนไม้ ).

๓.อธิปติปัจจัย ธรรมที่เป็นใหญ่ คือ ฉันทะ ( ความพอใจ ) วิริยะ ( ความเพียร ) จิตตะ ( ความเอาใจฝักใฝ่ ) วิมังสา ( ความพิจารณาสอบสวน ) เป็นปัจจัยแห่งธรรมที่ประกอบกับฉันทะ เป็นต้นแต่ละข้อ และแห่งรูปที่มีธรรมที่ประกอบกับฉันทะ เป็นต้น เป็นสมุฏฐาน โดยฐานะเป็นอธิปติปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นใหญ่. อนันตรปัจจัย ๔. อนันตรปัจจัย จักขุวิญญาณธาตุ และธรรมที่ประกอบกับจักขุวิญญาณธาตุนั้น เป็นปัจจัยแห่งมโนธาตุ และแห่งธรรมที่ประกอบกับมโนวิญญาณธาตุนั้น โดยฐานะเป็นอนันตรปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น. โดยนัยนี้ โสตวิญญาณธาตุ จนถึง มโนวิญญาณธาตุ และธรรมที่ประกอบกับโสตวิญญาณธาตุ เป็นต้น เป็นปัจจัยแห่งมโนธาตุ และแห่งธรรมที่ประกอบกับมโนธาตุนั้น โดยฐานะเป็นปัจจัย คือเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั้น. ธรรมที่เป็นกุศลก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นกุศลหลัง ๆ โดยฐานะเป็นปัจจัย คือเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น . ธรรมที่เป็นกุศลก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นอัพาหฤตหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอนันตรปัจจัย คือ เป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น. ธรรมที่เป็นอกุศลก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นอกุศลหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอันตรปัจจัย คืเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น. ธรรมที่เป็นอกุศลก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นอัพยากฤตหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอนันตรปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น. ธรรมที่เป็นอัพยากฤตก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นอัพยากฤตหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอนันตรปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น. ธรรมที่เป็นอัพยากฤตก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นกุศลหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอนันตรปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น. ธรรมที่เป็นอัพยากฤตก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นอกุศลหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอนันตรปัจจัยคือเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มีระหว่างคั่น. ๕. สมนันตรปัจจัย มีอธิบายอย่างเดียวกับข้อ ๔ คืออนันตรปัจจัย ต่างแต่สิ่งที่เป็นปัจจัยในข้อนี้เป็นปัจจัย โดยฐานะเป็นสมนันตรปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนอย่างกระชั้นชิด. ( มติของอาจารย์ในชั้นหลังมีอยู่ต่าง ๆ กัน บางท่านว่า อนันตรปัจจัย ( ปัจจัยโดยความเป็นของไม่มีอะไรคั้นในระหว่าง ) กับ สมนันตรปัจจัย ( ปัจจัยโดยความเป็ของกระชั้นชิด ) ต่างมีพยัญชนะ แต่เนื้อความเป็นอันเดียวกัน . บางอาจารย์กล่าวว่าต่างกัน คือ อนันตรปัจจัย เป็นของไม่มีอรรถะ คือเนื้อความอย่างอื่นคั่น . ส่วน สมนันตรปัจจัย เป็นของไม่กาละคั่น ๖. สหชาตปัจจัย ธรรม ๔ อย่างที่ไม่มีรูป ( คือรูป เวทนา , สังขาร , และ วิญญาณ ) เป็นปัจจัยของกันและกัน โดยฐานะเป็นสหชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดพร้อมกัน . มหาภูตรูป ๔ ( ดิน , น้ำ , ไฟ , ลม ) เป็นปัจจัยของกันและกัน โดยฐานะเป็นสหชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดพร้อมกัน . ในขณะที่ก้าวลง ( สู่ครรภ์มารดา คือขณะปฏิสนธิ ) นามและรูปเป็นปัจจัยของกันแลกัน โดยฐานะเป็นสหชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดพร้อมกัน. ธรรมที่เป็น จิต และ เจสิก เป็นปัจจัยแห่งรูปที่มีจิตเป็นสมุฏฐาน โดยฐานะเป็นสหชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดพร้อมกัน. มหาภูตรูป ( รูปใหญ่คือ ดิน , น้ำ , ไฟ , ลม ) เป็นปัจจัยแห่ง อุปาทารูป ( รูปอาศัย คือรูปที่ปรากฏเพราะอาศัยมหาภูตรูป เช่น ความเป็นหญิง ความเป็นชาย ) โดยฐานะเป็นสหชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดพร้อมกัน. ธรรมที่มีรูปเป็นปัจจัยของธรรมที่ไม่มีรูปในกาลบางครั้ง โดยฐานะเป็นสหชาตปัจจัย คือมิใช่เป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดพร้อมกัน. แต่ในกาลบางครั้งก็เป็นปัจจัย มิใช่โดยฐานะเป็นสหชาตปัจจัย คือมิใช่เป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดพร้อมกัน. ๗. อัญญมัญญปัจจัย ขันธ์ ๔ ที่ไม่มีรูป ( ได้แก่ เวทนา , สัญญา , สังขาร , และ วิญญาณ ) เป็นปัจจัย โดยฐานะเป็นอัญญมัญญปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่อิงอาศัยกันและกัน . มหาภูตรูป ๔ ( ดิน , น้ำ , ไฟ , ลม ) เป็นปัจจัย โดยฐานะเป็นอัญญมัญญปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่อิงอาศัยกันและกัน ในขณะก้าวลง ( ขณะปฏิสนธิ ) นามและรูปเป็นปัจจัย โดยฐานะเป็นอัญญมัญญปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่อิงอาศัยกันและกัน . ๘. นิสสยปัจจัย ขันธ์ ๔ ที่ไม่มีรูป ( ได้แก่ เวทนา , สัญญา , สังขาร , และ วิญญาณ ) เป็นปัจจัยของกันและกัน โดยฐานะเป็นนิสสยปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนเป็นที่อาศัย . มหาภูตรูป ๔ ( ดิน , น้ำ , ไฟ , ลม ) เป็นปัจจัยของกันและกัน โดยฐานะเป็นนิสสยปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นที่อาศัย. ในขณะที่ก้าวลง ( ขณะปฏิสนธิ ) นามและรูปเป็นปัจจัยของกันและกัน โดยฐานะเป็นนิสสยปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นที่อาศัย . ธรรมคือจิตและเจตสิกเป็นปัจจัยของรูปที่มีจิตเป็น สมุฏฐาน โดยฐานะเป็นนิสสยปัจจัย คือเครื่องสนับสนุนที่เป็นที่อาศัย อายตนะ คือ ตา , หู , ลิ้น , กาย เป็นปัจจัยแห่ง ธาตุ คือ ความรู้แจ้ง ( วิญญาณธาตุ ) ทางตา , หู , ลิ้น , กาย และธรรมที่ประกอบวิญญาณธาตุชนิดนั้น ๆ. มโนธาตุ ( ธาตุคือใจ ) มโนสิญญาณธาตุ ( ธาตุคือความรู้แจ้งทางใจ ) อาศัยรูปใดเป็นไป รูปนั้นเป็นปัจจัยแห่งมโนธาตุ และมโนวิญญาณธาตุและแห่งธรรมที่ประกอบกับมโนธาตุและมโนวิญญาณธาตุนั้น โดยฐานะเป็นนิสสยปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นที่อาศัย. ๙. อุปนิสสยปัจจัย ธรรมที่เป็นกุศลก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นกุศลหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอุปนิสสยปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นที่อาศัยโดยสืบต่อกันมา. ต่อจากนี้มีข้อความคล้ายกับข้อ ๔ ต่างแต่เป็นปัจจัย โดยฐานะเป็นอุปนิสสยปัจจัย . แม้บุคคลก็เป็นปัจจัย โดยฐานะเป็นอุปนิสสยปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นที่อาศัยสืบต่อกันมา . แม้เสนาสนะก็เป็นปัจจัย โดยฐานะเป็นอุปนิสสยปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นที่อาศัยสืบต่อกันมา . คำว่า นิสสยปัจจัย กับ อุปนิสสยปัจจัย มีคำใกล้กัน นิสสย แปลว่า เป็นที่อาศัย อุปนิสสยะ แปลว่า ใกล้จะเป็นที่อาศัย แต่แปลหักตามเนื้อหาว่า เป็นที่อาศัยสืบต่อกันมา คืออาศัยพอเป็นเค้า เป็นเชื้อ มีความหนักแน่นน้อยกว่า นิสสยะ ). ๑๐. ปเรชาตปัจจัย อานตนะคือ ตา , หู , ลิ้น , กาย เป็นปัจจัยแห่งวิญญาณธาตุทางตา , หู , ลิ้น , กาย ตามประภทของตน และแห่งธรรมที่ประกอบด้วยวิญญาณธาตุนั้น ๆ โดยฐานะเป็นปุเรชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดก่อน . อายตนะคือ รูป , เสียง , กลิ่น , รส , โผฏฐัพพะ เป็นปัจจัยแห่งวิญญาณธาตุนั้น โดยฐานะเป็นปุเรชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดก่อน. อายตนะคือ รูป , เสียง , กลิ่น , รส , โผฏฐัพพะ เป็นปัจจัยแห่งมโนธาตุ และธรรมะที่ประกอบด้วยมโนธาตุ โดยฐานะเป็นปุเรชาตปัจจัยคือเครื่องสนับสนุนเกิดก่อน. มโนธรรมและมโนซิญญาณธาตุอาศัย รูปใดเป็นไป รูปนั้นเป็นปัจจัยแห่งมโนธาตุและแห่งธรรมที่ประกอบด้วยมโนธาตุ โดยฐานะเป็นปุเรชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดก่อน. รูปนั้นเป็นปัจจัยแห่งมโนวิญญาณธาตุในกาลบางครั้ง โดยฐานะเป็นปุเรชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดก่อนในกาลบางครั้งก็เป็นปัจจัย โดยมิใช่ฐานะเป็นปุเรชาตปัจจัย คือมิใช่เป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดก่อน. ๑๑.ปัจฉาชาตปัจจัยธรรมที่เป็นจิตและเจตสิก ย่อมเป็นปัจจัยแห่งกายนี้ซึ่งเกิดก่อน โดยฐานะเป็นปัจฉาชาตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เกิดภายหลัง. ๑๒. อาเสวนปัจจัยธรรมที่เป็นกุศลก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นกุศลหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอาเสวนปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนโดยการส้องเสพ. ธรรมที่เป็นอกุศลก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นอกุศลหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอาเสวนปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนโดยการส้องเสพ . ธรรมที่เป็นอัพยากฤตฝ่ายกิริยาก่อน ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นอัพยากฤตฝ่ายกิริยาหลัง ๆ โดยฐานะเป็นอาเสวนปัจจัย เป็นเครืองสนับสนุนโดยการส้องเสพ. ( ธรรมประเภทเดียวกันเมื่อส้องเสพหรือประพฤติบ่อย ๆ ก็เป็นปัจจัยให้เกิดธรรมประเภทเดียวกันนั้นต่อไปอีก ). ๑๓. กัมมปัจจัย กรรมที่เป็นกุศลและอกุศลย่อมเป็นปัจจัยแห่งขันธ์ที่เป็นวิบาก และแห่ง กฏัตตารูป ( รูปที่เกิดเพราะทำกรรมไว้ เรียกว่า กัมมชรูป ก็ได้ ) โดยฐานะเป็นกัมมปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นกรรมคือการกระทำ. กรรมที่เป็นกุศลและอกุศลนั้น ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่ประกอบด้วยเจตนา และแห่งรูปที่มีธรรมอันประกอบด้วยเจตนานั้นเป็นสมุฏฐาน โดยฐานะเป็นกัมมปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นกรรมคือการกระทำ. ๑๔. วิปากปัจจัย ขันธ์ ๔ ที่ไม่มีรูปซึ่งเป็นผลของกรรมย่อมเป็นปัจจัยของกันและกัน โดยฐานะเป็นวิปากปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นผลของกรรม. ๑๕. อาหารปัจจัยอาหารเป็นคำ ๆ ( อาหารที่กลืนกิน ) เป็นปัจจัยของกายนี้ โดยฐานะเป็นอาหารปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นอาหาร อาหารที่ไม่มีรูป เป็นปัจจัยแห่งธรรมที่ประกอบกัน ( สัมปยุตตธรรม ) . และแห่งรูปที่มีสัมปยุตตธรรมนั้นเป็นสมุฏฐาน โดยฐานะเป็นอาหารปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นอาหาร. ๑๖. อินทริยปัจจัยอินทรีย์คือ ตา , หู , ลิ้น , กาย เป็นปัจจัยแห่ง วิญญาณธาตุ ทางตา , หู , จมูก , ลิ้น , กาย และธรรมที่สัมปยุตด้วยวิญญาณธาตุชนิดนั้น ๆ โดยฐานะเป็นอินทรีย์ปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นอินทรีย์ ( คือธรรมที่เป็นใหญ่ในหน้าที่ของตน ). อินทรีย์คือรูปชีวิต เป็นปัจจัยแห่ง กฏัตตารูป รูปซึ่งเกิดแต่กรรม ) โดยฐานะเป็นอินทรีย์ปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นอินทรีย์. อินทรีย์ที่ไม่มีรูป เป็นปัจจัยแห่งสัมปยุตตธรรม และรูปที่มีสัมปยุตตธรรมนั้นเป็นสมุฏฐาน โดยฐานะเป็นอินทริยปัจจัยคือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นอินทีรย์. ๑๗. ฌาณปัจจัย องค์แห่งฌานย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่สัมปยุต ( ประกอบ ) ด้วยฌาน และรูปที่มีธรรมที่สัมปยุตด้วยฌานนั้นเป็นสมุฏฐาน โดยฐานะเป็นฌานปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นฌาน. ๑๘. มัคคปัจจัย องค์แห่งมรรคย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่สัมปยุตด้วยมรรค และแห่งรูปที่มีธรรมอันสัมปยุตด้วยมรรคนั้นเป็นสมุฏฐาน โดยฐานะเป็นมัคคปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นมรรค. ๑๙. สัมปยุตตปัจจัยขันธ์ ๔ ที่ไม่มีรูป ( ได้แก่ เวทนา , สัญญา , สังขาร, และ วิญญาณ ) เป็นปัจจัยของกันและกัน โดยฐานะเป็นสัมปยุตตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นของประกอบกัน ( คือเกิดพร้อมกัน ดับพร้อมกัน ). ๒๐. วิปปยุตตปัจจัยธรรมที่เป็นรูปย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่ไม่มีรูป. ธรรมที่ไม่มีรูปย่อมย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่มีรูป โดยฐานะเป็นวิปปยุตตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่ประกอบกัน ( ไม่เกิดพร้อมกันไม่ดับพร้อมกัน ). ๒๑. อัตถิปัจจัย ขันธ์ ๔ ที่ไม่มีรูป เป็นปัจจัยของกันและกัน. มหาภูตรูป ๔ ( ดิน , น้ำ , ไฟ , ลม ) เป็นปัจจัยของกันและกัน , ธรรมที่เป็น จิต และ เจตสิก เป็นปัจจัยแห่งรูปที่มีจิตเป็นสมุฏฐาน , อายตนะคือตา , หู , จมูก , ลิ้น , กาย เป็นปัจจัยแห่ง จักขุวิญญาณธาตุ เป็นต้น และแห่งธรรมที่สัมปยุตด้วย จักขุวิญญาณธาตุ เป็นต้นนั้น ๆ , อายตนะคือรูป , เสียง , กลิ่น , รส , โผฏฐัพพะ เป็นปัจจัยแห่ง จักขุวิญญาณธาตุ เป็นต้น และแห่งธรรมที่สัมปยุตด้วย จักขุวิญญาณธาตุ นั้น ๆ, โดยความเป็นอัตถิปัจจัยคือความเป็นเครื่องสนับสนุนที่มีอยู่. มโนธาตุ , และ มโนวิญญาณ ธาตุ อาศัยรูปใดเป็นไป รูปนั้นย่อมเป็นปัจจัยแห่ง มโนธาตุ แห่ง มโนวิญญาณธาตุ และแห่งธรรมที่สัมปยุตด้วย มโนธาตุ , และ มโนวิญญาณธาตุ นั้น โดยฐานะเป็น อัตถิปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่มีอยู่. ๒๒. นัตถิปัจจัย ธรรมที่เป็นจิตและเจตสิกที่ดับไปในขณะกระชั้นชิด ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นจิตและเจตสิกที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า โดยฐานะเป็น นัตถิปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่ไม่มี ๒๓. วิตตปัจจัย ธรรมที่เป็น จิต และ เจตสิก ที่ไปปราศ คือพ้นไป หมดไปในขณะกระชั้นชิด ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมที่เป็นจิตและเจตสิกที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า โดยฐานะเป็น วิตตปัจจัย คือเป็นเครื่องสนับสนุนที่เป็นไปปราศ คือพ้นไป หมดไป ๒๔. อวิตตปัจจัย มีคำอธิบายเหมือน อัตตถิปัจจัย. (หมายเหตุ? ปัจจัยข้อที่ ๒ – ๓- ๔- ๕ มีข้อความตอนท้ายพ้องกันมิได้กล่าวไว้ ขอถือโอกาสนำมากล่าวรวมไว้ ในหมายเหตุนี้ คือกล่าวถึงธรรมที่เป็นจิตและเจตสิกที่เกิดขึ้น เพราะปรารภธรรมใด ๆ หรือเกี่ยวเนื่องกับธรรมใด ๆ ธรรมที่เป็นจิตและเจตสิกนั้น ๆ ย่อมเป็นปัจจัยแห่งธรรมนั้น ๆ โดยฐานะเป็นอารัมมณปัจจัยบ้าง , อธิปติปัจจัยบ้าง , อนันตรปัจจัยบ้าง , สมนะนตรปัจจัยบ้าง ). เล่มที่ ๔๐ ชื่อยมก ภาคที่ ๑ เป็นอภิธัมมปิฎก

Joy of Life 2 (2024) หาญท้าชะตาฟ้า ปริศนายุทธจักร 2 The Emperor's New Groove: เมื่อนักวิทยาศาสตร์บ้าปกครองจีน (และพยายามออกแบบความเป็นจริงใหม่)

อ่าน 3 นาที-

  

Emperor Gaozu of Han  漢高祖 a Ming dynasty portrait of Liu Bang

Emperor of the Han dynastyReign 28 February 202  – 1 June 195 BCSuccessorEmperor HuiKing of HanReignc. March 206  – 28 February 202 BC

Born256 BC Feng, Pei, state of Chu Died1 June 195 BC (aged 61) Chang'an, Han dynastyBurial

Han Changling

Consorts Empress Lü Empress Gao Consort Qi Issue

• Liu Fei, King Daohui of Qi
• Emperor Hui of Han
• Liu Ruyi, King Yin of Zhao
• Emperor Wen of Han
• Princess Yuan of Lu

Names Family name: Liu (劉) Given name: Bang (邦)Courtesy name: Ji (季)
Posthumous name Emperor Gao (高皇帝) Temple name Taizu (太祖)HouseLiuDynastyHanFatherLiu TuanMotherWang Hanshi Emperor Gaozu of HanTraditional Chinese漢高祖Simplified Chinese汉高祖劉邦show

TranscriptionsTraditional ChineseSimplified Chinese刘邦

ประวัติศาสตร์สนุกติดตาม  ภาพประวัติศาสตร์ของหวางหมั่ง จักรพรรดิจีนในศตวรรษที่ 1 (สร้างด้วย DALL·E)

 จะเกิดอะไรขึ้นหากผู้ปกครองคนหนึ่งตัดสินใจทิ้งประวัติศาสตร์ทั้งหมด เปลี่ยนชื่อเดือน และออกกฎหมายห้ามไว้เครา... เพียงเพราะเหตุผลบางอย่าง พบกับหวางหมั่ง จักรพรรดิจีนในศตวรรษที่ 1 ผู้เข้ายึดครองราชวงศ์ฮั่น ประกาศตนเป็นสังคมนิยมในอุดมคติ และเปลี่ยนอาณาจักรของตนให้กลายเป็นกองขยะ

      แห่งความโกลาหล สปอยล์: แผนอันยิ่งใหญ่ของเขาจบลงด้วยการที่ชาวนากินเขา 

      การตั้งค่า: จักรพรรดิ 'ให้ฉันพูดกับผู้จัดการของคุณ' ดั้งเดิม

      ประเทศจีน ค.ศ. 9 ราชวงศ์ฮั่นปกครองมาเป็นเวลาหลายศตวรรษ แต่หวางหมั่งซึ่งเป็นนักวิชาการ ข้าราชการ และ นักบริหารที่จู้จี้จุกจิก สุดโต่งตัดสินใจว่าราชวงศ์ฮั่นเป็น “ปัญหา” เมื่อเป็นผู้สำเร็จราชการ เขาได้วางตำแหน่งตัวเองให้เป็นนักปฏิรูปก้าวหน้า ปกป้องคนจนและต่อต้านความไม่เท่าเทียมกัน

ประชาชนรักเขา… จนกระทั่งเขาทำการรัฐประหาร ประกาศตนเป็นจักรพรรดิของ “ราชวงศ์ซิน” (แปลว่า “ใหม่”) และประกาศว่า“ฉันมาที่นี่เพื่อแก้ไขทุกอย่าง” แผนของเขาคือลบประวัติศาสตร์จริงๆ เขาเขียนคัมภีร์ขงจื๊อใหม่ เปลี่ยนชื่อสำนักงานรัฐบาล (รวมถึงตำแหน่งของเขาเองด้วย — สองครั้ง) และ

      แม้แต่เปลี่ยนปฏิทิน เพราะไม่มีอะไรจะสื่อถึงการ "เริ่มต้นใหม่" ได้ดีไปกว่าการบังคับให้ทุกคนเรียนรู้วันในแต่ละสัปดาห์ใหม่ พล็อตเรื่องพลิกผัน:

      ความฝันของสังคมนิยมพบกับความโกรธแค้นของชาวนา การปฏิรูปของหวางหมั่งเป็นการผสมผสานระหว่างลัทธิคอมมิวนิสต์และความโกลาหลอย่างแท้จริง:

      การกระจายที่ดิน:เขายึดที่ดินทำกินทั้งหมดเป็นสมบัติของชาติ โดยสัญญาว่าจะแบ่งให้ชาวนาเท่าๆ กัน แต่เจ้าหน้าที่ที่ทุจริตกลับเก็บแปลงที่ดินที่ดีที่สุดไว้ รัฐบาลดำเนินการทุกอย่าง:จากการผูกขาดสุราไปจนถึงการควบคุมราคาเมล็ดพืช นโยบายของเขาทำให้เศรษฐกิจหดตัว ความคลั่งไคล้ในสกุลเงิน:

      เขาแนะนำเหรียญ 28 ประเภท รวมถึงเหรียญรูปพลั่ว ตลาดพังทลาย ผู้คนเริ่มแลกเปลี่ยนกันด้วยข้าวจากนั้นก็เกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ น้ำท่วม ความอดอยาก และตั๊กแตน แต่หวางหมั่งโทษว่าเป็น “พลังงานจักรวาลที่ไม่จงรักภักดี” ชาวนาที่หิวโหยและโกรธแค้นจึงก่อกบฏ กองทัพกบฏที่ตั้งชื่อตาม

เครื่องสำอาง DIY บุกเมืองหลวง หวางหมั่งเสียชีวิตในขณะที่ถือมีดวิเศษที่เขาเชื่อว่าจะช่วยเขาได้ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น เหตุใดจึงสำคัญ: อันตรายของอุดมคติแบบบนลงล่างการครองราชย์ของหวางหมั่งไม่ใช่แค่การทดลองที่ล้มเหลวเท่านั้น แต่ยังได้เปลี่ยนโฉมการปกครองของจีนอีกด้วย การล่มสลายของ

เขาได้ฟื้นฟูราชวงศ์ฮั่นซึ่งปกครองอยู่ต่อไปอีก 200 ปี แต่ตำนานของเขายังคงอยู่เป็นบทเรียนเตือนใจ นักประวัติศาสตร์ถกเถียงกันว่า เขาเป็นคนมองการณ์ไกลที่ก้าวล้ำสมัยหรือเป็นคนหลงตัวเองที่มีปมด้อย? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เรื่องราวของเขาเตือนเราว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่โดยปราศจากการมีส่วนร่วม

จากประชาชนก็เป็นเพียงการแสดงศิลปะเท่านั้น และเมื่อคุณยกเลิกประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ก็จะยกเลิกคุณ LOLs: ช่วงเวลา 'Hold My Dynasty' ของจีนโบราณ จากเลนส์ของวันนี้ ท่าทางขบขันของ Wang Mang ช่างมืดหม่นและตลกขบขันจริงๆ:

      การสร้างแบรนด์ใหม่:ลองนึกภาพผู้ปกครองที่เปลี่ยนชื่อตัวเองเป็น "คนใหม่" จากนั้นก็กลายเป็นกระแสบน Weibo ด้วยเหตุผลที่ผิดๆ

      เหรียญ:นักโบราณคดียังคงพบสกุลเงินรูปพลั่วของเขาและคิดว่า"บรรยากาศที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง"

      การห้ามไว้เครา:เขาออกกฎหมายห้ามไว้หนวดเคราของเจ้าหน้าที่ ส่วนชาวนาล่ะ พวกเขายังคงไว้เครา… และเก็บจอบไว้

เป็นช่วงเวลาในประวัติศาสตร์ที่ "การประชุมครั้งนี้สามารถเป็นอีเมลได้"

      ความเกี่ยวข้องในยุคใหม่: เมื่อผู้นำใช้ชีวิตอยู่ในสเปรดชีต

เรื่องราวของหวางหมั่งเป็นกระจกสะท้อนของวันนี้:

นักการเมือง:ให้ความสำคัญกับอุดมการณ์มากกว่าความเป็นจริงเหรอ? แผน 5 ปีผิดพลาดเหรอ ?

      บริษัทต่างๆ:รีแบรนด์เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากเรื่องอื้อฉาว? ทีมประชาสัมพันธ์ของ Wang Mang จะสนับสนุน

เรา:เคยพยายามปรับชีวิตตัวเองใหม่ภายในชั่วข้ามคืน… แต่ล้มเหลวไม่เป็นท่าหรือไม่? ราชวงศ์ซินเข้าใจคุณ แต่ยังมีความหวัง มนุษยชาติสามารถผ่านพ้นช่วงวิกฤตของ

หวาง มังไปได้ และยังคงรักษาสมดุลระหว่างความทะเยอทะยานกับความจริงจัง นั่นคือความยืดหยุ่น คราวหน้าหากใครพูดว่า “มาทำลายมันทั้งหมดแล้วเริ่มใหม่กันเถอะ” จงจำจักรพรรดิที่พยายาม... แต่กลับถูกโค่นล้มแทน ความล้มเหลวครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ไม่ได้เป็นเพียงความล้มเหลวเท่านั้น แต่ยังเป็นการเตือนใจว่าแม้แต่จักรพรรดิก็ยังต้องเผชิญความจริง

      ลองมาดูเรื่องราวของ “จักรพรรดิซินเกาจู่ (Wang Mang)” จักรพรรดิในแผ่นดินจีนเมื่อสมัยศตวรรษที่ 1

      ในค.ศ.9 (พ.ศ.552) ที่แผ่นดินจีน

ราชวงศ์ฮั่นปกครองแผ่นดินจีนมาเป็นเวลานับร้อยปี หากแต่ขุนนางที่ชื่อ “หวังหมั่ง (Wang Mang)” ได้เล็งเห็นว่าราชวงศ์ฮั่นนั้นคือตัวปัญหา ต้องจัดการอะไรบางอย่าง ตัวของหวังหมั่งนั้นมีตำแหน่งใหญ่โต เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน และหวังหมั่งก็มองตัวเองเป็นนักปฏิรูปหัวก้าวหน้า อยู่ข้างราษฎรที่ยากจน

และต่อต้านความไม่เท่าเทียม แน่นอนว่าประชาชนต่างรักและชื่นชมหวังหมั่ง หนุนหลังหวังหมั่งเต็มที่ ทำให้หวังหมั่งมีฐานกำลังขนาดใหญ่  ท้ายที่สุด หวังหมั่งได้กระทำการยึดอำนาจ สถาปนาตนเป็นจักรพรรดิแห่ง “ราชวงศ์ซิน (Xin Dynasty)” มีพระนามว่า “จักรพรรดิซินเกาจู่” แผนการของพระองค์ นั่นก็คือ

การแก้ประวัติศาสตร์ แก้ทุกอย่างที่ผ่านมา มีการแก้บันทึกของขงจื๊อ เปลี่ยนชื่อกรมกองต่างๆ รวมทั้งแก้ปฏิทินด้วย และการปฏิรูป แผนการต่างๆ  ก็ตามมาด้วยความวุ่นวาย เช่น การจัดสรรปันส่วนที่ดิน

       จักรพรรดิซินเกาจู่ทรงยึดที่ดินจากทั่วประเทศเป็นของรัฐ และให้จัดสรรปันส่วนให้ประชาชนทุกคน หากแต่ขุนนางขี้โกงก็เก็บที่ดินแปลงสวยไว้เป็นของตน

       รัฐเป็นผู้ควบคุมการค้าทุกอย่าง ตั้งแต่การค้าสุราไปจนถึงการกำหนดราคาข้าว รัฐเป็นคนจัดการทั้งหมด ซึ่งนั่นทำให้เศรษฐกิจล่ม

       การปฏิรูประบบค่าเงิน มีการออกเหรียญตรากว่า 28 แบบ ซึ่งทำให้ตลาดล่ม ผู้คนหันมาใช้ “ข้าว” ในการแลกเปลี่ยนสินค้า สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น นั่นคือภัยธรรมชาติต่างๆ ทั้งน้ำท่วม ความอดอยาก ตั๊กแตนทำลายพืชผล

หากแต่แทนที่จักรพรรดิซินเกาจู่จะออกมาขอโทษประชาชน พระองค์กลับโทษว่านี่เป็นผลจาก “พลังจักรวาลที่ไม่มีความภักดี” ชาวนาชาวไร่ ซึ่งในเวลานั้นต่างอดอยากและโกรธเกรี้ยว ได้ลุกฮือขึ้นก่อจลาจล เกิดการกบฏ กลุ่มกบฏได้บุกเมืองหลวง ปลงพระชนม์จักรพรรดิซินเกาจู่

จากนั้น พระวรกายของอดีตองค์จักรพรรดิก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ พระเศียรถูกนำไปเสียบประจานบนกำแพงเมือง ก่อนที่ภายหลัง ประชาชนที่ยังโมโหไม่หายจะเอาพระเศียรลงมา เอาไปเตะเล่น ของจักรพรรดิซินเกาจู่ทำให้ราชวงศ์ฮั่นกลับมาได้อีกครั้ง และปกครองแผ่นดินต่อไปอีก 200 ปี

ไมค์ แดช  วันที่ 9 ธันวาคม 2554

จักรพรรดิหวางหมั่ง: สังคมนิยมคนแรกของจีน?

7 ตุลาคม ค.ศ. 23 กองทัพของจักรพรรดิจีนซึ่งมีกำลังพล 420,000 นาย ได้รับความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ นายพลเสือเก้านาย ซึ่งถูกส่งไปนำกองทหารชั้นยอด 10,000 นาย ถูกกวาดล้างในขณะที่กองกำลังกบฏกำลังรุกคืบเข้ามา กองกำลังที่เหลืออยู่เพียงกลุ่มเดียวซึ่งได้แก่ นักโทษที่ได้รับการปล่อย ตัวจากคุกในท้องถิ่น ได้หลบหนีไป เมื่อสามวันก่อน กบฏได้ฝ่าแนวป้องกันของเมืองหลวงใหญ่ของจีนอย่างเมืองฉางอาน ได้สำเร็จ และตอนนี้ หลังจากการสู้รบอันนองเลือด พวกเขากำลังปีนกำแพงของที่พำนักส่วนตัวของจักรพรรดิ ภายในวังอันไร้ขอบเขต ของพระองค์ จักรพรรดิหวางมังรอคอยความตาย เป็นเวลา 20 ปี นับตั้งแต่ที่พระองค์เริ่มไตร่ตรองถึงการโค่นล้มเศษซากที่เสื่อมทรามของราชวงศ์ฮั่น จักรพรรดิหวางผู้แย่งชิงอำนาจได้บังคับตัวเองให้ทำงานตามตารางงานที่ไร้มนุษยธรรม โดยทำงานตลอดคืนและนอนที่โต๊ะ ทำงานเพื่อเปลี่ยนแปลงประเทศจีน แต่เมื่อการกบฏต่อต้านพระองค์ทวีความรุนแรงขึ้น พระองค์ก็ดูเหมือนจะยอมแพ้ พระองค์ถอยกลับไปที่วังและเรียกนักมายากลมาช่วยเขาใช้เวลาทดสอบคาถา พระองค์เริ่มมอบตำแหน่งที่แปลกประหลาดและลึกลับแก่ผู้บัญชาการกองทัพของพระองค์ “พันเอกถือขวานใหญ่โค่นไม้เหี่ยวเฉา” เป็นหนึ่งในนั้น ความเกินพอดีดังกล่าวดูไม่เข้ากับบุคลิกของหวาง นักวิชาการ ขงจื๊อและนักพรตที่มีชื่อเสียง นักสะสมเหรียญกษาปณ์อย่างร็อบ ไท ซึ่งศึกษาเกี่ยวกับการครองราชย์ของจักรพรรดิ เชื่อว่าเขาต้องสิ้นหวัง “พูดตรงๆ การประเมินของฉันเองก็คือ เขาเสพยาตลอดเวลาส่วนใหญ่” ไทเขียน “เมื่อรู้ว่าทุกอย่างสูญเปล่า เขาจึงเลือกที่จะหนีจากความเป็นจริงและแสวงหาความสุขในช่วงสัปดาห์สุดท้าย”

เมื่อพวกกบฏบุกเข้าไปในพระราชวังของเขา หวังก็อยู่ในฮาเร็มของจักรพรรดิ โดยมีสตรีผู้กลมเกลียวสามคน ภรรยาของทางการเก้าคน “หญิงงาม” 27 คน และบริวารอีก 81 คนรายล้อมอยู่ เขาย้อมผมสีขาวเพื่อให้ดูสงบและดูอ่อนเยาว์ เจ้าหน้าที่ที่สิ้นหวังเกลี้ยกล่อมให้เขาถอยทัพไปที่หอคอยสูงที่ล้อมรอบด้วยน้ำ

ในใจกลางเมืองหลวง ที่นั่น ผู้ภักดีนับพันคนยืนหยัดเป็นครั้งสุดท้ายต่อหน้ากองทัพของชาวฮั่นที่ฟื้นคืนชีพ โดยถอยทัพขึ้นบันไดที่คดเคี้ยวทีละขั้นจนกระทั่งจักรพรรดิถูกล้อมจนมุมที่ชั้นบนสุด หวังถูกสังหารในช่วงบ่ายแก่ๆ หัวของเขาถูกตัดขาด ร่างกายของเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆ โดยทหารที่ต้องการของที่ระลึก

ลิ้นของเขาถูกตัดออกและถูกศัตรูกิน เขาเคยสงสัยหรือไม่ว่าเมื่อเสียชีวิตแล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ความพยายามปฏิรูปของเขาได้จุดไฟเผาทั้งประเทศได้อย่างไร และเขารู้สึกแปลกใจหรือไม่ที่ชาวนาที่เขาพยายามช่วยเหลือด้วยโครงการที่ดูเหมือนจะสุดโต่งจนนักวิชาการบางคนบรรยายว่าเป็นโครงการสังคมนิยมหรือแม้กระทั่ง “คอมมิวนิสต์” กลับเป็นกลุ่มแรกที่หันหลังให้เขา?

หวังหมั่งอาจเป็นจักรพรรดิที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งมากที่สุดในบรรดาจักรพรรดิจีนกว่าร้อยพระองค์ พระองค์ประสูติในตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศเมื่อประมาณ 45 ปีก่อนคริสตกาล โดยได้รับการยกย่องให้เป็นนักวิชาการก่อน จากนั้นเป็นนักพรต และในที่สุดก็เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ให้

กับจักรพรรดิหนุ่มที่อายุสั้นหลายพระองค์ ในที่สุดในปี ค.ศ. 9 เมื่อจักรพรรดิหนุ่มคนสุดท้ายสิ้นพระชนม์ (หลายคนเชื่อว่าเป็นการฆาตกรรม) หวังจึงยึดบัลลังก์เป็นของตนเอง การแย่งชิงอำนาจของพระองค์ถือเป็นจุดสิ้นสุดของราชวงศ์ฮั่นในอดีต ซึ่งครองราชย์มาตั้งแต่ 206 ปีก่อนคริสตกาลไม่นานหลังจากการสิ้นพระชนม์

ของจักรพรรดิองค์แรก ที่มีชื่อเสียงของจีน ผู้สร้างกำแพงเมืองจีนและกองทัพทหารดินเผาที่มีชื่อเสียง หวังประกาศให้ราชวงศ์ซินหรือ “ราชวงศ์ใหม่” เป็นของราชวงศ์ฮั่น ซึ่งเขาถูกกำหนดให้ดำรงตำแหน่งจักรพรรดิเพียงลำพังต่อไป

      ความพยายามใดๆ ที่จะประเมินการครองราชย์ของหวางนั้นเต็มไปด้วยความยากลำบาก ผู้แย่งชิงอำนาจมักไม่ค่อยได้รับการเสนอข่าวที่ดี แต่จีนก็ปฏิบัติต่อผู้ปกครองกบฏในลักษณะที่แตกต่างออกไปเสมอ ในสมัยจักรพรรดิ เชื่อกันว่าจักรพรรดิทุกพระองค์ปกครองโดยอาศัย "อาณัติของสวรรค์" และด้วยเหตุนี้

      พระองค์เองจึงเป็นโอรสแห่งสวรรค์ ซึ่งแทบจะเป็นเทพเลยทีเดียว อย่างไรก็ตาม การสูญเสียอาณัตินี้เป็นไปได้อย่างแน่นอน ลางบอกเหตุเช่นดาวหางและภัยธรรมชาติอาจตีความได้ว่าเป็นการเตือนของสวรรค์ให้ผู้ปกครองแก้ไขแนวทางของตน

      จักรพรรดิองค์ใดก็ตามที่สูญเสียบัลลังก์ในเวลาต่อมาจากการลุกฮือก็ถือว่าสูญเสียการรับรองจากสวรรค์ไปแล้ว เมื่อถึงจุดนั้น พระองค์ก็กลายเป็นบุตรนอกสมรส และผู้สืบทอดตำแหน่งของพระองค์ไม่ว่าจะมีต้นกำเนิดที่ต่ำต้อยเพียงใดก็ตาม ก็รับตำแหน่งโอรสแห่งสวรรค์

อย่างไรก็ตาม เมื่อไม่นานมานี้ หวังหมั่งได้ผ่านการประเมินใหม่ที่น่าตกใจ กระบวนการนี้สามารถย้อนกลับไปได้ถึงปี 1928 และการตีพิมพ์ผลการศึกษาวิจัยของหูซื่อนักวิชาการที่มีชื่อเสียงซึ่งขณะนั้นเป็นเอกอัครราชทูตจีนประจำสหรัฐอเมริกา ในมุมมองของหู ราชวงศ์ฮั่นสมควรได้รับการประณามมากที่สุด

เนื่องจากได้ผลิต “ลูกหลานที่เสื่อมทรามมาช้านาน” ในทางกลับกัน หวังหมั่งใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย คิดอย่างลึกซึ้ง และเป็น “คนแรกที่ได้รับชัยชนะในจักรวรรดิโดยไม่ต้องปฏิวัติด้วยอาวุธ” ยิ่งไปกว่านั้น หวังยังยึดครองดินแดนของจักรวรรดิ แจกจ่ายให้ราษฎรอย่างเท่าเทียมกัน ลดภาษีที่ดินจาก 50 เปอร์เซ็นต์เหลือ

      10 เปอร์เซ็นต์ และโดยรวมแล้วเป็น “คอมมิวนิสต์อย่างตรงไปตรงมา” ซึ่งเป็นคำพูดที่หูตั้งใจจะชมเชย

      การพรรณนาถึงหวางมั่งของหูซื่อเป็นที่ถกเถียงกันอย่างดุเดือดตั้งแต่เขาเขียนมัน และการทำความเข้าใจว่าจักรพรรดิคิดหรือตั้งใจอย่างไรในรัชสมัยของเขานั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยเนื่องจากแหล่งข้อมูลที่มีอยู่อย่างจำกัด ยกเว้นเหรียญไม่กี่เหรียญและซากโบราณวัตถุจำนวนหนึ่ง สิ่งที่ทราบเกี่ยวกับหวางทั้งหมด

มีอยู่ในชีวประวัติอย่างเป็นทางการของเขา ซึ่งปรากฏเป็นบทที่ 99 ของประวัติศาสตร์ราชวงศ์ฮั่นซึ่งรวบรวมขึ้นไม่นานก่อนคริสตศักราช 100 นี่เป็นเอกสารที่ค่อนข้างยาว ยาวที่สุดในบรรดาชีวประวัติของจักรพรรดิทั้งหมดที่หลงเหลือมาจากช่วงเวลานี้ แต่โดยเนื้อแท้แล้ว เอกสารนี้ต่อต้านจักรพรรดิผู้แย่งชิงอำนาจ

อย่างเด็ดขาด ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าประวัติศาสตร์จะ กล่าวถึง สิ่งที่ หวางทำไว้ ค่อนข้างมากแต่กลับบอกเราเพียงเล็กน้อยว่าเหตุใดเขาจึงทำเช่นนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่ได้แสดงความสนใจอย่างแท้จริงในนโยบายเศรษฐกิจของเขา

ข้อมูลเพียงเล็กน้อยที่ทราบเกี่ยวกับการปฏิรูปของหวางหมั่งสามารถสรุปได้ดังนี้ กล่าวกันว่าเขาได้คิดค้น
รูปแบบการชำระเงินประกันสังคมในช่วงแรก โดยเก็บภาษีจากคนรวยเพื่อปล่อยกู้ให้กับคนจนซึ่งโดยปกติแล้ว
ไม่มีเครดิตดี เขาเป็นผู้ริเริ่ม "การควบคุมหกประการ" ซึ่งเป็นการผูกขาดของรัฐบาลในผลิตภัณฑ์สำคัญ
เช่น เหล็กและเกลือ ซึ่งหูซื่อมองว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของ "สังคมนิยมของรัฐ" และเป็นผู้รับผิดชอบต่อนโยบาย
ที่เรียกว่าการปรับสมดุลห้าประการ ซึ่งเป็นความพยายามที่ซับซ้อนเพื่อลดความผันผวนของราคา แม้แต่ผู้วิจารณ์
หวางที่เข้มงวดที่สุดในยุคปัจจุบันก็เห็นด้วยว่าการห้ามขายที่ดินเพาะปลูกของเขาเป็นความพยายามที่จะช่วยเหลือ
เกษตรกรที่สิ้นหวังจากการล่อลวงให้ขายที่ดินในช่วงที่เกิดความอดอยาก แต่รัฐบาลของเขากลับให้
ความช่วยเหลือด้านภัยพิบัติแทน ต่อมาจักรพรรดิได้จัดเก็บภาษีที่ทำลายล้างต่อเจ้าของทาส เป็นไปได้เช่นกัน
ที่จะตีความภาษีนี้ว่าเป็นความพยายามที่จะทำให้การเป็นเจ้าของทาสเป็นไปไม่ได้หรือเป็นการโกยเงินเปล่าๆ
      อย่างไรก็ตาม ในนโยบายทั้งหมดของหวางหมั่ง มีอยู่สองนโยบายที่โดดเด่น นั่นคือการปฏิรูปที่ดิน
      และการเปลี่ยนแปลงที่เขาทำกับเงินของจีน ในช่วงต้นปี ค.ศ. 6 เมื่อเขายังเป็นเพียงผู้สำเร็จ
      ราชการแทนพระองค์ของทารกชื่อหลิวอิง หวังได้สั่งถอนเหรียญทองของจักรวรรดิและแทนที่ด้วย
      เหรียญทองแดงสี่ชนิดที่มีมูลค่าตามชื่อเท่านั้น ได้แก่ เหรียญกลมที่มีมูลค่า 1 เหรียญและ 50 เหรียญ
      เงินสดและเหรียญที่มีมูลค่ามากกว่านั้น เช่น เหรียญรูปมีดที่มีมูลค่า 500 เหรียญและ 5,000 เหรียญ
      เงินสด เนื่องจากเหรียญ 50 เหรียญเงินสดของหวังมีทองแดงเพียง 1/20 ต่อเหรียญเงินสด
      เมื่อเทียบกับเหรียญที่มีมูลค่าน้อยที่สุดของเขา และเหรียญ 5,000 เหรียญเงินสดของเขาถูกผลิตด้วย
      เงินน้อยกว่าตามสัดส่วน ผลที่ได้คือสกุลเงินที่ไว้วางใจได้ถูกแทนที่ด้วยมาตรฐานทองคำของราชวงศ์ฮั่น
ในเวลาเดียวกัน หวังได้สั่งเรียกคืนทองคำทั้งหมดในจักรวรรดิ โลหะมีค่าจำนวนหลายพันตันถูกยึดและเก็บไว้ในคลัง
ของจักรวรรดิ และโลหะมีค่าที่หาได้ลดน้อยลงอย่างรวดเร็วส่งผลกระทบไปไกลถึงกรุงโรม ซึ่งจักรพรรดิออกัสตัส
ทรงถูกบังคับให้ห้ามการซื้อผ้าไหมนำเข้าราคาแพงซึ่งกลายเป็นเหรียญทองที่ไม่อาจทดแทนได้ ซึ่งเป็นเรื่องลึกลับ
ในมุมมองของชาวโรมัน ในจีน เหรียญทองแดงแบบใหม่ทำให้เกิดภาวะเงินเฟ้ออย่างรวดเร็วและมีการปลอม
แปลงเพิ่มขึ้นอย่างมาก
      ในขณะเดียวกัน การปฏิรูปที่ดินของหวางหมั่งก็ดูเหมือนจะปฏิวัติอย่างมีสติสัมปชัญญะมากขึ้นไปอีก
      "ผู้แข็งแกร่ง" หวางเขียนว่า "ครอบครองที่ดินเป็นจำนวนหลายพันมู่ในขณะที่ผู้ที่อ่อนแอไม่มีที่ปักเข็ม"
      วิธีแก้ปัญหาของเขาคือการยึดที่ดินทั้งหมดเป็นของรัฐ ยึดที่ดินของผู้ที่ครอบครองมากกว่า
      100 เอเคอร์ และแจกจ่ายให้กับผู้ที่ทำการเกษตรจริงๆ ภายใต้ระบบที่เรียกว่าชิง นี้ แต่ละครอบครัว
      จะได้รับที่ดินประมาณห้าเอเคอร์และจ่ายภาษีของรัฐในรูปแบบของอาหารทั้งหมดที่พวกเขาปลูก

Joy of Life 2 (2024) หาญท้าชะตาฟ้า ปริศนายุทธจักร 2

★★★★★

7.8

• ปีที่ฉาย : 2024
• ความยาว : 0 ชั่วโมง 45 นาที
• คุณภาพ : HD
• เสียง : พากย์ไทย

• ซีรี่ย์จีน
• ดูซีรี่ย์ 2024
• ตลก (Comedy)
• แฟนตาซี (Fantasy)
• โรแมนติก (Romance)

เรื่องย่อ - Joy of Life 2 (2024) หาญท้าชะตาฟ้า ปริศนายุทธจักร 2

ซีรีย์จีนย้อนยุคแฟนตาซี เรื่องราวภาคต่อของ "ฟ่านเสียน" หลังจากที่ถูกคนขององค์ชายรองล้อมรอบเอาไว้ ตัวเขากลับถูกแทง และถูกเผาไปทั้งอย่างนั้น ไม่นานข่าวการเสียชีวิตของเขาก็ถูกส่งมาให้ผู้คนในเมืองหลวง ไม่ว่าจะฮ่องเต้ หน่วยผู้ตรวจสอบ และสกุลฟ่าน ทุกคนต่างร้อนลน แต่เมื่อได้รับจดหมายอีกฉบับที่บอกว่าถูกแทงโดยคนของฝ่ายตรวจการเอง กลับทำให้พวกเขาเข้าใจว่าเป็นแผนการของ "ฟ่านเสียน" ทันที แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้มีการจัดเตรียมงานศพอย่างยิ่งใหญ่ ทำเอาทั่วทั้งเมืองหลวงต่างวุ่นวาย ซึ่งแท้จริงแล้วก็เป็นตามที่คาดการเอาไว้ ข่าวการตายทั้งหมดเป็นแผนการของ "ฟ่านเสียน" เพื่อเอาตัวรอดกลับเข้ามาเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัย แต่ถึงอย่างนั้นภารกิจที่เขาก็ยังคงไม่สิ้นสุด การตัดสินใจกลับมาเมืองหลวงครั้งนี้ เขาต้องเผชิญกับแผนการร้ายกาจ และเผชิญหน้ากับผู้บงการเรื่องราวทั้งหมด ท่ามกลางเส้นทางที่อันตราย เขาจะสามารถฝ่าวงล้อมอุปสรรค และเปิดโปงแผนการ รวมไปถึงผู้วางแผนได้หรือไม่

พระพุทธเจ้าทรงแบ่งที่นั่งกับพระกัสสปะครึ่งหนึ่ง

   บทที่ 12 ของโลกพระสูตรปฐมบทแห่งปฐมบทแห่งการเรียนรู้ของพระมหากัสสปะ

 ครั้งหนึ่ง พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมแก่ประชาชน ณ สวนเชตวัน ในแคว้นสาวัตถี เหล่าเทพ มังกร ผี และสาวกทั้งสี่รุ่น ต่างก็มีความเคร่งขรึม มีระเบียบ และมีศักดิ์ศรี เวลานั้น พระมหากัสสปผู้มีผมยาวสยายลงมา สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ได้มาถึงที่แห่งนี้เพื่อเฝ้าพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าทรงเห็นพระกัสสปแต่ไกล จึง

 ทรงสรรเสริญว่า“ท่านมาถูกเวลาแล้ว พระกัสสป เราแบ่งที่นอนให้ท่านนั่งไว้ครึ่งหนึ่งแล้ว” พระมหากัสสปะก้าวไปข้างหน้าแล้วโค้งคำนับต่อพระเศียรของพระพุทธเจ้า จากนั้นกลับมาอยู่ในท่าเดิมแล้วคุกเข่าลง อธิบายว่า“ข้าพเจ้าเป็นสาวกคนสุดท้ายของตถาคต ท่านสั่งให้ข้าพเจ้านั่งบนเตียงครึ่งหนึ่ง แต่ข้าพเจ้าไม่กล้ารับคำสั่งของท่าน”

 ทุกคนต่างพากันคิดว่า“พระภิกษุชรารูปนี้มีคุณธรรมวิเศษอะไร ถึงได้ให้พระพุทธเจ้าให้เตียงครึ่งเตียงแก่เขาเพื่อจะนั่ง หรือว่าคนนี้มีความสามารถและฉลาด พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่เข้าใจเรื่องนี้ได้!”

 ครั้นแล้ว พระตถาคตทรงเห็นความสงสัยของฝูงชน จึงทรงต้องการจะแก้ไขความสงสัยนั้น จึงทรงพูดถึงมหากุศลกรรมของพระกัสสปะ และภาวะบริสุทธิ์ที่พระกัสสปะได้บรรลุโดยสมบูรณ์อย่างละเอียด พระพุทธเจ้าตรัสว่า“ข้าแต่พระศากยมุนี ข้าพระองค์ได้บรรลุภาวะสมาธิแล้ว ด้วยการรู้แจ้งฌานทั้งสี่อย่างแท้จริง ทำให้จิตสงบ โดยไม่มีความฟุ้งซ่านหรือความว้าวุ่นใจตั้งแต่ต้นจนจบ พระกัสสปผู้เป็นภิกษุก็ได้บรรลุภาวะสมาธิแล้ว ด้วยเหตุแห่งสมาธินี้ พระองค์จึงได้มีจิตที่มั่นคง”

 ข้าพเจ้าพระศากยมุนีทรงรักสรรพสัตว์ทั้งหลายด้วยความกรุณายิ่ง และพระกัศยปปุริสธรรมก็มีธรรมชาติที่จะรักสรรพสัตว์ทั้งหลายด้วยความกรุณายิ่งเช่นกัน ข้าพเจ้าพระศากยมุนีทรงช่วยเหลือสัตว์ทั้งหลายด้วยความเมตตาอันใหญ่หลวง และความเมตตากรุณาของพระกัศยปผู้เป็นภิกษุก็เหมือนกัน

 ข้าพเจ้าพระศากยมุนีกำลังเพลิดเพลินอยู่ในคุณความดีของสมาธิทั้ง ๔ ไม่มีวันและคืน สมาธิมี 4 ประเภทอะไรบ้าง? ประการแรกคือ สมาธิแห่งความไม่มีรูป ประการที่สองคือ สมาธิแห่งจิตที่ไม่มีที่สิ้นสุด ประการที่สามคือ สมาธิแห่งการสะสมอย่างบริสุทธิ์ และประการที่สี่คือ สมาธิแห่งการไม่ถอยหลัง พระกัสสปก็มีสมาธิอย่างนี้เช่นกัน

 ข้าพเจ้าพระศากยมุนีเคยได้เพลิดเพลินในอำนาจอันวิเศษทั้ง 6 ประการ แต่บัดนี้ข้าพเจ้าได้รับอำนาจอันวิเศษสมบูรณ์ทั้ง 6 ประการแล้ว พระกัศยปปุริยังทรงได้รับพลังเหนือธรรมชาติทั้งหกด้วยวิธีเดียวกันอีกด้วย พลังเหนือธรรมชาติทั้ง 6 มีอะไรบ้าง? ประการที่ 1 คือ อำนาจศักดิ์สิทธิ์ของอำนาจศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 4 ประการ ประการที่สอง คือ อำนาจศักดิ์สิทธิ์ในการอ่านใจ

ผู้อื่นให้รู้ความคิดของผู้อื่นได้ ประการที่ 3 คือ หูศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถได้ยินทุกสิ่ง ประการที่ 4 คือ พรหมลิขิตศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถมองเห็นชาติก่อนๆ ของสรรพสัตว์ได้ ประการที่ 5 คือ ตาศักดิ์สิทธิ์ที่รู้ทิศทางของสรรพสัตว์ได้ ประการที่ 6 คือ อำนาจศักดิ์สิทธิ์ในการดับกิเลสอันทำให้ทุกข์ภัยทั้งปวงบริสุทธิ์โดยสมบูรณ์ บัดนี้พระองค์ได้บรรลุอิสรภาพและปราศจากความกลัวโดยสมบูรณ์แล้ว และทรงเป็นหนึ่งเดียวในสามอาณาจักร

 ข้าพเจ้าพระศากยมุนีทรงใช้สมาธิ ๔ ประการ เพื่อแสดงถึงการควบคุมธรรมทั้งปวง ทั้งสี่นี้คืออะไร? ข้อแรก คือ ความรู้อันมั่นคงในพระธรรม ข้อที่สอง คือ ความรอบรู้อันมั่นคงในความดับสูญของสรรพสิ่ง ข้อที่สาม คือ ความรอบรู้อันมั่นคงในคุณธรรมของความเป็นเช่นนี้ ข้อที่สี่ คือ ความรอบรู้อันมั่นคงในศีล

 ความยึดติดในนามและรูปทั้งปวงดับสูญสิ้นไปสิ้น และร่องรอยแห่งความเมตตา ความยินดี และความเอื้อเฟื้ออันบริสุทธิ์ที่มิอาจวัดค่าได้สี่ประการก็ยังคงบริสุทธิ์และขาวอยู่ ไม่มีความคิดเรื่องความโศกเศร้า เสียงหัวเราะ เสียงตลก หรือเสียงดังใดๆ รากแห่งการดำรงอยู่หลังการเกิดและการตายในสามภพถูกตัดขาดอย่างสิ้นเชิง พระกัสสปก็ทรงบรรลุธรรมหลุดพ้นด้วยวิธีนี้ด้วย

 พระพุทธเจ้าตรัสว่า“ในอดีตกาลอันไกลโพ้น มีกษัตริย์จักรวรทินนามว่าเวนทการ คุณธรรมอันประเสริฐของพระองค์ส่องประกายเจิดจ้าไปทั่วโลก และคุณความดีของพระองค์ทำให้ผู้คนและเทวดาทั้งหลายประทับใจ กษัตริย์สวรรค์แห่งทรยัมศักดิ์สิทธิ์อันพิเศษของกษัตริย์ฤๅษีองค์นี้ จึงได้ส่งราชรถสวรรค์และม้าสวรรค์ไปยัง

พระราชวังของกษัตริย์จักรวรทินเพื่อต้อนรับพระองค์ กษัตริย์ฤๅษีทรงราชรถสวรรค์และเสด็จขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที กษัตริย์สวรรค์แห่งทรยัมศักดิ์สิทธิ์เสด็จออกจากพระราชวังเพื่อต้อนรับพระองค์ และประทับนั่งบนบัลลังก์ร่วมกับกษัตริย์จักรวรทิน พวกเขาสนุกสนานกันในสวรรค์แห่งทรยัมศักดิ์สิทธิ์และมีความสุขมาก จากนั้นพระราชาจึงเสด็จกลับพระราชวังของพระองค์บนโลก”

 พระพุทธเจ้าตรัสกับภิกษุว่า“พระเจ้าตริยัศมสันในสมัยนั้นทรงเป็นพระมหากัสสปะในปัจจุบัน และพระเจ้าเวนทคาตะในสมัยนั้นทรงเป็นปฐมกษัตริย์ของข้าพเจ้า คือ พระศากยมุนี พระเจ้าตริยัศมสันในอดีตทรงให้ข้าพเจ้านั่งบนบัลลังก์แห่งความเกรงกลัวการเกิดและการตายร่วมกับพระองค์ และบัดนี้ ข้าพเจ้ากำลังตอบแทน

บุญคุณในอดีตของพระองค์บนบัลลังก์สิงโตแห่งธรรมสูงสุด” พระพุทธเจ้าทรงเล่าถึงเหตุปัจจัยแห่งเหตุและผลนี้ และอธิบายคุณธรรมของนักบุญเพื่อถวายเกียรติแด่พระกัสสป ผู้ที่เข้าร่วมในเวลานั้นทั้งหมดได้บรรลุธรรม และตั้งปณิธานว่าจะบรรลุถึงหนทางแห่งพุทธภาวะอันสูงสุดและแท้จริง คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าเกี่ยวกับพระธรรมได้รับการเผยแพร่อย่างแพร่หลาย และผู้ที่ได้ฟังต่างก็เชื่ออย่างมีความสุข

: 微軟正黑體, เจ็ดเหตุผลแห่งการให้ พระสูตรมหาสมบัติสารพัดนึก

 พระพุทธเจ้าตรัสว่า การให้ที่มีคุณค่า 7 ประการที่ไม่จำเป็นต้องสูญเสียเงิน แต่สามารถให้ผลบุญใหญ่ได้

 การให้แบบที่ 1 คือการ “ ให้ด้วยตา ” คือ ให้มองบิดามารดา ครูอาจารย์ พระภิกษุและฆราวาสด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเคารพ แทนที่จะมองด้วยสายตาเหยียดหยามและชั่วร้าย การให้แบบนี้เรียกว่าการให้ด้วยตา เมื่อท่านเกิดใหม่หลังความตาย ท่านจะมีดวงตาที่บริสุทธิ์ เมื่อท่านได้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตท่านจะมีทั้งดวงตาทิพย์และดวงตาพระพุทธเจ้า นี้เรียกว่าผลจากการให้อย่างแรก

 การให้แบบที่ 2 คือ “ การให้ด้วยหน้าตายินดี ” คือ การให้ต่อบิดามารดา ครูอาจารย์ พระภิกษุ และผู้ปฏิบัติธรรม ไม่ควรแสดงสีหน้าบูดบึ้งหรือแสดงความรังเกียจ แต่ควรมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอ ผู้ใดให้ทานอย่างนี้ ภายหลังตายไปแล้ว ย่อมได้รูปงามเป็นศรีแก่คนทั้งหลาย เมื่อคราวต่อไปได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วก็จะเข้าถึงแสงทองแท้ได้ นี่คือผลของการให้อย่างที่สอง

 การให้ประเภทที่ 3 คือ “ การให้ด้วยวาจา ” ในการพูดคุยกับพ่อแม่ ครูอาจารย์ พระภิกษุและฆราวาส คำพูดทุกคำควรเป็นคำพูดที่สุภาพและอ่อนโยน ไม่ควรพูดคำหยาบหรือคำชั่วร้าย ผู้ที่ทำบุญด้วยวิธีนี้ จะเป็นผู้ที่พูดจาไพเราะและตรัสรู้ได้ภายหลังเมื่อตายไปแล้ว ทุกคำกล่าวย่อมได้รับความเชื่อจากทุกคน เมื่อพระองค์ได้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตแล้ว พระองค์จะทรงเป็นผู้มีวาทศิลป์อันไพเราะไม่มีที่ขัดขวาง ๔ ประการ นี่คือรางวัลของการให้ประเภทที่ 3

 การให้ประเภทที่ 4 คือ “ การให้ร่างกาย ” เมื่อพบกับบิดามารดา ครูอาจารย์ พระภิกษุ และผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลาย ต้องยืนขึ้นต้อนรับ กราบ และสวัสดีท่านเหล่านั้น นี้เรียกว่าการให้กาย ผู้ใดให้ทานอย่างนี้ เมื่อตายไปแล้ว จะไปเกิดใหม่มีร่างกายสูงสง่างาม ผู้ใดเห็นก็จะเคารพและยินดีกับร่างกายนั้น เมื่อในอนาคตเมื่อพระองค์เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว ร่างกายจะสูงเท่าต้นนิราศไม่มีใครเห็นยอดได้ นี่คือผลแห่งการให้ประการที่สี่

 การให้ประเภทที่ 5 คือ “ การให้จากใจ ” แม้ว่าการถวายเครื่องบูชาแก่จิงเทียนตามที่ได้กล่าวมาแล้วก็ตาม หากใจไม่เมตตา ก็ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นการให้ที่แท้จริง การถวายควรทำด้วยใจที่จริงใจและกรุณาอย่างยิ่ง จึงจะเรียกว่าเป็นการให้จากใจ ผู้ใดให้ทานอย่างนี้ เมื่อตายไปแล้ว ผู้นั้นย่อมมีจิตที่ฉลาดหลักแหลมและบริสุทธิ์ ไม่ใช่จิตที่โง่เขลาและบ้า เมื่อไปเกิดใหม่ในอนาคต เมื่อในอนาคตเมื่อใดที่พระองค์ได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว พระองค์ก็จะทรงมีจิตที่รู้แจ้งทุกสิ่ง นี้เรียกว่าการให้ใจ และนี้คือผลแห่งการให้ประการที่ 5

 การให้ประเภทที่ 6 คือ “ การให้เตียงและที่นั่ง ” : ถ้าคุณพบพ่อแม่ ครูอาจารย์ พระภิกษุ และฆราวาส คุณสามารถจัดที่นั่งให้พวกเขาเป็นการส่วนตัว เพื่อให้พวกเขาได้นั่งสบาย และคุณสามารถสละที่นั่งของคุณให้กับพวกเขาเหล่านี้อย่างเคารพได้ด้วย นี่คือการให้เตียงและที่นั่ง ผู้ที่บริจาคในลักษณะนี้ มักจะได้เตียงอันประเสริฐที่บรรจุสมบัติเจ็ดประการ เมื่อเกิดใหม่ในอนาคตหลังจากตายไปแล้ว เมื่ออนาคตได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วจะมีบัลลังก์สิงห์ นี้เรียกว่าผลบุญของการให้ประการที่ ๖

 การให้ประการที่ 7 คือ “ การให้ที่อยู่อาศัย ” คือ การให้บิดามารดา ครูอาจารย์ พระภิกษุ และฆราวาสเดิน นั่ง นอน ตามสบายในบ้านของตน เรียกว่า การให้ที่อยู่อาศัย ผู้ใดให้ทานในลักษณะนี้ จะได้รับปราสาทและบ้านเรือนตามธรรมชาติเป็นรางวัลสำหรับการเกิดใหม่อีกครั้งในอนาคตหลังจากตายไปแล้ว เมื่อได้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตจะได้นิพพานเป็นสมาธิและบ้านนานาชนิดที่มีอานิสงส์สมาธิอันนับไม่ถ้วน นี้เรียกว่าผลบุญของการให้ประการที่ ๗.

 7 วิธีการให้ข้างต้นนี้ไม่จำเป็นต้องสูญเสียเงิน แต่สามารถให้ผลตอบแทนที่ดีแก่คุณได้ ทำไมไม่ทำแบบนั้นล่ะ?

: 微軟正黑體, JhengHei ;, 標楷體, 

ฉันได้ตั้งปณิธานไว้ด้วยความละอายใจ และถ่อมตน โดยมองทุกสิ่งอย่างเท่าเทียมกัน และไม่ยอมแพ้

: 微軟正黑體, 標楷體, DFKai-SB, 

"พระสูตรของคนฉลาดและคนโง่" เล่มที่ 3 "ขวดทอง 7 ใบ บทที่ 18"

 ขณะที่ข้าพเจ้าพระอานันทมหิดลได้ยินด้วยตนเอง สมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่ในป่าเชตวันในแคว้นสาวัตถี ในสมัยนั้น มีพระภิกษุสงฆ์จำนวนมากไปอยู่ต่างประเทศ เมื่อล่วงไป ๙๐ วันแล้ว ก็ได้สิ้นสุดการจำพรรษาในฤดูร้อน และได้เดินทางไปเฝ้าพระพุทธเจ้าเพื่อรับฟังพระธรรมเทศนา

 ครั้งนั้นพระพุทธเจ้าได้ทรงแสดงความเมตตาต่อภิกษุหลายรูป เพราะภิกษุเหล่านั้นไม่ได้พบกันเป็นเวลานานแล้ว พระองค์ทรงยกมือที่เป็นรูปวงล้อพันก้านขึ้นเพื่อปลอบใจภิกษุทั้งหลาย แล้วทรงถามภิกษุเหล่านั้นด้วยความถ่อมตนว่า“พวกท่านทุกคนอาศัยอยู่ในถิ่นทุรกันดาร พวกท่านขาดแคลนอาหารและของบูชาหรือ?”

 อานิสงส์ของพระตถาคตไม่มีในโลกเสมอ บัดนี้พระพุทธเจ้าผู้เป็นที่เคารพนับถือกำลังมองดูภิกษุสงฆ์ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อม และกระทำด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมและเคารพอย่างยิ่ง พระอานนท์เห็นดังนั้นก็ประหลาดใจในเหตุผลนั้นมาก จึงรีบรายงานพระพุทธเจ้าทันทีว่า “ พระพุทธเจ้า การปรากฏของพระองค์ในโลกนี้เป็นสิ่งที่พิเศษและพิเศษที่สุด บุญคุณและปัญญาของพระองค์หาได้ยากในโลก

พระองค์จึงเสด็จมาเพื่อปลอบโยนและทักทายภิกษุสงฆ์ด้วยท่าทีนอบน้อมในวันนี้ เป็นการกระทำที่ดีและบริสุทธิ์มาก ข้าพเจ้าสงสัยว่าวาจาและการกระทำอันนอบน้อมของพระพุทธเจ้าเป็นของสมัยก่อนหรือสมัยปัจจุบัน”

 พระพุทธเจ้าตรัสตอบว่า“ท่านอยากรู้ไหม? จงฟังอย่างตั้งใจและพินิจพิจารณา ฉันจะอธิบายให้ท่านฟัง ท่านควรยึดถือคำสอนและฟังอย่างตั้งใจ”

 พระพุทธเจ้าตรัสกับพระอานนท์ว่า“ในอดีตกาลอันไกลโพ้น นานนับล้านปีมาแล้ว มีเมืองใหญ่แห่งหนึ่งในเมืองชมพูทวีปชื่อว่าเมืองพาราณสี ในเวลานั้น มีชายคนหนึ่งชอบสร้างธุรกิจครอบครัว แต่ใจของเขาชอบทอง ดังนั้น เขาจึงทำงานหนักเพื่อสะสมทรัพย์สมบัติและทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงชีพ เขาใช้เงินที่หามาได้

ทั้งหมดไปซื้อทอง โดยรวบรวมโถทองคำมาขุดและซ่อนไว้ในดินใต้บ้านของเขา เขาทำงานหนักเช่นนี้มาหลายปี ไม่เคยได้กินอาหารและเสื้อผ้าเลย สะสมทรัพย์สมบัติมาโดยตลอด ในที่สุด เขารวบรวมโถทองคำได้เจ็ดโถ แล้วฝังไว้ในดินใต้บ้านของเขา ต่อมา ชายคนนี้ล้มป่วยและเสียชีวิต เนื่องจากเขารักทอง เขา

จึงกลายร่างเป็นงูพิษและกลับมาที่บ้านเดิมเพื่อเฝ้าโถทองคำ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นนานหลายปี บ้านของเขาพังทลายไปหมด หลังจากชำรุดและพังทลาย ไม่มีใครอยู่ที่นั่นอีกต่อไป งูยังคงเฝ้าโถทองคำต่อไป และอายุขัยของมันก็ยืนยาวขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นหลังจากละทิ้งร่างงูแล้ว มันก็กลับมาเกิดเป็นงูอีกครั้ง เพราะความโลภ

ของมันไม่เคยสิ้นสุด มันใช้ลำตัวเป็นงูพันรอบโถทอง มันถูกดำเนินการเช่นนี้ต่อไปเป็นเวลานับหมื่นปี เมื่อได้เกิดใหม่เป็นงูอีกครั้งในชีวิตสุดท้ายก็เกิดความเบื่อหน่ายและคิดว่าทำไมตนจึงได้เกิดใหม่เป็นงูมาหลายชั่วรุ่น มันคิดว่า “เพราะความโลภในทองคำของข้าพเจ้า จึงได้เกิดเป็นงูมาหลายชั่วอายุคน ข้าพเจ้าควร

บริจาคโถทองคำเหล่านี้ให้แก่ทุ่งแห่งบุญ เพื่อข้าพเจ้าจะได้รับผลตอบแทนจากการบริจาคนี้ไปหลายชั่วอายุคน” หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว มันก็ไปอยู่ข้างถนน ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ และมองดูจากด้านหลัง ถ้ามีคนมาก็ควรอธิบายคำขอของเขาให้ทราบ

 ครั้นนั้น งูพิษได้เห็นคนเดินผ่านไปบนถนน จึงร้องเรียกชายคนหนึ่งว่า ชายคนนั้นได้ยินเสียงเรียก จึงมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นใคร ได้ยินเพียงเสียงเรียกเท่านั้น เขาจึงเดินต่อไปตามทาง งูจึงเผยตัวออกมาและร้องออกมาว่า “เฮ้ คนคนนี้ เจ้าเข้ามาใกล้ข้าหน่อยสิ”

      ชายคนนั้นตอบงูว่า “ตัวเจ้ามีพิษ เจ้าจะร้องเรียกข้าไปทำไม หากข้าเข้าใกล้เจ้า ข้าอาจจะได้รับบาดเจ็บได้”

      งูตอบชายคนนั้นว่า “ถ้าข้าพเจ้ามีเจตนาชั่ว ข้าพเจ้าสามารถทำร้ายท่านได้ แม้ว่าท่านจะไม่เข้ามาใกล้ข้าพเจ้าก็ตาม”

      เพราะชายคนนั้นกลัวงูจะตาย เขาจึงไปหางูพิษนั้น

      งูบอกกับชายคนนั้นว่า “ตอนนี้ฉันมีขวดทองคำอยู่ที่นี่ ฉันอยากขอให้คุณใช้มันทำเครื่องบูชาและทำความดี คุณช่วยฉันทำได้ไหม” ถ้าคุณไม่ทำฉันจะวางยาพิษคุณ -

      ชายคนนั้นตอบงูว่า “ผมทำได้” -

 เมื่อถึงเวลานั้น งูก็พาชายคนนั้นไปยังที่ซ่อนทองคำ แล้วนำทองคำออกมามอบให้แก่ชายคนนั้น ข้าพเจ้าได้บอกบุคคลผู้นี้ว่า “จงเอาทองนี้ไปถวายพระภิกษุ เมื่อถึงวันถวายอาหาร จงหยิบภาชนะอโสดีขึ้นมา แล้วนำมายังสถานที่ที่ข้าพเจ้าจะนำไปหาพระภิกษุ”

 จากนั้น บุคคลนี้ก็ได้นำทองคำไปยังอารามของวัด และมอบให้แก่พระอาจารย์วินัยในบรรดาภิกษุทั้งหลาย จากนั้นพระองค์ได้อธิบายให้ภิกษุทั้งหลายฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และตรัสว่า “ถ้าท่านต้องการถวายเครื่องบูชาเป็นจำนวนมากแก่เจ้างูพิษตัวนี้ ท่านจะต้องกำหนดวันถวายเครื่องบูชาและให้อาหาร”

 ภิกษุทั้งหลายรับทองคำนั้นไว้ และจัดเตรียมอาหารมื้ออร่อยให้แก่เขา เมื่อถึงวันถวายอาหาร ชายคนนั้นก็นำอโศกขนาดเล็กไปยังที่ที่งูอยู่ งูเห็นชายคนนั้นก็มีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง มันเฉลิมฉลอง ปลอบใจเขา และถามถึงความเป็นอยู่ของเขา จากนั้นมันก็ขดตัวและคลานเข้าไปในภาชนะอโศก ชายคนนั้นจึงเอาผ้าขาวคลุมตัวงูแล้วพาไปที่วัดเจดีย์ ระหว่างทางเขาได้พบกับชายคนหนึ่งซึ่งถามชายที่ถืองูว่า “คุณมาจากไหน ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง”

 บุคคลนี้ยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย อีกฝ่ายถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่คนนี้ไม่ตอบสักคำ ขณะนั้น งูพิษในมือของชายผู้นั้นโกรธจัด และหัวใจของมันก็เต็มไปด้วยพิษ ต้องการที่จะฆ่าชายผู้นั้น แต่เจ้างูยังยับยั้งใจไว้ได้ และคิดในใจว่า “ทำไมบุคคลนี้จึงไม่รู้เวลาอันควร?” คนอื่นๆ มาหาเขาด้วยความตั้งใจ

ดีเพื่อสอบถามเกี่ยวกับความก้าวหน้าและความประพฤติของเขา และถามเขาสามครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่เขาก็ไม่ตอบแม้แต่คำเดียว นี่เป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงจริงๆ! เมื่องูมีความคิดดังกล่าวแล้ว หัวใจอันเป็นพิษของมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และความโกรธของมันก็รุนแรงขึ้นและรุนแรงภายในตัวมัน ตอนนี้มัน

ต้องการที่จะวางยาพิษผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ขณะที่มันกำลังจะพ่นพิษ งูก็คิดในใจว่า “คนนี้ได้ทำความดีแก่ฉันแล้ว และฉันก็ยังไม่ได้ตอบแทนเขาเลย 'เมื่อคิดดังนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า งูก็ยังคงระงับความโกรธไว้และคิดว่า 'บุคคลนี้ได้ทำคุณแก่ฉันมาก' แม้ว่าเขาจะทำบาปอยู่ขณะนี้ ฉันก็ควรอดทนและอดกลั้น เมื่อมาถึงที่โล่ง

      งูจึงพูดกับชายคนนั้นว่า ‘จงวางฉันลงบนพื้น’ 'จงใช้คำพูดทั้งหมดที่คุณทำได้เพื่อตำหนิบุคคลนี้และตักเตือนเขาอย่างจริงจังไม่ให้ประพฤติตนในทางที่เหมาะสม บุคคลนี้จึงรู้สึกสำนึกผิดและสำนึกผิด และมีจิตใจที่ถ่อมตน พร้อมที่จะมองดูสรรพสัตว์ทั้งหลายด้วยศักดิ์ศรีและจริงใจ งูก็เตือนซ้ำอีกว่า “อย่าทำผิดแบบนี้อีก!”

      ชายคนนั้นก็พาตัวงูไปที่วัดที่พระภิกษุอาศัยอยู่และถือมันไว้ต่อหน้าพระภิกษุ

 เมื่อถึงเวลาที่พระภิกษุสงฆ์จะรับประทานอาหาร พวกเขาทั้งหมดเดินเข้ามาและยืนนิ่งรับเครื่องบูชาด้วยความเคารพ งูจึงขอให้ชายผู้นั้นส่งธูปเทียนไปให้พระสงฆ์ตามลำดับเป็นเครื่องบูชา และมองตรงไปยังผู้รับด้วยความศรัทธาและเคารพ และเขาก็ทำเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงคนสุดท้าย เมื่อถึงเวลานี้ พระ

ภิกษุได้นำชายผู้นั้นเดินวนรอบเจดีย์ แล้วชายที่แบกงูก็นำน้ำไปล้างมือพระภิกษุสงฆ์ทีละรูป งูจ้องมองดูชายผู้กำลังล้างมือให้พระภิกษุแทนด้วยความเคารพ และไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเลย เมื่อพระภิกษุสงฆ์รับประทานอาหารเสร็จแล้ว ก็ได้แสดงธรรมแก่ตัวนาคอีกครั้งหนึ่ง งูมีความยินดีเป็นสองเท่าและมีความปรารถนา

ที่จะให้มากขึ้น นำพระวินัยปิฎกไปยังที่ซ่อนทองคำไว้ แล้วบริจาคทองคำที่เหลืออีก ๖ ขวด ให้แก่พระภิกษุสงฆ์ เมื่อได้สะสมบุญไว้อย่างนี้แล้ว ก็ดับไป และด้วยบุญที่พระภิกษุได้บำเพ็ญไว้ จึงได้ไปเกิดใหม่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์

 พระพุทธเจ้าตรัสกับพระอานนท์ว่า“ถ้าท่านอยากทราบ ผู้ที่อุ้มงูในครั้งนั้นเป็นคนอื่น นั่นก็คืออวตารของข้าพเจ้าในอดีตในสมัยพระศากยมุนีพุทธเจ้า งูพิษในครั้งนั้นคือพระสารีบุตรในปัจจุบัน เมื่อก่อนตอนที่อุ้มงู งูได้ดุข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจึงรู้สึกละอายใจและปฏิญาณตน ข้าพเจ้าจึงมีความนอบน้อมถ่อมตนและปฏิบัติต่อสรรพสัตว์อย่างเท่าเทียมกัน ข้าพเจ้าไม่เคยถอยห่างจากเรื่องนี้เลยจนกระทั่งวันนี้”

      ในเวลานั้น พระภิกษุทั้งหลาย รวมทั้งพระอานันทภิกษุอื่นๆ ได้ฟังพระดำรัสของพระพุทธเจ้าแล้วก็ปฏิบัติตามด้วยความยินดี