อรหันต-, อรหันต์
/อะระหันตะ-, ออระหันตะ-, อะระหัน, ออระห์/
คำนาม ผู้สำเร็จธรรมวิเศษสูงสุดในพระพุทธศาสนา, พระอริยบุคคลชั้นสูงสุดใน ๔ ชั้น คือพระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์.
ปฏิบัติศาสนา คือ การลงมือประพฤติปฏิบัติตาม หรือเริ่มออกเดินทางตามลายแทงหรือแผนที่ ที่ได้ศึกษาไว้ดีแล้วจากครูบาอาจารย์ ผู้ที่รู้จักเส้นทางและเดินทางได้อย่างแท้จริงถูกต้องมาแล้ว
ปฏิเวธศาสนา คือ ผลแห่งการเดินทางหรือการบรรลุถึงจุดหมายปลายทาง อันได้แก่การรู้แจ้งสัจธรรมความจริงของชีวิต หรือการบรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์ ตามลำดับแห่งภูมิจิตภูมิธรรมที่เข้าถึง
ดังนั้น พระอรหันต์ตามพระธรรมวินัยนี้หรือตามหลักการทางพระพุทธศาสนา ก็คือ ผู้ที่เข้าถึงสัจธรรมความจริงอันประเสริฐสูงสุด จิตหลุดพ้นจากอาสวะกิเลสทั้งปวงอย่างเด็ดขาด
พ้นอำนาจจากความเกิด ความแก่ ความเจ็บ และความตาย ไม่มีความเศร้าหมองขุ่นมัวในดวงใจ ปราศจากความเดือดร้อนใจและความวิตกกังวลกระวนกระวายใดๆ หลุดพ้นจากความทุกข์อย่างสิ้นเชิง มี ๔ ประเภท ได้แก่
๑.พระอรหันต์สุกขวิปัสสโก พระอรหันต์ประเภทแรกนี้คือผู้ที่จิตหลุดพ้นจากกิเลสสิ้นเชิง แต่ไม่ประกอบด้วยฤทธิ์หรือมีอภิญญามีคุณวิเศษอย่างอื่น คือแม้จิตหลุดพ้นแล้ว แต่อาจไม่มีทิพจักขุ คือไม่มีตาทิพย์ ไม่เห็นนรกสวรรค์ ไม่เห็นภพภูมิอันลี้ลับที่ท่านพรรณนาไว้ แต่คุณธรรมภายในคือความบริสุทธิ์สะอาดภายในดวงจิตของท่านก็ไม่ด้อยกว่าพระอรหันต์ประเภทอื่นแต่อย่างใด
๒.พระอรหันต์เตวิชโช พระอรหันต์ประเภทที่สองนี้ เป็นผู้มีคุณวิเศษประดับ คือนอกจากจะบรรลุธรรมชั้นสูงสุดแล้วยังประกอบด้วยวิชชาสามคือ ปุพเพนิวาสานุสติญาณ ความรู้ในการระลึกชาติก่อนได้ จุตูปปาตญาณ การรู้ว่าคนหรือสัตว์ตายแล้วไปไหน หรือรู้ว่าก่อนมาเกิดเป็นคนหรือสัตว์ในชาตินี้เคยเกิดเป็นอะไรมาก่อน และอาสวักขยญาณ ความรู้ในการสิ้นอาสวะกิเลส นี้คือพระอรหันต์เตวิชโช
๓.พระอรหันต์ฉฬภิญโญ พระอรหันต์ผู้บรรลุอภิญญาหก พระอรหันต์ประเภทนี้ได้คุณวิเศษพิเศษยิ่งกว่าประเภทที่สองข้างต้น กล่าวคือ เมื่อบรรลุธรรมขั้นสูงสุด ดับกิเลสเป็นสมุจเฉทปหานแล้ว ยังได้คุณวิเศษอย่างอื่นด้วยดังนี้คือ
๑.อิทธิวิธี แสดงฤทธิ์ได้ ย่นระยะทางได้ เดินบนน้ำได้ หายตัวได้ หรือเนรมิตสิ่งต่างๆได้๒.ทิพพโสต ได้หูทิพย์๓.เจโตปริยญาณ รู้ใจผู้อื่น๔.ปุเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกชาติก่อนๆได้๕.ทิพพจักขุ มีตาทิพย์๖.อาสวักขยญาณ ญาณหรือความรู้ในการสิ้นอาสวะกิเลส
พระอรหันต์ฉฬภิญโญ คือบรรลุอภิญญาหกนี้ มีอานุภาพมากในการสร้างความเลื่อมใสศรัทธาให้แก่ผู้คน เรียกกันโดยทั่วไปว่า “พระผู้ทรงอภิญญา” พระอรหันต์ประเภทนี้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยอยู่ปะปนคลุกคลีกับผู้คน เพราะปุถุชนจิตที่มืดมัวด้วยกิเลสอาจล่วงเกินท่านได้ง่าย จะเกิดบาปกรรมแก่พวกเขาโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เพราะจิตของท่านมักทรงอยู่ในฌานสมาบัติ ไม่ค่อยรับรู้สมมุติหรือกฎเกณฑ์ของสังคมชาวโลก คนจะไม่เข้าใจเพราะท่านมักทำอะไรแผลงๆ ท่านจึงมักหลีกเร้นอยู่ในป่า ในถ้ำ หลีกเร้นจากผู้คน เมื่อมีเหตุการณ์สำคัญในการจรรโลงพระศาสนา ท่านจึงจะออกมาช่วยเหลือศาสนาในมิติต่างๆ
๔.พระอรหันต์ปฏิสัมภิทัปปัตโต พระอรหันต์ประเภทที่สี่นี้คือพระอรหันต์ชั้นยอด เป็นผู้บรรลุพระอรหันต์แล้ว มีความแตกฉานในอรรถในธรรม สามารถแสดงธรรมให้ผู้อื่นได้เข้าถึงธรรมหรือบรรลุตามได้ เป็นการสืบทอดพระศาสนาอย่างแท้จริง พระพุทธองค์จึงทรงยกย่องว่าเป็นพระอรหันต์ที่ยอดเยี่ยมกว่าพระอรหันต์ทั้งปวง แต่ก็เป็นประเภทที่หาได้ยากและมีน้อยมากที่จะมีพระอรหันต์ประเภทปฏิสัมภิทัปปัตโต
ตามที่กล่าวมานี้ จะเห็นได้ว่า แม้จะเป็นพระอรหันต์มีจิตหลุดพ้นจากสรรพกิเลสแล้ว คุณวิเศษของแต่ละองค์ยังแตกต่างกันไป ตามการสั่งสมบารมีมาของแต่ละองค์ บางองค์อาจหมดสิ้นกิเลสแต่ไม่เคยเห็นเทพบุตรเทพธิดาและสิ่งลี้ลับ บางองค์รู้เห็นอะไรมากมายแต่ก็ไม่มีความสามารถแสดงธรรม บางองค์ได้ทั้งหูทิพย์ตาทิพย์หรือระลึกชาติได้ บางองค์มีบารมียิ่งใหญ่ สามารถแสดงธรรมและประกาศพระศาสนาได้กว้างไกล บางองค์แม้บรรลุเป็นพระอรหันต์แล้ว ก็อยู่เงียบๆเหมือนพระธรรมดาไม่เป็นที่รู้จักของใครๆก็มี นี้คือวาสนาและบารมีที่สั่งสมมาแตกต่างกันไปของพระอรหันต์แต่ละองค์ แต่ไม่ว่าจะเป็นประเภทใด ความยิ่งใหญ่ที่เสมอกันก็คือ การดับกิเลสและพ้นทุกข์สิ้นเชิงตลอดสาย ข้ามพ้นวัฏฏสงสารได้เด็ดขาด
มักได้ยินคำถามบ่อยๆว่า “เราจะรู้ได้อย่างไรว่าใครบรรลุพระอรหันต์?” ว่าตามความเป็นจริงแล้ว เราไม่สามารถไปหยั่งหรือตัดสินใครได้อย่างเด็ดขาดว่าใครเป็นพระอรหันต์ นอกจากพระผู้เป็นสัพพัญญูคือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะปุถุชนย่อมไม่อาจหยั่งถึงหรือเข้าใจพระโสดาบัน พระโสดาบัน ย่อมไม่รู้จักพระสกทาคามี พระสกทาคามีย่อมไม่รู้จักพระอนาคามี พระอนาคามีย่อมไม่รู้จักพระอรหันต์ เพราะเหตุที่รูปแบบการปฏิบัติธรรมทั้งหลาย คือการบ่มอินทรีย์ของปุถุชนเพื่อก้าวสู่โสดาปัตติมรรค การปฏิบัติที่เคร่งครัดน่าเลื่อมใสเราจะพบได้ในช่วงการเป็นพระโสดาบันบุคคล
ส่วนการอยู่กับความสุขของสมาธิหรือการนั่งหลับตามักเป็นอิริยาบถของพระอนาคามีผู้ไม่ยินดีในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส แต่สำหรับผู้จบกิจในพรหมจรรย์หรือบรรลุเป็นพระอรหันต์นั้น จะไม่ท่าทางใดหรือรูปแบบใดตายตัวให้ใครๆวินิจฉัยด้วยความหมายมั่นได้อีกเลย
สมุทัยและนิโรธ ส่วนมรรคมิได้ระบุองค์ประกอบไว้ วงจรสายเกิดมีทุกข์เป็นความเบียดเบียนคับข้องและมีตัณหาเป็นเหตุแห่งทุกข์ วงจรสายดับมีนิโรธเป็นการดับแห่งทุกข์และมีมรรคเป็นการนำออกจากทุกข์ เมื่อกล่าวตามพระสูตร อายตนะภายในและอายตนะภายนอกไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องต่อกันแต่ การเกาะเกี่ยวกันเกิดขึ้นก็เพราะมี “ฉันทราคะ” เป็นมูลเหตุ เราอาจสังเกตว่า ฉันทะ ราคะ นันทิและนันทิราคะมักแสดงไว้ใกล้เคียงกับคำว่าตัณหาหรือแสดงองค์ประกอบของตัณหา อนุสัยดังกล่าวนี้มาตามสายของอวิชชา สังขาร วิญญาณและนามรูป อายตนะภายในจะเกาะเกี่ยวอายตนะภายนอกที่ผัสสะ เมื่ออนุสัยเหล่านี้ดับ
ความสัมพันธ์ที่ผัสสะจึงจะแยกขาดจากกัน สาเหตุที่แยกขาดจากกันก็เพราะการรับรู้ไม่มีสิ่งเร้าที่มาจากเหตุภายในนั่นเอง
พระพุทธองค์ตรัสเรียกการเกิดขึ้นของกองทุกข์ว่ามิจฉาปฏิปทาและการดับของกองทุกข์ว่าสัมมาปฏิปทา วงจรสายเกิดเริ่มจากจิตไปสัมผัสวัตถุแล้วทำงานต่อเนื่องเป็นวัฏจักร กิเลสเป็นปัจจัยให้เกิดกรรม กรรมทำให้เกิดวิบาก จิตจะจำและตีความตามความเคยชินแล้วสะสมหรือผูกยึดไว้ในจิตใต้สำนึก กิเลสสะสมมากขึ้นตามกระแสของเหตุปัจจัยต่างๆ กระแสแห่งเหตุมีกระบวนการผ่านช่องทางอายตนะ จึงมีการแยกตัณหาตามอายตนะภายนอกด้วย ตัณหาได้แก่กามตัณหา ภวตัณหาและวิภวตัณหา ผู้สนใจการปฏิบัติทางจิตอาจตีความปฏิจจสมุปบาทว่าจิตเท่านั้นที่สำคัญ ที่จริงพระพุทธศาสนามิใช่จิตนิยมสุดโต่ง วัตถุมีผลต่อจิตได้ซึ่งในวงจรนี้ก็คือการกระทบที่อายตนะ นามรูปจะเกิดความสำเร็จที่ผัสสะแล้วส่งผลต่อไปเป็นเวทนา ตัณหาและอุปาทาน
การทำงานของจิตมีความสำคัญอย่างยิ่งเพราะจิตเป็นผู้รับรู้ ปรุงแต่งและเก็บสะสมไว้ การถอนการยึดมั่นปรุงแต่งก็จะมีลำดับจากการรับรู้ส่วนที่หยาบไปสู่ส่วนละเอียดและจากส่วนที่เกี่ยวกับกายไปสู่ส่วนที่เกี่ยวกับจิตและอยู่ลึกในจิต
ชาวพุทธจะเห็นความสัมพันธ์เหล่านี้และจะสลัดออกจากความยึดมั่นทั้งที่มีต่อกายและต่อจิต
สำหรับการเวียนว่ายตายเกิดของชีวิต คำสอนก่อนพุทธกาลมักเชื่อว่าการหลุดพ้นสู่ความเป็นนิรันดร์ต้องอาศัยพระผู้เป็นเจ้า มักเชื่อกันในเรื่องพระผู้เป็นเจ้าลิขิต
ในพระพุทธศาสนา การเวียนว่ายตายเกิดมาจากการผลักดันไปของกิเลสในจิต เมื่อสิ้นกิเลสการเกิดใหม่จึงจะไม่มี กายและจิตเป็นเหตุของการเกิดและการดำเนินไป ปฏิจจสมุปบาทในหลายพระสูตรชี้ว่านามรูปและวิญญาณต่างเป็นปัจจัยต่อกันและเป็นเหตุของการเวียนว่ายในสังสารวัฏ
วิญญาณอาศัยนามรูปเป็นแดนเกิดและย่อมหมุนกลับมาจากนามรูป สัตว์โลกจึงมีความเป็นไปของการเกิด แก่ ตาย จุติและอุบัติ เวียนว่ายอยู่ซ้ำๆ พระพุทธองค์ตรัสว่า “เมื่อนามรูปไม่มีวิญญาณจึงไม่มี เพราะนามรูปดับวิญญาณจึงดับ”
ในมหาปทานสูตรทรงชี้เพิ่มว่าการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์เป็นการพิจารณาเห็นการเกิดขึ้นและสิ้นไปในอุปาทานขันธ์ 5 พร้อมเหตุ นับตั้งแต่รูป เหตุแห่งรูป เวทนา เหตุแห่งเวทนา สัญญา เหตุแห่งสัญญา สังขาร เหตุแห่งสังขาร และวิญญาณและเหตุแห่งวิญญาณ การเห็นนี้ดำเนินไปจนกระทั่งจิตหลุดพ้นจากอาสวะทั้งหมด
ในเรื่องของจิตวิญญาณและการดำรงอยู่ การดำรงอยู่ของชาวพุทธนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานที่แพร่กระจายเนื่องจากการปรับอากาศโดยสมบูรณ์ผ่านการกลับชาติมาเกิดอย่างไม่สิ้นสุด และหน้าที่สูงสุดของชาวพุทธคือการบรรลุพระนิพพานโดยละทิ้งวัฏจักรสังสารวัฏ - ชีวิต ความตาย การกลับชาติมาเกิด - ปัจเจกบุคคลในพระพุทธศาสนาไม่มีตัวตน แต่เป็นมายา ดังนั้นภาวะนิพพานจึงไม่ใช่ภาวะดับสูญ เป็นของที่ไม่มีอยู่จริง ของจริงเป็นมายา เป็นมายา ไม่เป็น หายไป.
ไม่มีสิ่งใดในโลกเกิดขึ้นโดยปราศจากสาเหตุ และยังไม่มีสาเหตุใดสาเหตุหนึ่งนอกจากการสืบทอดสาเหตุอย่างไม่มีที่สิ้นสุด หากเรามองระหว่างกระจกเงา 2 บาน เราจะสังเกตเห็นว่าภาพของเราซ้ำกันจนถึงระยะอนันต์ ลำดับเหตุอันไม่สิ้นสุดก็เช่นกัน
ลัทธิเงื่อนไขนิยมยังกล่าวอีกว่า ไม่มีสิ่งใดที่ปรากฏในโลกว่าถูกสร้างขึ้นจาก "ฉัน" หรือ "ตัวตน" (ดังเช่นกรณีของพระเจ้าเหนือธรรมชาติ) และไม่มีรูปแบบใดของ "ฉัน" หรือ "ตัวตน" ใน โลก. เงื่อนไขที่สมบูรณ์จึงช่วยเสริมคำสอนเรื่องความไม่มีตัวตน (อนัตตา) ในพุทธศาสนา และสะท้อนถึงความด้อยกว่าของพุทธศาสนาต่อศาสนา
โครงร่างพระพุทธ ศาสนา | |||||
การพึ่งกำเนิด หมายถึง "ขึ้นอยู่กับสิ่งนี้ ดังนั้น สิ่งอื่นจึงมีอยู่ ชีวิตนี้ ดังนั้นชีวิตอื่นนั้น" การกำเนิดขึ้นอยู่กับมีการศึกษาอย่างลึกซึ้งตั้งแต่สมัยแรก ๆ ของพระพุทธศาสนา จากมุมมองของการวิจัยสมัยใหม่ สิ่งที่เรียกว่า กำเนิดขึ้นอยู่กับ ไม่ใช่ตัวตนหรือวิธีการเฉพาะหรือกระบวนการเฉพาะ แต่เป็นต้นกำเนิดและจุดเริ่มต้นของธรรมทั้งหมดที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้จึงเรียกว่า กำเนิดขึ้นอยู่กับ สำหรับผู้มีสติที่ไม่รู้ ความเห็นทางโลกจัดเป็นความเห็นผิด เช่น พรหมลิขิต สิ่งที่เราทำ สิ่งที่พระเจ้าสร้าง และเหตุใด จึงไม่มีเหตุ ดังนั้น
พระพุทธเจ้าทรงอธิบายปรากฏการณ์แห่งเหตุและปัจจัย และหลักการนี้เรียกว่า เหตุและปัจจัย . การปรากฏตัวของธรรมะและสรรพสิ่งทั้งหลายล้วนอยู่ในขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงอันเนื่องมาจากการพึ่งพาอาศัยกันของเงื่อนไขต่างๆ นี่คือปรากฏการณ์ของ "เงื่อนไข" จากมุมมองของสรรพสัตว์จะแตกต่างกันไปตามลำดับและเวลาต่างๆ เช่น "สาเหตุ" " และ "เหตุ" ปรากฏการณ์และหน้าที่ของ "สภาวะ" เกิดขึ้น เพื่อให้สรรพสัตว์ทั้งหลายตรัสรู้ พระพุทธเจ้าทรงกำหนด "ทัศนะแห่งการดำรงอยู่ ความเป็นอยู่ และการทำลายล้าง" ในเรื่องความเกิด การดำรงอยู่ และการทำลายปรากฏการณ์ใน โลกที่สัตว์อวิชชาเห็น
ดังนั้น พระองค์จึงตรัสวิธีสังเกตเหตุและปัจจัย ไปพร้อมๆ กัน และวิธีสังเกตเหตุและปัจจัยในทางกลับกัน พระพุทธเจ้าตรัสว่า กำเนิดที่พึ่งทั้งหมดนั้นเพื่อให้สรรพสัตว์ได้มองเห็น "กำเนิดที่พึ่ง" ที่แท้จริงจากกฎต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง ตลอดจนเหตุและเงื่อนไขต่างๆ นิกายบางนิกายของพุทธศาสนามหายานมีต้นกำเนิดขึ้นอยู่กับสี่ประการ: กำเนิดขึ้นอยู่กับกรรม , กำเนิดขึ้นอยู่กับอาลัย , กำเนิดขึ้นอยู่กับขอบเขตธรรมและกำเนิดขึ้นอยู่กับความจริงดังกล่าว
ต้นกำเนิดที่ขึ้นอยู่กับมีการอธิบายไว้ใน Agamaยังมีคำอธิบายที่สำคัญในนี้นอกจากปิฏกบาลีพระไตรของสอดคล้องกันที่สูตรพระและSutraZagama และGreat Cause Sutra พระสูตรบรรทัดเดียวที่มีชื่อเสียง ได้แก่พระสูตรแห่งการกำเนิดขึ้นอยู่กับและพระสูตรแห่งการกำเนิดขึ้นอยู่กับ แปลโดยXuanzang " พระสูตรแห่งการกำเนิดขึ้นอยู่กับ " เหมือนกับ " Za Agama Sutra · 287 Sutra": พระผู้มีพระภาคตรัสกับพระภิกษุว่า “เมื่อข้าพเจ้าระลึกถึงพรหมลิขิตของตนแล้วยังไม่บรรลุสัมโพธิญาณบริบูรณ์ ข้าพเจ้าก็จะอยู่ในที่สงบและมีสมาธิจดจ่ออยู่” คิดแบบนี้ วิธีไหนมีเหตุ? มีความแก่และความตาย เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น? มีความชราและความตาย กล่าวคือ เมื่อคิดถูก ชีวิตก็เป็นไปตามนั้นไม่มีสะดุด เป็นต้นมีเหตุเกิด มีชรามีตาย มีเหตุมีเกิด มีชรามี ความตาย. ความมีอยู่ ความอยาก ความอยาก ความรู้สึก สัมผัส สัมผัส ๖ นามและรูป ทำไมถึงมีเหตุผล? ชื่อและรูปมีอยู่จริง เพราะเหตุใด? มีชื่อและรูปแบบ.
กล่าวคือ เมื่อคิดถูกแล้ว สิ่งต่างๆ ย่อมเกิดขึ้นตามความเป็นจริง คือ วิญญาณย่อมมีเหตุ มีนามมีรูป มีวิญญาณมีเหตุ มีนามมีรูป เมื่อข้าพเจ้าคิดอย่างนี้แล้วข้าพเจ้าก็จำมันได้หมดและไม่อาจไปไกลกว่านั้นได้ โดยกล่าวว่า สภาวะแห่งการรู้นามและรูป
สภาวะแห่งนามและ รูป ณ จุดเข้า ๖ ประการ สภาวะสัมผัสที่ ทาง เข้า ๖ ประการสภาวะสัมผัสและความรู้สึก ภาวะเป็นที่รัก ภาวะความอยากที่จะรับ อาศัยการเอาอาศัยการเกิด อาศัยความเกิด วัยชรา ความเจ็บป่วย ความตาย ความกังวล ความโศก ความรำคาญ ทุกข์และอื่นๆ ความทุกข์อันบริสุทธิ์และใหญ่หลวงมารวมกัน ผู้ไม่ปฏิบัติตามโชคชะตาอันชัดเจน ทำไมมันจึงโง่เขลา ? ว่ากันว่าความไม่รู้ ใน ภาวะที่แล้ว ความไม่รู้ใน ภาวะที่ตามมา ความไม่รู้ ในภาวะที่แล้ว ความไม่รู้ในสภาวะภายใน ความไม่รู้ในสภาวะภายนอก ความไม่รู้ในสภาวะภายในและภายนอก ๕. ความไม่รู้ ในกรรม ๔. ความไม่รู้ในความไม่คุ้นเคย ๓. ความไม่รู้ในกรรม ความไม่รู้ ๒. ความไม่รู้ของพระพุทธเจ้า ความไม่รู้ในธรรม ความไม่รู้ของสงฆ์ ความไม่รู้ในความทุกข์ ๑. ความไม่รู้ในการรวบรวม ความไม่รู้ความดับ ความไม่รู้ในวิถี ความไม่รู้ในเหตุ ไม่รู้ผล ไม่รู้เหตุแห่งธรรมทั้งหลาย ไม่รู้ความดี ไม่รู้อกุศล ไม่รู้ความผิด ไม่รู้ความบริสุทธิ์ ไม่รู้สิ่งที่ควรปฏิบัติ ไม่รู้สิ่งที่ไม่ควรปฏิบัติ ไม่รู้ต้อยต่ำต้อย ไม่รู้ความเหนือกว่า ไม่รู้ความมืด ไม่รู้สีขาว ไม่รู้ความแตกต่าง ไม่รู้เงื่อนไขสุขภาพหรือจุดติดต่อทั้งหกนั้นเข้าถึงได้อย่างแท้จริงด้วยความไม่รู้ ด้วยเหตุนี้ ในที่นั้น จึงมีความไม่รู้ ไม่มีนิมิต ไม่มีทัศนะในปัจจุบัน อวิชชา อวิชชา และความมืด นี้เรียกว่าอวิชชา.
ความหมายของเมฆ คืออะไร ? การกระทำมี ๓ อย่าง คือ การกระทำทางกาย การกระทำทางวาจา และการกระทำทางใจ นี้เรียกว่า การกระทำ ผู้รู้ชะตากรรม. ความรู้คืออะไร? เรียกว่ากายแห่งจิตสำนึก 6 ประการประการแรกคือ วิญญาณทางตา ประการที่สองคือ วิญญาณทางหู ที่สามคือ วิญญาณ ทางจมูก วิญญาณที่สี่ คือ วิญญาณทางลิ้น ประการที่ 5 คือ วิญญาณทางกาย และที่ 6 คือ วิญญาณ นี่เรียกว่า สติ ผู้รู้ชื่อและรูปแบบแห่งโชคชะตา ยุน ชื่อ ? เรียกว่า ขันธ์ไม่มีสี ๔ ขันธ์ ขันแรกคือ มวลรวมความรู้สึก ขันธ์สองคือ ขันธสัญญา ขันธ์ที่สามคือ มวลรวมแห่งสังขาร และขันธ์ที่สี่คือ มวลวิญญาณ
ทำไมเมฆถึงมีสี ? หมายถึงทุกรูปแบบ: สี่สายพันธุ์หลักทั้งหมด, และการสร้างสี่สายพันธุ์หลัก. ชื่อแรกของสีจะเป็นชื่อเดียวเสมอ และชื่อที่รวมกันคือชื่อและสีซึ่งเรียกว่าชื่อและสี ผู้ที่มีชื่อและสีผูกพันกับฐานทั้งหก หยุนเหอหลิวชู ? เรียกว่าภายใน 6 แห่งคือ
1. สถานที่ในดวงตา2. สถานที่ในหู3. สถานที่ในจมูก4. สถานที่ในลิ้น5. สถานที่ในกาย6. สถานที่ในกาย
สถานที่ภายในใจ เหล่านี้ เรียกว่าสถานที่หก. ผู้ที่ติดต่อกับสถานที่ทั้งหก ทำไมเมฆถึงสัมผัสกัน ? เรียกว่าสัมผัสทางกาย ๖ อย่าง ประการแรก สัมผัสทางตา ประการที่สอง สัมผัสทางหู ที่สาม สัมผัสทางจมูก สัมผัสที่สี่ สัมผัสทางลิ้น สัมผัสที่ห้า สัมผัสทางกาย และที่หก สัมผัสทางใจ นี้เรียกว่า สัมผัส สัมผัสผู้รับ การรับอะไร? ความรู้สึกมี ๓ อย่าง คือ ความรู้สึกสบาย ความรู้สึกเจ็บปวด และความรู้สึกไม่เจ็บปวดหรือยินดีแต่อย่างใด นี้เรียกว่า
ความรู้สึก ผู้เป็นที่รัก รักคืออะไร? ความรักมีสามประเภท คือ รักราคะ รักทางเพศ รักไร้สี นี่เรียกว่าความรัก ผู้รับความรัก. ทำไมต้องเอา เมฆไปด้วย ? เรียกว่า การจับ ๔ อย่าง ประการแรก การจับโดยความปรารถนา ประการที่สอง การจับโดยการมองเห็น ประการที่สาม การจับโดยเว้นและการเว้น ประการที่สี่ การจับโดยคำพูดของเรา นี้เรียกว่า การจับ
ใช้ประโยชน์จากผู้ที่มีความสัมพันธ์ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า ทำไมเมฆจึงมีอยู่ ? การดำรงอยู่มีสามประเภท คือ การมีอยู่ของ ความปรารถนา การดำรงอยู่ตามรูปแบบ และการดำรงอยู่ที่ไม่มีรูปแบบนี้เรียกว่าการดำรงอยู่ ผู้ถูกกำหนดให้มาเกิด ทำไมคุณถึง หาเลี้ยงชีพ ? ว่ากันว่ามีสัตว์ ในที่นั้น มีสัตว์ในที่นั้นก็มี สัตว์เกิด ประโยชน์ เกิดขึ้น ปรากฏขันธ์ ฐาน ฐาน ขันธ์ทั้งปวงเกิดขึ้นรากแห่งชีวิต ปรากฏนี้เรียกว่าความเกิด .
;ชีวิตขึ้นอยู่กับความแก่และความตาย ทำไมยุนถึงแก่ ? ความหมาย คือ ผมผุ ผิวหนังเหี่ยวย่นช้า ร่างกายแก่และทรุดโทรม กระดูกสันหลังงอ ตัวเป็นสีดำและขาว ลมหายใจเร็ว ลักษณะก้มลงพิงไม้ ไม่ชัดเจน อ่อนแอ สูญสิ้น เสื่อมถอย รากทั้งหมดเจริญแล้ว เมื่อหน้าที่ถูกทำลาย การกระ ทำทั้งหลายเสื่อมสลาย รูปของสิ่งเหล่านั้นก็เสื่อมโทรมลง เรียกว่า วัยชรา ทำไมยุนถึง
หมายถึงความตาย ? ว่ากันว่า บรรดาสัตว์ในจำพวกนั้นย่อมพินาศสิ้นไป สิ้นชีวิต ความอบอุ่น สละรากแห่งชีวิตแล้วสูญสิ้น สิ้นมวลรวมทั้งหมด ชะตากรรมย่อมสิ้นไปเมื่อถึงเวลามรณะ นี้ เรียกว่าความตาย
วัยชราก่อนตายนี้เป็นหนึ่งเดียวเสมอ เรียกรวมกันว่าวัยชราและความตาย นี้เรียกว่าความหมายที่แตกต่างกันของการกำเนิดขึ้นอยู่กับ "
" The Chang Agama Sutra : The Sutra of Great Yuan Convenience " ได้รับการระบุให้เป็นพระสูตรหลัก 18 ประการใน
" Ten Vins " และได้รับการจัดอันดับให้เป็นFang Guang Sutra ใน " Davi Posha Treatise " นี้ ลิงค์สำคัญของ "การรู้ชื่อและรูปแบบ"
มีความหมายสำคัญ: " อนัตดา! “จิตสำนึกมีนามมีรูป” หมายความว่าอย่างไร?
ถ้าจิตสำนึกไม่เข้าสู่ครรภ์มารดามี ชื่อและรูปหรือไม่? คำตอบคือ: ไม่มี
ถ้าจิตสำนึกเข้าไปในครรภ์แล้วไม่ออกมา มีชื่อและรูปหรือไม่? คำตอบคือ: ไม่มี
ถ้าจิตสำนึกออกมาจากครรภ์ลูกจะถูกทำลาย ชื่อและรูปจะเพิ่มขึ้นหรือไม่? คำตอบคือ: ไม่มี
อนัตดา! ถ้าโง่เขลาจะมีชื่อและรูปไหม? คำตอบคือ: ไม่มี
อนัตดา! ข้าพเจ้าทราบจากเงื่อนไขนี้ว่า “นามและรูปมาจากจิตสำนึก และจิตสำนึกมีเงื่อนไขย่อมมีชื่อและรูป” ความหมายที่ข้าพเจ้ากล่าวนั้นอยู่ในข้อนี้ อนันดา! “จิตสำนึกย่อมขึ้นอยู่กับนาม รูป และรูป”
หมายความว่าอย่างไร? ถ้า วิญญาณไม่อยู่ในนามและรูปวิญญาณก็ไม่มีที่อยู่ถ้าไม่มีที่อยู่ ย่อมเกิดแก่เจ็บตาย เป็น ทุกข์เป็นทุกข์ เป็นทุกข์ เป็นทุกข์หรือ? คำตอบคือ: ไม่มี
อนันดา! ถ้าไม่มีชื่อและรูป การมีสติ จะดีกว่าไหม? คำตอบคือ: ไม่มี
อนันดา! ด้วยเงื่อนไขนี้ ฉันจึงรู้ว่า "ความรู้มาจากนามและรูป และวิญญาณมาจากชื่อและรูป" นี่แหละคือความหมายของสิ่งที่ข้าพเจ้ากล่าว อนันดา! เพราะฉะนั้น ชื่อและรูป ย่อมถูกปรุงด้วย วิญญาณ วิญญาณถูกปรุงด้วยนามและรูป ชื่อและรูป ล้วนถูกปรุงด้วยประสาทสัมผัสทั้ง 6 ประสาทสัมผัสทั้ง 6 ล้วนถูกปรุงด้วยการสัมผัส สัมผัสถูกปรุงด้วยความรู้สึก เวทนาถูกปรุงด้วยความรัก ความรักถูกกำหนดโดยการรับ การรับถูกกำหนดโดยการดำรงอยู่ การดำรงอยู่ถูกกำหนดโดยการเกิด และการเกิดถูกกำหนดโดยความชรา ความตาย และความโศกเศร้า ความโศกเศร้า ความเจ็บปวด ความรำคาญ ความทุกข์ทรมานอันยิ่งใหญ่ หยินสะสม อนัตดา! ชี่มีไว้เพื่อการพูด ชี่มีไว้เพื่อการตอบสนอง ชี่มีไว้เพื่อจำกัด ชี่มีไว้เพื่อการพูด ชี่มีไว้เพื่อสติปัญญาและการไตร่ตรอง ชี่มีไว้เพื่อสิ่งมีชีวิต ที่มีความรู้สึก อนันดา! ในธรรมนี้ ภิกษุทั้งหลายเมื่อพิจารณาตามความเป็นจริงแล้ว จิตและความหลุดพ้นจะไม่หลุดลอยไป อนันดา! ภิกษุนี้ควรเรียกว่าความ หลุดพ้น แห่ง ปัญญา "
" พระสูตรมหาเหตุ"มีบันทึกที่คล้ายกันและสรุปว่า "จิตสำนึก ชื่อและรูปแบบล้วนมีเหมือนกัน" "The Urn Yu Sutra" คือ " Za Agama Sutra · 292 Sutra" อธิบาย "การกระทำ" ว่า
"การกระทำที่เป็นพร การกระทำที่ไม่เป็นพร การกระทำที่ไม่เคลื่อนไหว" " จิตสำนึกของร่างกาย " และ " ทฤษฎีชีวิตภายหลัง" หนังสือส่วนใหญ่ใช้การตีความนี้เป็นหลัก
