พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๒๕ ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๒ พุทธวงศ์-จริยาปิฎก จริยาปิฎก ๑. การบำเพ็ญทานบารมี

อกิตติจริยาที่ ๑ ว่าด้วยจริยาวัตรของอกิตติดาบส

 [๑] ในสี่อสงไขยแสนกัป ความประพฤติอันใดในระหว่างนี้ ความ ประพฤติทั้งหมดนั้น เป็นเครื่องบ่มพระโพธิญาณ เราจักเว้นความ ประพฤติในภพน้อยใหญ่ในกัปเสีย

 

                        จักบอกความประพฤติในกัปนี้ จงฟังเรา ในกาลใด เราเป็นดาบสชื่ออกิตติ เข้าไปอาศัยอยู่ในป่า ใหญ่อันว่างเปล่า สงัดเงียบปราศจากเสียงอื้ออึง

                        ในกาลนั้น ด้วย เดชแห่งการประพฤติตบะของเรา สมเด็จอัมรินทร์ผู้ครองไตรทิพย์ ทรงร้อนพระทัย ทรงแปลงเพศเป็นพราหมณ์เข้ามาหาเราเพื่อภิกษา

                        เราได้เห็นอินทพราหมณ์มายืนอยู่ใกล้ประตูบรรณศาลาของเรา จึง เอาใบหมากเม่าที่เรานำมาแต่ป่า อันไม่มีน้ำมัน ทั้งไม่เค็ม ให้หมด พร้อมกับภาชนะ

                       ครั้นได้ให้หมากเม่าแก่อินทพราหมณ์นั้นแล้ว

                       เราจึงคว่ำภาชนะ ละการแสวงหาใบหมากเม่าใหม่ เข้าไปยังบรรณ ศาลา แม้ในวันที่ ๒ แม้ในวันที่ ๓ อินทพราหมณ์ก็เข้ามายังสำนัก ของเรา เราไม่หวั่นไหว ไม่อาลัยในชีวิต ได้ให้หมดสิ้นเช่น วันก่อนเหมือนกัน

                       ในสรีระของเราไม่มีความหมองศรีเพราะการอด อาหารนั้นเป็นปัจจัย เรายับยั้งอยู่ตลอดวันนั้นๆ ด้วยปีติ สุข และ ความยินดี (อันเกิดแต่ความยินดี) ถ้าเราพึงได้ทักขิเณยยบุคคลผู้ ประเสริฐ

                       แม้เดือนหนึ่งสองเดือนเราก็ไม่หวั่นไหว

                        ไม่ท้อแท้ใจ พึงให้ทานอันอุดม เมื่อให้ทานแก่อินทพราหมณ์นั้น เราจะได้ ปรารถนายศและลาภก็หามิได้ เราปรารถนาพระสัพพัญญุตญาณ (เท่านั้น) จึงได้ประพฤติกรรมเหล่านั้น ฉะนี้.

  จบอกิตติจริยาที่ ๑

พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๒๕ ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๒ พุทธวงศ์-จริยาปิฎก ธาตุภาชนียกถา ว่าด้วยการแบ่งพระบรมสารีริกธาตุ

ธาตุภาชนียกถา ว่าด้วยการแบ่งพระบรมสารีริกธาตุ

 [๒๘] พระมหาโคดมชินเจ้าผู้ประเสริฐ เสด็จนิพพานที่นครกุสินารา พระธาตุของพระองค์ เรี่ยรายแผ่ไปในประเทศนั้นๆ

 

                        พระธาตุ ทะนานหนึ่ง พระเจ้าอชาตศัตรูทรงนำไปไว้ในพระนครราชคฤห์

 ทะนานหนึ่งอยู่ในเมืองเวสาสี

     ทะนานหนึ่งอยู่ในนครกบิลพัสดุ์

       ทะนานหนึ่งอยู่ในอัลลากัปปนคร

 ทะนานหนึ่งอยู่ในรามคาบ

        ทะนานหนึ่งอยู่ในเวฏฐาทีปกนคร

 ทะนานหนึ่งอยู่ในเมืองปาวาของ มัลลกษัตริย์

     ทะนานหนึ่งอยู่ในเมืองกุสินารา

                        โทณพราหมณ์ให้ช่าง สร้างสถูป บรรจุทะนานทอง กษัตริย์โมริยะผู้มีหทัยยินดี รับสั่งให้ สร้างสถูปบรรจุพระอังคาร พระสถูปบรรจุพระสารีริกธาตุ ๘ แห่ง เป็น ๙ แห่ง ทั้งตุมพเจดีย์ รวมพระอังคารสถูปด้วยเป็น ๑๐ แห่ง

                        ประดิษฐานอยู่แล้วในกาลนั้น พระทาฐธาตุข้างหนึ่งอยู่ในดาวดึงส์พิภพ ข้างหนึ่งอยู่ในนาคบุรี ข้างหนึ่งอยู่ในเมืองคันธารวิสัย ข้าง หนึ่งอยู่ในเมืองกาลิงคราช

                        พระทันตธาตุ ๔๐ พระเกศธาตุและพระ โลมาทั้งหมด เทวดานำไปไว้ในจักรวาลหนึ่งๆ จักรวาลละอย่าง

                        บาตรไม้เท้าและจีวรของพระผู้มีพระภาค อยู่ในวชิรานครสงบอยู่ใน กุลฆรนคร ผ้าปัจจัตถรณะอยู่ในสีหฬ

 ธมกรกและประคตเอว อยู่ ในนครปาฏลิบุตร

                        ผ้าอาบน้ำอยู่ในจำปานคร อุณาโลมอยู่ใน แคว้นโกศล

                        ผ้ากาสาวพัสตร์อยู่ในพรหมโลก ผ้าโพกอยู่ในดาวดึงส์ (รอยพระบาทอันประเสริฐที่หิน เหมือนมีอยู่ที่กัจฉตบุรี)

                        ผ้านิสีทนะ อยู่ในอวันตีชนบท ผ้าลาดอยู่ในดาวดึงส์

                        ไม้สีไฟอยู่ในมิถิลานคร ผ้ากรองน้ำอยู่ในวิเทหรัฐ

                        มีดและกล่องเข็มอยู่ในอินทปัตถนคร

                        ใน กาลนั้น บริขารที่เหลือ อยู่ในชนบท ๓ แห่งในกาลนั้น หมู่ มนุษย์ในกาลนั้นจักบูชาบริขารที่พระมุนีทรงบริโภค พระธาตุของ พระโคดมผู้แสวงหาคุณอันใหญ่หลวง กระจายแผ่กว้างไป เพื่อ อนุเคราะห์แก่สัตว์ทั้งหลายเป็นของเก่าในกาลนั้น ฉะนี้แล.

 จบธาตุภาชนียกถา. 

 จบพุทธวงศ์

อรรถกถา ขุททกนิกาย พุทธวงศ์ พุทธปกิรณกกัณฑ์ ว่าด้วยเรื่องเบ็ดเตล็ดเกี่ยวกับพระพุทธเจ้า

เรื่องเบ็ดเตล็ดของพุทธวงศ์

         คาถา ๑๘ คาถามีว่า อปริเมยฺยิโต กปฺเป จตุโร อาสุํ วินายกา เป็นอาทิ พึงทราบว่าเป็นนิคมคาถาที่พระสังคีติกาจารย์ทั้งหลายวางไว้. 

         ในคาถาที่เหลือทุกแห่ง คำชัดแล้วทั้งนั้นแล.

เวมัตตกถา

         พระพุทธเจ้า ๒๕ พระองค์ที่ชี้แจงไว้ในพุทธวงศ์ทั้งสิ้นนี้ พึงทราบว่า มีเวมัตตะคือความแตกต่างกัน ๘ อย่างคือ อายุเวมัตตะ ปมาณเวมัตตะ กุลเวมัตตะ ปธานเวมัตตะ รัศมีเวมัตตะ ยานเวมัตตะ โพธิเวมัตตะ บัลลังกเวมัตตะ.

อายุเวมัตตะ

         บรรดาเวมัตตะเหล่านั้น ชื่อว่าอายุเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งพระชนมายุ ได้แก่ พระพุทธเจ้าบางพระองค์มีพระชนมายุยืน บางพระองค์มีพระชนมายุสั้น. 

         จริงอย่างนั้น พระพุทธเจ้า ๙ พระองค์เหล่านี้คือ พระทีปังกร พระโกณฑัญญะ พระอโนมทัสสี พระปทุมะ พระปทุมุตตระ พระอัตถทัสสี พระธัมมทัสสี พระสิทธัตถะ พระติสสะ มีพระชนมายุแสนปี. 

         พระพุทธเจ้า ๘ พระองค์เหล่านี้คือ พระมังคละ พระสุมนะ พระโสภิตะ พระนารทะ พระสุเมธะ พระสุชาตะ พระปิยทัสสี พระปุสสะ มีพระชนมายุเก้าหมื่นปี. 

         พระพุทธเจ้า ๒ พระองค์คือ พระเรวตะ พระเวสสภู มีพระชนมายุหกหมื่นปี. 

         พระผู้มีพระภาคเจ้าวิปัสสี มีพระชนมายุแปดหมื่นปี. 

         พระพุทธเจ้า ๔ พระองค์เหล่านี้คือ พระสิขี พระกกุสันธะ พระโกนาคมนะ พระกัสสปะ มีพระชนมายุเจ็ดหมื่นปี, สี่หมื่นปี, สามหมื่นปี, สองหมื่นปี ตามลำดับ. 

         ส่วนพระผู้มีพระภาคเจ้าของเรา มีพระชนมายุร้อยปี. 

         ประมาณอายุ ไม่มีประมาณ โดยยุคของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ผู้ประกอบด้วยกรรมที่ทำให้อายุยืน นี้ชื่อว่าอายุเวมัตตะ ของพระพุทธเจ้า ๒๕ พระองค์.

ปมาณเวมัตตะ

         ที่ชื่อว่าปมาณเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งประมาณ ได้แก่พระพุทธเจ้าบางพระองค์สูง บางพระองค์ต่ำ. 

         จริงอย่างนั้น พระพุทธเจ้าคือพระทีปังกร พระเรวตะ พระปิยทัสสี พระอัตถทัสสี พระธัมมทัสสี พระวิปัสสี มีพระสรีระสูง ๘๐ ศอก. 

         พระพุทธเจ้าคือพระโกณฑัญญะ พระมังคละ พระนารทะ พระสุเมธะ มีพระวรกายสูง ๘๘ ศอก. 

         พระสุมนพุทธเจ้ามีพระสรีระสูง ๙๐ ศอก. 

         พระพุทธเจ้าคือ พระโสภิตะ พระอโนมทัสสี พระปทุมะ พระปทุมุตตระ พระปุสสะ มีพระสรีระสูง ๕๘ ศอก 

         พระสุชาตพุทธเจ้ามีพระสรีระสูง ๕๐ ศอก. 

         พระพุทธเจ้าคือพระสิทธัตถะ พระติสสะและพระเวสสภู มีพระวรกายสูง ๖๐ ศอก. 

         พระสิขีพุทธเจ้ามีพระสรีระสูง ๗๐ ศอก. 

         พระพุทธเจ้าคือพระกกุสันธะ พระโกนาคมนะและพระกัสสปะ พระวรกายสูง ๔๐ ศอก ๓๐ ศอก ๒๐ ศอกตามลำดับ. 

         ส่วนพระผู้มีพระภาคเจ้าของเรา สูง ๑๘ ศอก. 

         นี้ชื่อว่าปมาณเวมัตตะ ของพระพุทธเจ้า ๒๕ พระองค์.

กุลเวมัตตะ

         ที่ชื่อว่ากุลเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งตระกูล ได้แก่ พระพุทธเจ้าบางพระองค์เกิดในตระกูลกษัตริย์ บางพระองค์เกิดในตระกูลพราหมณ์. 

         จริงอย่างนั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือ พระกกุสันธะ พระโกนาคมนะและพระกัสสปะ เกิดในตระกูลพราหมณ์. 

         พระพุทธเจ้า ๒๒ พระองค์ที่เหลือมีพระทีปังกรพุทธเจ้าเป็นต้นมีพระโคตมพุทธเจ้าเป็นที่สุด เกิดในตระกูลกษัตริย์ทั้งนั้น. 

         นี้ชื่อว่ากุลเวมัตตะ ของพระพุทธเจ้า ๒๕ พระองค์.

ปธานเวมัตตะ

         ที่ชื่อว่าปธานเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งการตั้งความเพียร ได้แก่ พระพุทธเจ้าคือพระทีปังกร พระโกณฑัญญะ พระสุมนะ พระอโนมทัสสี พระสุชาตะ พระสิทธัตถะและพระกกุสันธะ ทรงบำเพ็ญเพียร ๑๐ เดือน. 

         พระพุทธเจ้าคือพระมังคละ พระสุเมธะ พระติสสะและพระสิขี ทรงบำเพ็ญเพียร ๘ เดือน. 

         พระเรวตพุทธเจ้า ๗ เดือน. 

         พระโสภิตพุทธเจ้า ๔ เดือน. 

         พระพุทธเจ้าคือ พระปทุมะ พระอัตถทัสสีและพระวิปัสสี ครึ่งเดือน. 

         พระพุทธเจ้าคือ พระนารทะ พระปทุมุตตระ พระธัมมทัสสีและพระกัสสปะ ๗ วัน. 

         พระพุทธเจ้าคือ พระปิยทัสสี พระปุสสะ พระเวสสภูและพระโกนาคมนะ ๖ เดือน. 

         พระพุทธเจ้าของเราทรงบำเพ็ญเพียร ๖ ปี. 

         นี้ชื่อว่าปธานเวมัตตะ.

รัศมีเวมัตตะ

         ที่ชื่อว่ารัศมีเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งพระรัศมี. 

         ได้ยินว่า พระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้ามีพระรัศมีแห่งพระสรีระ แผ่ไปในหมื่นโลกธาตุ. 

         พระปทุมุตตรพุทธเจ้า แผ่ไป ๑๒ โยชน์. 

         พระวิปัสสีพุทธเจ้า แผ่ไป ๗ โยชน์. 

         พระสิขีพุทธเจ้า แผ่ไป ๓ โยชน์. 

         พระกกุสันธพุทธเจ้า แผ่ไป ๑๐ โยชน์. 

         พระผู้มีพระภาคเจ้าของเรา ประมาณหนึ่งวาโดยรอบ. 

         พระพุทธเจ้านอกนั้น ไม่แน่นอน. 

         นี้ชื่อว่ารัศมีเวมัตตะ.

ยานเวมัตตะ

         ที่ชื่อว่า ยานเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งพระยาน ได้แก่ พระพุทธเจ้าบางพระองค์ออกอภิเนษกรมณ์ด้วยยานคือช้าง บางพระองค์ด้วยยานคือม้า บางพระองค์ด้วยยานคือรถ ดำเนินด้วยพระบาท ปราสาทและวอเป็นต้นอย่างใดอย่างหนึ่ง. 

         จริงอย่างนั้น พระพุทธเจ้าคือพระทีปังกร พระสุมนะ พระสุเมธะ พระปุสสะ พระสิขีและพระโกนาคมนะ ออกอภิเนษกรมณ์ด้วยยานคือช้าง 

         พระโกณฑัญญะ พระเรวตะ พระปทุมะ พระปิยทัสสี พระวิปัสสีและพระกกุสันธะ ด้วยยานคือรถ. 

         พระมังคละ พระสุชาตะ พระอัตถทัสสี พระติสสะและพระโคตมะ ด้วยยานคือม้า. 

         พระอโนมทัสสี พระสิทธัตถะ พระเวสสภู ด้วยยานคือวอ. 

         พระนารทะเสด็จออกอภิเนษกรมณ์ด้วยพระบาท. 

         พระโสภิตะ พระปทุมุตตระ พระธัมมทัสสีและพระกัสสปะ ออกอภิเนษกรมณ์ด้วยปราสาท. 

         นี้ชื่อว่ายานเวมัตตะ.

โพธิรุกขเวมัตตะ

         ที่ชื่อว่าโพธิรุกขเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งโพธิพฤกษ์ ได้แก่ พระผู้มีพระภาคเจ้าทีปังกร มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นกปิตนะ มะขวิด. 

         พระผู้มีพระภาคเจ้าโกณฑัญญะ มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นสาลกัลยาณี ขานาง 

         พระมังคละ พระสุมนะ พระเรวตะ พระโสภิตะ มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นนาคะ กากะทิง. 

         พระอโนมทัสสี มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นอัชชุนะ กุ่ม. 

         พระปทุมะและพระนารทะ มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นมหาโสณะ อ้อยช้างใหญ่. 

         พระปทุมุตตระ มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นสลละ หรือสาละ. 

         พระสุเมธะ มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นนีปะ กะทุ่ม. 

         พระสุชาตะ มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นเวฬุ ไผ่. 

         พระปิยทัสสี มีโพธิพฤกษ์ชื่อต้นกกุธะ กุ่ม. 

         พระอัตถทัสสี โพธิพฤกษ์ชื่อต้นจัมปกะ จำปา. 

         พระธัมมทัสสี โพธิพฤกษ์ชื่อต้นรัตตกุรวกะ ซ้องแมวแดง.๑- 

         พระสิทธัตถะ โพธิพฤกษ์ชื่อ ต้นกณิการะ กรรณิการ์. 

         พระติสสะ โพธิพฤกษ์ชื่อต้นอสนะ ประดู่. 

         พระปุสสะ โพธิพฤกษ์ชื่อต้นอาลมกะ มะขามป้อม. 

         พระวิปัสสี โพธิพฤกษ์ชื่อต้นปาฏลี แคฝอย. 

         พระสิขี โพธิพฤกษ์ชื่อต้นปุณฑรีกะ กุ่มบก. 

         พระเวสสภู โพธิพฤกษ์ชื่อต้นสาละ. 

         พระกกุสันธะ โพธิพฤกษ์ชื่อต้นสรีสะ ซึก. 

         พระโกนาคมนะ โพธิพฤกษ์ชื่อต้นอุทุมพระ มะเดื่อ. 

         พระกัสสปะ โพธิพฤกษ์ชื่อต้นนิโครธ ไทร. 

         พระโคตมะ โพธิพฤกษ์ชื่อต้นอัสสัตถะ โพธิใบ. 

         นี้ชื่อว่าโพธิเวมัตตะ. 

๑- บาลีในธัมมทัสสีพุทธวงศ์ข้อ ๑๖ เป็นต้นพิมพิชาละ มะพลับ.

บัลลังกเวมัตตะ

         ที่ชื่อว่าบัลลังกเวมัตตะ ความแตกต่างกันแห่งบัลลังก์ ได้แก่ พระพุทธเจ้า คือ พระทีปังกร พระเรวตะ พระปิยทัสสี พระอัตถทัสสี พระธัมมทัสสีและพระวิปัสสี มีบัลลังก์ ๕๓ ศอก. 

         พระโกณฑัญญะ พระมังคละ พระนารทะและพระสุเมธะ มีบัลลังก์ ๕๗ ศอก. 

         พระสุมนะ มีบัลลังก์ ๖๐ ศอก. 

         พระโสภิตะ พระอโนมทัสสี พระปทุมะ พระปทุมุตตระและพระปุสสะ มีบัลลังก์ ๓๘ ศอก. 

         พระสุชาตะ มีบัลลังก์ ๓๒ ศอก. 

         พระสิทธัตถะ พระติสสะและพระเวสสภู มีบัลลังก์ ๔๐ ศอก. 

         พระสิขี มีบัลลังก์ ๓๒ ศอก. 

         พระกกุสันธะ มีบัลลังก์ ๒๖ ศอก. 

         พระโกนาคมนะ มีบัลลังก์ ๒๐ ศอก. 

         พระกัสสปะ มีบัลลังก์ ๑๕ ศอก. 

         พระโคตมะ มีบัลลังก์ ๑๔ ศอก. 

         นี้ชื่อว่าบัลลังกเวมัตตะ 

         เหล่านี้ชื่อว่าเวมัตตะ ๘.

เรื่องสถานที่พระพุทธเจ้าไม่ทรงละ

         ก็พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ไม่ทรงละสถานที่ ๔ แห่ง. 

         จริงอยู่ โพธิบัลลังก์ พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ไม่ทรงละ เป็นสถานที่แห่งเดียวกันนั่นเอง. ไม่ทรงละการประกาศพระธรรมจักร ณ ป่าอิสิปตนะมิคทายวัน, ไม่ทรงละสถานที่เหยียบพระบาทครั้งแรก ใกล้ประตูสังกัสสนคร ครั้งเสด็จลงจากเทวโลก, ไม่ทรงละสถานที่วางเท้าเตียง ๔ เท้าแห่งพระคันธกุฎีในพระวิหารเชตวัน, พระวิหารเล็กก็มี ใหญ่ก็มี ทั้งพระวิหารก็ไม่ละ ทั้งพระนครก็ไม่ละ.

เรื่องการกำหนดสหชาตและกำหนดนักษัตร์

         ยังมีอีกข้อหนึ่ง ท่านพระสังคีติกาจารย์ทั้งหลาย แสดงกำหนดสหชาตและกำหนดนักษัตร ของพระผู้มีพระภาคเจ้าของเราเท่านั้น. 

         สิ่งที่เกิดร่วมกันกับพระสัพพัญญูโพธิสัตว์ของเรามี ๗ เหล่านี้ คือ พระมารดาพระราหุล ๑ พระอานันทเถระ ๑ พระฉันนะ ๑ พระยาม้ากัณฐกะ ๑ หม้อขุมทรัพย์ ๑ พระมหาโพธิ ๑ พระกาฬุทายี ๑ นี้ชื่อว่ากำหนดสหชาต. 

         โดยนักษัตรคือดาวฤกษ์ในเดือนอุตตราสาธ พระมหาบุรุษลงสู่พระครรภ์พระชนนี เสด็จออกมหาภิเนษกรมณ์ ทรงประกาศพระธรรมจักร ทรงแสดงยมกปาฏิหาริย์. โดยนักษัตรคือดาวฤกษ์ในเดือนวิสาขะ ประสูติตรัสรู้และปรินิพพาน. โดยนักษัตรคือดาวฤกษ์เดือนมาฆะ พระองค์ทรงประชุมพระสาวกและทรงปลงอายุสังขาร, โดยนักษัตรคือดาวฤกษ์เดือนอัสสยุชะ เสด็จลงจากเทวโลก. 

         นี้ชื่อว่ากำหนดนักษัตร.

เรื่องธรรมดาของพระพุทธเจ้า

         บัดนี้ เราจะประกาศธรรมดาทั่วไปของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ ธรรมดาของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ มี ๓๐ ถ้วน คือ 

         ๑. พระโพธิสัตว์ผู้มีภพสุดท้าย มีสัมปชัญญะรู้ตัว ลงสู่พระครรภ์ของพระชนนี 

         ๒. พระโพธิสัตว์นั่งขัดสมาธิในพระครรภ์ของพระชนนีหันพระพักตร์ออกไปภายนอก 

         ๓. พระชนนีของพระโพธิสัตว์ยืนประสูติ 

         ๔. พระโพธิสัตว์ออกจากพระครรภ์พระชนนีในป่าเท่านั้น 

         ๕. พระโพธิสัตว์วางพระบาทลงบนแผ่นทอง หันพระพักตร์ไปทางทิศเหนือ ย่างพระบาท ๗ ก้าว เสด็จไปตรวจดู ๔ ทิศแล้วเปล่งสีหนาท 

         ๖. พระมหาสัตว์พอพระโอรสสมภพ ก็ทรงเห็นนิมิต ๔ แล้วออกมหาภิเนษกรมณ์ 

         ๗. พระมหาสัตว์ทรงถือผ้าธงชัยแห่งพระอรหันต์ ทรงผนวช ทรงบำเพ็ญเพียรกำหนดอย่างต่ำที่สุด ๗ วัน 

         ๘. เสวยข้าวมธุปายาสในวันที่ทรงบรรลุพระสัมโพธิญาณ 

         ๙. ประทับนั่งเหนือสันถัตหญ้าบรรลุพระสัพพัญญุตญาณ 

         ๑๐. ทรงบริกรรมอานาปานัสสติกัมมัฏฐาน 

         ๑๑. ทรงกำจัดกองกำลังของมาร 

         ๑๒. ณ โพธิบัลลังก์นั่นเอง ทรงได้คุณมีอสาธารณะญาณ ตั้งแต่วิชชา ๓ เป็นต้นไปเป็นอาทิ 

         ๑๓. ทรงยับยั้งใกล้โพธิพฤกษ์ ๗ สัปดาห์ 

         ๑๔. ท้าวมหาพรหมทูลอาราธนาเพื่อให้ทรงแสดงธรรม 

         ๑๕. ทรงประกาศพระธรรมจักร ณ ป่าอิสิปตนะ มิคทายวัน 

         ๑๖. ในวันมาฆบูรณมี ทรงยกปาติโมกข์ขึ้นแสดงในที่ประชุมสาวกประกอบด้วยองค์ ๔ 

         ๑๗. ประทับอยู่ประจำ ณ ที่พระวิหารเชตวัน 

         ๑๘. ทรงทำยมกปาฏิหาริย์ ใกล้ประตูกรุงสาวัตถี 

         ๑๙. ทรงแสดงพระอภิธรรม ณ ภพดาวดึงส์ 

         ๒๐. เสด็จลงจากเทวโลก ใกล้ประตูสังกัสสนคร 

         ๒๑. ทรงเข้าผลสมาบัติต่อเนื่องกัน 

         ๒๒. ทรงตรวจดูเวไนยชน ๒ วาระ 

         ๒๓. เมื่อเรื่องเกิดขึ้น จึงทรงบัญญัติสิกขาบท 

         ๒๔. เมื่อเหตุต้นเรื่องเกิดขึ้น จึงตรัสชาดก 

         ๒๕. ตรัสพุทธวงศ์ในสมาคมพระประยูรญาติ 

         ๒๖. ทรงทำปฏิสันถารกับภิกษุอาคันตุกะ

         ๒๗. พวกภิกษุจำพรรษาแล้วถูกนิมนต์ ไม่ทูลบอกลาก่อน ไปไม่ได้ 

         ๒๘. ทรงทำกิจก่อนและหลังเสวย ยามต้น ยามกลางและยามสุดท้ายทุกๆ วัน 

         ๒๙. เสวยรสมังสะในวันปรินิพพาน. 

         ๓๐. ทรงเข้าสมาบัติยี่สิบสี่แสนโกฏิสมาบัติแล้วจึงปรินิพพาน. 

         ธรรมดาของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์มี ๓๐ ถ้วนดังกล่าวมาฉะนี้.

เรื่องอนันตรายิกธรรม

         พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ มีอนันตรายิกธรรม (คือ ไม่มีอันตรายเป็นธรรมดา) ๔ คือ 

         ๑. ใครๆ ไม่อาจทำอันตรายแก่ปัจจัย ๔ ที่มีเฉพาะพระพุทธเจ้าทั้งหลาย 

         ๒. ใครๆ ไม่อาจทำอันตรายแก่พระชนมายุของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย 

         สมจริงดังที่ตรัสไว้ว่า ข้อที่บุคคลพึงใช้ความพยายามปลงพระชนม์ชีพพระตถาคต ไม่เป็นฐานะ ไม่เป็นโอกาส [คือเป็นไปไม่ได้] 

         ๓. ใครๆ ไม่อาจทำอันตรายแก่พระมหาปุริสลักษณะ ๓๒ ประการและแก่พระอนุพยัญชนะ ๘๐ ประการ 

         ๔. ใครๆ ไม่อาจทำอันตรายแก่พระพุทธรังสีได้เหล่านี้ ชื่อว่าอนันตรายิกธรรม ๔.

นิคมนกถา

คำส่งท้ายเรื่อง

               การพรรณนาพุทธวงศ์ อันงดงามด้วยนัยอันวิจิตร 

         ซึ่งผู้รู้บทพรรณนาให้ง่าย ถึงความสำเร็จด้วยกถาเพียง 

         เท่านี้. 

               ข้าพเจ้ายึดทางแห่งอรรถกถาเก่า อันประกาศ 

         ความแห่งบาลี เป็นหลักอย่างเดียว แต่งอรรถกถาพุทธ- 

         วงศ์

               เพราะละเว้นความที่เยิ่นเย้อ ประกาศแต่ความอัน 

         ไพเราะทุกประการ ฉะนั้น จึงชื่อว่ามธุรัตถวิลาสินี. 

               เมื่อสาธุชน ผู้มีวาจาไพเราะ ชื่อกัณหทาส สร้าง 

         วิหาร ที่มีกำแพงและซุ้มประตูอันงามโดยอาการต่างๆ 

         ถึงพร้อมด้วยร่มเงาและน้ำ น่าดู น่ารื่นรมย์ เป็นที่คับ 

         แคบแห่งทุรชนที่ถูกกำจัด เป็นที่สงัดสบาย น่าเจริญใจ 

         ณ ท่าเรือกาวีระ เป็นพื้นแผ่นดินที่เต็มด้วยชุมทางน้ำ 

         แห่งแม่น้ำกาวีระ น่ารื่นรมย์ เกลื่อนกล่นด้วยหญิงชาย 

         ต่างๆ. 

               ข้าพเจ้าอยู่ ณ พื้นปราสาทด้านทิศตะวันออกใน 

         วิหารนั้น ที่เย็นอย่างยิ่ง แต่งอรรถกถาพรรณนาพุทธ- 

         วงศ์. 

               อรรถกถาพรรณนาพุทธวงศ์นี้ เว้นอันตราย 

         ข้าพเจ้าแต่งสำเร็จดีแล้วฉันใด ขอความตรึกของชน 

         ทั้งหลายที่ชอบด้วยธรรม จนถึงความสำเร็จโดยเว้น 

         อันตรายฉันนั้น. 

               ข้าพเจ้าผู้แต่งอรรถกถาพุทธวงศ์นี้ ปรารถนา 

         บุญอันใด ด้วยเทวานุภาพแห่งบุญนั้น ขอโลกจง 

         ประสบประโยชน์อย่างดี ที่สงบยั่งยืนทุกเมื่อ. 

               ขอโรคทั้งปวงในมนุษย์ทั้งหลาย จงพินาศไป 

         แม้ฝนก็จงตกต้องตามฤดูกาล แม้สัตว์นรกก็จงมีสุข 

         อย่างดีเป็นนิตย์ เหล่าปีศาจทั้งหลาย ก็จงปราศจาก 

         ความหิวกระหาย. 

               ขอเทวดาทั้งหลายกับหมู่อัปสรเป็นต้นจงเสวย 

         สุขในเทวโลกนานๆ. 

               ขอธรรมของพระจอมมุนี จงดำรงอยู่ในโลก 

         ยั่งยืนนาน 

               ขอท่านผู้มีหน้าที่คุ้มครองโลกจงปกครอง 

         แผ่นดินให้เป็นสุขเถิด. 

               พระเถระโดยนามที่ท่านครูทั้งหลาย ขนาน 

         ให้ปรากฏว่า พุทธทัตตะ แต่งคัมภีร์อรรถกถา ชื่อ 

         มธุรัตถวิลาสินี. 

               ตั้งคัมภีร์นี้ที่นำประโยชน์สืบๆ กันมา โดย 

         ความที่สังขารตั้งอยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องตกไปสู่อำนาจ 

         มฤตยูหนอ. 

         คัมภีร์มธุรัตถวิลาสินีกล่าวโดยภาณวารมี ๒๖ ภาณวาร โดยคันถะมี ๖,๕๐๐ คันถะ โดยอักษรมี ๒๐๓,๐๐๐ อักษร. 

               มธุรัตถวิลาสินีนี้ เข้าถึงความสำเร็จ ปราศจากอันตรายฉันใด 

               ขอความดำริของสัตว์ทั้งหลายที่อาศัยธรรม จงสำเร็จฉันนั้น 

               เทอญ.

                                  จบอรรถกถาพุทธวงศ์ ชื่อว่ามธุรัตถวิลาสินี

ด้วยประการฉะนี้.

พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๒๕ ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๒ พุทธวงศ์-จริยาปิฎก พุทธปกิรณกกัณฑ์

พุทธปกิรณกกัณฑ์ ว่าด้วยเรื่องเบ็ดเตล็ดเกี่ยวกับพระพุทธเจ้า

 [๒๗] ในกัปอันประมาณมิได้แก่ภัทรกัปนี้ มีพระพุทธเจ้าผู้เป็นนายกชั้น พิเศษ ๔ พระองค์ คือ พระตัณหังกรสัมพุทธเจ้า ๑ พระเมธังกรสัมพุทธเจ้า ๑ พระสรณังกรสัมพุทธเจ้า ๑ และพระ ทีปังกรสัมพุทธเจ้า ๑

 

                        ท่านเหล่านั้นเสด็จอุบัติในกัปเดียวกัน ต่อจาก ที่พระทีปังกรสัมพุทธเจ้า พระสัมพุทธเจ้าพระนามว่าโกณฑัญญะ พระองค์เดียวเสด็จอุบัติกัปหนึ่ง ทรงช่วยให้หมู่ชนข้ามพ้นวัฏสงสาร ได้มากมาย

                        ระหว่างพระผู้มีพระภาคทีปังกร และพระโกณฑัญญะ บรมศาสดา เป็นอันตรกัป โดยจะคำนวณนับมิได้ ต่อจากพระโกณฑัญญะบรมศาสดา

                        มีพระพุทธเจ้าพระนามว่ามังคละ แม้ระหว่าง พระโกณฑัญญะและพระมังคละพุทธเจ้านั้น ก็เป็นอันตรกัป โดยจะ คำนวณนับมิได้ พระพุทธเจ้าพระนามว่ามังคละ สุมนะ เรวตะ และ โสภิตะ ผู้เป็นมุนี มีจักษุ มีพระรัศมีสว่างไสว

                        แม้พระพุทธเจ้า ๔ พระองค์นั้นก็เสด็จอุบัติขึ้นในกัปเดียว กันต่อจากพระโสภิตพุทธเจ้า มีพระมหามุนีพระนามว่าอโนมทัสสี

                        แม้ระหว่างพระพุทธเจ้าพระนาม ว่าโสภิตะ และอโนมทัสสีนั้นก็เป็นอันตรกัป โดยจะคำนวณนับมิได้

                        พระพุทธเจ้าพระนามว่าอโนมทัสสี ปทุมะ และนารทะ ผู้เป็น มุนีกระทำที่สุดความมืด ก็เสด็จอุบัติขึ้นในกัปเดียว ต่อจากพระนารทสัมพุทธเจ้า

                        มีพระพุทธเจ้าพระนามว่าปทุมุตระ เสด็จอุบัติใน กัปหนึ่ง ทรงช่วยให้หมู่ชนข้ามพ้นวัฏสงสารได้มากมาย

                        แม้ระหว่าง พระผู้มีพระภาคนารทะและพระปทุมุตรศาสดานั้น ก็เป็นอันตรกัป โดยจะคำนวณนับมิได้ในแสนกัป

                        มีพระมหามุนีพระองค์เดียว คือ พระปทุมุตระผู้รู้แจ้งโลก ผู้สมควรรับเครื่องบูชา ในสามหมื่นกัป ต่อจากพระพุทธเจ้าพระนามว่าปทุมุตระ มีพระพุทธเจ้า ๒ พระองค์ คือ พระสุเมธะและพระสุชาตะ

                        ในพันแปดร้อยกัป (แต่กัปนี้) มี พระพุทธเจ้า ๓ พระองค์ คือ พระปิยทัสสี พระอัตถทัสสี และ พระธรรมทัสสี ต่อจากพระสุชาตพุทธเจ้า

                        พระสัมพุทธเจ้าผู้อุดม กว่าสัตว์ ผู้ไม่มีบุคคลเปรียบในโลก ๓ พระองค์นั้น เสด็จอุบัติใน กัปเดียวกัน ในกัปที่ ๙๔ แต่ภัทรกัปนี้ มีพระมหามุนีพระองค์เดียว คือ พระสิทธัตถะ ผู้ทรงรู้แจ้งโลก ยอดเยี่ยมโดยมีบุญสิริ

                        ในกัป ที่ ๙๒ แต่ภัทรกัปนี้ มีพระสัมพุทธเจ้า ๒ พระองค์ คือพระติสสะ และพระปุสสะ ผู้ไม่มีบุคคลเปรียบเสมอ

                        ในกัปที่ ๙๑ แต่ภัทรกัปนี้ มีพระพุทธเจ้าผู้เป็นนายกของโลก ผู้มีพระกรุณาพระนามว่าวิปัสสี ทรงเปลื้องสัตว์ทั้งหลายจากเครื่องผูก

                        ในกัปที่ ๓๑ แต่ภัทรกัปนี้ มี พระพุทธเจ้า ๒ พระองค์ คือพระสิขีและพระเวสสภู ผู้ไม่มีบุคคล เปรียบเสมอ ในภัทรกัปนี้ มีพระพุทธเจ้า ๓ พระองค์ คือ พระกุกกุสันธะ พระโกนาคมนะ และพระกัสสปะ

                        บัดนี้เราเป็นพระ สัมพุทธเจ้าและจักมีพระเมตไตรย์สัมพุทธเจ้า แม้พระพุทธเจ้า ๕ พระองค์นี้ ก็เป็นนักปราชญ์ อนุเคราะห์โลก บรรดาพระพุทธเจ้า ผู้เป็นธรรมราชาเหล่านี้ พระเมตไตรย์สัมพุทธเจ้าจักตรัสบอกมรรคา นั้นแก่ผู้อื่นหลายโกฏิ แล้วจักเสด็จนิพพานพร้อมด้วยพระสาวก ฉะนี้แล.

 จบพุทธปกิรณกกัณฑ์.

35/มหาภารตะ ตอนที่ - การลักพาตัวสีดาโดยราวันา: การไล่ล่าของพระรามและการเผชิญหน้ากับรากษส

 มหาภารตะ (ภาษาอังกฤษ) โดย Kisari Mohan Ganguli | 2,566,952 คำ | ISBN-10: 8121505933 ศาสนาฮินดูปุราณะมหาภารตะฉบับแปลภาษาอังกฤษเป็นตำราขนาดใหญ่บรรยายถึงอินเดียโบราณ ประพันธ์โดยพระกฤษณะ-ทไวปายณะ วยาสะ และบรรจุบันทึกของมนุษย์โบราณ นอกจากนี้ยังบันทึกชะตากรรมของตระกูลเการพและตระกูลปาณฑพ ส่วนเนื้อหาขนาดใหญ่อีกส่วนหนึ่งกล่าวถึงบทสนทนาเชิงปรัชญามากมาย เช่น เป้าหมายของชีวิต หนังสือ...     

               " มาร์กันเดยากล่าวว่า"

               'ชาตา ยู ราชาแห่งแร้งผู้กล้า หาญ มีสัมปาติเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด และ มี อรชุนเป็นบิดา เป็นมิตรกับท้าวทศรถและเมื่อเห็นสีตา สะใภ้ของตนอยู่บนตักของท้าวทศรถผู้พิทักษ์แห่งท้องฟ้าจึงโกรธแค้นและพุ่งเข้าใส่ท้าวทศรถ ด้วย '

               และนกแร้งก็กล่าวกับราวันาว่า

               “ปล่อยเจ้าหญิงแห่งมิถิลาไปเสีย ปล่อยนางไปเสียเถิด ข้าขอร้อง! เจ้าอสูรกาย จะ มาข่มขืนนางได้อย่างไร ในเมื่อข้ายังมีชีวิตอยู่? ถ้าเจ้าไม่ปล่อยลูกสะใภ้ของข้า เจ้าจะต้องไม่รอดพ้นจากข้าไป!”

 เมื่อกล่าวคำเหล่านั้นแล้ว ชาตายุก็เริ่มฉีกกระชากราชาแห่งอสูรด้วยกรงเล็บของตน และทำร้ายพระองค์ด้วยปีกและปากของมันจนเป็นร้อยส่วนของร่างกาย เลือดไหลทะลักออกมาจากร่างกายของราวันาอย่างมากมายราวกับน้ำพุบนภูเขา เมื่อถูกนกแร้งที่ปรารถนา ความดีของ พระราม โจมตีเช่นนี้ ราวันาจึงหยิบดาบขึ้นมาฟันปีกทั้งสองข้างของนกตัวนั้นขาด

 และเมื่อสังหารราชาแห่งแร้งผู้นั้นแล้ว ซึ่งตัวใหญ่โตดุจยอดเขาสูงเสียดฟ้า อสูรกายก็เหาะขึ้นไปในอากาศพร้อมกับสีดาอยู่บนตัก และเจ้าหญิงแห่งวิเทหะไม่ว่าที่ใดที่นางเห็นที่พักของฤๅษี ทะเลสาบ แม่น้ำ หรือสระ น้ำ นางก็จะโยนเครื่องประดับของนางลงไป และเมื่อเห็นฝูงลิงชั้นยอดห้าฝูงอยู่บนยอดเขา เจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดก็โยนผ้าผืนใหญ่จากเครื่องแต่งกายอันล้ำค่าของนางลงไปท่ามกลางพวกมัน และผ้าสีเหลืองสวยงามผืนนั้นก็ร่วงหล่นลงมาในอากาศท่ามกลางฝูงลิงชั้นยอดห้าฝูงนั้นราวกับสายฟ้าจากเมฆ

 และในไม่ช้าอสูรตนนั้นก็เหาะผ่านท้องฟ้าไปไกลราวกับนกที่โบยบินอยู่ในอากาศ และในไม่ช้าอสูรก็ได้เห็นเมืองอันงดงามและน่าหลงใหลของตนเองที่มีประตูมากมาย ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงตระหง่านทุกด้าน ซึ่งสร้างโดยพระวิษณุเทพเอง และกษัตริย์แห่งอสูรก็เสด็จเข้าเมืองของตนเองซึ่งมีชื่อว่าลังกาพร้อมด้วยพระนางสีดา

                        (มาร์กันเดยาพูดต่อว่า )

                        "และในขณะที่สีตาถูกพาตัวไป พระรามผู้ชาญฉลาดได้สังหารกวางใหญ่แล้ว จึงเดินทางย้อนกลับไปและพบกับพระลักษมณ์ ผู้เป็นน้องชาย (ระหว่างทาง)"

               ในตอนสำคัญนี้ การลี้ภัยอย่างสงบสุขในป่ากลับกลายเป็นเรื่องร้าย กวางทอง—ภาพลวงตาอันน่าหลงใหลที่สร้างขึ้นโดยอสูรมาริชา—ล่อลวงพระรามให้ออกไปจากอาศรม ราวันาฉวยโอกาสปลอมตัวมาลักพาตัวสีดาไปในยานบินปุษปกะ             แต่ท้องฟ้าเป็นพยานถึงความกล้าหาญ—นกแร้งชาตายูผู้สูงส่ง ลุกขึ้นปกป้องสีดา ต่อสู้กับราวันาอย่างดุเดือดกลางอากาศ แม้จะบาดเจ็บสาหัส การเสียสละของชาตายูกลายเป็นแสงแห่งความจริง เมื่อพระรามและลักษมณะกลับมา พวกเขาได้พบกับผู้พิทักษ์ที่ล้มลงและได้รู้ถึงเหตุการณ์พลิกผันอันเลวร้าย                 ศิลปะผสมผสานภาพที่สร้างโดย AI ดูยูทูป - เจ้าของ: กด Purplehed Studios

 และเมื่อพระรามทอดพระเนตรเห็นน้องชายของตน จึงตำหนิเขาว่า 'ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ปล่อยให้เจ้าหญิงแห่งวิเทหะอยู่ในป่าที่เต็มไปด้วยอสูรกาย?' และเมื่อพระรามครุ่นคิดถึงการที่ตนถูกอสูรกายในคราบกวางล่อลวงให้ไปไกลแสนไกล รวมถึงการมาถึงของน้องชาย (ที่ทิ้งนางสีดาไว้เพียงลำพังในที่ลี้ภัย) พระรามก็เต็มไปด้วยความทุกข์ระทม และเมื่อรีบเดินเข้าไปหาลักษมณะพลางตำหนิเขาไปด้วย พระรามจึงถามเขาว่า...

                       'โอ้ ลักษมณะ เจ้าหญิงแห่งวิเทหะยังทรงพระชนม์อยู่หรือไม่? ข้าเกรงว่าพระนางอาจจะสิ้นพระชนม์ไปแล้ว!'

 จากนั้นลักษมณะจึงเล่าทุกอย่างที่สีดาพูดให้พระรามฟัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้อยคำที่ไม่เหมาะสมของนางในภายหลัง ด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่ม พระรามจึงรีบวิ่งไปยังที่พักพิง และระหว่างทาง พระรามได้เห็นนกแร้งตัวมหึมาดุจภูเขา นอนอยู่ในอาการใกล้ตาย และสงสัยว่ามันเป็นอสูร พระรามผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลกากุษฐะพร้อมด้วยลักษมณะจึงรีบพุ่งเข้าหามัน พร้อมกับง้างธนูด้วยแรงอย่างมากเป็นวงกลม

                       อย่างไรก็ตาม นกแร้งตัวใหญ่ได้กล่าวกับทั้งสองว่า 'ขอพระเจ้าอวยพรท่าน ข้าคือราชาแห่งแร้ง และมิตรสหายของท้าวทศรถ!'

                       เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทั้งพระรามและพระอนุชาจึงวางธนูอันยอดเยี่ยมของตนลง แล้วกล่าวว่า 'นี่ใคร'มีผู้ใดที่เอ่ยพระนามของบิดาของเราในป่าแห่งนี้หรือไม่?

 แล้วพวกเขาก็เห็นว่าสิ่งมีชีวิตนั้นคือนกที่ขาดปีกไปสองข้าง และนกตัวนั้นก็เล่าให้พวกเขาฟังถึงความพ่ายแพ้ของตนเองด้วยฝีมือของราวันาเพื่อเห็นแก่สีดา จากนั้นพระรามจึงถามนกแร้งว่าราวันาไปทางไหน นกแร้งตอบด้วยการพยักหน้าแล้วก็สิ้นลมหายใจไป และเมื่อพระรามเข้าใจจากสัญญาณที่นกแร้งทำว่าราวันาไปทางทิศใต้ พระรามจึงเคารพมิตรสหายของบิดาและสั่งให้ประกอบพิธีศพอย่างเหมาะสม

 จากนั้น พระรามและพระลักษมณ์ ผู้ปราบศัตรู ทรงโศกเศร้ากับการลักพาตัวเจ้าหญิงแห่งวิเทหะ จึงเสด็จไปยังทิศใต้ผ่าน ป่า ทัณฑกะระหว่างทางพบเห็นที่พำนักร้างของฤๅษีมากมาย กระจัดกระจายไปด้วยที่นั่งที่ทำจาก หญ้า กุศะร่มที่ทำจากใบไม้ และหม้อใส่น้ำที่แตกหัก และเต็มไปด้วยหมาป่านับร้อยตัว ในป่าใหญ่นั้น พระรามพร้อมด้วยโอรสของสุมาตราได้เห็นฝูงกวางมากมายวิ่งไปในทุกทิศทาง และได้ยินเสียงคำรามดังลั่นของสัตว์ต่างๆ คล้ายกับเสียงที่ได้ยินในระหว่างไฟไหม้ป่าที่ลุกลามอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าพวกเขาก็ได้เห็นอสูรไร้หัวที่มีรูปลักษณ์น่ากลัว

 และอสูรตนนั้นมีสีดำดุจเมฆและใหญ่โตดุจภูเขา มีไหล่กว้างดุจต้นโสละ และมีแขนมหึมา และมันมีดวงตาขนาดใหญ่คู่หนึ่งอยู่บนหน้าอก และช่องปากของมันอยู่ตรงท้องอันใหญ่โตของมัน และอสูรตนนั้นก็จับมือ ลักษมณะได้ โดยไม่ยากลำบาก และเมื่อถูกอสูรตนนั้นจับตัว บุตรของสุมิตราโอภารตะก็ตกอยู่ในความสับสนและหมดหนทางต่อสู้โดยสิ้นเชิง และเมื่อเหลือบมองพระราม อสูรไร้หัวตนนั้นก็เริ่มดึงลักษมณะไปยังส่วนของร่างกายที่ปากของมันอยู่ และลักษมณะผู้โศกเศร้าได้กล่าวกับพระรามว่า

                        “ดูความทุกข์ยากของข้าสิ! การสูญเสียอาณาจักรของท่าน แล้วการสิ้นพระชนม์ของพระบิดาของเรา แล้วการลักพาตัวสีดา และสุดท้ายภัยพิบัติที่ถาโถมเข้ามาหาข้า!

                        อนิจจา ข้าจะไม่ได้เห็นท่านกลับมาพร้อมกับเจ้าหญิงแห่งวิเทหะสู่โกศลและประทับบนบัลลังก์บรรพบุรุษในฐานะผู้ปกครองโลกทั้งปวง!”

                        มีเพียงผู้โชคดีเท่านั้นที่จะได้เห็นพระพักตร์ของพระองค์ ดุจดวงจันทร์ที่ผุดขึ้นจากเมฆ หลังจากการอาบน้ำในพิธีราชาภิเษกที่ชำระล้างด้วยหญ้ากุศะ ข้าวเปลือกทอด และถั่วดำ!

                        และลักษมณะผู้ชาญฉลาดก็ได้กล่าวคำคร่ำครวญเหล่านั้นและคำคร่ำครวญอื่นๆ ในทำนองเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ผู้สืบเชื้อสายผู้มีชื่อเสียงแห่งตระกูลกากุษฐะผู้ไม่หวั่นเกรงต่ออันตราย ได้ตอบลักษมณะว่า

                        “อย่าได้หวั่นไหวเถิด โอเสือร้ายในหมู่มนุษย์! นี่มันเรื่องอะไรกัน ในเมื่อข้าอยู่ตรงนี้? จงตัดแขนขวาของเขาเสีย แล้วข้าจะตัดแขนซ้ายของเขาเสียเอง”

 ขณะที่พระรามยังตรัสอยู่นั้น แขนซ้ายของอสูรก็ถูกตัดขาดโดยพระราม ด้วยดาบโค้งคมกริบ ราวกับว่าแขนนั้นเป็นลำต้นของต้นทีลา จากนั้นโอรสผู้ยิ่งใหญ่ของสุมิตรา เมื่อเห็นพี่ชายของตนยืนอยู่ตรงหน้า ก็ใช้ดาบฟันแขนขวาของอสูรตนนั้นขาดเช่นกัน และลักษมณะก็เริ่มโจมตีรากษสซ้ำๆ ที่ใต้ซี่โครง จากนั้นอสูรกายไร้หัวตัวมหึมานั้นก็ล้มลงกับพื้นและสิ้นชีวิตไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มีบุคคลรูปร่างดุจเทพปรากฏออกมาจากร่างของรากษส และเขาก็ปรากฏตัวให้พี่น้องทั้งสองเห็น ลอยอยู่บนท้องฟ้าชั่วครู่ เหมือนดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้าในท้องฟ้า  และพระรามผู้มีวาจาคมคาย จึงตรัสถามพระองค์ว่า

                        'ท่านเป็นใคร? จงตอบข้าผู้ที่ถามท่าน? เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเหลือเชื่ออย่างยิ่งสำหรับข้า'มหัศจรรย์!'

 เมื่อพระรามตรัสเช่นนั้น พระองค์จึงตรัสตอบว่า 'โอ้เจ้าชาย ข้าพเจ้าคือคนธรรพ์นามว่าวิศวสุ ! เป็นเพราะคำสาปของพราหมณ์ที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องจุติมาเป็นรากษส ส่วนพระรามนั้น นางสีดาถูกทศกัณฐ์ผู้ปกครองเมืองลังกาจับตัวไปอย่างโหดร้าย จงไปหาสุครีพผู้ซึ่งจะให้ความช่วยเหลือแก่ท่าน'

 ณ ที่นั้น ใกล้กับยอดเขาฤษณุกามีทะเลสาบที่รู้จักกันในชื่อปัมปา ซึ่งเป็นทะเลสาบน้ำศักดิ์สิทธิ์และมีนกกระเรียนอาศัยอยู่ ที่นั่นมีสุครีพ น้องชายของวาลี ราชา ลิงผู้ประดับด้วยพวงมาลัยทองคำ อาศัยอยู่พร้อมกับที่ปรึกษาอีกสี่คน จงไปหาเขาและแจ้งเหตุแห่งความเศร้าโศกของท่าน ในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกับของท่าน เขาจะให้ความช่วยเหลือแก่ท่าน นี่คือทั้งหมดที่เราสามารถพูดได้ ท่านจะได้พบกับธิดาของชนก อย่างแน่นอน ! และแน่นอนว่าราวันาและคนอื่นๆ เป็นที่รู้จักของราชาแห่งลิง!

                        หลังจากกล่าวคำเหล่านั้นแล้ว เทพเจ้าผู้มีรัศมีเจิดจรัสองค์นั้นก็หายตัวไป และเหล่าวีรบุรุษทั้งสอง คือ พระรามและพระลักษมณ์ ต่างก็ประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง"

CCLXXVIII - พันธมิตรพระรามกับสุกริวา สังหารวาลี และช่วยเหลือนางสีดา

                        " มาร์กันเดยากล่าวว่า"

 'ด้วยความโศกเศร้าจากการลักพาตัวสีดาพระรามจึงเดินทางต่อไปอีกไม่ไกลนักก็มาถึงปัมปาทะเลสาบที่เต็มไปด้วยดอกบัวนานาชนิด และเมื่อได้สัมผัสสายลมเย็นสบาย หอมกรุ่น และสดชื่นในป่าแห่งนั้น พระรามก็พลันระลึกถึงมเหสีอันเป็นที่รัก และโอ้พระมหากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อนึกถึงมเหสีอันเป็นที่รักของพระองค์ และด้วยความโศกเศร้าจากการพลัดพรากจากนาง พระรามจึงร่ำไห้'

 จากนั้น บุตรชายของสุมิตราจึงกล่าวกับเขาว่า “โอ้ ท่านผู้ให้ความเคารพแก่ผู้ที่สมควรได้รับ ความสิ้นหวังเช่นนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับท่าน เหมือนกับโรคภัยไข้เจ็บที่ไม่มีวันมาทำร้ายคนชราผู้ใช้ชีวิตปกติ! ท่านได้รับข้อมูลเกี่ยวกับราวันและเจ้าหญิงแห่งวิเทหะแล้ว ! จงช่วยปลดปล่อยนางด้วยความพยายามและสติปัญญาเดี๋ยวนี้! บัดนี้เราไปหาสุครีพผู้เป็นหัวหน้าของเหล่าลิง ผู้ซึ่งขณะนี้อยู่บนยอดเขา! จงปลอบใจตัวเองเถิด เมื่อข้าพเจ้า ศิษย์ ทาส และพันธมิตรของท่าน ใกล้เข้ามาแล้ว!”

 และเมื่อลักษมณะ กล่าว ถ้อยคำเหล่านี้และถ้อยคำอื่นๆ ที่มีความหมายเดียวกัน พระรามก็กลับคืนสู่สภาพเดิมและหันมาจัดการธุระที่อยู่ตรงหน้า และเมื่ออาบน้ำในแม่น้ำปัมปะและถวายเครื่องบูชาแก่บรรพบุรุษแล้ว พี่น้องผู้กล้าหาญทั้งสอง พระรามและลักษมณะ ก็ออกเดินทาง (ไปยังฤษณมุกะ ) และเมื่อเดินทางมาถึงฤษณมุกะซึ่งอุดมสมบูรณ์ไปด้วยผลไม้ รากไม้ และต้นไม้ เหล่าวีรบุรุษเหล่านั้นได้เห็นลิงห้าตัวอยู่บนยอดเขา และเมื่อเห็นพวกเขามาถึง สุครีพจึงส่งหนุมานผู้ปราดเปรื่องและมีสติปัญญาเฉียบแหลมผู้มีขนาดใหญ่โตดุจ เทือกเขา หิมาลัยไปต้อนรับ และเหล่าพี่น้องได้พูดคุยกับหนุมานก่อนแล้วจึงเข้าพบสุครีพ และแล้ว โอพระราชา พระรามก็ได้ผูกมิตรกับสุครีพ

 และเมื่อพระรามแจ้งเรื่องที่พระองค์ทรงประสงค์ให้สุครีพทราบ สุครีพก็ได้แสดงผ้าชิ้นนั้นให้พระรามดู ซึ่งเป็นผ้าที่สีดาทำหล่นไว้ท่ามกลางฝูงลิงขณะที่ถูกทศกัณฐ์พาตัวไป และเมื่อพระรามได้รับหลักฐานยืนยันจากสุครีพแล้ว พระรามจึงแต่งตั้งสุครีพซึ่งเป็นบุคคลสำคัญที่สุดให้ดำรงตำแหน่งเหล่าลิง—ในฐานะผู้ปกครองเหนือลิงทั้งปวงบนโลก และพระรามยังทรงให้คำมั่นว่าจะสังหารวาลีในการรบ และเมื่อได้เข้าใจกันและวางใจในกันและกันอย่างเต็มเปี่ยมแล้ว พวกเขาทั้งหมดจึงเดินทางไปยังเมืองกิสกินธยาด้วยความปรารถนาที่จะต่อสู้กับวาลี

                        และเมื่อมาถึงเมืองกิสกินธยาสุครีพก็คำรามเสียงดังกึกก้องราวกับเสียงน้ำตก วาลีทนรับคำท้าไม่ได้จึงคิดจะออกมา (แต่ภรรยาของเขา) ตาราขัดขวางไว้พลางกล่าวว่า

                        'สุครีพผู้นั้นมีพละกำลังมหาศาล เสียงคำรามของเขาก็แสดงให้เห็นว่า ข้าพเจ้าคิดว่าเขาได้รับความช่วยเหลือ! ฉะนั้น เจ้าไม่ควรออกไป!'

                        เมื่อนางกล่าวเช่นนั้นแล้ว วาลี ราชาแห่งลิงผู้มีวาทศิลป์และประดับด้วยพวงมาลัยทองคำ จึงตอบพระนางธาราผู้มีพระพักตร์งดงามดุจดวงจันทร์ว่า

                       'ท่านเข้าใจเสียงของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด โปรดบอกข้าหลังจากไตร่ตรองแล้วว่า พี่น้องของข้าผู้นี้ได้รับความช่วยเหลือจากใคร เพียงเพราะอ้างว่าเป็นญาติของข้า!'

                        เมื่อได้รับคำสั่งเช่นนั้นแล้ว พระนางทาราผู้เปี่ยมด้วยปัญญาและรัศมีดุจดวงจันทร์ จึงทรงตอบพระทัยหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งว่า

 'ฟังเถิด จักรพรรดิแห่งลิง! พระราม โอรสของท้าวทศรถ ผู้เป็นยอดนักธนู ผู้มีพละกำลังมหาศาลผู้ซึ่งมเหสีถูกแย่งชิงไป ได้ทำพันธมิตรทั้งรุกและรับกับสุครีพ! และพระลักษมณ์ พระอนุชาผู้ชาญฉลาด ผู้มีพละกำลังมหาศาล โอรสผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ของสุมิตรา ก็ยืนเคียงข้างพระองค์เพื่อความสำเร็จของเป้าหมายของสุครีพ' และไมนทาและทวิวิทา และหนุมานบุตรของปาวนะและชัมวูมานราชาแห่งหมี ต่างก็อยู่เคียงข้างสุครีพในฐานะที่ปรึกษาของพระองค์ บุคคลผู้ทรงเกียรติเหล่านี้ล้วนเปี่ยมด้วยพละกำลังและสติปัญญา และพวกเขาทั้งหมดเหล่านี้ ขึ้นอยู่กับอำนาจและพลังของพระราม พร้อมที่จะทำลายเจ้า!

 เมื่อได้ยินคำพูดของนางที่พูดเพื่อประโยชน์ของเขาแล้ว ราชาแห่งลิงกลับไม่สนใจเลยสักนิด และด้วยความริษยา เขายังสงสัยว่านางแอบชอบสุครีพอีกด้วย! เขาจึงพูดกับธาราด้วยถ้อยคำรุนแรง แล้วออกจากถ้ำไปพบสุครีพซึ่งพักอยู่ข้างภูเขามาลยาวัตแล้วพูดกับเขาว่า...

                        'เจ้าเคยพ่ายแพ้ต่อข้ามาหลายครั้งแล้ว แต่เจ้าก็ยังรักชีวิต ข้าจึงปล่อยให้เจ้าหนีรอดไปได้เพราะความสัมพันธ์ของเจ้ากับข้า! อะไรทำให้เจ้าปรารถนาความตายเร็วเช่นนี้?'

                        เมื่อวาลีกล่าวเช่นนั้น สุครีพ ผู้พิชิตศัตรู จึงตอบพี่ชายด้วยถ้อยคำที่มีความหมายสำคัญยิ่งว่า ราวกับกำลังพูดกับพระรามเองเพื่อแจ้งให้ทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

                        “โอ้ กษัตริย์ ข้าพระองค์ถูกพระองค์พรากทั้งภรรยาและราชอาณาจักรไปแล้ว ข้าพระองค์จะต้องการชีวิตไปเสียอีก โปรดรู้ไว้ว่าข้าพระองค์มาเพื่อสิ่งนี้!”

 จากนั้น วาลีและสุครีพก็กล่าวคำต่อกันด้วยถ้อยคำที่มีความหมายเดียวกัน แล้วรีบไปยังที่เผชิญหน้า ต่อสู้ด้วย ต้น สาละและต้นตาลรวมถึงก้อนหิน พวกเขาฟาดฟันกันจนล้มลงบนพื้นดิน และกระโดดขึ้นไปในอากาศแล้วต่อยตีกันด้วยกำปั้น จนบาดแผลฉีกขาดจากเล็บและฟันของกันและกัน ทั้งสองต่างเปื้อนเลือด และวีรบุรุษทั้งสองก็เปล่งประกายดุจดั่งดอกคินชุกะที่ เบ่งบาน และขณะที่พวกเขาต่อสู้กันนั้น ก็ไม่มีความแตกต่าง (ในด้านรูปลักษณ์) ใดๆ ที่จะแยกแยะพวกเขาได้ จากนั้นหนุมานก็ได้สวมพวงมาลัยดอกไม้ให้สุครีพ และวีรบุรุษผู้นั้นก็เปล่งประกายด้วยพวงมาลัยที่คอของเขา ดุจดั่งยอดเขามาลยะอันงดงามและสูงตระหง่านที่ มี เมฆปกคลุมอยู่เบื้องบน

                        และพระรามทรงจำสุครีพได้จากสัญลักษณ์นั้น จึงทรงง้างธนูขนาดใหญ่ที่สุดของพระองค์ เล็งไปที่วาลีเป็นเป้าหมาย และสายธนูของพระรามก็ดังขึ้นเสียงนั้นคล้ายกับเสียงคำรามของเครื่องยนต์ และวาลีผู้ถูกลูกศรปักเข้าที่หัวใจก็ตัวสั่นด้วยความกลัว

                        และเมื่อหัวใจของวาลีถูกแทงทะลุ เขาก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด แล้วเขาก็เห็นพระรามยืนอยู่ตรงหน้า โดยมีโอรสของสุมาตราอยู่เคียงข้าง วาลีจึงตำหนิผู้สืบเชื้อสายจาก ตระกูล กากุษฐะ แล้วล้มลงกับพื้นและหมดสติไป

                        และแล้วพระนางตาราก็ได้เห็นเจ้านายของนางซึ่งมีรัศมีดุจดวงจันทร์ นอนราบอยู่บนพื้นดินเปล่าเปลี่ยว และหลังจากที่พระนางวาลีถูกสังหารแล้ว พระนางสุครีพก็ได้ครอบครองเมืองกิชกินธยาคืนมา

                        และได้พระนางตาราผู้เป็นม่ายซึ่งมีใบหน้างดงามดุจดวงจันทร์กลับคืนมาด้วย และพระรามผู้ทรงปัญญาก็ได้ประทับอยู่บนยอดเขามาลยาวัตอันงดงามเป็นเวลาสี่เดือน โดยได้รับการบูชาจากพระนางสุครีพตลอดเวลา

                        (มาร์กันเดยาพูดต่อว่า )

 "ขณะเดียวกัน ราวานาผู้ลุ่มหลงในกามตัณหา ได้เดินทางถึงเมืองลังกาและได้พาซีตาไปอยู่ในที่พักแห่งหนึ่งในป่าอโศก ซึ่งมีลักษณะคล้าย นันทนะและซีตาผู้มีดวงตาโตได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นด้วยความทุกข์ยาก กินเพียงผลไม้และรากไม้ บำเพ็ญตบะด้วยการอดอาหาร สวมใส่เครื่องแต่งกายของฤๅษี และผอมลงทุกวัน คิดถึงแต่สามีที่ไม่อยู่" และกษัตริย์แห่งรากษสได้แต่งตั้ง หญิง รากษส จำนวนมาก ซึ่งถือหอกมีเครา ดาบ หอก ขวานรบ กระบอง และคบเพลิง เพื่อคอยคุ้มกันพระองค์ และบางคนมีสองตา บางคนมีสามตา บางคนมีตาอยู่บนหน้าผาก บางคนมีลิ้นยาว บางคนไม่มีลิ้น

 บางคนมีสามเต้า บางคนมีขาเพียงข้างเดียว บางคนมีผมเปียสามเส้นบนศีรษะ บางคนมีตาเพียงข้างเดียว และพวกเหล่านี้ รวมถึงพวกอื่นๆ ที่มีดวงตาเป็นประกายและผมแข็งเหมือนอูฐ ยืนอยู่เคียงข้างสีดา คอยดูแลเธอทั้งวันทั้งคืนอย่างเฝ้าระวัง และพวก นาง ปีศาจปิศาจที่มีเสียงน่ากลัวและรูปลักษณ์น่าสะพรึงกลัว มักจะพูดกับหญิงสาวผู้มีดวงตาโตด้วยน้ำเสียงที่ดุดันที่สุดเสมอ

                        และพวกเขากล่าวว่า “ให้เรากินนางเสีย ให้เราบดขยี้นาง ให้เราฉีกนางเป็นชิ้นๆ นางที่อาศัยอยู่ที่นี่โดยไม่เชื่อฟังเจ้านายของเรา!” และด้วยความโศกเศร้าจากการพลัดพรากจากเจ้านายของตน สีตาจึงถอนหายใจอย่างหนักและตอบ เหล่าหญิง รากษส เหล่านั้น ว่า

 “ท่านสุภาพสตรีทั้งหลาย โปรดรับประทานฉันโดยไม่ชักช้า! ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่โดยปราศจากสามีของฉัน ผู้มีดวงตาดุจกลีบดอกบัว ผมพลิ้วไหวเป็นลอน และสีน้ำเงิน! แท้จริงแล้ว ฉันจะอดอาหารและปราศจากความรักในชีวิตแม้แต่น้อย จนผอมแห้งเหมือนงูตัวเมีย (จำศีล) อยู่ในต้นตาลโปรดทราบไว้ว่าฉันจะไม่แสวงหาความคุ้มครองจากผู้ใดนอกจากทายาทของราฆุและเมื่อทราบเช่นนี้แล้ว โปรดทำตามที่ท่านเห็นสมควร!”

 เมื่อได้ยินคำพูดของนางพวกอสูร เหล่านั้น จึงพากันไปร้องทูลกษัตริย์แห่งอสูร ด้วยเสียงที่ไม่ลงรอยกัน เพื่อรายงานสิ่งที่นางได้กล่าวมาทั้งหมด และเมื่อพวกอสูร เหล่านั้น จากไปแล้ว อสูรตนหนึ่งในพวกนั้น ชื่อว่าตรีชาตะผู้มีคุณธรรมและพูดจาไพเราะ ได้เริ่มปลอบโยนเจ้าหญิงแห่งวิเทหะ

                        และเธอกล่าวว่า

                        'ฟังเถิด โอ สีตา! ข้าจะบอกอะไรบางอย่างแก่เจ้า! โอ เพื่อนเอ๋ย จงเชื่อในสิ่งที่ข้าพูด! โอ เจ้าผู้มีสะโพกงดงาม จงละทิ้งความกลัวของเจ้า และฟังสิ่งที่ข้าพูด มีหัวหน้าของพวกรากษส ผู้ฉลาดและชราคนหนึ่ง ชื่อว่าอวินธยา ...'

                        เขาปรารถนาความดีของพระรามเสมอ และได้บอกคำพูดเหล่านี้แก่ฉันเพื่อคุณ!

                        'จงปลอบโยนและให้กำลังใจนาง บอกนางสีดาในนามของฉันว่า: 'สามีของท่าน พระรามผู้ยิ่งใหญ่ ทรงสบายดี และมีลักษมณะคอยปรนนิบัติอยู่ และทายาทผู้ประเสริฐของพระราฆุก็ได้ผูกมิตรกับพระสุครีพแล้ว'ราชาแห่งลิง และพร้อมที่จะลงมือทำเพื่อคุณ!

                        และโอ้ สตรีผู้ขี้ขลาดเอ๋ย อย่าได้หวาดกลัวราวันาผู้ซึ่งถูกประณามไปทั่วโลกเลย เพราะโอ้ ลูกสาวเอ๋ย เจ้าปลอดภัยจากเขาด้วยคำสาปของนาลากุเวระ อันที่จริง

                        คนชั่วช้านี้เคยถูกสาปแช่งมาก่อนแล้วเพราะได้ล่วงละเมิดทางเพศลูกสะใภ้ของตนคือรัมภาคนชั่วช้าลุ่มหลงในกามนี้จึงไม่สามารถล่วงละเมิดทางเพศหญิงใดได้อีกต่อไป สามีของคุณจะมาในไม่ช้า

                        พร้อมด้วยการคุ้มครองจากสุครีพและบุตรชายผู้ฉลาดของสุมิตราติดตามมาด้วย และจะพาคุณไปจากที่นี่ในไม่ช้า! โอ้ ท่านหญิง ข้าพเจ้าฝันร้ายอย่างน่ากลัว เป็นลางร้ายที่บ่งบอกถึงความพินาศของคนชั่วช้าจาก ตระกูล ปุลาสตยา !

                        คนเร่ร่อนยามค่ำคืนผู้กระทำความชั่วช้านั้น แท้จริงแล้วชั่วร้ายและโหดเหี้ยมที่สุด เขาสร้างความหวาดกลัวให้แก่ทุกคนด้วยความบกพร่องในธรรมชาติและความชั่วร้ายในการกระทำของเขา และเมื่อถูกโชคชะตาพรากสติไป เขาจึงท้าทายแม้กระทั่งเทพเจ้า

                        ในนิมิตของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้เห็นสัญญาณแห่งความล่มสลายของเขาทุกประการ ข้าพเจ้าได้เห็นปีศาจสิบหัว ศีรษะถูกโกนจนเกลี้ยง ร่างกายชุ่มไปด้วยน้ำมัน จมอยู่ในโคลนตม และในชั่วพริบตาต่อมาก็กำลังเต้นรำอยู่บนรถม้าที่ลากโดยลา

 ข้าพเจ้าได้เห็นกุมภกรรณะและคนอื่นๆ เปลือยกายอย่างสมบูรณ์ โกนผมบนศีรษะ ประดับด้วยพวงมาลัยสีแดงและน้ำมันหอม และวิ่งไปทางทิศใต้ ส่วนวิภิษณะเพียงผู้เดียว กางร่มเหนือศีรษะ สวมผ้าโพกศีรษะ และประดับร่างกายด้วยพวงมาลัยสีขาวและน้ำมันหอม ข้าพเจ้าได้เห็นท่านขึ้นไปบนยอดเขาขาว และข้าพเจ้าได้เห็นที่ปรึกษาของพระองค์สี่คน สวมพวงหรีดสีขาวและทาน้ำมันหอมระเหย ขึ้นไปบนยอดเขาพร้อมกับพระองค์ สิ่งเหล่านี้เป็นลางบอกเหตุว่ามีเพียงคนเหล่านี้เท่านั้นที่จะรอดพ้นจากภัยพิบัติที่กำลังจะมาถึง ส่วนโลกทั้งใบรวมถึงมหาสมุทรและทะเลจะถูกปกคลุมด้วยลูกศรของพระราม

                        โอ้ ท่านหญิง สามีของท่านจะทำให้โลกทั้งใบมีชื่อเสียงโด่งดัง ข้าพเจ้ายังได้เห็นลักษมณะใช้ลูกศรทำลายทุกทิศทุกทาง แล้วขึ้นไปประทับบนกองกระดูก ดื่มน้ำผึ้งและข้าวต้มในนมที่กองนั้นด้วย

                        และข้าได้เห็นท่าน โอเจ้าหญิงแห่งวิเทหะ วิ่งไปทางทิศเหนือ ร่ำไห้และเปื้อนเลือด โดยมีเสือคุ้มครอง! และโอเจ้าหญิงแห่งวิเทหะ ในไม่ช้าท่านจะได้พบกับความสุข เมื่อได้อยู่ร่วมกับชายผู้เป็นที่รักของท่าน โอสีตา ผู้สืบเชื้อสายจากราฆุ พร้อมด้วยน้องชายของเขา!

                        เมื่อได้ยินคำพูดของตรีชาติหญิงสาวผู้มีดวงตาดุจดั่งลูกละมั่ง ก็เริ่มมีความหวังที่จะได้อยู่ร่วมกับเจ้านายของตนอีกครั้ง และเมื่อเหล่า องครักษ์ พิศาจา ผู้โหดเหี้ยม กลับมา พวกเขาก็เห็นเธอนั่งอยู่กับตรีชาติเช่นเดิม"

ตอนต่อไป; CCLXXIX - การขอแต่งงานของราวันาต่อสีดาในรามายณะ: การเผชิญหน้าที่สะเทือนใจ

ก่อนหน้า                   💃🏻                         อ่านต่อ

 สรุปย่อของบทนี้: มาร์กันเดยาเล่าเรื่องราวการมาเยือนของราวันาที่ป่าอโศกเพื่อพบกับสีดา ราวันาผู้ลุ่มหลงในกามารมณ์ สวมชุดเทพ เข้าหาสีดาด้วยความตั้งใจที่จะครอบครองนาง แม้ราวันาจะแสดงท่าทีและข้อเสนอมากมาย แต่สีดาผู้ซื่อสัตย์ต่อพระรามผู้เป็นสามีปฏิเสธราวันาและแสดงความรักความจงรักภักดีต่อสามี การปฏิเสธของสีดาทำให้ราวันาหายตัวไปและจากไป ในขณะที่สีดายังคงอยู่ในป่าอโศกด้วยความโศกเศร้า รายล้อมไปด้วยหญิงอสูร และได้รับการปลอบโยนจาก ตรีชาตะความซื่อสัตย์และความแน่วแน่ของสีดาเมื่อเผชิญกับสิ่งล่อใจ แสดงให้เห็นถึงอุปนิสัยที่เข้มแข็งและความรักที่มีต่อพระราม

บทที่ 13 การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ระหว่างหลี่จือและกัวซี หยางเฟิงและตงเฉิงช่วยเหลือจักรพรรดิ นิยายรักสามก๊ก 三國演烹 三国演义 Romance of the Three Kingdoms

วีดีโอ : สามก๊ก 2010 ตอนที่ 13 ช่อง 13 Three Kingdoms

ก่อนหน้า👩🏽‍🎤                                                       🧚🏻‍♂️อ่านต่อ

    บทนี้กล่าวถึงความพ่ายแพ้ของลู่ปู้และการรวบรวมกำลังพลที่เหลืออยู่ของเขาที่ติงเถาเมื่อเหล่าขุนศึกของเขามารวมกันครบแล้ว เขาก็เริ่มรู้สึกแข็งแกร่งพอที่จะเจรจากับโจโฉอีกครั้ง

              เฉินกง ผู้ซึ่งคัดค้านแนวทางนี้ กล่าวว่า “เขาแข็งแกร่งเกินไป หาที่พักผ่อนสักพักก่อนค่อยลอง”

              “สมมติว่าฉันไปที่หยวนเส้า ” ลู่ปู้กล่าว

              “ส่งข้อความไปสอบถามก่อน”

 ลู่ปู้เห็นด้วย ข่าวการต่อสู้ระหว่างโจโฉและลู่ปู้ได้แพร่ไปถึงมณฑลจี้และเสิ่นเป่ย หนึ่งใน ที่ปรึกษาของหยวนเส้าได้เตือนเขาว่า “หากลู่ปู้ ผู้ป่าเถื่อนผู้นี้ ได้ครอบครองมณฑลเหยียนเขาจะต้องพยายามผนวกเขตนี้เข้าไปด้วยอย่างแน่นอน เพื่อความปลอดภัยของท่าน ท่านควรช่วยกันปราบปรามเขา” ด้วยเหตุนี้หยานเหลียงจึงส่งกองทัพห้ากองไป พวกสายลับได้ยินเรื่องนี้จึงรีบไปบอกลู่ปู้ ลู่ปู้ตกใจมากและเรียกเฉินกง ผู้ซื่อสัตย์มา พบ “ไปหาหลิวเป่ยผู้ซึ่งเพิ่งขึ้นครองราชย์เป็นประมุขแห่งมณฑลซู ”

              ดังนั้นลู่ปู้จึงไปที่นั่น มีคนยุยงให้หลิวเป่ยออกไปต้อนรับนักรบผู้นั้นด้วยความเคารพ

              หมี่จูคัดค้านอย่างรุนแรงที่จะรับเขาเข้ามา โดยกล่าวว่าเขาเป็นสัตว์ร้ายที่โหดเหี้ยมและกระหายเลือด

              แต่หลิวเป่ยตอบว่า “ถ้าเขาไม่โจมตีแคว้นเหยียน ความโชคร้ายก็คงไม่เกิดขึ้นที่นี่ได้อย่างไร ? ในเมื่อเขามาขอลี้ภัย เขาก็ไม่อาจเป็นศัตรูของเราได้”

              “พี่ชาย จิตใจของท่านดีเหลือเกิน แม้ว่าจะเป็นอย่างที่ท่านพูด แต่การเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าก็คงไม่เสียหายอะไร” จางเฟยกล่าว

              มหาเสนาบดีคนใหม่พร้อมผู้ติดตามจำนวนมากได้พบกับลู่ปู้ที่บริเวณนอกประตูเมืองพอสมควร และผู้นำทั้งสองก็ขี่ม้าเข้ามาเคียงข้างกัน พวกเขาตรงไปยังที่พัก และหลังจากเสร็จสิ้นพิธีต้อนรับอันยิ่งใหญ่แล้ว พวกเขาก็นั่งลงเพื่อสนทนากัน

 “หลังจากแผนการของหวังหยุ นที่จะสังหาร ตงจั่วและความโชคร้ายที่ข้าพเจ้าได้รับจากหลี่จือและกัวซื่อข้าพเจ้าก็เร่ร่อนไปตามที่ต่างๆ และไม่มีขุนนางคนใดต้อนรับข้าพเจ้าเลย เมื่อโจโฉบุกเข้ามาในเขตนี้อย่างชั่วร้าย และท่านมาช่วยเหลือ ข้าพเจ้าก็ได้ช่วยท่านโดยการโจมตีมณฑลเหยียนทำให้กองกำลังส่วนหนึ่งของเขาต้องเบี่ยงเบนไป ข้าพเจ้าไม่คิดเลยว่าจะต้องตกเป็นเหยื่อของแผนการชั่วร้ายและสูญเสียผู้นำและทหารของข้าพเจ้าไป แต่บัดนี้ หากท่านอนุญาต ข้าพเจ้าขอเสนอตัวให้กับท่าน เพื่อที่เราจะได้ร่วมกันทำแผนการอันยิ่งใหญ่ให้สำเร็จ”

              หลิวเป่ยตอบว่า “เมื่ออดีตผู้สำเร็จราชการแผ่นดินสิ้นชีวิตไป ไม่มีผู้ใดปกครองมณฑลซูดังนั้นข้าจึงรับหน้าที่นั้นไว้ชั่วคราว บัดนี้ในเมื่อท่านนายพลอยู่ ณ ที่นี้แล้ว จึงเหมาะสมอย่างยิ่งที่ข้าจะวางมือจากมณฑลซูเพื่อท่าน”

              จากนั้นเขาก็ยื่นตราและตราประทับให้ลู่ปู้ ลู่ปู้กำลังจะรับ แต่ก็เห็นกวนอูและจางเฟยที่ยืนอยู่ด้านหลังมหานครจ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธแค้น จึงฝืนยิ้มและพูดว่า “ ลู่ปู้อาจจะเป็นนักรบ แต่เขาไม่สามารถปกครองสถานที่แบบนี้ได้”

              ซวนเต๋อเสนอข้อเสนอเดิมอีกครั้งเฉินกงกล่าวว่า “แขกผู้แข็งแกร่งจะไม่กดขี่เจ้าบ้าน ท่านไม่ต้องกลัวเลย องค์ชายผู้ถูกเลือก”

 จากนั้นซวนเต๋อจึงยุติการจัดเลี้ยงและเตรียมที่พักสำหรับแขกและคณะ เมื่อสะดวกแล้วลู่ปู้ก็นำอาหารกลับไปเลี้ยงแขกหลิวเป่ยไปกับพี่น้องสองคน เมื่อการจัดเลี้ยงดำเนินไปได้ครึ่งทางลู่ปู้ขอให้แขกไปที่ห้องส่วนตัวด้านในห้องหนึ่ง ซึ่งพี่น้องทั้งสองก็ตามไป ที่นั่นลู่ปู้สั่งให้ภรรยาและลูกสาวโค้งคำนับผู้มีพระคุณ ที่นี่ซวนเต๋อ ก็ แสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนมากเกินไปอีกเช่นกัน และลู่ปู้จึงกล่าวว่า “น้องชายที่ดี เจ้าไม่จำเป็นต้องอ่อนน้อมถ่อมตนมากนัก”

 จางเฟยได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดวงตาของเขาก็จ้องมองอย่างดุร้าย “เจ้าเป็นคนประเภทไหนกันที่กล้าเรียกพี่ชายของเราว่า ‘น้องชาย’?” เขาร้อง “เขาเป็นหนึ่งในตระกูลผู้ปกครอง (กิ่งทอง ใบหยก) ออกมาสิ แล้วข้าจะสู้กับเจ้าสามร้อยยกฐานดูหมิ่น”

 ซวนเต๋อรีบห้ามปรามคนพูดจาหุนหันพลันแล่นนั้น และกวนอูเกลี้ยกล่อมให้เขาไป จากนั้นเจ้าภาพก็ขอโทษว่า “น้องชายของข้าพูดจาไม่คิดหลังจากดื่มเหล้า ข้าหวังว่าท่านจะไม่ตำหนิเขานะ” ลู่ปู้พยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร ไม่นานหลังจากนั้นแขกก็กลับไป แต่ขณะที่เจ้าภาพพาหลิวเป่ยไปยังรถม้า เขาก็เห็นจางเฟยควบม้ามาพร้อมอาวุธราวกับจะต่อสู้

              “ ลู่ปู้เจ้ากับข้าจะดวลกันสามร้อยแต้ม!” เขาตะโกน

              หลิวเป่ยสั่งให้กวนอูตรวจสอบเขา วันรุ่งขึ้นลู่ปู้มาขอลาเจ้าบ้าน “ฝ่าบาท ทรงกรุณาต้อนรับข้า แต่ข้าเกรงพี่น้องของท่าน และข้าไม่สามารถตกลงได้ ดังนั้นข้าจะไปขอลี้ภัยที่อื่น”

 “ท่านนายพล หากท่านไป ความผิดของน้องชายข้าจะยิ่งร้ายแรงขึ้น น้องชายที่หยาบคายของข้าได้ทำผิดและต้องขอโทษในที่สุด ในระหว่างนี้ ท่านคิดอย่างไรกับการพักแรมชั่วคราวที่เมืองที่ข้าเคยตั้งค่ายอยู่พักหนึ่งเมืองซีปี่ ? ที่นั่นเล็กและยากจน แต่ก็อยู่ใกล้ และข้าจะดูแลให้ท่านได้รับทุกสิ่งที่ท่านต้องการ” ลู่ปู้ขอบคุณเขาและยอมรับข้อเสนอ เขาจึงนำคนของเขาไปที่นั่นและตั้งรกราก หลังจากที่เขาจากไปหลิวเป่ยก็เก็บความไม่พอใจไว้ในใจ และจางเฟยก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย

 ก่อนหน้านี้ได้กล่าวไปแล้ว ว่าโจโฉได้ปราบปรามซานตง สำเร็จ เขาสร้างชื่อเสียงให้กับราชบัลลังก์และได้รับรางวัลเป็นตำแหน่งขุนพลผู้สถาปนาคุณธรรมและเจ้าเมืองหมู่บ้านเฟยในเวลานั้นหลี่จือ ผู้ก่อกบฏ ได้ตั้งตนเป็นจอมพลและเพื่อนร่วมงานของเขาตั้งตนเป็นขุนพลใหญ่การกระทำของพวกเขาน่ารังเกียจ แต่ไม่มีใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์พวกเขาแม่ทัพใหญ่ หยางเปียวและ รัฐมนตรี ว่าการกระทรวงการคลังจูจุนได้เข้าพบจักรพรรดิเซียน เป็นการส่วนตัว และกล่าวว่า “ โจโฉมีทหารยี่สิบกองพลและที่ปรึกษาและผู้นำที่มีความสามารถมากมาย จะเป็นผลดีต่อจักรวรรดิหากเขาจะให้การสนับสนุนราชวงศ์และช่วยกำจัดพรรคชั่วร้ายนี้ออกจากรัฐบาล”

              พระองค์ทรงร่ำไห้พลางตรัสว่า “ข้าพเจ้าเบื่อหน่ายกับการดูหมิ่นเหยียดหยามของพวกคนชั่วช้าเหล่านี้เหลือเกิน และจะยินดีเป็นอย่างยิ่งหากพวกเขาถูกกำจัดไป”

              หยางเปียว กล่าว ว่า“ข้าคิดแผนที่จะทำให้หลี่จือและกัวซื่อ แตกแยกกัน และทำให้พวกเขาทำลายล้างกันเอง จากนั้นโจโฉก็จะเข้ามาจัดการราชสำนักให้เรียบร้อย”

              “แล้วเจ้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร?” จักรพรรดิตรัสถาม

              “ ภรรยาของ กัวซี่ขี้หึงมาก เราสามารถใช้จุดอ่อนของเธอเพื่อก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาทได้”

              ดังนั้นหยางเปียวจึงได้รับคำสั่งให้ลงมือปฏิบัติ โดยมีพระราชกฤษฎีกาลับสนับสนุนเขาอยู่

 ภรรยาของหยางเปียวหาข้ออ้างไปเยี่ยมเลดี้กัวที่วังของเธอ ในระหว่างการสนทนาเลดี้หยางฉวยโอกาสกล่าวว่า “มีข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ลับระหว่างสามีของคุณกับภรรยาของจอมพล หลี่จือมันเป็นความลับสุดยอด แต่ถ้าหลี่จือรู้เข้า เขาอาจจะพยายามทำร้ายสามีของคุณฉันคิดว่าคุณไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลนั้นมากนัก” ท่านหญิงกัวรู้สึกประหลาดใจแต่ก็กล่าวว่า “ฉันสงสัยมานานแล้วว่าทำไมเขาถึงไปนอนนอกบ้านบ่อยๆ แต่ฉันไม่ได้คิดว่ามันจะมีเรื่องน่าอับอายอะไร ถ้าคุณไม่พูด ฉันคงไม่มีทางรู้เลย ฉันต้องหยุดเรื่องนี้ให้ได้” ต่อมา เมื่อเลดี้หยางขอตัวกลับเลดี้กัวก็ได้กล่าวขอบคุณอย่างอบอุ่นสำหรับข้อมูลที่เธอได้ให้ไว้

 วันเวลาผ่านไปกัวซี่กำลังจะไปร่วมรับประทานอาหารเย็นที่บ้านของเพื่อนร่วมงานเลดี้กัวไม่ต้องการให้เขาไป และกล่าวว่า “ หลี่เจว่ คนนี้ เจ้าเล่ห์มาก ยากที่จะคาดเดาแผนการของเขาได้ พวกท่านสองคนไม่ได้มีฐานะเท่าเทียมกัน หากเขาพาพวกท่านไปได้ แล้วสาวใช้ผู้น่าสงสารของท่านจะเป็นอย่างไร?” กัวซี่ไม่สนใจ และภรรยาของเขาก็เกลี้ยกล่อมให้เขาอยู่บ้านไม่ได้ ช่วงบ่ายแก่ๆ ของขวัญจาก วัง หลี่เจว่ มาถึง และคุณหญิงกัวซี่แอบใส่ยาพิษลงในขนมหวานก่อนนำไปเสิร์ฟให้เจ้านาย เขากำลังจะชิมทันที แต่เธอกล่าวว่า “ไม่ควรกินของที่มาจากข้างนอก ลองให้สุนัขกินดูก่อนดีกว่า”

 พวกเขาทำตามนั้น และสุนัขก็ตาย เหตุการณ์นี้ทำให้กัวซี่สงสัยในเจตนาดีของเพื่อนร่วมงานของเขา วันหนึ่ง เมื่อเลิกงานในราชสำนักหลี่จือได้เชิญกัวซี่ไปที่วังของเขา หลังจากที่กัวซี่กลับถึงบ้านในตอนเย็นด้วยอาการมึนเมาจากการดื่มเหล้ามากเกินไป เขาก็ปวดท้องอย่างรุนแรง ภรรยาของเขาบอกว่าเธอสงสัยว่าถูกวางยาพิษและรีบให้ยาทำให้อาเจียน ซึ่งช่วยบรรเทาอาการปวดได้กัวซี่เริ่มรู้สึกโกรธ

              “เราทำทุกอย่างด้วยกันและช่วยเหลือกันมาตลอด ตอนนี้เขาต้องการทำร้ายฉัน ถ้าฉันไม่ลงมือก่อน ฉันจะต้องได้รับบาดเจ็บแน่”

              ดังนั้นกัวซี่จึงเริ่มเตรียมยามเพื่อรับมือกับเหตุฉุกเฉินใดๆ ที่อาจเกิดขึ้น เรื่องนี้ถูกเล่าให้หลี่จือฟังและเขาก็โกรธมาก ร้องออกมาว่า “กล้าดียังไง!”

 จากนั้นเขาก็ระดมกำลังพลเข้าโจมตีตระกูลกัวซื่อทั้งสองตระกูลต่างมีกองทัพหลายกอง และความขัดแย้งทวีความรุนแรงจนถึงขั้นต้องสู้รบกันอย่างดุเดือดใต้กำแพงเมือง เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง ทั้งสองฝ่ายก็หันไปปล้นสะดมประชาชน จากนั้นหลานชายของหลี่จือก็ล้อมพระราชวังอย่างกะทันหัน จับจักรพรรดิและพระพันปีหลวงฟู่ขึ้นรถม้าสองคันแล้วพาตัวไป เหล่าข้าราชบริพารถูกบังคับให้เดินเท้าตามไป เมื่อพวกเขาออกจากประตูหลังก็พบกับ กองทัพของ กัวซี่ที่เริ่มยิงธนูใส่ขบวนรถม้า พวกเขาฆ่าข้าราชบริพารไปเป็นจำนวนมากก่อนที่ กองทัพของ หลี่จือจะเข้ามาและบังคับให้พวกเขาล่าถอย

              ไม่จำเป็นต้องบอกว่ารถม้าเหล่านั้นถูกนำออกจากวังได้อย่างไร แต่ในที่สุดพวกมันก็ไปถึงค่ายของหลี่เจว่ ขณะที่คนของ กัวซื่อปล้นสะดมวังและจับผู้หญิงที่เหลืออยู่ทั้งหมดไปที่ค่ายของพวกเขา จากนั้นวังก็ถูกจุดไฟเผา

              ทันทีที่กัวซี่ทราบที่ประทับของจักรพรรดิเขาก็ยกทัพมาโจมตีค่ายจักรพรรดิรู้สึกหวาดผวาอย่างมากท่ามกลางความขัดแย้งระหว่างสองฝ่ายนี้

                      ราชวงศ์ฮั่นค่อยๆเสื่อมถอยลง แต่กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้งในสมัยของจักรพรรดิกวางอู่

                         มีผู้ปกครองสิบสองพระองค์ก่อนหน้าพระองค์ และตามมาด้วยอีกสิบสองพระองค์ ผู้ปกครอง

                         สองพระองค์หลังสุดนั้นโง่เขลา อันตรายรายล้อมแท่นบูชา

              นี่คือยุคเสื่อมโทรม อำนาจตกอยู่ในมือของขันที

              จากนั้นเหอจินผู้ซื่อบื้อและไร้ความสามารถ ก็ได้บัญชาการกองทัพ

                  เรียกเหล่านักรบมายังเมืองหลวงเพื่อขับไล่สัตว์ร้าย

                   แม้ว่าพวกเขาจะขับไล่เสือดาวได้ แต่เสือและหมาป่าก็เข้ามาอย่างรวดเร็ว

              ความชั่วร้ายทุกชนิดถูกก่อขึ้นโดยคนชั้นต่ำจากซีโจวหวังหยุนผู้มีจิตใจซื่อสัตย์ ได้ล่อลวงคนชั่วช้าผู้นี้ด้วยหญิงสาวที่

       ลูกน้องของเขาปรารถนา จึงหว่านเมล็ดแห่งความแตกแยก

                        ความขัดแย้งเกิดขึ้น และความสงบสุขก็ไม่คงอยู่ในจักรวรรดิอีกต่อไป

              ไม่มีใครคาดคิดว่าหลี่จือและกัวซื่อจะกระทำการชั่วร้ายต่อไป สร้างความโศกเศร้าให้แก่ จีน่า

                   เป็นอย่างมากแต่พวกเขากลับต่อสู้เพื่อเรื่องเล็กน้อย ความอดอยากคุกคามพระราชวัง ความโศกเศร้าจากการปะทะกันของอาวุธ เหตุใดเหล่านักรบจึงต่อสู้กัน? เหตุใดแผ่นดินจึงถูกแบ่งแยกเช่นนี้? เราได้หันเหออกไปจากหนทางที่สวรรค์กำหนดไว้ กษัตริย์ต้องใคร่ครวญสิ่งเหล่านี้ ภาระหนักอึ้งตกอยู่กับพวกเขา ผู้ปกครองสูงสุดในอาณาจักร ตำแหน่งของพวกเขานั้นไม่ใช่ตำแหน่งธรรมดา หากกษัตริย์ลังเลหรือล้มเหลว ภัยพิบัติจะตกอยู่กับประชาชน จักรวรรดิจะชุ่มไปด้วยเลือดของพวกเขา ความพินาศอันน่าสยดสยองรายล้อมพวกเขา ข้าพเจ้า อ่านบันทึกโบราณด้วยความโศกเศร้าและเสียใจ เรื่องราวของกาลเวลานั้นยาวนาน เรื่องราวของความโศกเศร้านั้นยาวนานยิ่งกว่า ดังนั้นผู้ที่ปรารถนาจะปกครอง ต้องใช้ความรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง สิ่งนี้และดาบคมกริบของเขา ต้องเพียงพอที่จะรักษาอำนาจของเขาไว้ได้

 กองทัพของกัวซี่ มาถึง และ หลี่จือก็ออกไปรบ แต่ทหารของกัวซี่ ไม่ประสบความสำเร็จและถอยทัพ จากนั้น หลี่จือ จึง นำเชลยศึกไปยังปราสาทเหมยหวู่โดยมีหลานชายเป็นผู้คุม เสบียงอาหารลดลง และความอดอยากก็ปรากฏให้เห็นบนใบหน้าของขันทีจักรพรรดิส่งคนไปขอข้าวสารห้ามาตรและกระดูกวัวห้าชุดสำหรับข้าราชบริพารหลี่จือตอบอย่างโกรธเคืองว่า “ราชสำนักได้รับอาหารเช้าและเย็นแล้ว ทำไมพวกเขาถึงขอเพิ่มอีก?”

 เขาได้ส่งเนื้อเน่าและธัญพืชเน่าเสียไปให้ และจักรพรรดิก็ทรงไม่พอพระทัยอย่างยิ่งกับการดูหมิ่นครั้งใหม่นี้ หยางเปียวแนะนำให้ใจเย็น “เขาเป็นคนเลวทรามต่ำช้า แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ฝ่าบาทต้องอดทน อย่าไปยั่วยุเขา” จักรพรรดิโค้งคำนับและนิ่งเงียบ แต่น้ำตาไหลรินลงบนฉลองพระองค์ ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาแจ้งข่าวว่ากองทหารม้าซึ่งดาบของพวกเขาส่องประกายระยิบระยับท่ามกลางแสงแดดกำลังมุ่งหน้ามาช่วยพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฆ้องและเสียงกลองดังขึ้น

               จักรพรรดิ ส่ง คนไปสืบดูว่าเป็นใคร แต่ปรากฏว่าเป็นกัวซี่ความเศร้าโศกจึงกลับมาอีกครั้ง ทันใดนั้นก็เกิดเสียงอึกทึกครึกโครมขึ้น เพราะหลี่จือได้ออกไปต่อสู้กับกัวซี่ซึ่งเขาได้ด่าทอด้วยชื่อที่คมคาย

               “ฉันปฏิบัติต่อคุณอย่างดี แล้วทำไมคุณถึงพยายามฆ่าฉัน?” หลี่เจว่กล่าว

      “เจ้าเป็นกบฏ ทำไมข้าถึงจะไม่ฆ่าเจ้าเล่า?” กัวซี่ตะโกน

      “ท่านเรียกข้าว่ากบฏทั้งที่ข้ากำลังปกป้องจักรพรรดิ อยู่ หรือ?”

      “คุณลักพาตัวเขามา คุณเรียกแบบนั้นว่าการเฝ้ารักษาการณ์หรือ?”

      “ทำไมต้องพูดมากขนาดนั้น? เรามาเลิกสู้รบแล้วตัดสินกันด้วยการดวลตัวต่อตัวดีกว่า ผู้ชนะจะได้พาจักรพรรดิไป”

      ทั้งสองต่อสู้กันต่อหน้ากองทัพของตน แต่ไม่มีใครเอาชนะอีกฝ่ายได้ จากนั้นพวกเขาก็เห็นหยางเปียวขี่ม้ามาหาพลางร้องว่า “พักผ่อนสักครู่เถิด ท่านแม่ทัพทั้งหลาย! ข้าได้เชิญคณะนายทหารมาเจรจาสันติภาพแล้ว”

      ด้วยเหตุนี้ ผู้นำทั้งสองจึงถอยกลับไปยังค่ายของตน ไม่นานหยางเปียวจูจุนและข้าราชการอีกยี่สิบคนก็เดินทางมายัง ค่ายของ กัวซี่พวกเขาทั้งหมดถูกจับขังคุก

      “พวกเรามาด้วยเจตนาดี” พวกเขาบ่น “แต่กลับถูกปฏิบัติเช่นนี้”

      กัวซื่อ กล่าว ว่า“ หลี่จือหนีไปกับจักรพรรดิแล้ว แต่ข้าจับข้าราชบริพารของเขาไว้ได้”

      “หมายความว่ายังไง? คนหนึ่งมีจักรพรรดิ อีกคนมีขุนนาง คุณต้องการอะไรกันแน่?” หยางเปียวผู้ไกล่เกลี่ยกล่าว

 กัวซี่หมดความอดทนและชักดาบออกมา แต่หยางหมี่ คนหนึ่ง ได้เกลี้ยกล่อมเขาไม่ให้ฆ่าผู้พูด จากนั้นเขาก็ปล่อยหยางเปียวและจูจุน ไป แต่กักขังคนอื่นๆ ไว้ในค่าย “พวกเราเป็นข้าราชการของราชสำนักสองคน แต่ช่วยเจ้านายไม่ได้ เกิดมาก็ไร้ประโยชน์แล้ว”หยางเปียวกล่าว พวกเขาโอบกอดกันและร้องไห้ ก่อนจะล้มลงหมดสติจูจุนกลับบ้านไปก็ล้มป่วยหนักและเสียชีวิตในที่สุด หลังจากนั้น คู่ต่อสู้ทั้งสองได้สู้รบกันทุกวันเป็นเวลาเกือบสามเดือน โดยต่างฝ่ายต่างสูญเสียกำลังพลไปเป็นจำนวนมาก

 ตอนนี้หลี่จือเป็นคนไร้ศาสนาและฝึกเวทมนตร์ เขามักเรียกแม่มดมาตีกลองและเรียกวิญญาณ แม้กระทั่งตอนอยู่ในค่ายทหารเจียซูเคยตักเตือนเขา แต่ก็ไร้ประโยชน์ หยางฉีคนหนึ่งกล่าวกับจักรพรรดิว่า “ เจียซู ผู้นั้น แม้จะเป็นเพื่อนของหลี่เจว่ แต่ดูเหมือนจะไม่เคยสูญเสียความจงรักภักดีต่อพระองค์เลย ” ไม่นานหลังจากนั้นเจียซูเองก็เดินทางมาถึงจักรพรรดิจึงทรงไล่ข้าราชบริพารไป แล้วตรัสกับเขาด้วยน้ำตาคลอว่า “เจ้าไม่สงสารชาวฮั่นและช่วยข้าบ้างหรือ?”

               เจียซู่ก้มลงกราบพลางกล่าวว่า “นั่นคือความปรารถนาอันสูงสุดของข้า แต่ฝ่าบาท โปรดอย่าตรัสอะไรอีกเลย ให้ข้าจัดการวางแผนเถิด”

               จักรพรรดิเช็ดน้ำตา และไม่นานหลี่จือก็เข้ามา เขาพกดาบไว้ข้างกายและเดินตรงไปหาจักรพรรดิซึ่งพระพักตร์ซีดเผือดราวกับดินเหนียว จากนั้นเขาก็เริ่มพูด

               “ กัวซี่ละเลยหน้าที่และจับกุมข้าราชการในราชสำนัก เขาตั้งใจจะสังหารฝ่าบาทและฝ่าบาทคงถูกจับกุมไปแล้วหากไม่ใช่เพราะข้าพเจ้า”

 จักรพรรดิยกพระหัตถ์ไหว้และขอบคุณเขา จากนั้นก็เสด็จกลับไป ไม่นานนักหวงฟู่หลี่ก็เข้ามา และจักรพรรดิทรงทราบว่าเขาเป็นผู้มีวาทศิลป์ในการโน้มน้าวใจ และมาจากเขตเดียวกันกับหลี่จือจึงทรงสั่งให้เขาไปเจรจาสันติภาพกับทั้งสองฝ่าย เขาตอบรับภารกิจและไปหากัวซื่อ ก่อน ซึ่งกัวซื่อกล่าวว่าเขาเต็มใจที่จะปล่อยตัวข้าราชการหากหลี่จือจะคืน อิสรภาพให้แก่ จักรพรรดิอย่างเต็มที่ จากนั้นเขาก็ไปหาอีกฝ่ายหนึ่ง

 เขาพูดกับหลี่จือ ว่า “ในเมื่อข้าเป็น คนจากมณฑลเหลียงจักรพรรดิและเหล่าขุนนางจึงเลือกข้าให้เป็นผู้ไกล่เกลี่ยระหว่างท่านกับศัตรูของท่าน ศัตรูของท่านยินยอมที่จะยุติการทะเลาะวิวาทแล้ว ท่านจะยอมรับสันติภาพหรือไม่?” “ข้าโค่นล้มลู่ปู้ข้าได้ปกครองประเทศมาสี่ปีแล้ว และมีคุณูปการมากมายที่โลกรู้กันดี ไอ้คนชั่วคนนั้น ไอ้ขโมยม้า กล้าดียังไงมายึดอำนาจข้าราชการและตั้งตนเป็นศัตรูกับข้า ข้าสาบานว่าจะฆ่ามัน ลองมองไปรอบๆ สิ เจ้าไม่คิดหรือว่ากองทัพของข้าใหญ่พอที่จะปราบมันได้?”

 “มันไม่สมเหตุสมผล” หวงฟู่หลี่ กล่าว “ในสมัยโบราณโหวอี้แห่งเผ่าหยูฉงผู้หยิ่งผยองและมั่นใจในฝีมือการยิงธนูของตน ไม่คิดถึงอุปสรรคใดๆ จึงพ่ายแพ้ไป เมื่อไม่นานมานี้ ท่านเองก็ได้เห็นตงจั่ว ผู้ทรงอำนาจ ถูกลู่ปู้ทรยศ ซึ่งเคยได้รับผลประโยชน์มากมายจากน้ำมือของลู่ปู้ ไม่นานนักศีรษะของเขาก็ถูกแขวนไว้ที่ประตูเมือง ดังนั้นท่านจึงเห็นว่ากำลังเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะรับประกันความปลอดภัย ตอนนี้ท่านเป็นแม่ทัพ มีขวาน แส้ และเครื่องหมายแห่งยศถาบรรดาศักดิ์และตำแหน่งสูงส่ง ลูกหลานและตระกูลของท่านล้วนดำรงตำแหน่งอันทรงเกียรติ ท่านต้องยอมรับว่ารัฐได้ให้รางวัลแก่ท่านอย่างมากมาย จริงอยู่กัวซื่อได้ยึดข้าราชการของรัฐ แต่ท่านก็ทำเช่นเดียวกันกับ “ ผู้เป็นที่เคารพยิ่ง ” ใครเลวร้ายกว่ากัน?”

               หลี่เจว่ชักดาบออกมาด้วยความโกรธและตะโกนว่า “โอรสแห่งสวรรค์ส่งเจ้ามาเยาะเย้ยและดูถูกข้าหรือ?”

               แต่หยางเฟิงห้ามเขาไว้ “ กัวซี่ยังไม่ตาย” เขากล่าว “และการสังหารทูตหลวงจะเป็นการเปิดช่องให้เขาใช้ข้ออ้างระดมพลต่อต้านท่าน และเหล่าขุนนางทั้งหมดก็จะเข้าร่วมกับเขาด้วย”

               คนอื่นๆ ก็พยายามเกลี้ยกล่อมหลี่จือเช่นกัน และความโกรธของเขาก็ค่อยๆ สงบลง ทูตสันติภาพถูกขอร้องให้จากไป แต่เขาก็ไม่พอใจกับความล้มเหลว เขายังคงอยู่ที่นั่นและตะโกนเสียงดังว่า “ หลี่จือจะไม่เชื่อฟังพระราชกฤษฎีกา เขาต้องการฆ่าจักรพรรดิและยึดบัลลังก์เป็นของตนเอง!”

               หูเหมี่ยวพยายามหุบปากพลางกล่าวว่า “อย่าพูดเช่นนั้นเลย มีแต่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อน”

               แต่หวงฟู่หลี่ก็ตะโกนใส่เขาเช่นกัน “เจ้าก็เป็นข้าราชการ แต่กลับสนับสนุนกบฏ เมื่อองค์ชายถูกประณาม เสนาบดีก็ต้องตาย หากชะตาของข้าคือการตายด้วยน้ำมือของหลี่จือก็ช่างมันเถอะ!”

               และเขาก็ยังคงด่าทออย่างรุนแรงไม่หยุดจักรพรรดิได้ยินเรื่องนี้ จึงเรียกหวงฟู่หลี่ มาเข้าเฝ้า และส่งเขากลับไปยังประเทศของตน

 ขณะนั้น ทหารของหลี่จือกว่าครึ่ง มาจาก มณฑลเหลียงและเขายังได้รับการช่วยเหลือจากฉางหรือชนเผ่าที่อยู่เลยชายแดนไปอีกด้วย เรื่องราวที่หวงฟู่หลี่ แพร่กระจาย ว่าหลี่จือเป็นกบฏ และผู้ที่ช่วยเหลือเขาก็เป็นกบฏเช่นกัน และว่าจะมีวันแห่งการชำระแค้นอย่างหนักนั้น ได้รับการเชื่อถืออย่างง่ายดาย และเหล่าทหารก็เกิดความหวาดหวั่นอย่างมากหลี่จือจึงส่งนายทหารคนหนึ่งไปจับกุมหวงฟู่หลี่แต่นายทหารคนนั้นมีสำนึกในความถูกต้อง และแทนที่จะปฏิบัติตามคำสั่ง กลับกลับมาบอกว่าหาตัวเขาไม่พบ

 เจียซูพยายามปลอบโยนความรู้สึกของชนเผ่าป่าเถื่อนเหล่านั้น เขาพูดกับพวกเขาว่า “จักรพรรดิทรงทราบว่าพวกท่านจงรักภักดีต่อพระองค์ และได้ต่อสู้และอดทนอย่างกล้าหาญ พระองค์ได้ออกคำสั่งลับให้พวกท่านกลับบ้าน แล้วพระองค์จะทรงให้รางวัลแก่พวกท่าน”

 เหล่าชาวเผ่าไม่พอใจหลี่จือที่ไม่ยอมจ่ายเงินให้พวกเขา จึงเชื่อฟังคำชักชวนอันแยบยลของเจียซูและหนีไป จากนั้นเจียซูจึงไปทูลจักรพรรดิ ถึง ความโลภของ หลี่ จือและขอให้พระราชทานบรรดาศักดิ์แก่หลี่จือ ในเมื่อเขาถูกทอดทิ้งและอ่อนแอ ดังนั้นเขาจึงได้รับการเลื่อนยศเป็น จอมพลซึ่งทำให้หลี่จือดีใจมากและเชื่อว่าการเลื่อนยศนี้เป็นผลมาจากคำอธิษฐานและคาถาอันทรงพลังของเหล่าหญิงผู้ทรงปัญญา เขาจึงให้รางวัลแก่คนเหล่านั้นอย่างมากมาย

 แต่กองทัพของเขากลับถูกลืมเลือนไป ด้วยเหตุนี้หยางเฟิงจึงโกรธและกล่าวกับซ่งกัวว่า “พวกเราได้เสี่ยงชีวิตและเผชิญกับก้อนหินและลูกธนูมากมายเพื่อรับใช้เขา แต่แทนที่จะให้รางวัลใดๆ แก่พวกเรา เขากลับยกความดีความชอบทั้งหมดให้แก่แม่มดเหล่านั้นของเขา” ซ่งกัว กล่าว ว่า“กำจัดเขาออกไป แล้วไปช่วยจักรพรรดิ ” “จุดระเบิดภายในเพื่อเป็นสัญญาณ แล้วฉันจะโจมตีจากภายนอก”

 ดังนั้นทั้งสองจึงตกลงที่จะร่วมมือกันในคืนนั้นในยามที่สอง แต่พวกเขาถูกคนอื่นแอบฟังและคนแอบฟังได้ไปบอกหลี่จือ ซ่งกัวผู้ทรยศจึงถูกจับและประหารชีวิต คืนนั้นหยางเฟิงรอสัญญาณอยู่ข้างนอก และในขณะที่รออยู่นั้นหลี่จือก็ออกมาพบเขา จากนั้นการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น ซึ่งกินเวลานานจนถึงยามที่สี่ แต่หยางเฟิงก็หนีรอดไปได้และหลบหนีไปยังซีอานทางทิศตะวันตก

 แต่จากเวลานั้นเป็นต้นมา กองทัพของ หลี่จือเริ่มแตกพ่าย และเขารู้สึกถึงความสูญเสียที่เกิดจาก การโจมตีอย่างต่อเนื่องของ กัวซื่อ มากกว่าที่เคย จากนั้นก็มีข่าวว่าจางจี้นำทัพใหญ่มาจากทางตะวันตกเพื่อเจรจาสันติภาพระหว่างสองฝ่ายจางจี้กล่าวว่าจะโจมตีฝ่ายที่ไม่ยอมเจรจา หลี่จื อพยายามเอาใจจางจี้ โดยรีบส่งคนไปบอกว่า เขาพร้อมที่จะเจรจาสันติภาพ เช่นเดียวกับกัวซื่อ

 ในที่สุดความขัดแย้งระหว่างฝ่ายต่างๆ ก็ยุติลง และจางจี้ได้เขียนจดหมายขอร้องจักรพรรดิให้เสด็จไปยังหงหนงใกล้เมืองลั่วจักรพรรดิทรงยินดีเป็นอย่างยิ่งและตรัสว่าทรงปรารถนาที่จะกลับไปทางตะวันออกมานานแล้วจางจี้ได้รับรางวัลเป็นตำแหน่งแม่ทัพม้าบินและได้รับการยกย่องอย่างสูง เขาดูแลให้จักรพรรดิและราชสำนักมีเสบียงที่จำเป็นอย่างเพียงพอกัวซี่ปล่อยตัวข้าราชการที่ถูกจับเป็นเชลยทั้งหมด และหลี่จือเตรียมการขนส่งสำหรับราชสำนักเพื่อเคลื่อนพลไปยังทางตะวันออก เขาสั่งให้กองทหารผ่านศึกของเขาคุ้มกันขบวนม้า

 การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นจนถึงซินเฟิงใกล้ถึงซินเฟิงลมตะวันตกในฤดูใบไม้ร่วงพัดกระหน่ำอย่างรุนแรง แต่ไม่นานนักก็มีเสียงฝีเท้าของฝูงม้าจำนวนมากดังกลบเสียงลมพายุ พวกเขาหยุดอยู่ที่สะพานและปิดกั้นเส้นทาง

                        “ใครมา?” เสียงหนึ่งร้องถาม

                        “ราชรถกำลังแล่นผ่าน และใครจะกล้าขัดขวาง?” หยางจีกล่าวขณะขี่ม้าไปข้างหน้า

 ผู้นำสองคนก้าวออกมา “แม่ทัพกัวซี่สั่งให้เราเฝ้าสะพานและหยุดยั้งสายลับทั้งหมด ท่านบอกว่าจักรพรรดิเสด็จมาที่นี่ เราต้องเข้าพบพระองค์ก่อน แล้วจึงจะอนุญาตให้ท่านผ่านไปได้” จากนั้นม่านลูกปัดก็ถูกยกขึ้น และจักรพรรดิตรัสว่า “ข้าคือจักรพรรดิเสด็จมาที่นี่ ทำไมพวกท่านไม่หลีกทางให้ข้าผ่านไปเล่า เหล่าสุภาพบุรุษทั้งหลาย?” พวกเขาทั้งหมดตะโกนว่า “พระชนมายุยืนยาว! พระชนมายุยืนยาว!” แล้วก็หลีกทางให้ขบวนเสด็จผ่านไป

                        แต่เมื่อพวกเขารายงานสิ่งที่ทำลงไปกัวซี่ก็โกรธมาก “ข้าตั้งใจจะเอาชนะจางจี้จับจักรพรรดิไปขังไว้ในปราสาทเหมยหวู่ทำไมพวกเจ้าถึงปล่อยให้เขาหนีไปได้?”

                        เขาสั่งประหารนายทหารทั้งสองนายแล้วออกไล่ตามขบวนรถม้าไป และไล่ทันที่อำเภอหวยอินเสียงตะโกนดังลั่นมาจากด้านหลังขบวน และมีเสียงสั่งให้รถม้าหยุด จักรพรรดิถึงกับหลั่งน้ำตา “หนีจากถ้ำหมาป่าไปอยู่ในปากเสือ!” เขากล่าว

                        ไม่มีใครรู้จะทำอย่างไร ทุกคนต่างหวาดกลัว แต่เมื่อกองทัพกบฏมาถึง พวกเขาก็ได้ยินเสียงกลอง และจากหลังเนินเขาบางแห่ง ก็มีกองทหารกลุ่มหนึ่งปรากฏออกมา โดยมีธงขนาดใหญ่ที่ปักชื่อของผู้นำที่น่าเชื่อถืออย่างหยางเฟิงนำหน้าอยู่

 หลังจากที่หยางเฟิงพ่ายแพ้ไปแล้ว เขาก็ตั้งค่ายอยู่ใต้เทือกเขาจางหนานและขึ้นมาคุ้มกันจักรพรรดิทันทีที่ทราบข่าวการเดินทางของพระองค์ เมื่อเห็นว่าจำเป็นต้องสู้รบ เขาก็จัดทัพ และชุยหยงหนึ่งในผู้นำของตระกูลกัว ก็ขี่ม้าออกมาและเริ่มระดมยิง หยางเฟิงหัน มาถามว่า “ กงหมิงอยู่ที่ไหน?”

 เพื่อตอบโต้ นักรบผู้กล้าหาญคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมขวานศึกขนาดใหญ่ เขาควบม้าเข้าไปยังอ่าวทัพเรือ มุ่งตรงไปยังชุยหยงและล้มชุยหยงได้ด้วยการฟันครั้งแรก เมื่อเป็นเช่นนั้น กองทัพทั้งหมดก็พุ่งเข้าใส่และขับไล่กัวซื่อกองทัพที่พ่ายแพ้ถอยกลับไปประมาณยี่สิบลี้ ขณะที่หยางเฟิงขี่ม้าไปเข้าเฝ้าจักรพรรดิผู้ซึ่งตรัสอย่างมีเมตตาว่า “เจ้าได้ทำคุณประโยชน์อย่างยิ่งใหญ่ เจ้าได้ช่วยชีวิตข้าไว้”

                        หยางเฟิงโค้งคำนับและขอบคุณจักรพรรดิ จากนั้นจักรพรรดิก็ขอพบผู้สังหารผู้นำกบฏตัวจริง เขาจึงถูกนำตัวไปยังรถม้าและโค้งคำนับ ก่อนจะถูกแนะนำตัวว่าเป็น “ซู่หวงผู้มีตำแหน่งกงห มิง แห่งอำเภอหยางเมืองเหอตง ”

                        จากนั้นขบวนเสด็จก็เคลื่อนไปข้างหน้า โดยหยางเฟิงทำหน้าที่คุ้มกันจนถึงฮวาหยินซึ่งเป็นจุดพักแรมในคืนนั้น แม่ทัพต้วนเว่ยจัดหาเครื่องนุ่งห่มและอาหารให้ และจักรพรรดิประทับแรมในค่ายของหยางเฟิง ในคืนนั้น

 วันต่อมา กัวซี่ได้รวบรวมกำลังพลและปรากฏตัวอยู่หน้าค่าย ส่วนซู่หวงก็ขี่ม้าออกไปเพื่อเข้าปะทะ แต่กัวซี่ได้ส่งทหารออกไปล้อมค่ายไว้ทั้งหมด ทำให้จักรพรรดิอยู่ตรงกลาง สถานการณ์นั้นวิกฤตมาก เมื่อมีกำลังเสริมมาช่วยในรูปของทหารม้าที่ควบมาจากทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ พวกกบฏจึงแตกพ่ายไป จากนั้นซู่หวงก็โจมตีพวกกบฏและได้รับชัยชนะในที่สุด

                        เมื่อพวกเขามีเวลาไปพบผู้ช่วย พวกเขาก็พบว่าเขาคือตงเฉิงหรือ " ลุงแห่งราชสำนัก " จักรพรรดิร่ำไห้ขณะเล่าความทุกข์และอันตรายที่ตนเผชิญ

                        ตงเฉิงกล่าวว่า“ขอทรงพระเจริญ ฝ่าบาท เราขอให้คำมั่นว่าจะสังหารพวกกบฏทั้งสอง และชำระล้างโลกให้บริสุทธิ์”

                        จักรพรรดิมีพระราชดำรัสให้พวกเขาเดินทางไปทางทิศตะวันออกโดยเร็วที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงออกเดินทางทั้งกลางวันและกลางคืนจนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทาง

 กัวซี่นำทัพที่พ่ายแพ้กลับมา และเมื่อพบกับหลี่จือเขาได้เล่าเรื่องการช่วยเหลือจักรพรรดิและ จุดหมายปลายทางให้ ฟัง “ถ้าพวกเขาไปถึงซานตงและตั้งรกรากอยู่ที่นั่น พวกเขาจะประกาศไปทั่วประเทศ เรียกเหล่าขุนนางให้โจมตีเรา และเราและครอบครัวของเราจะตกอยู่ในอันตราย” “ จางจี้ครอบครองฉางอาน อยู่ และเราต้องระมัดระวัง ไม่มีอะไรจะขัดขวางการโจมตีหงหนง ร่วมกันได้ เมื่อเราสามารถสังหารจักรพรรดิและแบ่งประเทศกัน” หลี่จือกล่าว

 กัวซี่เห็นว่าแผนการนี้เหมาะสม จึงรวมกองทัพของพวกเขาไว้ในที่เดียวและร่วมกันปล้นสะดมไปทั่วชนบท ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนก็ทิ้งความเสียหายไว้เบื้องหลังหยางเฟิงและตงเฉิงได้ยินข่าวการมาถึงของพวกกบฏขณะที่พวกเขายังอยู่ห่างไกล จึงหันกลับไปเผชิญหน้ากับพวกกบฏและต่อสู้กับพวกกบฏที่ลำธารตงเจี้ยน

 กบฏทั้งสองได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เนื่องจากทหารที่ภักดีมีจำนวนน้อยเมื่อเทียบกับกองทัพของพวกตน พวกเขาจึงจะบุกโจมตีพวกกบฏอย่างไม่ยั้งคิด ดังนั้นเมื่อถึงวันสู้รบ พวกเขาก็แห่กันออกมาปกคลุมเนินเขาและที่ราบ ผู้นำทั้งสองอุทิศตนเพื่อปกป้องจักรพรรดิและจักรพรรดินี แต่เพียงผู้เดียว ส่วนข้าราชการ ข้าราชบริพาร หอจดหมายเหตุ บันทึก และสิ่งของต่างๆ ในราชสำนักถูกปล่อยให้ดูแลตัวเอง พวกกบฏได้ทำลายล้างหงหนงแต่ทหารผู้ภักดีทั้งสองได้พาจักรพรรดิไปยังทางเหนือของแคว้นซานเป่ยได้ อย่างปลอดภัย

 เมื่อพวกกบฏแสดงท่าทีจะไล่ตามหยางเฟิงและตงเฉิงจึงส่งคนไปเจรจาสันติภาพ ขณะเดียวกันก็ส่งสารลับไปยังโฮตงเพื่อขอความช่วยเหลือจากขุนพลฮั่น "คลื่นขาว" ผู้สูงอายุ รวมถึงหลี่เยว่และหูไฉ่แท้จริงแล้วหลี่เยว่เป็นโจร แต่ความจำเป็นในการขอความช่วยเหลือนั้นร้ายแรงมาก

 เมื่อทั้งสามคนได้รับสัญญาว่าจะได้รับการอภัยโทษจากความผิดและอาชญากรรมของพวกเขา พร้อมทั้งได้รับยศทางราชการ พวกเขาจึงตอบรับคำเรียกร้องนั้นโดยธรรมชาติ และด้วยเหตุนี้ฝ่ายที่ภักดีจึงแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถ ยึด หงหนงกลับคืนมาได้ แต่ในขณะเดียวกันพวกกบฏก็ทำลายล้างทุกหนทุกแห่งที่พวกเขาไปถึง สังหารคนชราและคนอ่อนแอ บังคับให้คนแข็งแรงเข้าร่วมกับพวกตน เมื่อเข้าสู่การต่อสู้ พวกเขาบังคับให้ทหารเหล่านี้ไปอยู่แนวหน้าและเรียกพวกเขาว่า [ทหาร “กล้าตาย”]

 กองกำลังกบฏแข็งแกร่งมาก เมื่อหลี่เยว่ โจรผู้ล่วงลับ เข้ามาใกล้กัวซื่อสั่งให้ลูกน้องโปรยเสื้อผ้าและของมีค่าไปตามทาง โจรผู้ล่วงลับอดใจไม่ไหวจึงเกิดการแย่งชิงกันขึ้น กบฏเข้าโจมตีกลุ่มกบฏที่กระจัดกระจายและสร้างความเสียหายอย่างมากหยางเฟิงและตงเฉิงไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ จึงพาจักรพรรดิหนีไปทางเหนือ

                        แต่พวกกบฏก็ยังไล่ตามมา หลี่เยว่จึงกล่าวว่า “อันตรายร้ายแรงมาก ข้าขอวิงวอนฝ่าบาททรงม้าออกไปก่อน”

                        จักรพรรดิตรัสตอบว่า “ข้าพเจ้าไม่อาจทอดทิ้งเหล่าข้าราชบริพารของข้าพเจ้าได้”

 พวกเขาร่ำไห้และดิ้นรนต่อไปอย่างสุดกำลังหูไฉถูกสังหารในการโจมตีครั้งหนึ่ง ศัตรูเข้ามาใกล้มากจักรพรรดิจึงลงจากรถม้าและเดินเท้าไปยังแม่น้ำเพื่อหาเรือข้ามฝั่ง อากาศหนาวจัด จักรพรรดิและพระพันปีหลวงฟู่จึงกอดกันแน่นด้วยความหนาวสั่น พวกเขามาถึงแม่น้ำแต่ตลิ่งสูงเกินไปจึงลงเรือไม่ได้

                        หยางเฟิงเสนอว่า “เอาสายบังเหียนม้าทั้งสองมาผูกเข้าด้วยกัน แล้วใช้มันหย่อนจักรพรรดิลงเรือ”

                        ฟู่เต๋อ น้องชายของ จักรพรรดินีก้าวออกมาพร้อมกับม้วนผ้าไหมสีขาวหลายม้วนแล้วกล่าวว่า “ข้าได้สิ่งเหล่านี้มาจากทหารที่บุกเข้ามา จงมัดรวมกันเพื่อใช้เป็นหนังสติ๊ก”

                        ซางหงผู้บัญชาการกองทัพเคลื่อนพลซึ่งมีพละกำลังมาก ได้ห่อหุ้มพระราชาทั้งสองพระองค์ด้วยผ้าไหม แล้วค่อยๆ หย่อนลงมาใกล้เรือ หลี่เยว่ไปยืนอยู่ที่หัวเรือโดยพิงดาบไว้ ในขณะที่ฟู่เต๋อแบกพระมเหสีไว้บนหลัง

 เรือลำนั้นเล็กเกินไปที่จะบรรทุกทุกคนได้ และคนที่ขึ้นเรือไม่ได้ก็เกาะสายเคเบิลไว้ แต่หลี่เยว่ตัดสายเคเบิลนั้นออก ทำให้พวกเขาตกลงไปในน้ำ จากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันยกจักรพรรดิ ขึ้น เรือ แล้วส่งเรือกลับไปรับคนอื่นๆ เกิดการแย่งชิงกันขึ้นเรืออย่างวุ่นวาย และพวกเขาต้องตัดนิ้วและมือของคนที่ยังคงเกาะเรืออยู่

 เสียงคร่ำครวญดังก้องไปทั่วฟ้า เมื่อพวกเขารวมตัวกันที่ฝั่งตรงข้าม ปรากฏว่าหลายคนหายไป เหลือข้าราชบริพารของ จักรพรรดิ ไม่ถึง ยี่สิบคน พบเกวียนเทียมวัวคันหนึ่งที่จักรพรรดิใช้เดินทางไปยังอำเภอต้าพวกเขาไม่มีอาหาร และในเวลากลางคืนจึงไปขอที่พักพิงในบ้านหลังเล็กๆ หลังคามุงกระเบื้อง ชาวบ้านให้ข้าวฟ่างต้มแก่พวกเขา แต่ก็หยาบเกินไปจนกลืนไม่ลง

 วันรุ่งขึ้นจักรพรรดิได้พระราชทานบรรดาศักดิ์แก่ผู้ที่คุ้มครองพระองค์มาตลอด และพวกเขาก็เดินทางต่อไป ไม่นานนัก ข้าราชการสองนายก็มาถึงพร้อมกับขบวน และพวกเขาก็โค้งคำนับต่อหน้าพระองค์ด้วยน้ำตามากมาย พวกเขาคือหยางเปียวและฮั่นหรงจักรพรรดิและจักรพรรดินีทรงหลั่งน้ำตาไปพร้อมกับพวกเขา

 หานหรง กล่าว กับเพื่อนร่วมงานว่า “พวกกบฏเชื่อมั่นในคำพูดของข้า เจ้าจงเฝ้ารักษาพระองค์ของจักรพรรดิส่วนข้าจะเสี่ยงชีวิตเพื่อพยายามนำพาสันติภาพมาสู่ประเทศ” หลังจากที่ จักรพรรดิเสด็จไป พระองค์ทรงพักผ่อนชั่วครู่ในค่ายของหยางเปียว จากนั้นทรงได้รับคำขอให้ตั้งเมือง อัน ยี่ เป็นเมืองหลวง แต่เมืองนั้นไม่มีอาคารสูงสักหลังเดียว และข้าราชบริพารอาศัยอยู่ในกระท่อมมุงจากที่ไม่มีแม้แต่ประตู พวกเขาจึงล้อมรั้วหนามล้อมรอบกระท่อมเหล่านั้นเพื่อป้องกัน และภายในรั้วนั้นจักรพรรดิก็ทรงปรึกษาหารือกับเหล่าเสนาบดี ทหารตั้งค่ายอยู่รอบรั้ว

 หลี่เยว่และพวกพ้องเผยธาตุแท้ของตนออกมา พวกเขาใช้อำนาจของจักรพรรดิตามใจชอบ และข้าราชการที่ขัดขืนพวกเขาก็ถูกทุบตีหรือทำร้ายแม้กระทั่งต่อหน้าจักรพรรดิพวกเขาจงใจจัดหาเหล้าแรงและอาหารหยาบๆ ให้กับจักรพรรดิ จักรพรรดิต้องดิ้นรนเพื่อกลืนสิ่งที่พวกเขาส่งมา หลี่เยว่และฮั่นเซียนร่วมกันเสนอชื่อนักโทษ ทหารธรรมดา หมอผี ปลิง และคนอื่นๆ ที่ได้รับตำแหน่งข้าราชการให้แก่ราชสำนัก มีคนแบบนี้มากกว่าสองร้อยคน เนื่องจากไม่สามารถสลักตราประทับได้ จึงใช้โลหะทุบขึ้นรูปเป็นรูปร่างต่างๆ

                        บัดนี้หานหรงได้ไปพบกับกบฏสองคนที่เชื่อฟังเขาและปล่อยตัวข้าราชการและคนในวังให้เป็นอิสระ

                        ในปีเดียวกันนั้นเกิดภาวะขาดแคลนอาหาร ผู้คนต้องกินหญ้าข้างทาง พวกเขาเร่ร่อนไปมาด้วยความหิวโหย แต่ก็มีอาหารและเครื่องนุ่งห่มส่งมาจากเขตโดยรอบมายังจักรพรรดิ ทำให้ราชสำนักได้พักผ่อนบ้างเล็กน้อย

 ตงเฉิงและหยางเฟิงส่งคนงานไปบูรณะพระราชวังในเมืองลั่วโดยมีเจตนาจะย้ายราชสำนักไปที่นั่น หลี่เยว่คัดค้านเรื่องนี้ และเมื่อถูกโต้แย้งว่าลั่วเป็นเมืองหลวงที่แท้จริง ต่างจากเมืองอันยี่ที่เล็กจิ๋วการย้ายจึงเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล เขาก็เลยพูดว่า “พวกท่านจะให้ราชสำนักย้ายไปก็ได้ แต่ข้าจะอยู่ที่นี่ต่อไป”

 แต่เมื่อจักรพรรดิอนุมัติและเริ่มปฏิบัติการแล้ว หลี่เยว่ก็แอบส่งคนไปประสานงานกับหลี่จือและกัวซื่อเพื่อจับตัวเขา อย่างไรก็ตาม แผนการนี้รั่วไหลออกไป ทำให้กองกำลังคุ้มกันจัดเตรียมการเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น และพวกเขาก็รีบมุ่งหน้าไปยังเนินเขาวินโนว์ตะกร้าโดยเร็วที่สุดหลี่จือได้ยินเรื่องนี้และโดยไม่รอให้เพื่อนร่วมงานมาสมทบ ก็ออกไปปฏิบัติการเพียงลำพัง

                        ประมาณช่วงยามที่สี่ ขณะที่ขบวนรถม้ากำลังผ่านเนินเขาวินโนว์บาสเก็ตฮิลส์ก็มีเสียงตะโกนว่า “หยุดรถม้า! หลี่เจว่และกัวซี่มาถึงแล้ว”

                        เหตุการณ์นี้ทำให้จักรพรรดิ หวาดกลัว อย่างมาก และความหวาดกลัวของพระองค์ก็เพิ่มมากขึ้นเมื่อทรงเห็นด้านข้างภูเขาทั้งหมดสว่างวาบขึ้นมาอย่างฉับพลัน