ก่อนหน้า 📝 อ่านต่อ 📖 ทั้งหมด รูปภาพ วีดีโอ ข่าวสาร 
ฝ่ายพระถังซัมจั๋งกับศิษย์ทั้งสาม ออกจากเมืองเซียตี้ก๊กแล้วก็หมายทิศปราจิณตรงไป กลางวันก็ออกเดิน กลางคืนก็หาที่พักอาศัยหลับนอนผ่อนพักมาตามระยะทาง มาวันหนึ่งเดินไป ในสมัยนั้นเป็นฤดูร้อน ท้องฟ้าก็แจ่มแจ้ง ครั้นเวลาจวนค่ำพระถังซัมจั๋งถามเห้งเจียว่า คืนวันนี้เราจะอาศัยพักนอนที่ไหน เห้งเจียตอบว่ามีแสงเดือนสว่างเดินไปอีกสักพักหนึ่ง จึงค่อยหาที่พักนอนเถิด พูดดังนั้นแล้วก็เดินไปอีกสักครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงคลื่นซัดน้ำดังออกฉาดฉาน โป๊ยก่ายได้ยินเข้าแล้วจึงพูดว่าสิ้นหนทางแล้ว ซัวเจ๋งพูดว่ามีลำแม่น้ำขวางหน้า พระถังซัมจั๋งว่าไม่รู้ว่าแม่น้ำจะกว้างสักเท่าใด
เห้งเจียพูดว่าข้าพเจ้าจะเหาะขึ้นไปดูก็จะรู้ได้ว่าจะเป็นประการใด ว่าแล้วเห้งเจียก็เหาะขึ้นไปบนกลางอากาศ เอามือป้องเพ่งดูก็เห็นสายน้ำขาวไกลลิบ ๆ ดุจทะเลหลวงไม่รู้ว่ากว้างสักเท่าใด เห้งเจียกลับลงมาบอกแก่พระอาจารย์ว่า กว้างแท้ ๆ ข้าพเจ้าเพ่งดูด้วยตาก็ยังแลไม่เห็นฝั่ง ตาข้าพเจ้าเห็นได้ไกลถึงพันโยชน์ ข้าพเจ้าแลสุดตาก็ยังไม่เห็นฝั่งจึงไม่ทราบว่าจะกว้างสักเท่าใด พระถังซัมจั๋งได้ฟังดังนั้นมีความวิตกเป็นที่สุดจึงพูดว่า ถ้ากระนั้นเราจะคิดอ่านประการใดจึงจะข้ามได้
ซัวเจ๋งชี้มือไปข้างริมฝั่งบอกว่าพระอาจารย์จงดู ที่ริมฝั่งตั้งอยู่ดูเหมือนรูปคนยืนไม่ใช่หรือ เห้งเจียเดินไปดูก็หาใช่คนไม่ เป็นเสาศิลาเขาปักไว้ ที่เสาศิลามีอักษรตัวใหญ่จารึกไว้สามตัว คือลำแม่น้ำ (ทงทีฮ้อ) ต่อลงมาข้างล่างมีอักษรตัวเล็กสองแถวสิบตัว คือ (เกียก่วยโป๊ยเชยลึ้โก๊โป้นั้งเกี๊ย) แปลภาษาไทยว่าข้ามไปแปดพันโยชน์เดิมมาไม่มีคนเดิน เห้งเจียเห็นดังนั้นจึงนิมนต์อาจารย์มาดู พระถังซัมจั๋งเห็นดังนั้นแล้วในใจก็เร่าร้อนเต็มไปด้วยความวิตกไม่มีความสบาย
โป๊ยก่ายบอกว่าพระอาจารย์จงฟังดู นั่นจะเป็นเสียงกลองแลม้าฬ่อตีที่ไหน เห็นจะเป็นบ้านแถวเหล่านี้มีกระมัง ชะรอยเขาจะทำกงเต๊กพวกเราพากันไปที่นั่น หาเครื่องแจกินเห็นจะดีแล้วจะได้ถามดูลาดเลาเหตุผลในลำแม่น้ำนี้ดูว่าจะเป็นประการใด ถ้ารู้เรื่องแล้วจะได้คิดอ่านข้ามไป พระถังซัมจั๋งอยู่บนหลังม้าก็ได้ยินเสียงกลองแลม้าฬ่อเหมือนกัน จึงชักม้าหันหน้าไปตรงนั้น แต่หามีทางเดินไม่ ต้องพากันบุกรกลุยโคลนไป เดินมาประเดี๋ยวก็แลเห็นหมู่บ้านคนอยู่ ประมาณสี่ห้าร้อยหลังเรือน มีบ้านหนึ่งอยู่ต้นทางตั้งเสาธงสองเสาในบ้านนั้นตามโคมไฟสว่าง มีกลิ่นธูปเทียนดอกไม้หอมฟุ้งมานอกบ้าน ครั้นถึงบ้านพระถังซัมจั้งก็ลงจากม้า สำรวมกิริยาแล้วมือถือไม้เท้าเดินเข้าไปที่ประตูบ้าน แลเห็นประตูเปิดแง้มอยู่บานหนึ่งไม่อาจเข้าไป จึงยืนรออยู่ที่หน้าประตู ประเดี๋ยวเห็นผู้เฒ่าเดินมาที่นั่นคนหนึ่ง ที่คอสวมประคำปากภาวนาว่า พุทโธ ๆ เดินออกมาเปิดประตูบ้าน พระถังซัมจั๋งเห็นแล้วก็ย่อตัวร้องเรียกว่า ท่านตาอาตมภาพปราถนาจะใคร่ถามสักหน่อย
ฝ่ายผู้เฒ่าครั้นแลเห็นพระสงฆ์ก็ยกมือขึ้นนมัสการแล้วถามว่าท่านทำไมมาล้าหลังจนป่านนี้เล่า พระถังซัมจั๋งไม่เข้าใจจึงถามว่าท่านตาว่ากระไรข้าพเจ้าไม่เข้าใจ ผู้เฒ่าจึงพูดว่าวันนี้บ้านข้าพเจ้าเมื่อเวลาเพลถวายข้าวสงฆ์และถวายสบงจีวรกับข้าวสารและเงิน ท่านมาถึงเวลานี้สิ่งของก็หมดเสียแล้ว พระถังซัมจั๋งจึงพูดว่าท่านตา ข้าพเจ้ามาบัดนี้มิได้ต้องการสิ่งใด อาตมภาพมาจากเมืองใต้ถังมีรับสั่งพระเจ้าถังไทจงฮ่องเต้ ให้อาตมภาพไปประเทศไซที อาราธนาพระไตรปิฎก ครั้นมาถึงตำบลนี้เวลาก็พอค่ำ ได้ยินเสียงกลองและม้าฬ่อจึงได้ตรงมาหวังใจจะขออาศัยพักนอนสักคืนหนึ่ง พอรุ่งเช้าก็จะลาไป ตาเฒ่าได้ฟังดังนั้นก็ยกมือสั่นว่า ท่านเป็นสมณะอย่ากล่าวเช่นนั้นเลย อันเมืองใต้ถังมาถึงที่นี่ระยะทางห้าหมื่นสี่พันโยชน์ รูปร่างท่านเล็กน้อยเช่นนี้ทำไมจึงจะมาได้ ข้าพเจ้าสงสัยนัก พระถังซัมจั๋งพูดว่า คำของท่านตาที่ว่าไม่เชื่อก็สมควรอยู่แล้ว แต่อาตมภาพมีศิษย์สามคนตามรักษาจึงมาได้จนถึงที่นี่ ตาเฒ่าถามว่าท่านมีศิษย์ทำไมจึงไม่เห็นมากับท่านเล่า
ตอน ปราบปิศาจเกราะเหล็กไหลจอมเจ้าเล่ห์
พระถังซัมจั๋งจึงหันหน้าไปเรียก เห้งเจียโป๊ยก่ายซัวเจ๋ง คนทั้งสามได้ยินอาจารย์เรียกก็พากันยกหาบจูงม้าเดินมา ตาเฒ่าเห็นหน้าตาดุร้ายน่ากลัวทั้งสามคน ก็ตกใจสิ้นสติล้มลงปากก็ร้องว่า ผี ยักษ์ร้ายมาแล้ว พระถังซัมจั๋งก็เข้าพยุงตาเฒ่าให้ลุกขึ้นแล้ว บอกว่าท่านตาอย่ากลัวเลย ทั้งสามคนนี้เป็นสานุศิษย์ของอาตมภาพเอง ไม่ใช่ผี ใช่ยักษ์อะไรที่ไหนดอก ตาเฒ่าจึงค่อยได้สติพูดว่า อาจารย์รูปร่างงดงามดีสานุศิษย์ทำไมรูปร่างจึงได้เป็นอย่างนี้ พระถังซัมจั๋งพูดว่า รูปร่างไม่น่าดูก็จริง แต่มีฤทธาอานุภาพอาจจับเสือและมังกรได้ และจับผี ปีศาจ ยักษ์ร้ายก็ได้ ตาเฒ่าได้ฟังดังนั้นก็ไม่ใคร่จะเชื่อ จึงนิมนต์พระถังซัมจั๋งขึ้นบนเรือน ในบ้านมีหลวงจีนสองสามรูป กำลังสวดมนต์อยู่ที่หน้าโต๊ะหันหน้าไปเห็นเห้งเจียโป๊ยก่ายซัวเจ๋งทั้งสามคนเดินขึ้นมา ต่างก็ตกใจไม่เป็นสมประดีล้มลุกคลุกคลานลุกขึ้นวิ่งหนีซุกซ่อนตัว ในบ้านโคมไฟก็ดับหมด
เห้งเจีย โป๊ยก่าย ซัวเจ๋งเห็นดังนั้นก็หัวเราะ จึงร้องไปว่า พวกเจ้าทำไมไม่มีปัญญาที่จะพิจารณาเลย ไม่รู้จักต่ำสูงทำให้เขาตกใจทิ้งบ้านทิ้งสวดมนต์สวดพรเสียวิ่งหนีไปอย่างนั้น คนในบ้านก็พากันวุ่นวายไปทุก ๆ คน พวกเจ้าทำอย่างนี้ก็เหมือนหาความผิดให้แก่เรา
ตาเฒ่าได้ฟังศิษย์พระถังซัมจั๋งพูดดังนั้น ก็เชื่อใจว่าเป็นสานุศิษย์แน่ จึงเคารพพระถังซัมจั๋งแล้วพูดว่าท่านอย่ามีความวิตกเลย ซึ่งการทำบุญนั้นก็จวนจะเลิกอยู่แล้ว พูดแล้วก็เรียกคนในบ้านให้จุดตามโคมไฟ คนใช้ได้ยินดังนั้นก็จุดโคมไฟยกมาตั้ง เหลือบไปเห็นโป๊ยก่ายซัวเจ๋งก็ตกใจถอยกลับไป และร้องว่า ผี ปีศาจมาแล้ว เห้งเจียจึงจุดไฟขึ้นนิมนต์พระอาจารย์ขึ้นนั่งข้างบน โป๊ยก่ายซัวเจ๋งเห้งเจียก็นั่งเฝ้าอยู่สองข้าง ตาเฒ่าก็มานั่งอยู่ข้างนั้นด้วย คนในบ้านตาเฒ่าอีกคนหนึ่งเดินออกมาถามว่าเวลาค่ำมืดดังนี้ มีผีปีศาจอะไรที่ไหนมา ตาเฒ่าคนนั้นลุกขึ้นบอกว่าพี่เอง มิใช่ผีปีศาจที่ไหนมาท่านอาจารย์ที่มานี้ เป็นพระสงฆ์มาแต่เมืองใต้ถัง จะไปไซทีอาราธนาพระธรรม สานุศิษย์ของท่านรูปร่างดุร้ายก็จริง แต่ใจดีมีฤทธิ์มาก
ตาเฒ่าผู้พี่ได้ฟังน้องชายบอกดังนั้น ก็ค่อยวางใจไม่กลัว จึงเข้ามานั่งใกล้สนทนากับพระถังซัมจั๋ง พวกในบ้านแอบมองดู เห็นเจ้าของบ้านทั้งสองคนนั่งสนทนาโต้ตอบกันอยู่ดังนั้น ก็ค่อยหายความกลัว จึงจัดแจงยกน้ำร้อนน้ำชามาถวาย พระถังซัมจั๋งรับประเคนแล้ว ก็ย่อกายขอบใจท่านทั้งหลายทุก ๆ คน แล้วพระถังซัมจั๋งจึงปราศรัยถามว่าท่านตาทั้งสองแซ่อะไร ตาเฒ่าทั้งสองบอกว่า ข้าพเจ้าพี่น้องแซ่ตั๊นพระถังซัมจั๋งพูดว่าท่านทั้งสองร่วมแซ่แก่ข้าพเจ้า ตาเฒ่าทั้งสองถามว่า ท่านอาจารย์ก็แซ่ตั๊นมาหรือ พระถังซัมจั๋งก็ตอบว่าอาตมภาพก็แซ่ตั๊นเหมือนกัน พระถังซัมจั๋งถามต่อไปว่า ท่านตาทำบุญด้วยเหตุอะไร ผู้เฒ่าทั้งสองตอบว่า ข้าพเจ้าทำบุญดังนี้เรียกว่าทำเพื่อตาย โป๊ยก่ายได้ยินก็หัวเราะแล้วพูดว่า ได้ยินแต่เขาทำบุญฝากไป ที่ทำกุศลเพื่อตายดังนี้ไม่เคยได้ยิน ตาเฒ่าถามว่าท่านจะไซทีทำไมไม่ไปตามทางใหญ่ลัดมาทางนี้ด้วยเหตุอะไร
เห้งเจียตอบว่าอันที่จริงก็เดินตามทางใหญ่ แต่มาปะแม่น้ำขวางหน้า จะข้ามไปไม่ได้ เพราะได้ยินเสียงกลองและม้าฬ่อจึงได้แวะมาหาที่อาศัยพักสักคืนหนึ่ง ตาเฒ่าถามว่าพวกท่านมาถึงริมฝั่งน้ำเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า เห้งเจียตอบว่า ข้าพเจ้าเห็นแต่เสาศิลาปักอยู่ นอกนั้นก็ไม่เห็นมีอะไร ตาเฒ่าบอกว่าไปเหนือหลังเสาศิลาสักสองสามเส้นมีศาลเจ้าเรียกว่า (เล่งก๊ำใต้อ๋องเบี้ยว) คือศาลเจ้าสักสิทธิ์ท่านไม่เห็นหรือ เห้งเจียตอบว่ายังไม่ได้เคยเห็น แล้วเห้งเจียพูดว่าท่านตาโปรดเล่าให้ข้าพเจ้าฟัง เหตุใดจึงเรียกว่าศาลเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ตาเฒ่าทั้งสองได้ฟังถามดังนั้น ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นบอกว่า ท่านยังไม่ทราบ เจ้าใต้อ๋องนี้ว่าเป็นอย่างไร คือความศักดิ์สิทธิ์ได้ปกป้องรักษาชาวบ้าน ตำบลนี้ให้มีความสุขฟ้าฝนก็ได้ตกต้องตามฤดูกาล ข้าวปลาธัญญาหารก็อิ่มเอิบทั่วถึงกันทุกบ้าน
เห้งเจียจึงว่าศักดิ์สิทธิ์ให้ความสุขอย่างนั้น ก็เป็นความดีความเจริญอย่างยิ่งแล้ว ทำไมท่านตาทั้งสองจึงร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยเหตุอย่างไร ตาเฒ่าทั้งสองยกมือขึ้นทุบ อก พูดว่าท่านยังไม่ทราบอันมีคุณนั้นก็จริง แต่มีความคับแค้นเพราะฆ่าคน คือเจ้านั้นขอบกินเด็กทั้งเป็นมิใช่เจ้ายุติธรรม เห้งเจียถามว่าเจ้านั้นชอบกินเนื้อเด็กๆ หรือ ตาเฒ่าทั้งสองตอบว่าเจ้าชอบกินเนื้อเด็ก ๆ จริง เห้งเจียถามว่าเห็นจะมาถึงเวรบ้านท่านดอกกระมัง ตาเฒ่าตอบว่าปีนี้ถึงกำหนดข้าพเจ้าจะต้องเซ่นไหว้ ที่ตำบลนี้ยังเกี่ยวขึ้นอยู่ในเมืองเซียตี้ก๊ก บ้านนี้เรียกว่าบ้านตั๊นแกจึง เจ้าศักดิ์สิทธิ์นี้ปีหนึ่งต้องเซ่นหนหนึ่ง ต้องเอาเด็กชายหนึ่งหญิงหนึ่งและสุกร เป็ด ไก่ ของต่าง ๆ แม้ว่ารับเครื่องเซ่นนี้แล้ว ก็รักษาปกป้องคุ้มครองในตำบลนี้ได้ มีความสุขทั่วกันทุก ๆ บ้าน ถ้าไม่เซ่นไหว้ตามเคยอย่างทุกปี ก็จะลงโทษกระทำร้ายต่าง ๆ ไม่มีความสุขทั่วกันทั้งตำบล
เห้งเจียถามว่าในบ้านท่านตามีบุตรสักกี่คน ตาเฒ่าจึงเอามือทุบอกแล้วพูดว่า ท่านอย่าถามเรื่องลูกเลย คนนี้น้องชายข้าพเจ้าชื่อตั๊นเชงข้าพเจ้าชื่อตั๊นเท่ง ปีนี้อายุข้าพเจ้าได้หกสิบสามปีแล้ว น้องชายอายุได้ห้าสิบแปด ข้าพเจ้ามีบุตรหญิงคนหนึ่งอายุพึ่งได้แปดขวบนามเรียกว่าเจ็กชิ้นกิม น้องชายมีบุตรชายคนหนึ่งอายุได้เจ็ดขวบนามเรียกว่าตั๊นกวนโป๊ ข้าพเจ้าพี่น้องสองคนรวมกันอายุกว่าร้อยแล้ว จึงได้บุตรไว้ทำพันธุ์สองคนเท่านี้ ก็บังเอิญเวรเวียนมาถึงข้าพเจ้าเซ่นไหว้ก็มิอาจขัดได้จำจะต้องทำตามเคย เพราะฉะนั้นยากที่จะหักความอาลัยในบุตรได้ จึงได้ทำการกุศลเพื่อไปให้ เหตุนี้จึงเรียกว่าทำเพื่อกุศล พระถังซัมจั๋งได้ฟังตาเฒ่าพูดดังนั้นอดไม่ได้เกิดความโทมนัสน้ำตาไหลลงพร่างพราย แล้วพูดว่าดังนี้ก็เหมือนคำโบราณท่านย่อมว่า ลูกสุกยังไม่หล่นลูกอ่อนชิงหล่นก่อน
เห้งเจียหัวเราะแล้วพูดว่า ข้าพเจ้าจะถามท่านตาว่าบ้านท่านตาข้าวของเงินทองไร่นาจะมีสักเท่าไร สองเฒ่าตอบว่า ของข้าพเจ้าที่มีนั้น คือนาลุ่มนาดอนสามร้อยไร่เศษนาป่าก็มีหลายสิบแห่ง ในบ้านข้าพเจ้านี้กินสิบปีก็ไม่หมด และเครื่องห่มมีนับไม่ถ้วน แลเครื่องใช้สอยต่าง ๆ ไม่คณานับได้ เห้งเจียจึงพูดว่า ท่านตาทั้งสองมีสมบัติอย่างนี้ ข้าพเจ้าจะเตือนสะติให้ท่าน ตาเฒ่าทั้งสองถามว่า ท่านจะเตือนอย่างไร เห้งเจียตอบว่า ท่านมั่งมีออกเหลือล้น ทำไมจึงยอมสละบุตรชายหญิงของตัวเล่า ทิ้งเสียสักห้าสิบตำลึงเงินไปซื้อเด็กชายคนหนึ่ง ทิ้งเสียร้อยตำลึงเงินไปซื้อเด็กหญิงคนหนึ่ง รวมเงินร้อยห้าสิบตำลึงเอาไปแทนตัวบุตรของเราจะมิดีหรือ สองเฒ่าได้ฟังดังนั้นน้ำตาไหลตกลงพราก ๆ พูดว่าท่านยังไม่ทราบเหตุ คือเจ้าใต้อ๋องเคยไปมาอยู่ที่บ้านข้าพเจ้าอยู่เสมอ ๆ
เห้งเจียถามว่า เจ้านั้นเคยไปมามีกิริยาอย่างไรบ้างหรือ สองเฒ่าตอบว่า ไม่เห็นตัวแต่ได้ยินเป็นลมพายุใหญ่ก็กำหนดรู้เอาว่ามาก็พากันจุดธูปเทียนบูชา คนใหญ่น้อยใกล้ไกลก็ย่อมรู้กันทั้งสิ้น และปีเดือนวันเวลาทุกคนก็ย่อมรู้ได้ตลอด จำเพาะเอาบุตรนัดดาของเราเองท่านจึงจะพอใจ ท่านอย่าพูดว่าสองสามร้อยตำลึงเลย สักพันตำลึงหมื่นตำลึงก็จะทูนหัวให้ รูปร่างอย่างนี้ปีเดือนเหมือนกันจะไปหาที่ไหนได้ เห้งเจียว่าดังนั้นก็ตามทีเถิด แต่ท่านตาให้เด็กทั้งสองนั้น ออกมาให้ข้าพเจ้าดูรูปร่างก่อนว่าจะเป็นอย่างไร จึงตาเฒ่าน้องชายเข้าไปข้างใน พาบุตรชายนั้นออกมา ให้นั่งลงตรงหน้าเห้งเจีย เด็กนั้นก็หารู้ว่าตัวจะตายไม่ มือก็ถือผลไม้รื่นเริงกัดกินไปตามประสาทารก
เห้งเจียพิศดูเด็กแล้วก็นิ่งไม่พูดว่ากะไร ในทันใดนั้นเห้งเจียก็แปลงกายเหมือนเด็กนั้น ตรงมาจับมือเด็กสัพยอกเล่นกัน เฒ่าทั้งสองเห็นดังนั้นก็ตกใจพูดว่า ท่านพึ่งพูดจากันประเดี๋ยวนี้ ทำไมจึงแปลงเหมือนกับบุตรข้าพเจ้าได้เล่า เชิญท่านแปลงกลับอย่างเดิม เห้งเจียเกาคางทีหนึ่งก็กลายเป็นรูปเดิม ตาเฒ่าคุกเข่าลงคำนับแล้วพูดว่า ไม่ทราบว่าท่านมีฤทธาอานุภาพอย่างนี้เลย เห้งเจียถามว่าอย่างนี้จะเหมือนบุตรท่านหรือไม่ เฒ่าทั้งสองพูดว่าเหมือนแท้ ๆ เห้งเจียว่าแม้ว่าร่างกายเหมือนอย่างนี้ จะให้แทนบุตรท่านไปเซ่นไหวได้หรือไม่ สองเฒ่าพูดว่า ถ้าอย่างนี้ก็ดีแล้ว ควรจะเอาไปเซ่นแทนได้ เห้งเจียพูดว่า ข้าพเจ้าจะช่วยชีวิตเด็กนั้นไว้ ให้พ้นจากความตาย จะได้อยู่สืบสายต่อวงศ์ตระกูลของท่านต่อไปภายหน้า จะเห็นควรหรือไม่ ตาเฒ่าตั๊นเชงได้ฟังเห้งเจียพูดดังนั้น จึงคุกเข่าลงกับพื้นพูดว่า แม้ท่านมีความกรุณาอย่างนั้นจริงแล้ว ข้าพเจ้าจะเคารพคุณท่านเป็นเงินพันตำลึง ให้พระอาจารย์เป็นเสบียงเดินทาง
เห้งเจียพูดว่า ท่านไม่ให้เงินข้าพเจ้า ๆ จะไปให้ที่ไหน ตาเฒ่าพูดว่า แม้ว่าเอาท่านไปเซ่นชีวิตท่านที่ไหนจะรอดกลับมาได้ เห้งเจียถามว่าทำไมจึงจะไม่รอดกลับมาได้ ตาเฒ่าตอบว่า แม้เอาท่านไปเซ่นเจ้าใต้อ๋องก็จะกินท่านเสีย ที่ไหนท่านจะได้รอดไปได้ เห้งเจียพูดว่าเจ้านั้นจะกล้ากินเราทีเดียวหรือ ตาเฒ่าตอบว่าไม่กินก็ดีนะสิ เห้งเจียพูดว่าจะกินหรือไม่กินก็ชั่งข้าพเจ้าเถิด แม้ว่าเจ้ากินเรา ๆ ก็เป็นคนอายุสั้น แม้ว่าไม่กินเราก็เป็นบุญของเราเอง ท่านจงเอาข้าพเจ้าไปส่งเถิด ท่านอย่าวิตกถึงข้าพเจ้าเลย ตาเฒ่าตั๊นเชงเห็นเห้งเจียรับรองแน่นอนดังนั้น ก็กราบลงกับพื้นพูดว่า เงินนั้นข้าพเจ้าจะขอบคุณท่านเอง
ฝ่ายตาเฒ่าตั๊นเท่งไม่เคารพไม่กราบไหว้ เข้านั่งแอบบานประตูร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ เห้งเจียเห็นดังนั้นก็เดินเข้ามาจับข้อมือตาเฒ่าตั๊นเท่งแล้วถามว่า ตามีความเสียดายบุตรสาวดอกกระมัง ตั๊นเท่งเห็นเห้งเจียมาถามดังนั้น ก็คุกเข่าลงกราบแล้วพูดว่าข้าพเจ้ามีความอาลัยถึงบุตรหญิงขอท่านได้กรุณาด้วย ท่านช่วยหลานชายให้รอดแล้ว ขอท่านได้กรุณาช่วยบุตรหญิงของข้าพเจ้าไว้ด้วย เพราะข้าพเจ้าไม่มีบุตรชายมีแต่บุตรหญิงคนเดียวเท่านั้น ความอาลัยในบุตรเพียงจะสิ้นใจแล้ว ขอท่านได้เมตาให้บุตรข้าพเจ้ารอดด้วยเถิด
เห้งเจียว่าท่านตาจงลุกขึ้นเถิด รีบไปหุงเข้าต้มแจให้พร้อม ให้อ้ายปากยาวมันกินอิ่มเอิบแล้ว ให้มันแปลงเป็นบุตรหญิงของท่านตาเอาไปเซ่นแทนตัว ข้าพเจ้าทั้งสองจะไปแทนให้เด็กทั้งสองรอดจากความตาย ท่านจะเห็นเป็นอย่างไร โป๊ยก่ายได้ยินเห้งเจียพูดดังนั้นจึงร้องว่า พี่เห้งเจียพี่จะอวดฤทธิ์อวดเดชอย่างไรก็ตามเถิด อย่ามาเกี่ยวข้องถึงข้าพเจ้าด้วยทำไม เห้งเจียพูดว่าน้องอย่าพูดอย่างนั้นจะเสียความกตัญญู คำโบราณย่อมว่าท่านมีคุณต้องแทนคุณท่าน พวกเรามาถึงบ้านท่านได้พี่งคุณของท่าน ก็จะต้องแทนคุณท่านจึงจะถูกและนับว่าเป็นลูกผู้ชาย
โป๊ยก่ายว่าก็พี่แปลงได้ส่วนตัวข้าพเจ้าไม่เข้าใจแปลง จะให้ทำอย่างไร เห้งเจียว่าเจ้าแปลงได้ถึงสามสิบหกอย่าง ทำไมว่าไม่เข้าใจแปลงเล่า พระถังซัมจั๋งจึงเรียกโป๊ยก่ายมาบอกว่า ซึ่งเห้งเจียพูดนั้นควรแล้ว คำโบราณท่านย่อมว่าช่วยชีวิตมนุษย์คนหนึ่ง ได้บุญมากกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดองค์ ข้อสองได้แทนคุณผู้มีคุณเป็นกุศลอย่างยิ่ง พี่น้องจงพากันไปเถิด โป๊ยก่ายพูดว่าข้าพเจ้าแปลงได้แต่เขาไม้ห้วยธารและสิงสาราสัตว์ต่าง ๆ ซึ่งจะแปลงเป็นเด็กหญิงนั้นแสนยาก ยังไม่เคยแปลงเลย เห้งเจียพูดว่าท่านทั้งหลายอย่าเชื่อมัน ท่านจงไปพาเด็กหญิงนั้นออกมาดูก่อน ตาเฒ่าตั๊นเท่งก็รีบไปพาบุตรหญิงออกมา ผู้คนชายหญิงในบ้านก็พากันตามออกมาดู แล้วกราบไหว้อ้อนวอนว่าขอท่านได้เมตาช่วยชีวิตเด็กไว้ด้วยเถิด เด็กนั้นก็ยืนอยู่ต่อหน้าคนทั้งหลาย มือก็ถือผลไม้กินอยู่ตามภาษาเด็ก
เห้งเจียร้องบอกโป๊ยก่ายว่า จงรีบแปลงให้เหมือนเด็กดุจเดียวกัน จะได้เอาไปให้เจ้าใต้อ๋อง โป๊ยก่ายว่าเด็กนั้นรูปร่างงดงาม ทำไมจะแปลงให้เหมือนได้เล่า เห้งเจียว่าจงรีบแปลงโดยเร็วอย่าให้ต้องลงมือ โป๊ยก่ายตกใจก็ร่ายพระคาถาสั่นศรีษะสองสามทีร้องว่าแปลง ร่างกายก็กลายเป็นเด็กหญิงเหมือนเด็กหญิงนั้นดุจเดียวกัน พร้อมทั้งรูปร่างเหมือนทั้งสิ้น เว้นแต่ท้องโตไปหาเหมือนไม่ เห้งเจียเห็นดังนั้น ก็หัวเราะบอกให้โป๊ยก่ายแปลงใหม่ โป๊ยก่ายว่าแปลงไม่ได้ ขอพี่ได้ช่วยแปลงให้ข้าพเจ้าด้วยเถิด เห้งเจียร่ายคาถาเป่าไปในตัวโป๊ยก่ายก็เหมือนเด็กดุจเดียวกัน เห้งเจียจึงเรียกสองเฒ่าบอกว่า จงรีบจัดแจงเอาไปเซ่น และพาเด็กทั้งสองแอบซ่อนเสียในห้องเอาขนม นมเนยป้อนเลี้ยงให้ดี อย่าให้ร้องอื้ออึงขึ้นได้ เจ้าใต้อ๋องมันรู้เหตุจะเสียการ เห้งเจียถามว่า การที่จะเอาไปเส้นนั้นจะมัดผูกไปหรือจะต้มแกงให้สุกก่อนจึงจะเอาไปเซ่น โป๊ยก่ายพูดว่าพี่เห้งเจียแก่จะทำพูดเล่นไป ซึ่งจะทำไปอย่างนั้น ข้าพเจ้าเป็นไม่ยอมไปเป็นแน่
ตาเฒ่าทั้งสองพูดว่า ข้าพเจ้าไม่กล้าทำอย่างนั้นดอก จะต้องเอาถาดล่องชาติสองถาดให้ท่านนั่งกลางถาดแล้วให้หามไป เห้งเจียพูดว่าถ้าดังนั้นเป็นความดีจริง กระนั้นเอาถาดมาจะขอดูให้เห็นว่าเป็นอย่างไร เฒ่าทั้งสองก็เข้าไปยกถาดออกมาวางไว้ เห้งเจียโป๊ยก่ายก็ขึ้นนั่งบนถาดคนละถาด เรียกคนมาสี่คนให้ลองยกดู สี่คนก็ยกเดินไปมาสองสามเที่ยวแล้วยกกลับมาวางไว้อย่างเดิม เห้งเจียบอกโป๊ยก่ายว่า เราไม่ต้องเดินไปนั่งให้ยกอย่างนี้ดูมีเกียรติยศขึ้นมาก โป๊ยก่ายว่ายกไปยกมาจนสว่าง ข้าพเจ้าก็ไม่ต้องวิตก เขาจะเอาไปเซ่นที่ศาลให้มันกินจะร้ายมาก เห้งเจียว่าแม้มากินเราก่อน น้องจงรีบหนีให้พ้น
โป๊ยก่ายว่าถ้ากินชายก่อนก็ดีนะซิ หากว่ามันจะกินหญิงก่อนจะทำอย่างไรเล่า สองเฒ่าพูดว่า ตามเคยทุก ๆ ปีมาก็กินชายก่อน มีคนเขาได้แอบดูก็เห็นอย่างนั้น โป๊ยก่ายได้ยินดังนั้นก็ดีใจ แล้วพูดว่าถ้าเป็นดังนั้นก็เหมือนเราได้เกิดใหม่ กำลังสนทนากันอยู่ ก็ได้ยินเสียงกลองและม้าฬ่อตีออกสนั่น พวกชาวบ้านหลายสิบคน เข้ามาเปิดประตูบ้านแล้วร้องให้เอาเด็กชายหญิงออกไป เฒ่าทั้งสองก็งกๆ งันๆ รีบเอาเด็กแปลงทั้งสองคนใส่ถาดให้คนหามออกไปส่ง
(บทที่ ๔๘)
ฝ่ายพวกชาวบ้านแกจึง ครั้นตั๊นเท่งตั๊นเชงพี่น้องทั้งสองเอาเด็กชายหญิงออกมาส่งพวกเหล่านั้นก็รับเอาเด็กนั้นยกไป แลต่างคนต่างถือเครื่องเซ่นสุราและหมูเป็ดไก่กับสิ่งของต่าง ๆ ครั้นพร้อมกันก็โห่สามลาพากันเดินไปยังศาลเจ้า ครั้นถึงก็พากันเข้าไปในศาล เอาเด็กชายหญิงทั้งสองขึ้นวางข้างบน ของนอกนั้นก็วางเรียงกันเป็นลำดับลงมาที่กลางศาลข้างบน มีเป็นป้ายอุ้ยเขียนหนังสือตัวทอง คือศาลเจ้าเล่งก๊ำอ๋อง
ฝ่ายพวกบ้านแกจึง ครั้นตั้งเครื่องเสร็จแล้ว ก็พากันจุดธูปเทียนขึ้น จึงมีคำบวงสรวงว่า ข้าพเจ้าหมู่บ้านแกจึง ได้พร้อมใจกันทำเครื่องเซ่นมาเซ่น แต่เจ้าของผู้เซ่นนั้น คือตั๊นเท่ง ตั๊นเชงพี่น้องทั้งสอง ได้เอาเด็กชายหญิงเป็นของเซ่นเอก นอกนั้นพวกข้าพเจ้าตามเคย ในปีนี้เดือนนี้ วันนี้เวลานี้ ขอเชิญท่านใต้อ๋องได้มารับเครื่องเซ่นของพวกข้าพเจ้าเหล่านี้เถิด และขอใต้อ๋องได้ปกครองพวกข้าพเจ้าให้ได้มีความสุขทุก ๆ คน และขอให้ฟ้าฝนตกต้องตามฤดูทั้งพืชผลต้นข้าวให้งอกงามบริบูรณ์ ให้อิ่มเอิบทุก ๆ คนเถิด
ครั้นเซ่นแล้วต่างคนก็พากันกลับไปบ้าน ฝ่ายโป๊ยก่ายเห็นคนกลับกันไปหมดแล้ว จึงพูดแก่เห้งเจียว่า เราพากันกลับบ้านเถิด เห้งเจียถามว่าบ้านตัวอยู่ที่ไหน โป๊ยก่ายตอบว่าไปที่บ้านเราพักนั้นอย่างไรละ เห้งเจียด่าว่าอ้ายสัตว์หมูพูดจาออกเลอะเทอะ ได้ตั้งใจยอมรับเป็นธุระเขาแล้ว ก็ต้องทำไปให้ตลอดจึงจะถูกต้อง โป๊ยก่ายพูดว่าพี่เป็นสัตว์กลับมาว่าข้าเป็นสัตว์ ทำหลอก ๆ เขาเล่นเท่านั้น นี่จะทำเอาจริงจังด้วยเล่า เห้งเจียว่าเป็นคนจะต้องให้มีจริง รับปากเขาแล้วจะต้องคอยให้จนปีศาจมันมากินจึงจะชอบ มิฉะนั้นปีศาจมันก็จะไปลงโทษเอาเขา ก็จะเกิดไม่มีความสุข ในขณะที่เห้งเจียโป๊ยก่ายโต้ตอบกันอยู่ก็ได้ยินลมพายุใหญ่พัดมา ก็นึกรู้สึกว่าเห็นปีศาจมันจะมาแล้ว โป๊ยก่ายไม่สบายใจพูดว่าเห็นจะไม่ได้การ อ้ายตัวเปรตเห็นจะมาแล้ว เห้งเจียห้ามว่าอย่าพูดเสียงดัง ไว้รอพี่โต้ตอบเอง บัดเดี๋ยวใจปีศาจก็มาถึง รูปร่างดุจยักษ์ร้ายแยกเขี้ยวเข้ามายืนขวางประตูศาล ร้องถามว่าปีนี้ใครเป็นเจ้าของเซ่น
เห้งเจียตอบว่า ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงเป็นเจ้าของ ปีศาจได้ฟังดังนั้นมีความสงสัย นึกแต่ในใจว่าทุกปีไม่มีอย่างนี้ อ้ายเด็กทารกนี้ทำไมจึงมีความกล้าหาญ ก่อน ๆ มานั้นถามคำหนึ่งก็พูดไม่ได้ ถามอีกคำหนึ่งก็สิ้นสติ เอามือจับดูก็ดุจคนตายแล้ว วันนี้ทำไมเด็กพูดโต้ตอบไม่สะดุ้งหวาดวั่น ปีศาจเห็นดังนั้นก็ไม่อาจเข้าจับ จึงถามว่าเด็กชายหญิงชื่อเรียงเสียงไร เห้งเจียหัวเราะแล้วตอบว่าชายชื่อตั๊นกวนโป๊ หญิงชื่อเจ็กชิ้นกิม ปีศาจว่าวันนี้ก็ตามเคยมาทุกปีเราจะต้องกินเนื้อเจ้าทั้งสอง เห้งเจียว่าตามแต่ท่านจะประสงค์เถิด ข้าพเจ้าไม่กล้าขัดขวาง ปีศาจได้ยินดังนั้นก็ขยับเข้ามาร้องตวาดด้วยเสียงอันดัง พูดว่ามึงอย่าทำปากกล้า ทุก ๆ ปีเราเคยกินเด็กชายก่อน ปีนี้เราจะกินเด็กหญิงก่อน พูดแล้วก็เข้าจับโป๊ยก่าย ๆ เห็นดังนั้นกระโดดถอยหนีแปลงกลับเป็นรูปเดิม ยกคราดเหล็กสับปีศาจ ๆ ก็ชักมือกลับกระโดดถอยออกนอกศาล โป๊ยก่ายก็ไล่ตามไป เห้งเจียเห็นดังนั้นก็กลับเป็นรูปเดิม ไล่ติดตามไปช่วยรบ ปีศาจก็เหาะหนีขึ้นบนอากาศ เห้งเจียโป๊ยก่ายก็ไล่ตามไป
ปีศาจหามีอาวุธไม่ อยู่ในกลีบเมฆร้องถามว่าเฮ้ยอ้ายสองคนนี้อยู่แห่งหนตำบลใด ชื่อเรียงเสียงใด เหตุใดมึงจึงสามารถมาดูถูกกูถึงเพียงนี้
เห้งเจียตอบว่าอ้ายปิศาจร้าย ทำไมมึงจึงไม่รู้จักกู เราคือสานุศิษย์พระถังซัมจั๋ง มีรับสั่งของพระเจ้าถังไทจงฮ่องเต้ให้ไปไซทีอาราธนาพระธรรม เพราะมาอาศัยพักที่บ้านตั๊นเท่งตั๊นเชงจึงได้รู้ว่าเอ็งเป็นปีศาจยักษ์ร้าย ปลอมตั้งชื่อว่าเป็นเจ้าก๊ำอึงใต้อ๋อง ทุก ๆ ปีมาทวงเครื่องเซ่นกินเด็กทั้งชายและหญิงเป็น ๆ ไม่มีจิตเมตา เราทราบความมีความกรุณาจึงมาช่วยทุกข์ของทารกพวกชาวบ้าน จึงได้มาหวังจะจับตัวอ้ายปีศาจร้าย เอ็งจงเร่งสารภาพรับผิดโดยดี มึงอยู่ที่นี่ตั้งตัวมาหลายปีแล้ว กินเด็กชายหญิงมากน้อยเท่าใด เจ้าจงเร่งคิดคืนมาโดยเร็ว เราจะยกชีวิตไว้ให้เจ้า
ปิศาจได้ฟังดังนั้นก็กระโดดหนี โป๊ยก่ายยกคราดสับก็ไม่ถูก ปีศาจก็รีบหนีดำลงในแม่น้ำทงทีฮ้อ เห้งเจียร้องห้ามว่าอย่าไล่มันไปเลย เห็นมันจะอยู่ในแม่น้ำนื้เป็นแน่ ไว้คิดอุบายจับมันจะดีกว่า โป๊ยก่ายก็เชื่อพากันกลับมายังศาล เก็บเครื่องเซ่นเหล่านั้นกลับมายังบ้านตั๊นเท่ง ตั๊นเชง ในเวลานั้นพระถังซัมจั๋งกับซัวเจ๋งกำลังสนทนากันอยู่กับตั๊นเท่ง ตั๊นเชงพี่น้องทั้งสอง แลไปเห็นเห้งเจีย โป๊ยก่ายยกของเครื่องเซ่นนั้นกลับมา พระถังซัมจั๋งเห็นดังนั้นจึงถามว่า การเซ่นนั้นเป็นประการใด เห้งเจียก็ชี้แจงเหตุการณ์ที่ได้เป็นนั้นให้ฟังทุกประการ
ฝ่ายตั๊นเท่ง ตั๊นเชงพี่น้องได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดียิ่งนัก จึงยกที่นอนหมอนเสื่อออกมาจัดแจงให้อาจารย์กับศิษย์อาศัยนอน
ฝ่ายปีศาจครั้นหนีรอดชีวิตไปได้แล้ว ลงในน้ำไปยังที่สำนักนั่งนิ่งไม่พูดจาว่ากะไร พวกบริวารน้ำเห็นดังนั้น ก็พากันมาถามว่า ใต้อ๋องเคยทุกปีไปรับเครื่องเซ่นแล้ว ถ้ากลับมาก็ย่อมรื่นเริงปีนี้เป็นประการใดกลับมาแล้วใต้อ๋องจึงมีความเศร้าหมองดังนี้เล่า ปีศาจใต้อ๋องตอบว่า ทุกๆ ปีได้เคยรับเครื่องเส้นและยังได้นำมาฝากพวกเจ้ากินเป็นที่รื่นเริงสนุกสนาน ปีนี้ตัวเราก็มิได้เครื่องเซ่น และสิ่งของต่างๆ ก็มิได้เอามา เพราะบังเอิญไปพบอ้ายคนร้ายต่อสู้แก่เรา เดชบุญรอดชีวิตมาได้ พวกบริวารได้ฟังดังนั้นจึงถามว่า อ้ายคนร้ายนั้นคือใครที่ไหน ปีศาจบอกว่า อ้ายคนร้ายนั้นคือเป็นสานุศิษย์ของพระถังซัมจั๋ง อยู่ ณ เมืองใต้ถังจะไปยังมัชฌิมประเทศ อาราธนาพระไตรปิฎกธรรม อ้ายคนทั้งสองนั้นมันแปลงเป็นเด็กทั้งชายหญิงเข้านั่งอยู่ในศาล มันเห็นเราไปถึงมันกลับเป็นรูปเดิมชักอาวุธออกจะเข้าทำร้ายเรา บังเอิญเราหนีรอดมาได้ เราเคยได้ยินเขาเล่าลือกันว่า พระถังซัมจั๋งเธอเป็นผู้บริสุทธิ์บวชมาสิบชาติแล้ว แม้ว่าผู้ใดได้กินเนื้อเธอก้อนหนึ่ง อายุของผู้นั้นจะยืนนานไม่นับได้ บังเอิญสานุศิษย์ของเธอมาทำลายชื่อเสียงเราเสียได้ เรามีความอัปยศอดสูยิ่งนัก เราคิดจะใคร่จับตัวถังซัมจั๋งให้จงได้ แต่กีดด้วยศิษย์ของเธอมีฤทธิ์เข้มแข็งนักจะจับมิได้โดยง่าย
ในเวลาที่ปีศาจพูดอยู่นั้น ในหมู่บริวารปลาตัวหนึ่งผุดลุกออกมา คือแม่ปลากระบอกตัวหนึ่งหัวเราะพูดว่า ใต้อ๋องจะใคร่จับพระถังซัมจั๋งนั้นจะยากอะไร แต่ไม่ทราบว่าถ้าจับตัวเธอได้แล้วจะมีบำเหน็จรางวัลประการใด ปิศาจได้ฟังบริวารพูดดังนั้นจึงพูดว่า ถ้าแม้นจับตัวถังซัมจั๋งได้แน่ดังนั้น ข้าพเจ้ากับนางจะปฏิญาณเป็นพี่น้องกัน รับซึ่งความสุขสำราญด้วยกันทุกวันไป แม่ปลากระบอกได้ฟังดังนั้นก็กระทำความขอบคุณแล้วถามว่า ข้าพเจ้าได้ทราบว่าใต้อ๋องมีฤทธาอานุภาพอาจสามารถจะเรียกลมเรียกฝน แลทำคลื่นละลอกให้ไหวไปทั้งมหาสมุทรได้ ไม่ทราบว่าใต้อ๋องจะทำให้เป็นหมอกและน้ำค้างได้หรือไม่ ปีศาจใต้อ๋องตอบว่า หมอกและน้ำค้างนั้นข้าพเจ้าสามารถทำได้ดังประสงค์ แม่ปลากระบอกได้ฟังนั้นนั้นก็ตบมือหัวเราะว่า ถ้ากระนั้นก็เป็นการง่ายที่สุด ปีศาจจึงให้นางปลากระบอกชี้แจงความคิดให้ฟัง คือว่าอุบายของนางปลากระบอกนั้นจะทำประการใด
นางปลากระบอกชี้แจงว่า คือวันนี้เข้ายามสามใต้อ๋องจงบันดาลให้มีลมพัดหนาวจัด แลทำให้หมอกลงกลุ้มมืดในลำแม่น้ำทงทีฮ้อน้ำแข็งตลอดทั้งลำแม่น้ำ ข้าพเจ้าจะแปลงไปให้หลายคนเดินไปบนหลังน้ำ หาบบ้างคอนบ้างทำเดินไปมาว่าเป็นทีธุระ ฝ่ายพระถังซัมจั๋งเมื่อได้เห็นดังนั้น โดยที่ตั้งใจคิดจะไปไซทีก็จะลงเดินมา เราคอยรอให้พอถึงกลางแม่น้ำ ใต้อ๋องจงทำน้ำนั้นให้คืนเหลวไปอย่างเดิม ถังซัมจั๋งกับศิษย์ก็จะจมน้ำ เวลานั้นก็จะจับเอาตามสบาย
ปีศาจครั้นได้ฟังนางปลาชี้แจงดังนั้น ก็มีความยินดีเห็นว่าคงจะสมคิด จึงพูดว่าคิดอุบายอย่างนี้ดีที่สุดหาที่เปรียบมิได้ ปีศาจพูดสรรเสริญนางปลาฉะนั้นแล้ว เวลาก็จวนสามยามจึงออกจากที่สำนักแหวกน้ำขึ้นมาหลังน้ำ บันดาลให้เป็นลมหมอกหนาวกล้ามืดไปทั้งลำแม่น้ำ ฝ่ายพระถังซัมจั๋งกับพวกศิษย์ทั้งสาม พักอาศัยนอนอยู่ที่บ้านตั๊นเท่ง ตั๊นเชง ในคืนวันนั้นจวนจะแจ้งก็เกิดความหนาวสั่นทุกคน โป๊ยก่ายถามว่าพี่หนาวหรือเปล่า เห้งเจียตวาดว่าเป็นคนอยู่ในทางศีลทานหนาวหน่อยร้อนหน่อยก็วุ่นวายทำไม กลัวอะไรกับหนาวอย่างนี้เล่า พระถังซัมจั๋งพูดว่าดูคืนวันนี้หนาวมากสักหน่อย อาจารย์กับศิษย์ก็พากันนอนไม่หลับ ต่างผุดลุกขึ้นหาผ้าห่ม เปิดประตูมองไปข้างนอก แลเห็นท้องฟ้ามีหมอกลงออกกลุ้มมืดมัวแลไม่เห็นอะไร
เห้งเจียว่าเห็นจะเป็นปีศาจร้ายสำแดงฤทธิ์คิดจะทำเราดอกกระมัง ดูน้ำค้างตกลงมาขาวราวกับเพชร อาจารย์สานุศิษย์นั่งพิศดูประมาณครู่ใหญ่ ในบ้านตั๊นเท่งเปิดประตูเอาน้ำร้อนออกมาถวายพระถังซัมจั๋งให้ล้างหน้าและสานุศิษย์ก็พากันล้างหน้า พวกคนใช้ก็ยกน้ำชาออกมาถวายพระถังซัมจั๋งและยกอั้งโล่ถ่านไฟมาให้ผิง อาจารย์กับศิษย์ก็นั่งล้อมผิงไฟแก้หนาว พระถังซัมจั๋งถามตาเฒ่าตั๊นเท่งว่าที่ตำบลนี้มีเป็นฤดูหรือเปล่า ตั๊นเท่งตอบว่าอันการอื่นก็ผิดบ้างแต่ฤดูสี่นั้นก็ไม่ผิดแก่เมืองบน
พระถังซัมจั๋งพูดว่าถ้าฤดูเหมือนกัน ทำไมฤดูนี้ก็มิใช่ฤดูหนาวทำไมจึงมีน้ำค้างและหมอกลงออกขาวมืดมัวไปฉะนี้ แลเกิดความหนาวจัดดุจฤดูหนาวจะมิผิดฤดูหรือ ตั๊นเท่งพูดว่าอันที่จริงฤดูหนาวเดือนสิบสองจึงจะมี แต่ที่ตำบลนี้เดือนสิบก็มีหนาวราย ๆ หมอกน้ำค้างก็มีบ้างแล้ว พระถังซัมจั๋งได้ฟังดังนั้นจึงพูดว่าผิดกับเมืองอาตมภาพ เมืองบนนั้นต่อเดือนสิบสองจึงจะมีหมอกแลน้ำค้าง พระถังซัมจั๋งพูดอยู่กับตั๊นเท่ง คนใช้ในบ้านออกมานิมนต์ฉันข้าวต้ม พระถังซัมจั๋งก็มานั่งรับประเคน ครั้นฉันแล้วศิษย์ทั้งสามก็ฉันก็พอเวลาสว่างดี หมอกน้ำค้างก็ยิ่งมาก บัดเดี๋ยวน้ำค้างที่แผ่นดินสูงขึ้นเป็นศอกเศษ พระถังซัมจั๋งแลไปเห็นน้ำค้างดังนั้นก็ให้เศร้าหมองในใจ เกิดทุกข์โทมนัสน้ำตาไหลออกอาบหน้า
ตาเฒ่าตั๊นเท่งเห็นดังนั้นพูดว่า ท่านอาจารย์อย่าได้เศร้าหมองเลย บ้านข้าพเจ้าเข้าปลาบริบูรณ์จะเลี้ยงท่านมิให้อดอยากได้ จะกินสักสิบปีก็ไม่หมดท่านอย่าได้วิตกเลย พระถังซัมจั๋งพูดว่าท่านตายังไม่ทราบในความทุกข์ของอาตมภาพ เมื่อปีจะออกจากเมืองพระถังไทจงฮ่องเต้ได้เสด็จตามส่งถึงนอกเมืองได้ตรัสถามอาตมภาพว่าสักกี่ปีจึงจะได้กลับเมือง อาตมได้ทูลว่าสักสองสามปีจึงจะได้กลับมา บัดนี้ก็ได้เจ็ดแปดปีแล้ว ก็ยังมิได้เห็นพระพักตร์พระพุทธเจ้าว่าจะเป็นประการใด วิตกจะไม่สมพระราชประสงค์ เพราะฉะนั้นจึงมีความวิตกทุกข์ร้อน มาถึงนี่ได้อาศัยท่านตาก็ขอบคุณท่านเป็นที่สุด เห้งเจียโป๊ยก่ายได้ช่วยท่านตา ก็ปราถนาจะใคร่พึ่งเรือที่จะได้ข้ามไป มาบัดนี้ก็บังเอิญเกิดหมอกน้ำค้างลงออกมากมายผิดประหลาดดังนี้ จนมืดมัวท้องฟ้าแลไม่เห็นอะไร อันธุระของอาตมภาพไม่ทราบว่าเมื่อไรจะสำเร็จที่จะได้กลับบ้านเมืองเดิม
ตั๊นเท่งได้ฟังพระถังซัมจั๋งพูดดังนั้น จึงพูดว่าท่านอาจารย์อย่าวิตกเลยจงวางใจเถิดจงพักอยู่ที่นี่ก่อน ไม่กี่วันรอท้องฟ้าบริสุทธิ์สว่างแล้วพวกข้าพเจ้าทั้งหลายจะพร้อมกันช่วยจัดเรือข้ามส่งท่านไป ตั๊นเท่งกำลังพูดอยู่กับพระถังซัมจั๋ง ก็เห็นคนใช้ออกมานิมนต์พระถังซัมจั๋งฉันเพล พระถังซัมจั๋งรับประเคนแล้ว พิจารณาดูเครื่องขบฉันเหล่านั้นล้วนแต่ของโอชารสต้องเปลืองต้องเสียทรัพย์มาก คิดขึ้นมาก็ไม่สบายใจโดยเหตุที่ตนได้มาอาศัยพึ่งบุญเจ้าภาพอยู่นั้น ไม่รู้ที่จะเอาอะไรตอบแทน ครั้นพระถังซัมจั๋งฉันแล้ว ตาเฒ่าทั้งสองพี่น้องจึงใช้ให้คนปัดกวาดที่ในสวนดอกไม้ แล้วนิมนต์พระถังซัมจั๋งไปเที่ยวเล่นเพื่อจะให้แก้รำคาญ
พระถังซัมจั๋งรับนิมนต์ออกไปพิจารณาดูที่สวนดอกไม้นั้นแล้ว เวลาก็จวนค่ำ ตั๊นเท่งจึงนิมนต์พระถังซัมจั๋งกลับบ้าน ตั๊นเชงก็ให้คนใช้ยกน้ำชามาถวาย พระถังซัมจั๋งกำลังฉันน้ำชา ได้ยินคนเดินทางพูดกันว่า ฟ้าหนาวน้ำลำแม่น้ำทงทีฮ้อแข็งไปตลอดทั้งแม่น้ำ พระถังซัมจั๋งได้ยินคนพูดดังนั้น จึงถามเห้งเจียว่า น้ำแข็งไปดังนี้จะทำอย่างไร ตั้นเท่งพูดว่า เห็นจะหนาวจัดน้ำแข็งข้างๆ ริมฝั่งดอกกระมัง คนพูดว่าน้ำแข็งตลอดลำแม่น้ำแม่น้ำดุจกระจก บนหลังน้ำมีคนเดินไปมาได้ พระถังซัมจั๋งได้ยินคนพูดว่าเดินไปมาได้ ก็อยากจะเดินออกไปดู ตั๊นเท่งพูดว่าท่านอาจารย์อย่ารีบร้อนเลย วันนี้ก็เวลาค่ำแล้ว รอพรุ่งนี้จึงค่อยไปดูเถิด พระถังซัมจั๋งก็งดมิได้ไปพอค่ำก็พากันพักนอน พอรุ่งแจ้งฉันแล้ว พระถังซัมจั๋งเห้งเจียก็จัดแจงม้าจะได้ข้ามน้ำไป ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงพูดว่า ขอพระอาจารย์รอก่อนไว้น้ำคืนเหลวแล้ว พวกข้าพเจ้าจะเอาเรือข้ามส่งดีกว่า ซัวเจ๋งพูดว่า ควรไปได้จะต้องรีบไป ข้าพเจ้าจัดผูกม้าแล้ว นิมนต์พระอาจารย์ขึ้นม้าไปเถิด
ตั๊นเท่งได้ฟังซัวเจ๋งพูดดังนั้น จึงพูดว่าเห็นจะถูก จึงเรียกพวกคนใช้ให้จัดผูกม้าหกม้า ครั้นแล้วก็พร้อมกันขึ้นม้าเดินไปริมฝั่งพิเคราะห์ดู ก็เห็นคนเดินไปมาบนหลังน้ำได้ พระถังซัมจั๋งจึงถามตั๊นเท่งว่า คนที่เดินนั้นอยู่ที่ไหนไปข้างไหนมา ตั๊นเท่งบอกว่าคนทิศตะวันตกไปมาค้าขาย สิ่งของที่บ้านตำบลนี้ราคาร้อยสลึง ไปเมืองนั้นได้ราคาหมื่นสลึงลงทุนน้อยแต่มีกำไรมาก เพราะฉะนั้นคนจึงไม่คิดถึงความตาย อุตส่าห์พากันไปมาไม่คิดกลัว ทุกปีบางบ้านสี่ห้าคนลงเรือลำหนึ่ง บางลำก็สิบคนแล่นข้ามไปค้าขาย บัดนี้เห็นน้ำแข็งเดินได้จึงพากันเดินข้ามไปมา
พระถังซัมจั๋งพูดว่า ฆราวาสเขาเห็นด้วยลาภผลสู้อุตสาหะไม่คิดกลัวความตาย อาตมภาพรับรับสั่งเพราะด้วยความกตัญญูต่อเจ้าดังนี้ จะมิผิดกว่าฆราวาสหรือ พูดดังนั้นแล้วก็เรียกเห้งเจียให้กลับไปบ้านตั๊นเท่ง จัดแจงรวบรวมเก็บสิ่งของจะได้ทันข้ามน้ำแข็งนี้ไป เห้งเจียรับคำสั่งแล้วก็หัวเราะ ซัวเจ๋งเห็นดังนั้นจึงพูดว่าโบราณย่อมว่า พันวันก็กินข้าวสิ้นพันถัง บัดนี้มาอาศัยที่บ้านท่านตาทั้งสอง จะพักคอยอีกสักสองสามเวลาให้ท้องฟ้าแจ่มแจ้งแล้วและน้ำกลับคืนเหลวแล้ว จึงค่อยหารือกันข้ามไปจะมิดีหรือ ถ้ารีบร้อนนักเห็นจะไม่เป็นการ วิตกเกรงจะมีความขัดข้องจะได้ความเดือดร้อน พระถังซัมจั๋งพูดว่า ซัวเจ๋งช่างโง่เสียจริง ๆ เวลาตามเวลากาลน้ำแข็งข้ามไป จะมานั่งคอยให้น้ำแปรจึงจะข้าม จะมิพาชักช้าวันคืนไปหรือ
โป๊ยก่ายว่าท่านทั้งหลายอย่าเถียงกันเลย ข้าพเจ้าจะลองดูก่อน แม้ว่าไปได้จึงค่อยพากันไป โป๊ยก่ายก็ลงจากหลังม้าเดินมาริมฝั่งยกคราดขึ้นสับลงไปเต็มกำลังทีหนึ่ง คราดสะท้อนเจ็บมือ โป๊ยก่ายหัวเราะพูดว่าไปได้ไปได้ ข้างล่างก็แข็งตลอดลงไป พระถังซัมจั๋งเห็นดังนั้นก็มีความยินดีที่สุดจึงพากันกลับมาบ้านตั๊นเท่ง ให้สานุศิษย์จัดสิ่งของเดินทาง
ฝ่ายตั๊นเท่ง ตั๊นเชงพี่น้องอ้อนวอนสักเท่าใดก็ไม่เชื่อ พี่น้องก็รีบหาสิ่งของเสบียงอาหารให้ไปตามทาง ตั๊นเท่งตั๊นเชงจึงเอาทองคำใส่ถาดยกออกมาตั้งขอบคุณ พระถังซัมจั๋งบอกคืนไม่รับพี่น้องก็อ้อนวอนเห้งเจียให้รับ เห้งเจียกลัวจะเสียใจจึงเอาสองนิ้วลงหยิบๆ ทีหนึ่งพอเป็นกิริยา ครั้นเสร็จแล้วพระถังซัมจั๋งก็ลาตั๊นเท่ง ตั๊นเชงพี่น้องแลคนในบ้านทุก ๆ คน เห้งเจียโป๊ยก่ายต่างก็ลาคนในบ้านตั๊นแกจึงทุก ๆ คน ในบ้านตั๊นเท่ง ตั๊นเชงไม่ว่าเล็กใหญ่ พากันออกมาเคารพส่งทุก ๆ คน พระถังซัมจั๋งกับสานุศิษย์ก็พากันออกเดินมาถึงริมฝั่งน้ำก้าวลงไปในน้ำแข็งลื่นยั้งไม่อยู่ ม้าก็พลาดพระถังซัมจั๋งก็พลัดตกจากหลังม้า ซัวเจ๋งพูดว่าเห็นจะเดินยาก โป๊ยก่ายบอกว่าให้ขอหญ้าฟางที่บ้านตั้นเท่งผูกห่อขาม้าเสียจึงจะเดินไม่ลื่น
ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงตามมาส่งถึงฝั่งน้ำ ได้ยินโป๊ยก่ายพูดดังนั้น ก็เรียกคนใช้ให้รีบไปแบกหญ้าฟางมาในทันใด โป๊ยก่ายก็เอาหญ้าฟางผูกห่อขาม้าแล้วนิมนต์อาจารย์ให้ขึ้นขี่ก็ลาออกจากฝั่งข้ามไป ตั้งแต่นั้นก็เดินเป็นปรกติ อาจารย์กับศิษย์ก็ตั้งหน้ามุ่งจะข้ามไปยังปราจิณทิศ ไม่มีความวิตกหวาดหวั่นระวังอะไรเลย แลไม่ได้หยุดพักเลยรีบเดินไปโดยด่วน จนตะวันจวนจะค่ำก็อาศัยแสงพระจันทร์และดาวเดินไป เห็นผิวน้ำแข็งวับแวมเป็นเงาทั่วตลอดไป รีบเดินไปคืนหนึ่งจนสว่าง หิวก็เอาข้าวตากเข้าตูมากินแล้ว ก็ตั้งหน้ารีบตรงไป
เมื่อกำลังเดินไปนั้น ได้ยินเสียงลั่นอยู่ใต้น้ำ อาจารย์กับศิษย์พากันตกใจ เหตุด้วยปีศาจคอยอยู่หลายเวลาแล้ว พอได้ยินเสียงเท้าม้าเดินข้ามมา ปีศาจก็สำแดงฤทธิ์บันดาลให้น้ำเหลว กลับไปอย่างเดิม เห้งเจียเห็นดังนั้นก็เหาะขึ้นบนอากาศ พระถังซัมจั๋งกับม้าและโป๊ยก่าย ซัวเจ๋งก็พากันจมน้ำ ปีศาจร้ายก็มาจับพระถังซัมจั๋งเอาลงไปยังสำนัก ครั้นถึงก็เข้านั่งเก้าอี้เรียกว่านางน้องอยู่ที่ไหน นางปลากระบอกก็ออกมาคำนับ ปีศาจจึงพูดสรรเสริญว่า น้องพูดคำหนึ่ง แม้ว่าม้าฝีเท้าดีก็สู้ไม่ได้ เดิมเราได้สัญญาว่าถ้าจับถังซัมจั๋งได้ก็จะปฏิญาณเป็นพี่น้อง เวลานี้ก็จับได้แล้ว พูดดังนั้นแล้วก็เรียกบริวารให้ยกโต๊ะออกมาตั้ง และเอามีดที่คมดีมาจะผ่าอกเอาหัวใจพระสงฆ์ออกมาเรากับนางน้องจะได้กินเล่น เป็นที่สำราญรื่นเริง
นางปลากระบอกได้ฟังดังนั้นจึงห้ามว่า ใต้อ๋องอย่าเพิ่งกินก่อน ยังวิตกด้วยพวกสานุศิษย์ของเธอมาตามก็จะเกิดวุ่นวายกันขึ้น ขอให้รอสักสองเวลา แม้ว่าศิษย์ของเธอไม่มาตามก็แล้วแต่ใต้อ๋องจะกินหรือจะทำประการใด ปีศาจเมื่อได้ฟังนางปลากระบอกทัดทานก็เชื่อฟัง จึงขังพระถังซัมจั๋งไว้ในที่ลับ แล้วเอาแผ่นศิลาใหญ่ทับปิดประตูไว้แน่นหนา
ฝ่ายโป๊ยก่าย ซัวเจ๋ง ว่ายน้ำเก็บสิ่งของวางบนหลังม้าแล้วก็พากันว่ายน้ำกลับมาเข้าฝั่งข้างทิศตะวันออก แลไปก็เห็นเห้งเจียอยู่บนอากาศ เห้งเจียถามว่าพระอาจารย์อยู่ที่ไหนจึงไม่เห็น โป๊ยก่ายตอบว่าพระอาจารย์เปลี่ยนชื่อแล้วเรียกว่าแซ่ตั๊นชื่อก้นเบ้า ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าจะไปค้นหาที่ไหนได้แล้ว ต้องกลับเข้าฝั่งจึงค่อยติดต่อไป บัดนี้ก็เข้ามาถึงฝั่งแล้วกลับไปยังบ้านแกจึง คนในบ้านแกจึงเดินไปพบเข้า ก็วิ่งกลับมาบอกแก่ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงทั้งสอง สองเฒ่าได้ฟังดังนั้นก็รีบออกมารับแลเห็นเสื้อผ้าเข้าของเปียกน้ำหมดทั้งสิ้น สองเฒ่าถามว่าทำไมไม่เห็นท่านอาจารย์กลับมาเล่า ข้าพเจ้าได้อ้อนวอนห้ามสักเท่าใดก็ไม่ฟัง จึงได้มีเหตุเกิดขึ้นดังนี้
โป๊ยก่ายพูดว่าต่อนี้ไปอย่าเรียกถังซัมจั๋งเลยเปลี่ยนชื่อให้เรียกว่า ตั๊นก้นเบ้าเถิด สองเฒ่าได้ฟังดังนั้นก็ร้องไห้คร่ำครวญว่าสงสารแก่ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าอ้อนวอนจะให้เอาเรือส่งก็ไม่ยอม ขืนจะรีบไปให้ได้จนมาถึงแก่ชีวิตอันตรายอย่างนี้ เห้งเจียพูดว่าท่านตาทั้งสองอย่ามีความโทมนัสเลย ข้าพเจ้าเชื่อว่าประกันได้ อาจารย์คงจะไม่ถึงแก่ความตาย ที่อ้ายปีศาจก๊ำอึงคงทำกลอุบายจับอาจารย์ไปเป็นแน่ ท่านตาอย่าวิตก ท่านตาจงโปรดเอาจีวรผ้าผ่อนกับหนังสือไปตากเสียให้แห้งและหาหญ้าเลี้ยงม้าไว้ด้วย ไว้ธุระข้าพเจ้าพี่น้องคิดอุบายแก้พระอาจารย์กลับคืนให้จงได้ ธรรมเนียมถางหญ้าต้องถอนรากจึงจะสิ้นความร้อนใจเพื่อภายหลังแลจะช่วยกำจัดอ้ายปีศาจนี้ด้วย ถ้ามิดังนั้นพวกชาวบ้านแกจึงก็จะไม่เปนสุข
ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงได้ฟังดังนั้น ก็มีความยินดีที่สุด จึงให้คนยกข้าวมาเลี้ยง เห้งเจียโป๊ยก่ายซัวเจ๋งก็พร้อมกันกินเข้า ครั้นกินเสร็จแล้ว ต่างก็เตรียมอาวุธออกจากบ้านไปยังกลางน้ำค้นหาอาจารย์
(บทที่ ๔๙)
เห้งเจียถามว่าน้องทั้งสองใครจะเป็นคนเข้าใจ ก็ลงน้ำไปเที่ยวสืบดูสักคนหนึ่งก่อน แม้ว่าทราบเหตุการณ์แล้วจึงค่อยคิดแก้ไขต่อทีหลังโป๊ยก่ายพูดว่า พี่มีฝีมือยิ่งกว่าข้าพเจ้าทั้งสอง พี่จงลงน้ำไปก่อนจึงจะดี เห้งเจียพูดว่าพี่ไม่ปิดบังอะไรแก่น้องทั้งสอง แม้ว่าอยู่บนบกและในเขาในป่า มีปีศาจยักษ์ร้ายสักเท่าใด ๆ พี่ก็มิต้องให้น้องออกแรง แต่ในน้ำนี้พี่หาสู้จะถนัดไม่ พี่ทราบว่าน้องทั้งสองถนัดทางน้ำมาก เพราะฉะนั้นขอให้น้องลงไปก่อน
ซัวเจ๋งพูดว่า พวกข้าพเจ้าถนัดทางน้ำก็จริง แต่ไม่ทราบว่าใต้น้ำจะร้ายดีประการใด สู้เราพร้อมกันลงไปไม่ได้ พี่จงแปลงเป็นกิริยาต่าง ๆ ขี่หลังข้าพเจ้าลงไปเที่ยวค้นหาที่สำนักปีศาจว่ามันจะอยู่ที่ใด พี่จะได้สืบอาจารย์ แม้ได้ทราบแล้วเราจะได้คิดอ่านแก้ไขไปตามการ ข้าพเจ้าคิดเห็นดังนี้จะดีหรือไม่ดี
เห้งเจียว่าน้องคิดดังนี้ชอบแล้ว เห้งเจียจึงถามว่าใครจะให้ใครขี่ไป โป๊ยก่ายได้ยินดังนั้นก็นึกยินดีแต่ในใจว่าอ้ายลูกลิงมันแกล้งเราหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้เราจะเล่นแกล้งมันบ้าง คิดดังนั้นแล้วก็หัวเราะพูดว่า ข้าพเจ้าจะยอมให้พี่ขี่ไปเอง เห้งเจียก็นึกรู้ในวิธีของโป๊ยก่าย จำเราจะซ้อนกลให้มันเข็ดมือ คิดดังนั้นแล้ว ก็ขึ้นหลังโป๊ยก่ายขี่ไป ซัวเจ๋งเดินก่อนค่อยแหวกน้ำนำหน้า พร้อมกันทั้งสามแทรกน้ำลงเดินไป ครั้นไปประมาณสักพันโยชย์ โป๊ยก่ายคิดแกล้งเห้งเจีย ๆ ก็นึกรู้จึงถอนขนออกเส้นหนึ่งเป่าแปลงรูปปลอมเกาะหลังโป๊ยก่าย ตัวเห้งเจียนั้นแปลงเป็นหมัด เกาะแน่นอยู่ที่ใบหูโป๊ยก่าย ๆ ก็หารู้สึกไม่ ครั้นกำลังเดินโป๊ยก่ายเห็นได้ทีก็ทำท่าเซซังจะล้ม จะใคร่ฟาดเห้งเจียลงกับโคลน
ครั้นโป๊ยก่ายล้มฟาดลงรูปนั้นก็สูญหายไป ซัวเจ๋งเห็นดังนั้นจึงถามโป๊ยก่ายว่า ทำไมพี่ทำดังนั้นเล่า กำลังเดินทางมาดี ๆ พี่เอาพี่เห้งเจียหกล้มฟาดหายไปไหนไม่เห็น โป๊ยก่ายพูดว่า อ้ายชาติลิงมันยึดไม่แน่นพลาดลงมันแปรไปข้างไหนไม่รู้มัน เราไปค้นหาอาจารย์เถิด จะไปเป็นธุระถึงมันทำไม ซัวเจ๋งว่าจะไม่ชอบกล ดอกกระมัง ต้องให้กลับมาก่อนจึงจะได้ แม้เธอไม่ชำนาญในทางน้ำก็จริง แต่ความฉลาดเฉลียวยิ่งกว่าเรา แม้มิได้เธอกลับมาข้าก็ไม่ไปด้วย เห้งเจียจับอยู่ที่ใบหูโป๊ยก่าย ได้ฟังดังนั้นก็อดอยู่ไม่ได้ จึงร้องบอกว่าซัวเจ๋งพี่อยู่นี่ ซัวเจ๋งได้ยินดังนั้นสิหัวเราะแล้วพูดว่าตายและวะ ทำไมจึงเล่นแกล้งกันอย่างนี้ ก็เมื่อจะทำเธอ ๆ รู้เท่าแล้ว เธอจะแกล้งต่อไปอย่างไรก็ไม่สู้ โป๊ยก่ายตกใจคุกเข่าลงกับโคลนเอาศรีษะโขกลงกับโคลนแล้วพูดว่า ข้าพเจ้าขอโทษพี่สักครั้งหนึ่งเถิด ข้าพเจ้าไม่กล้าเล่นแกล้งอีกต่อไปแล้ว ขอพี่จงกลับมาแปลงอย่างเดิมเถิด ข้าพเจ้าจะให้ขี่ต่อไปไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว ไว้ไปหาอาจารย์พบแล้วขึ้นบกข้าพเจ้าจะขอขมาพี่
เห้งเจียพูดว่าเจ้าเดินไปเถิด ข้าจะไม่แกล้งเจ้าดอกอย่าวิตกเลย จงรีบเดินไปโดยเร็ว โป๊ยก่ายก็ตั้งใจเดิน ครั้นมาประมาณอีกสักพันโยชน์ แลไปข้างในเห็นมีห้องหอใหญ่กว้าง ที่น่าประตูมีหนังสือยี่ห้อสี่ตัวคือ (จุ๊ยง้วนจือเต๋ย) ซัวเจ๋งพูดว่าที่นี้เห็นจะเป็นที่ปีศาจอยู่ เราทั้งสองเข้าไปยังประตู ท้าให้มันออกรบกับเราเห็นจะดี เห้งเจียถามว่าข้างประตูนั้นมีน้ำหรือเปล่า ซัวเจ๋งบอกว่าไม่มี เห้งเจียว่าถ้าไม่มีน้ำเจ้าทั้งสองจงแอบอยู่ซ้ายขวาข้างประตู ตัวพี่จะเข้าไปค้นหาอาจารย์ พูดดังนั้นแล้วเห้งเจียก็ผละออกจากหูโป๊ยก่าย แปลงเป็นนางกุ้งตัวหนึ่งค่อยคลานเข้าไปในประตูพิจารณาดู แลไปข้างบนก็เห็นปีศาจนั่งอยู่ท่ามกลางสองข้างพวกบริวารน้ำ ยืนเฝ้าเรียงกันเป็นลำดับลงมา ได้ยินปิศาจกับนางปลากระบอกกำลังพูดกันเรื่องจะกินเนื้อถังซัมจั๋ง
เห้งเจียเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นอาจารย์ แลไปข้างทิศปราจิณก็เห็นยายเฒ่ากุ้งก้ามกรามเดินออกมา เห้งเจียก็คลานแอบข้างยายเฒ่ากุ้งถามว่า แม่ ๆ ได้ยินใต้อ๋องจะกินเนื้อถังซัมจั๋งอยู่ที่ไหนจึงไม่เห็นเล่า ยายเฒ่ากุ้งบอกว่า ใต้อ๋องทำน้ำค้างหมอกให้น้ำแข็ง ถังซัมจั๋งเดินมาใต้อ๋องบันดาลให้น้ำเหลว ถังซัมจั๋งจมน้ำจึงจับได้ บัดนี้ขังอยู่หลังหอมีศิลาแผ่นใหญ่ปิดไว้แน่นหนา เห้งเจียเมื่อได้ทราบความชัดเจนแล้ว ก็หลีกแอบไปข้างหลังหอ เหลียวซ้าย แล ขวาหาอาจารย์ แลไปก็เห็นมีห้องหนึ่งทำแน่นหนาคล้าย ๆ โลงใส่ผี ข้างบนมีแผ่นศิลาทับซ้อน เห้งเจียเห็นดังนั้นก็คิดว่า เห็นจะอยู่ในที่นี้เป็นแน่ จึงคลานแอบเข้าไปใกล้ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น เห้งเจียแอบเงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญว่า เมื่อแรกเกิดจากท้องมารดาก็ลอยน้ำก็ได้รอดชีวิตมาได้ บัดนี้จะไปนมัการพระพุทธเจ้า ก็บังเอิญจมลงในน้ำที่ตายอย่างนี้ ไม่รู้ว่าเกิดมาจะผิดวันเวลาอย่างไร จึงได้ต้องในที่ทุกข์ภัยอย่างนี้ ไม่รู้ว่าสานุศิษย์จะมาตามหรือเปล่า และจะได้พระคัมภีร์กลับบ้านหรือ หรือจะมาสิ้นชีวิตแต่เพียงเท่านี้ก็ไม่รู้ พูดรำพันไปแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปไม่หยุด
เห้งเจียครั้นได้ฟังเสียงจำได้แน่ว่าพระอาจารย์ ก็อดไม่ได้จึงร้องเรียกว่า พระอาจารย์อย่าแค้นเคืองถึงภัยแห่งน้ำไปทำไม ในคัมภีร์ย่อมว่า ดินคือแม่ธาตุทั้งหลาย น้ำคือรากเหง้าของทั้งห้า ไม่มีดินก็เกิดไม่ได้ ไม่มีน้ำก็เติบโตไม่ได้ ข้าพเจ้าเห้งเจียมาแล้ว พระถังซัมจั๋งได้ยินก็ร้องบอกว่า ท่านจงช่วยเราด้วย เห้งเจียว่าท่านอาจารย์จงวางใจเถิด ไว้ข้าพเจ้าจะกำจัดปีศาจร้ายเสียได้แล้วจึงจะกลับมาแก้อาจารย์ออกให้พ้นภัย พระถังซัมจั๋งร้องบอกว่าเห้งเจียรีบลงมือเถิด เห้งเจียก็หันกลับออกจากสำนักปีศาจแล้ว จึงแปลงกายกลับเป็นรูปเดิม ร้องเรียกซัวเจ๋ง โป๊ยก่ายบอกว่าเหมือนอย่างพี่พูด ปีศาจทำอุบายจับอาจารย์ขังไว้ ในที่ลับ เราเข้าไปหาได้พบแล้ว เจ้าทั้งสองจงรบล่อมันให้ขึ้นพ้นน้ำ พี่จะคอยที่ริมฝั่งแม่น้ำ แม้น มันขึ้นมาพี่จะคอยตีจับมันให้จงได้ จะได้แก้เอาอาจารย์ออกจึงจะได้ หรือเจ้าทั้งสองพอจะจับได้ก็ให้จับ ถ้าจับไม่ได้ก็ให้ล่อขึ้นมา เห้งเจียพูดดังนั้นแล้วก็ร่ายคาถาแทรกน้ำขึ้นมาคอยอยู่ยังริมฝั่งแม่น้ำ
ฝ่ายโป๊ยก่าย ซัวเจ๋ง ก็มายังประตูสำนักปีศาจ ร้องเรียกด้วยเสียงอันดังว่า อ้ายปีศาจโว๊ย มึงจงรีบส่งอาจารย์ของกูออกมาโดยเร็ว ฝ่ายพวกบริวารของปีศาจ เมื่อได้ยินดังนั้นก็วิ่งเข้าไปบอกนายว่า ใต้อ๋องมีคนมาร้องท้าทายทวงอาจารย์ของเขาอยู่นอกประตู ปีศาจได้ฟังบริวารบอก ก็รู้ว่าพวกศิษย์ของถังซัมจั๋ง จึงเรียกเอาเกราะมาสวมใส่ตัวแล้วมือก็ถือลูกตุ้มทองแดง เดินออกมาร้องถามว่าอ้ายสองคนนี้มึงอยู่ที่ไหน จึงบังอาจมาร้องท้าทายยังหน้าประตูกูฉะนี้ เองไม่กลัวความตายดอกหรือ โป๊ยก่ายตวาดว่าอ้ายปีศาจที่กูตีผิดไปหนีมาได้รอดตายแล้ว ยังกลับมาทำร้ายอีก เมื่อคืนก่อนมึงไปตีฝีปากกับกูที่ศาลมึงจำไม่ได้หรือ ตัวกูคือสานุศิษย์ของพระถังซัมจั๋ง จะไปอาราธนาพระธรรม ณ ประเทศไซที มึงหลอกลวงชาวบ้านตั้งตัวเป็นเจ้าก๊ำอึงอะไรที่ไหน ตั้งคอยกินเด็กชายหญิง กูแปลงเป็นเด็กแทนให้ลูกหญิงของตั๊นเชง มึงตรงมาจะกินกูก่อน แล้วมึงถูกคราดเหล็กเข้าวิ่งหนีหายไป มึงยังจะทำเป็นจำไม่ได้หรือ
ปิศาจได้ฟังแล้วพูดว่า มึงอ้ายถูกศิษย์วัดมาปลอมเป็นเด็กหญิง โทษของมึงยังไม่รู้สิ้น กูยังไม่ทันจะกินมึง ๆ เอาคราดสับกูถูกมือ ๆ กูยังไม่หายเจ็บ มึงยังบังอาจมาจนถึงที่อยู่แห่งกูอีก มึงจะว่ากระไรหรือ โป๊ยก่ายว่ามึงกลัวกูแล้ว เหตุใดมึงทำน้ำหมอกให้มืดมัวและให้น้ำแข็งทั้งแม่น้ำ จึงจะคิดฆ่าอาจารย์ของกูเสีย มึงจงรีบส่งอาจารย์ออกมาเสียโดยเร็ว สารพัดโทษจะยกให้ไม่ฆ่าฟัน แม้ขัดขืนต่อสู้ก็จะประหารชีวิตเสียเดี๋ยวนี้ ปีศาจพูดว่าเราจับอาจารย์ของเจ้ามาไว้ก็จริงอยู่แล้ว แด่เจ้าทั้งสองจงมาลองฝีมือดูสักสองสามเพลงก่อน แม้ว่าเจ้าชนะเรา ๆ จึงจะคืนอาจารย์ให้ ถ้าเจ้าแพ้เรา ๆ จะจับมาทั้งศิษย์ทั้งอาจารย์ จะผ่าอกออกกินเล่นเป็นภักษาหาร โป๊ยก่ายด่าว่าอ้ายลูกกลับกลาย มึงพูดดังนี้แล้ว มึงจงคอยระวัง กูจะฟันมึงด้วยคราด
ว่าแล้วโป๊ยก่ายก็ยกคราดขึ้นฟันลงเต็มกำลัง ปีศาจยกลูกตุ้มขึ้นรับป้องปัดต่อสู้กันไปมา ซัวเจ๋งก็ชักกระบองตรงเข้าระดมช่วยโป๊ยก่าย คนทั้งสามรบกันโดยความสามารถ ต่างคิดจะเอาชัยชนะต่างมีกำลังเข้มแข็ง รบกันไปได้ประมาณสักสามชั่วโมงยังไม่แพ้ไม่ชนะกัน โป๊ยก่ายเห็นจะเอาชัยชนะปีศาจไม่ได้แล้ว ก็ให้หน้าซัวเจ๋งให้ล่าถอย โป๊ยก่ายซัวเจ๋งรบพลางหนีพลางล่อปีศาจให้ไล่ ปีศาจก็รุกไล่ขึ้นมาบนหลังน้ำ ฝ่ายเห้งเจียยืนอยู่ริมฝั่งคอยเขม่นแลดู เห็นคลื่นละลอกเลื่อนลั่นหวั่นไหวมาริมฝั่ง โป๊ยก่ายซัวเจ๋งถึงฝั่งก็ขึ้นฝั่ง ปีศาจก็ไล่ติดตามมา เห้งเจียเห็นได้ทียกกระบองตรงมาร้องตวาดว่า อ้ายปีศาจมึงจงดูกระบองกายสิทธิ์ ปีศาจหันหน้ารับไม่อยู่ ก็โจนลงน้ำดำหนีไป เห้งเจียก็ไม่ไล่ตาม จึงกลับขึ้นบนบกพูดแก่โป๊ยก่าย
ซัวเจ๋งว่า อ้ายปีศาจนี้มันรู้ว่าขึ้นบกสู้ไม่ได้ แต่น้องทั้งสองเหน็ดเหนื่อยมาก ซัวเจ๋งพูดว่าอ้ายปีศาจนี้ขึ้นบกรู้ว่าสู้ไม่ได้ อยู่ใต้น้ำร้ายแรงมาก ข้าพเจ้ากับพี่โป๊ยก่ายคนละข้างระดมตีก็ยังเอาชัยชนะไม่ได้ จะทำอย่างจึงจะได้อาจารย์ เห้งเจียพูดว่าอย่าสงสัยจะช้าการไป วิตกอยู่เกรงมันจะคิดทำร้ายอาจารย์ น้องทั้งสองจงรีบลงไปชวนมันรบ พี่จะคอยสกัดมันเอง โป๊ยก่าย ซัวเจ๋งก็พากันรีบแทรกน้ำลงไปอีกตามคำเห้งเจียสั่ง
ฝ่ายปีศาจถูกเห้งเจียตีด้วยกระบองรับไม่อยู่ ก็หนีกลับลงไปยังสำนัก พวกบริวารก็มาถามว่า ใต้อ๋องไล่อ้ายลูกศิษย์วัดไปถึงไหน ปีศาจบอกว่าอ้ายสองคนนั้นไม่สู้กะไรนัก ยังมีอีกคนหนึ่งฝีมือเหลือเกิน เราไล่อ้ายสองคนนี้ขึ้นบก อ้ายคนนั้นชักกระบองเหล็กมาสกัดตีด้วยกระบอง เรารับไม่อยู่ไม่รู้ว่ากระบองของมันหนักสักเท่าใด ลูกตุ้มทองแดงของเราก็รับไม่อยู่ ต่อสู้ยังไม่ได้สามเพลงเราต้องล่าหนีกลับมา
นางปลากระบอกถามว่า ใต้อ๋องจำคนนั้นได้หรือไม่รูปร่างอย่างไร ปีศาจตอบว่า จำได้หน้ามันล้วนแต่ขนดูดุจหน้ารามสูร ในตาแดงเหมือนไฟมีแววตาเหลืองเหมือนสีทอง นางปลากระบอกได้ยินดังนั้นก็ตกใจหน้าซีดตัวสั่น จึงพูดแก่ใต้อ๋องว่า ข้าพเจ้าจะบอกให้ใต้อ๋องรู้สึก นี่หากใต้อ๋องหนีมาก่อน ถ้าช้าอีกสักสามเพลงชีวิตก็จะไม่รอดกลับมา เมื่อคราวก่อนข้าพเจ้าอยู่ยังทะเลทิศบูรพาได้ฟังเล่งอ๋องสรรเสริญว่า เธอมีฤทธาอานุภาพใหญ่หลวง เมื่อห้าร้อยปีก่อน ขึ้นไปทำสงครามบนชั้นฟ้าเง็กเซียงฮ่องเต้กับเทพบุตรทั้งหลายขยาดคร้ามฝีมือเธอทั้งสิ้น นามเรียกว่าซีเทียนใต้เซีย มาบัดนี้เธอละพยศร้ายเข้าบวชตามทางพระแล้ว ได้ตามพระถังซัมจั๋งไปไซทีอาราธนาพระธรรมเปลี่ยนชื่อเรียกว่าซึงหงอคงและซึงเห้งเจียก็เรียก เธอมีเดชาอานุภาพมากนักเปลี่ยนกายได้หลายประการ ใต้อ๋องทำไมไปเกี่ยวข้องแก่เธอเล่า ต่อไปนี้อย่าได้สู้รบเธอเป็นอันขาด
พูดยังไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงบริวารวิ่งเข้ามาบอกว่า อ้ายสองคนมาอีกแล้วร้องท้าชวนรบอยู่ข้างนอกประตู ปีศาจจึงพูดว่านางน้องพูดเห็นจริง จึงสั่งพวกบริวารให้ปิดประตูให้แน่น เอาศิลาและดินทับไว้อย่าให้ทลายได้ อ้ายสองคนมันเรียกร้องก็ชั่งมัน ฝ่ายพวกบริวารก็ทำตามนายสั่ง เอาดินและศิลามาถมปากประตูขึ้นจนสูงแล้วต่างก็พากันไปที่อยู่ ฝ่ายโป๊ยก่ายกับซัวเจ๋ง ร้องเรียกท้าทายด่าว่าอย่างไรก็เห็นเงียบอยู่ โป๊ยก่ายขัดใจเอาคราดสับกระชากประตู ก็เห็นแต่ดินแลหินศิลาทับแน่นอยู่ ซัวเจ๋งพูดว่าอ้ายปีศาจเห็นจะมีความกลัวเกรงพวกเรา จึงได้เอาดินและศิลาถมประตูเสียดังนี้ เราพากันกลับไปหาพี่เห้งเจียจะได้คิดอ่านกันใหม่
โป๊ยก่ายซัวเจ๋งก็พากันกลับไปหาเห้งเจีย ครั้นถึงจึงเล่าให้เห้งเจียฟัง ตามที่มันไม่ออกสู้รบปิดประตูนิ่งอยู่ เห้งเจียได้ฟังแล้วพูดว่าถ้ากระนั้นก็สุดปัญญาที่จะคิดต่อไป เจ้าทั้งสองจงคอยลาดตระเวรอยู่อย่าให้ปีศาจหนีไปได้ ตัวพี่จะไปน่ำไฮ้ ถามพระโพธิสัตว์จึงจะรู้ความได้ สั่งแล้วเห้งเจียก็กระทำปาฏิหารย์ไปประมาณครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงเขาเท้าถ้อซัว เห้งเจียลดลงยังพื้นเดินตรงเข้าไปยังสำนักใหญ่ เห็นหมู่เทพบุตรและเทพารักษ์เดินออกมาเชิญเข้าไปนั่งยังหน้าหอ จึงบอกแก่เห้งเจียว่า เมื่อเวลาเช้าพระโพธิสัตว์สั่งพวกข้าพเจ้าไว้ว่า วันนี้ท่านใต้เซียจะมา ให้พวกข้าพเจ้าคอยรับ พระโพธิสัตว์ท่านเข้าไปในป่าไผ่แต่ผู้เดียวมิให้ใครตามสั่งให้ใต้เซียคอยอยู่ที่นี่ เมื่อพระโพธิสัตว์กลับมาจึงให้สนทนา
เห้งเจียได้ฟังเทพบุตรบอกดังนั้นก็นั่งคอยอยู่ที่หน้าหอ แลไปเห็นเสี้ยนจ๊าย ทงจื้อเดินขึ้นมาคำนับ พูดว่าข้าพเจ้าพึ่งท่านใต้เซียมีจิตโอบอ้อมอารี พึ่งพระโพธิสัตว์มีความกรุณา เช้าค่ำเฝ้าอยู่ซ้ายขวา กระทำให้จิตร้ายหายไปสิ้น เห้งเจียก็นึกว่า (อั้งฮั้ยยี้) จึงหัวเราะพูดว่า เมื่อเวลาก่อนจิตเป็นมารยังพาลหลง บัดนี้เข้าในทางตรงสัมมาทิฐิ จึงรู้ว่าเห้งเจียเป็นคนดี เห้งเจียนั่งคอยพระโพธิสัตว์อยู่นานแล้วไม่เห็นมา จิตใจก็ให้ทุรนทุรายจึงพูดว่า ท่านทั้งหลายช่วยไปกราบเรียนให้ท่านทราบทีเถิด แม้ช้าเวลาวิตกพระอาจารย์จะไม่รอดชีวิต
หมู่เทพยดาพูดว่าพวกข้าพเจ้าไปไม่ได้ เพราะพระโพธิสัตว์สั่งมิให้ตามไป ท่านจะกลับมาเอง เห้งเจียได้ฟังดังนั้นใจร้อนที่ไหนจะนั่งคอยอยู่ได้ จึงผุดลุกเดินเข้าไปตามหมู่เทวดาไม่กล้าห้าม เห้งเจียเข้าไปยังป่าไผ่ แลไปก็เห็นพระโพธิสัตว์นั่งที่พื้นดินใต้ร่มไผ่แต่ผู้เดียวนั่งวัดไม้ไผ่ พระองค์ก็ไม่เห็นแต่งตัว เห้งเจียเห็นแล้วก็อดไมได้ จึงร้องถามด้วยเสียงอันดังว่า พระโพธิสัตว์ข้าพเจ้าซึงหงอคงมานมัสการด้วยอาจารย์ข้าพเจ้ามีภัย จะใคร่กราบเรียนถามเหตุการณ์แห่งปีศาจที่ลำแม่น้ำทงทีฮ้อนั้น พระโพธิสัตว์จึงบอกว่าพักคอยอยู่ข้างนอกก่อนสักประเดี๋ยวอาตมจะออกไป เห้งเจียจึงกลับออกมาจากป่าไผ่พูดแก่หมู่เทวดาว่า วันนี้ทำไมพระโพธิสัตว์จึงมีธุระการอะไรนัก ทำไมจึงไม่ขึ้นนั่งบนดอกบัวและไม่แต่งตัว นั่งในป่าไผ่จักไม้ไผ่ทำไมที่ไหน
 |
| รูปภาพ ; 鱼篮观音的概述图（1张） 三十三观音之十鱼篮观音 • 观查音菩萨本为古佛再来“十二愿力现身说法解脱贪嗔痴三毒之苦 • 众生皆能发无上阿耨多罗三藐三菩提心永不退转 壬申年傅继英敬绘图的 กวนอิมองค์ที่ 10 จาก 33 องค์ กวนอิมกับตะกร้าปลา พระโพธิสัตว์กวนอิมเป็นพระโพธิสัตว์ที่กลับชาติมาเกิดใหม่จากพระพุทธเจ้าในสมัยโบราณ พระองค์ทรงมีพระปณิธาน 12 ประการที่จะสั่งสอนและปลดปล่อยผู้คนจากพิษ 3 ประการ คือ ความโลภ ความโกรธ และความไม่รู้ สรรพสัตว์ทั้งหลายสามารถพัฒนาจิตอนุตตรสัมมาสัมโพธิอันสูงสุดได้และจะไม่ถอยหนี ภาพวาดนี้วาดโดย Fu Jiying ในปี Renshen |
เทพยดาทั้งหลายพูดว่าการอย่างนี้พวกข้าพเจ้าไม่ทราบเลย เห็นเมื่อเช้าออกจากสำนักก็ไม่เห็นแต่งตัว สั่งพวกข้าพเจ้าให้คอยรับใต้เซีย เห็นคงจะมีธุระที่ใต้เซียดอกกระมัง เห้งเจียสนทนากับเทวดาอยู่ประเดี๋ยวแลไปก็เห็นพระโพธิสัตว์มือถือตะกร้าเดินออกมาจากป่าไผ่ ร้องเรียกเห้งเจียมาพูดว่า จงรีบไปกับอาตมภาพจะได้ช่วยพระถังซัมจั๋งให้ออกพ้นภัย เห้งเจียคุกเข่าลงพูดว่าข้าพเจ้าไม่กล้าเร่งรัด ขอท่านได้ครองผ้าแล้วจึงค่อยไปก็ได้ พระโพธิสัตว์พูดว่าไม่ต้อง ต้องไปให้ทันเวลานี้ว่าแล้วก็กระทำปาฏิหารย์เหาะไป เห้งเจียก็เหาะติดตามมา บัดเดี๋ยวก็มาถึงแม่น้ำทงทีฮ้อ
ฝ่ายโป๊ยก่ายกับซัวเจ๋งนั่งคอยอยู่ที่ริมฝั่งก็พูดบ่นกันว่า พี่เห้งเจียใจก็ร้อนทำไมจึงช้าไม่เห็นมา พูดบ่นกันดังนี้สักชั่วหวีผมก็แลเห็นพระโพธิสัตว์เหยียบเมฆข้ามแม่น้ำมาถึง โป๊ยก่ายซัวเจ๋งก็คุกเข่าลงคำนับกับพื้นดิน พระโพธิสัตว์ขยายสายแพรรัดเอ็วออกผูกปากตะกร้า แล้วเหาะขึ้นกลางอากาศร่ายคาถาเจ็ดรอบแล้วก็ขว้างตะกร้าขึ้นบนเหนือน้ำ บัดเดี๋ยวก็ลากขึ้นมามีปลาทองกิมลีฮื้อนอนดิ้นอยู่ในตะกล้า พระโพธิสัตว์จึงเรียกเห้งเจียให้ลงไปรับอาจารย์ขึ้นมา เห้งเจียจึงถามพระโพธิสัตว์ว่า ปีศาจยังจับไม่ได้ทำไมจึงจะไปช่วยอาจารย์ขึ้นมาได้เล่า พระโพธิสัตว์ว่าในตะกร้านี้มิใช่ตัวปีศาจหรือ โป๊ยก่ายซัวเจ๋งคำนับแล้วถามว่า ปลาตัวนี้ทำไมจึงมีฤทธิ์เดชมากนัก พระโพธิสัตว์ตอบว่า ปลาทองตัวนี้เดิมอยู่ในสระบัวของอาตมภาพเลี้ยงไว้จนโต ได้ลอยขึ้นฟังธรรมทุกวัน ๆ ปฏิบัติบวชจนสำเร็จจึงแปลงกายได้ ลูกตุ้มทองแดงที่ถือเป็นอาวุธนั้นคือดอกหญ้าหอมมันประกอบปลุกเสกจึงได้กลายเป็นอาวุธ มาวันหนึ่งน้ำทะเลท่วมมากมันจึงกระโดดออกจากสระหนีมาอยู่ที่นี่ เมื่อเช้านี้อาตมภาพออกไปจะชมสระดูดอกบัว จึงได้รู้ว่ามันหนีไปมิได้เห็นมันขึ้นมาไหว้ จึงตรวจดูก็รู้ว่ามันมาเป็นปีศาจอยู่ที่ลำแม่น้ำนี้ เพราะฉะนั้นอาตมภาพตั้งพิธีสานตะกร้ามาจับมัน
เห้งเจียได้ฟังพระโพธิสัตว์เล่าให้ฟังดังนั้นจึงขอนิมนต์ว่า ขอพระผู้เป็นเจ้าพักสักประเดี๋ยว ข้าพเจ้าจะบอกพวกชาวบ้านแกจึงให้มานมัสการพระโพธิสัตว์ ด้วยเหตุว่าข้อหนึ่งจะไว้เป็นคุณ ข้อสองจะให้รู้ว่าพระโพธิสัตว์มาจับปีศาจ ข้อสามจะให้หมู่บ้านแกจึงเลื่อมใสศรัทธาในทางธรรม เพราะฉะนั้นพระโพธิสัตว์จึงให้เห้งเจียไปเที่ยวเป่าร้องชาวบ้านให้บอกกันมา โป๊ยก่ายซัวเจ๋งก็รีบไปในบ้านแกจึงร้องเรียกด้วยเสียงอันดังว่า ท่านทั้งหลายจงรีบมาดูพระโพธิสัตว์กวนอิม พวกหมู่บ้านแกจึงได้ทราบดังนั้น ไม่ว่าชายแลหญิงเด็กผู้ใหญ่ พากันวิ่งมาดูเห็นพระโพธิสัตว์กวนอิมแล้ว ก็ต่างคนต่างคุกเข่าลงไม่ว่าดินทรายโคลนเลน ที่เป็นช่างเขียนก็วาดรูปพระโพธิสัตว์ไว้ เพราะฉะนั้นจึงมีรูปพระโพธิสัตว์กวนอิมถือตะกร้ามาจนเท่าทุกวันนี้ ครั้นพวกชาวบ้านแกจึงมานมัสการแล้ว พระโพธิสัตว์ก็เสด็จกลับคืนยังสถาานที่น่ำไฮ้
โป๊ยก่ายซัวเจ๋งก็แทรกน้ำลงไปยังสำนักที่ปีศาจอาศัย ค้นหาอาจารย์ตรงไปยังหลังหอ แลไปก็เห็นมีแผ่นศิลาทับอยู่ จึงงัดเปิดแผ่นศิลาออก โป๊ยก่ายก็ย่อตัวลงไปให้อาจารย์ขึ้นนั่งบนหลังแล้วก็รีบออกจากสำนักปีศาจแทรกน้ำขึ้นมายังบ้านแกจึง ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงพี่น้องทั้งสองคนเห็นพระถังซัมจั๋งขึ้นมาได้ ต่างคนก็ดีใจคำนับแล้วพูดว่า ข้าพเจ้าทั้งหลายได้ห้ามท่านแล้วท่านก็ไม่เชื่อ จึงได้เกิดความทุกข์ยากอย่างนี้ เห้งเจียจึงพูดว่า ท่านทั้งหลายอย่าพูดเลยการที่ล่วงไปแล้ว ป่วยการเสียเปล่า ข้าพเจ้าจะขอพึ่งท่านชาวบ้านนี้ให้ช่วยหาเรือสักลำหนึ่ง เพื่อจะได้ส่งพวกข้าพเจ้าข้ามฟาก ต่อนี้ไปทุก ๆ ปีก็ไม่ต้องเซ่นไหว้ ด้วยได้กำจัดอ้ายปีศาจเสียแล้ว ไม่มีความร้ายอะไรอีกต่อไป
ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงให้ฟังดังนั้นก็ดีใจ จึงพูดว่าอันเรือแพ นาวานั้นท่านอย่าวิตกเลย พวกข้าพเจ้าจะจัดแจงเอง ตั๊นเท่ง ตั๊นเชงจึงป่าวร้องขอแรงพวกชาวบ้านมาช่วยทำ พวกชาวบ้านก็มีศรัทธาทุก ๆ คน บ้างออกกระดานบ้างออกถ่อแจวและสิ่งของที่จะต้องใช้ในเรือนั้น จัดทำกันที่ริมฝั่งออกชุลมุน
ในขณะนั้นได้ยินเสียงร้องเรียกว่าท่านเห้งเจียใต้เซีย ไม่ต้องเสียเปลืองของชาวบ้าน ไว้ธุระข้าพเจ้าจะส่งพระอาจารย์กับสานุศิษย์ให้ข้ามฟากไปเอง หมู่คนกำลังทำให้ฟังดังนั้นต่างก็ตกใจกันทุก ๆ คน บัดเดี๋ยวแลไปก็เห็นผุดขึ้นมาจากน้ำเป็นเต่าใหญ่ตัวหนึ่ง เห้งเจียเห็นดังนั้น จับกระบองแกว่งกระโดดเข้าไปใกล้พูดว่า ข้าดูเจ้าก็เป็นสัตว์เดรัจฉาน ถ้ามึงทำเหมือนอย่างปีศาจอย่างนั้นกูจะตีมึงให้ตายเดี๋ยวนี้
เต่าจึงพูดว่า ข้าพเจ้าคิดถึงคุณท่านจะมาส่งพวกท่านให้ข้ามฟาก ทำไมท่านจะมาตีข้าพเจ้า เห้งเจียถามว่า เรามีบุญคุณอะไรแก่เจ้า เต่าตอบว่าท่านใต้เซียยังไม่ทราบเรื่องในใต้น้ำนั้นว่าเป็นอย่างไร อันที่สำนักจุ๊ยง้วนจือเต๋ยนั้น เป็นที่อยู่ของข้าพเจ้ามาแต่เดิม แรกเริ่มก็ต่อๆ กันมาตั้งแต่ครั้งปู่ย่าตา ทวด จนมาถึงข้าพเจ้า ได้รักษาดูแล ต่อมาเพราะข้าพเจ้ามีสติปัญญา ก็รักษาถือบวชอยู่ในที่นั้น จึงเปลี่ยนสร้างสำนักนั้นขึ้นใหม่ ตั้งยี่ห้อว่าจุ๊ยง้วนจือเต๋ยอักษรสี่ตัว อ้ายปีศาจนั้น เมื่อก่อนเก้าปีทำคลื่นละลอกใหญ่ซัดเข้ามาจากทะเล มาถึงที่นี้ก็ทำอำนาจดุร้ายรบข้าพเจ้า มันฆ่าพวกบริวารของข้าพเจ้าตายเสียหมดสิ้น ข้าพเจ้าจึงต้องหนีมันไปเที่ยวซุกซ่อนอยู่ จนเท่าทุกวันนี้ มาบัดนี้ท่านใต้เซียมาถึงนี่ได้ไปเชิญพระโพธิสัตว์มาจับปีศาจนั้นไป ที่สำนักนั้นก็คืนกลับมาเป็นของข้าพเจ้าอยู่รักษาไปตามเดิม บริวารของข้าพเจ้าก็ได้มีความสุข ข้าพเจ้าคิดถึงพระคุณของท่านดุจภูเขาใหญ่ ตามเหตุการณ์ที่ข้าพเจ้ากล่าวมานี้ ท่านจะไม่มีบุญคุณแก่ข้าพเจ้าหรือประการใด และทั้งชาวบ้านแกจึงก็ไม่ต้องเซ่นไหว้อีก ได้รอดชีวิตเด็กชายหญิงก็เพราะเหตุแห่งท่าน แปลว่าเป็นคุณทั้งสองฝ่าย ถ้าดังนี้แล้วจะไม่คิดคุณท่านหรือ
เห้งเจียให้ฟังดังนั้นก็นึกมีความยินดี จึงเก็บกระบองเสียแล้วถามว่า เจ้ามีน้ำใจจริงดังนั้นหรือ เต่านั้นตอบว่าพระเดชพระคุณของใต้เซียดุจฟ้าแลดิน ข้าพเจ้าจะพูดเท็จได้หรือ เห้งเจียว่า แม้เจ้ามีน้ำใจสุจริตกตัญญูอย่างนั้นจริง จงสาบานให้แก่เราว่า แม้ว่าเจ้าไม่ส่งพระถังซัมจั๋งข้ามฟากไป ขอให้ตัวเจ้าละลายเป็นน้ำเลือดไปทั้งสิ้น เต่านั้นก็รับคำประหงกศรีษะหงายหน้ายกศรีษะขึ้นแลดูฟ้ากล่าวคำสาบาน เห้งเจียได้ฟังแล้วหัวเราะเรียกว่าเจ้าจงเข้ามานี่ เต่าก็แอบเข้าใกล้ฝั่งแล้วเกยขึ้นบนบก คนทั้งหลายก็พากันมาดูเต่าใหญ่ประมาณกว้างสี่วาเศษแต่หลังขาว เห้งเจียนิมนต์พระอาจารย์ให้ขึ้นบนหลังเต่าจะได้ข้ามไป
พระถังซัมจั๋งพูดว่า แต่น้ำแข็งยังพลาดพลั้งจมไป นี่หลังเต่านี้เกรงจะไม่เป็นปรกติให้ เต่าจึงพูดว่า พระอาจารย์อย่ามีความวิตกเลยจงวางใจเถิด อันน้ำแข็งนั้นสู้ความมั่นคงแข็งแรงของข้าพเจ้าไม่ได้ เห้งเจียจึงบอกอาจารย์ว่า แม้ว่าสัตว์รู้จักพูดภาษาคนคงจะไม่กลับกลอก จึงให้ซัวเจ๋งจูงม้ามาเห้งเจียจูงม้าลงที่หลังเต่ายืนอยู่กลาง พวกชาวบ้านแกจึงไม่ว่าชายแลหญิงเด็กผู้ใหญ่ มาพร้อมกันนมัสการส่งพระถังซัมจั๋ง ฝ่ายเห้งเจียครั้นให้ม้าลงยืนดีเป็นปรกติแล้ว จึงนิมนต์พระอาจารย์ลงยืนที่ถัดต่อม้ามา ให้ซัวเจ๋งยืนข้างขวา โป๊ยก่ายยืนซ้าย เห้งเจียยืนข้างหน้า เห้งเจียกลัวว่าเต่าจะทำร้าย จึงแก้สายรัดเอ็วหนังเสือออกร้อยรูจมูกเต่าทำสายบังเหียน เท้าหนึ่งก็เหยียบบ่าบนหลังเต่า เท้าหนึ่งก็เหยียบบนศรีษะเต่า มือหนึ่งจับสายสะพาย มือหนึ่งจับกระบอง เห้งเจียจึงบอกให้เต่าค่อย ๆ เดินไป แม้ว่าทำเอียงทีหนึ่งจะตีศรีษะทีหนึ่ง เต่าบอกว่าข้าพเจ้าไม่กล้าทำเอียง
ว่าแล้วเต่าก็กางสี่เท้าพายลิ่วไปบนหลังน้ำ ชาวบ้านแกจึงอยู่ริมฝั่ง ก็พากันจุดธูปเทียนบนบานให้ไปเป็นสุข ต่างก็นั่งแลดูกว่าจะไม่เห็นตัวจึงได้พากันกลับบ้าน พระถังซัมจั๋งขี่เต่าข้ามไปวันหนึ่งก็ถึงฝั่งฟากข้างตะวันตก ตัวก็ไม่เปียกน้ำดุจเดินบนที่แห้ง ครั้นเต่าถึงริมตลิ่งอาจารย์กับศิษย์ก็พากันขึ้นบก พระถังซัมจั๋งจึงขอบคุณเต่าว่า ได้พึ่งท่าน ๆ ได้อุตสาหะข้ามส่งมาถึงฝั่ง อาตมาภาพก็ไม่มีสิ่งใดจะรางวัลให้ จงรออาตมภาพไปอาราธนาพระไตรปิฎกธรรมกลับมาแล้ว จะตอบแทนสนองพระคุณของท่าน เต่าพูดว่าไม่ต้องลำบากแก่ท่านอาจารย์ แต่ข้าพเจ้าได้ยินว่าเมืองไซทีมีพระพุทธเจ้า เป็นพระไม่เกิดไม่ตายต่อไป ล่วงรู้กาลทั้งอดีต อนาคต ปัจจุบันสามกาล แต่ข้าพเจ้ารักษาศีลถือบวชมาได้พันสามร้อยปีแล้ว อายุยืนตัวเบาและพูดภาษามนุษย์ได้ แต่ถอดรูปเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ขอท่านอาจารย์ได้โปรด แม้ไปถึงพระแล้ว ช่วยถามแทนข้าพเจ้าว่า อีกสักเมื่อไรจะถอดจากรูปเต่าเป็นรูปมนุษย์ได้ พระถังซัมจั๋งก็รับปากว่าเอาเถอะเราจะช่วยทูลถามให้ เต่ายกศรีษะคำนับแล้วก็ดำน้ำกลับไป เห้งเจียพยุงอาจารย์ขึ้นแล้วศิษย์กับอาจารย์ก็พากันออกเดิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น